Τέσσερις χτεσινές εικόνες (και μία δανεική)

Το πρωι της Κυριακής συνέντευξη σε ένα φροντιστήριο. Ο ιδιοκτήτης είναι επικοινωνιακά ικανός και αρχίζει μια κουβέντα μαζί μου για το τι κάνω, από πού είμαι και ποια είναι τα προγνωστικά μου για τις εκλογές. Η (λανθασμένη) πρόβλεψή μου για άνετη διατήρηση του δικομματισμού και μικρή άνοδο των κομμάτων της Αριστεράς και του ΛΑΟΣ, τον οδηγεί σε ένα μικρό λογίδριο για το πόσο έχει αποβλακωθεί ο κόσμος που ψηφίζει τους ίδιους και τους ίδιους που τον εκμεταλλεύονται. Εγώ λέω κάποια ρηχά κοινωνιολογικά μου (απαξίωση της πολιτικής από το μέσο άνθρωπο, μονομερής πληροφόρηση από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ κτλ.) και αυτός παίρνει την αφορμή για να τονίσει ότι αν δε ζητήσει κάθε άνθρωπος το δίκιο του, δε θα πάει μπροστά ποτέ αυτός ο τόπος. Κάποια στιγμή πάει η συζήτηση και στα επαγγελματικά, καταλήγοντας στο οικονομικό.
- Και από χρήματα, πόσα θέλεις;
- Κοιτάξτε, υπάρχει η συμφωνία του συνδικαλιστικού μας οργάνου, της ΟΙΕΛΕ, με τους εκπροσώπους των ιδιοκτητών φροντιστηρίων. Δε βλέπω το λόγο γιατί να ζητήσω λιγότερα ή περισσότερα σε μια πρώτη συνεγασία μαζί σας.
- Δηλαδή θέλεις και ένσημα;
- Φυσικά.
Κούνησε το κεφάλι και έβαλε το βιογραφικό μου στην άκρη.
- Αχ, Κωνσταντίνε, θα δυσκολευτείς πολύ να βρεις δουλειά στην Αθήνα... (Έχω ήδη βρει δουλειά στην Αθήνα και το ήξερε, αλλά δεν τον βόλευε ρητορικά). Δώσαμε μια χαμογελαστή χειραψία και αποχαιρετιστήκαμε.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Στο αστικό για κέντρο, ένας νέος άντρας γύρω στα τριάντα μπαίνει και στέκεται στο κέντρο του διαδρόμου. Μέτριο ανάστημα, αδύνατος, με μακριά ξανθά μαλλιά και αραιό γένι, θυμίζει το Χριστό των Καθολικών. Αρχίζει να μιλάει, με μια κουρασμένη αλλά επιβλητική φωνή:
«Καλημέρα. Να με συγχωρήσετε αλλά ζητώ για λίγο την προσοχή σας. Αποφυλακίστηκα πριν λίγους μήνες και δεν έχω καταφέρει ακόμα να βρω δουλειά. Χρειάστηκε όμως να κάνω μια επέμβαση στο στομάχι, για την οποία παίρνω αρκετά φάρμακα (σηκώνει τη μπλούζα του και δείχνει ουλές από μία επέμβαση). Το κράτος μας (με έμφαση) δεν πληρώνει κανένα από τα ιατρικά μου έξοδα και αναγκάζομαι να πουλάω αυτά τα χαρτομάντηλα (δείχνει ένα πακέτο) για να αγοράζω τα φάρμακά μου και να επιβιώσω. Σας ευχαριστώ πολύ.»
Κάποιοι επιβάτες αγοράζουν, περνάει από δίπλα μου και του βάζω στο χέρι ένα ευρώ. Κοιτάζει μέσα στην τσάντα του, λέει «Φίλε σόρι, μου τελείωσαν τα χαρτομάντηλα.» και μου δίνει πίσω το ευρώ.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Μεσημέρι πια, στο κυλικείο του Κηφισού μπροστά από το ΚΤΕΛ νομού Μεσσηνίας. Ένας οδηγός ρωτάει την υπάλληλο τι θα ψηφίσει και αυτή αρχίζει να φωνάζει: «Τι να ψηφίσω, τόσα χρόνια με τον ίδιο μισθό; Να ψηφίσουν αυτοί που έχουν συμφέροντα! Εγώ εδώ, μαύρο.»
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Το βράδυ τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ χάνουν τα συνηθισμένα τους πρόσωπα και αποκτούν για μια σπάνια φορά φυσιολογικές εκφράσεις: Ο Θόδωρος Πάγκαλος δηλώνει γελώντας: «Είμαστε πάντα σε κρίση και μας αρέσει. Εσείς τι πρόβλημα έχετε;», ο Ανδρέας Λοβέρδος κυκλοφορεί από πάνελ σε πάνελ, αρνούμενος να τοποθετηθεί αλλά με μια εκφραστικότατη θλίψη απλωμένη στο πρόσωπό του, ενώ ο Ευάγγελος Βενιζέλος αναγγέλλει λάμποντας από χαρά την υποψηφιότητά του για πρόεδρος (στο κάτω κάτω το ΠΑΣΟΚ έχασε, όχι αυτός). Το ηλεκτρικό, οργισμένο βλέμμα της Άννας Διαμαντοπούλου μετά τις δηλώσεις Βενιζέλου ήταν όμως το πιο ενδιαφέρον απ’ όλα, σαν να είχε φορέσει μια μάσκα, χωρίς να προσέξει ότι είχε ανοιχτές τρύπες στα μάτια.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Εγώ, ο αποφυλακισμένος νέος, η υπάλληλος του κυλικείου, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, μου θυμίσαμε όλοι, παρά τις αβύσσους που χωρίζουν τις θέσεις μας, αυτό το ποίημα της Δημουλά. Καλή σας μέρα.