Αν ήθελα να κρυφτώ, ας άνοιγα τρύπα, όχι μπλογκ [Εννιά μήνες]

Πάνε εννιά μήνες που ξεκίνησα να γράφω τις ιστορίες μου εδώ, να δοκιμάζω τη γραφή μου και να επικοινωνώ μαζί σας. Δε σας έχω κρύψει ότι αρχικά η ανάγκη μου ήταν να τονώσω την αυτοπεποίθησή μου με την αυτοέκθεση. Κατέφυγα λοιπόν στο ταλέντο μου που πίστευα τότε περισσότερο, αυτό του συγγραφέα, και η ανταπόκριση υπήρξε από την αρχή απροσδόκητα ζεστή. Είναι νομίζω η ώρα να ευχαριστήσω θερμά τους/τις Lucy of wild flowers, Misirlou Oubliez, Fight Back, Sia+Meza και ιδίως τη Νερίνα, που έγραψαν τα πρώτα καλά λόγια και μου ‘δωσαν όρεξη και πίστη να συνεχίσω.
Στην αρχή είχα αγχωθεί πολύ, έχοντας ακόμη μεγάλη ανάγκη για επιβεβαίωση, κι είχα φτάσει στο σημείο να γράφω με πρόγραμμα, μια ιστορία το διήμερο. Κάποια στιγμή γύρω στο Μάρτη χαλάρωσα, χωρίς όμως να εγκαταλείπω τη βασική μου ανασφάλεια, ότι η μόνη πλευρά που θα άντεχε σε μια αυτοέκθεση εδώ ήταν η λογοτεχνική. Μου άρεσε η ιδέα να είμαι ένας από τους παραμυθάδες του μπλογκοχωριού (τίτλος που μου έδωσε η αγαπημένη μου μουσική παραγωγός Κλέλια) κι έτσι συνέχισα να σκορπίζω με χάρη τις ιστορίες μου, φαινομενικά ταπεινός, αλλά φουσκώνοντας από περηφάνια για τα ενθουσιασμένα σχόλια (Γητεύτρια, Τυχάρπαστε, Idaki Βοργία να ‘στε καλά, όσο κι αν αγαπησιάρικα υπερβάλατε κάποιες φορές). Οι αφίξεις στο μπλογκ του indie pop Σαμμάνου και του ηχοπλόκου Δύνη με χαλάρωσαν βέβαια πολύ κι έτσι άρχισαν σιγά σιγά να βγαίνουν και άλλες πλευρές μου, με ημερολόγια, χιούμορ και μικρά πολιτικά κείμενα, χωρίς όμως να ξεφεύγω από τη βασική μου θέση να εξιστορώ και να φαντάζομαι.
Μου άρεσε να είμαι ο Άμμος, δεν το κρύβω, να κρατάω τα πήλινα προσωπεία μου για να έχω τη χαρά να τα σπάζω, να αποκαλύπτομαι προσεκτικά στο μπλογκ, πιο άνετα στα μέιλ, τελικά να δημιουργώ επικοινωνιακές γιορτούλες στις κατ’ ιδίαν ή ομαδικές συναντήσεις (Gazaka, Isis, Maya, Νεφέλικα και Μαρία, Τίποτα, χαίρομαι πραγματικά που γίναμε φίλοι με αυτήν εδώ την αφορμή – Αλαφροΐσκιωτε, Αστέρη, Βοργίες: Idaki, Λουκρητία και Σκιώδη, Γητεύτρια, Dannossiel, Έμπορα, Foulianna, Ζούρι, Homeless Montressor, Θεριό Ανήμερο, Ιούδα, Keimgreek, Magica, Μαριαλένα, Μαύρε Γάτε, μικρή Μαρίκα, Misirlou Oubliez, Nago, Νανάκο, Nosyparker, Πάνο, Παράξενο, Πάστα, Perssefoni, Πρόβατε, Psarog, Ροδιά, Τυχάρπαστε, χάρηκα πολύ που σας γνώρισα – George le Nonce τα μέιλ σας υπήρξαν εξαιρετικά - Στράτο Φουντούλη, τιμή μου η πρόσκλησή σας στις Στάχτες).
Κάποτε όμως θα τελείωνε το ντελίριο των ιστοριών και ο Κώστας θα τίναζε τον Άμμο από πάνω του, για να μιλήσει χαλαρά και όπως του ερχόταν. Από δαιμονική σύμπτωση, την ώρα αυτήν επέσπευσαν δύο χωρισμοί μου. Οι σταθεροί/ες αναγνώστες/τριες θα θυμάστε το φρικάρισμά μου τον Ιούνιο, επειδή είχα χωρίσει με την Ε., αξιοπρεπές και καλογραμμένο βέβαια, φρικάρισμα όμως παρ’ ολ’ αυτά (κι ήταν η πρώτη φορά που έγραφα ότι δεν είμαι καλά σε παροντικό χρόνο). Την ίδια περίοδο συνάντησα τυχαία στο Μπιτ Παζάρ μετά από κάμποσο καιρό μια άλλη Ε., που είχα ταλαιπωρήσει πολύ (κι αρκετά λιγότερο αυτή εμένα) παρά την όποια αγάπη μας και είχαμε ζήσει μαζί τέσσερα χρόνια. Έπινα μπίρες με τη φίλη μου τη Μαρία Αλεξίου, δυο μέρες άλουστος, αξύριστος, με μια χαζοβερμούδα και ένα τσαλακωμένο πουκάμισο και τσαντίστηκα πολύ που με είδε έτσι. Γυρνώντας όμως σπίτι μου συνειδητοποίησα ότι δε μπορώ πλέον να αγχώνομαι τόσο για το κοινωνικό μου πρόσωπο και συμπλήρωσα στο προφίλ μου το ονοματεπώνυμο και το επάγγελμά μου. Ήθελα κι άλλη σιωπή, αλλά ξεκίναγα πλέον για το καρναβάλι των φωνών μου.
Στους εννιά μήνες πάνω λοιπόν (Αλλού Φαν Μαρξ, θυμάσαι που αναρωτιόσουνα;) ο Άμμος γεννάει τον Κώστα Σπηλιώτη, που ασχολείται με την έρευνα, τον ενδιαφέρει η πολιτική, λέει ιστορίες, αναστοχάζεται πάνω στο blogging και μιλάει και για τον εαυτό του. Ας μην καταλάβει κανείς/μιά ότι προεξαγγέλλω μια ειλικρίνεια που έλειπε από τις αναρτήσεις μου ως τώρα. Ανοίγω απλώς όλα τα θέματα που με ενδιαφέρουν, ελπίζοντας να τα πούμε ακόμα καλύτερα φέτος.