Ο τελευταίος χορός των μυρμηγκιών του μαύρου μελιού

«Αν υπάρχει μια ειδική κόλαση για τους συγγραφείς
τότε αυτή θα είναι η αέναη ενασχόληση με το έργο τους».
John Dos Passos

Τι έχω πάθει; Δε μπορώ να γράψω; Οι λέξεις μετακινούνται συνέχεια πάνω στο χαρτί. Λένε άλλα απ’ αυτά που θέλω, απ’ αυτά που έχω. Ασυνάρτητοι αιωρούμενοι φθόγγοι που με πνίγουν. Θυμάμαι κάποτε όλα ήταν τακτικά εδώ. Μέσα στο κεφάλι μου. Όλα ρυθμισμένα στην εντέλεια. Συνηθισμένα στην κανονικότητά τους, χωρίς αποκλίσεις.

Αλλά μετά οι λέξεις κάτι έπαθαν. Απέκτησαν ζωή. Τη δική μου ζωή. Άρχισαν να αναπνέουν αυτόνομα. Να κινούνται ανεξάρτητα, κολυμπώντας ανάποδα στο ποτάμι της σκέψης. Απ’ το πουθενά, έβγαιναν σαν μυρμήγκια από μέσα μου. Σκορπούσαν στο χώρο καταλαμβάνοντας το οπτικό πεδίο και το οξυγόνο μου.

Προσπάθησα στην αρχή –τον πρώτο καιρό. Μάχες ολόκληρες επάνω στο χαρτί. Στρατιές μονοσύλλαβων και πολυσύλλαβων κονταροχτυπιόντουσαν σε κάθε σελίδα. Το πρόβλημα ήταν που με τις αποστάτισσες τάσσονταν κι άλλες λέξεις ξένες, που δεν ξέρω πώς κατέλαβαν το κεφάλι μου. Ήταν οι λέξεις του Χάκκα, του Σκαρίμπα, του Πεντζίκη και ένα σωρό άλλων. Λέξεις που ενώ ήρθαν για να λύσουν τα παλιότερα διλήμματά μου, μετά, για ανεξήγητους λόγους, στράφηκαν εναντίον μου. Δεν τους έφτανε που έφαγαν τους δημιουργούς τους, ήθελαν κι εμένα.

Κι εγώ έριχνα τα λόγια μου πάνω τους. Τις χτυπούσα αλύπητα. Τις μαχαίρωνα με τη μύτη της πένας, τις έπνιγα στο βούρκο του μελανιού˙ τις σκέπαζα με δικές μου. Ακρωτηριασμένες απ’ τη σύγκρουση, ματωμένες και ετοιμόρροπες. Αλλά δικές μου. Κάθε μέρα η ίδια ιστορία. Πόλεμος λέξεων και εννοιών. Και μετά τα νεκρά σώματα ακινητοποιημένα πάνω στις γαλάζιες γραμμές. Σειρές σωρών στρατιωτών. Να περνάω και να ξαναπερνάω το βλέμμα μου από πάνω τους, λες για αναγνώριση. Σιωπώντας.

Μα αυτές, οι παρείσακτες αυτές, τα βράδια ξαναγύριζαν. Δισυπόστατες κι επιθετικές, μάσαγαν κάθε κύτταρο του εγκεφάλου μου. «Είσαι μελό, τόσο μελό, γιατί δεν αποστασιοποιείσαι σαν τον κύριο μας; Ξαναδιάβασε το “50- 50 στον έρωτα” να δεις πώς γράφεται μια ερωτική ιστορία». «Όχι, όχι, ας τον Χατζή» σπρωχνόντουσαν οι άλλες «μπες στην ψυχολογία του ήρωα όπως ο αφέντης μας, στη “Δίκη”».

Είχα σκεφτεί έναν τρόπο να εξαφανιστούν: την αδιαφορία. Αν δεν τους έδινα σημασία θα έφευγαν. Έκλεινα λοιπόν τα βλέφαρα με όση δύναμη είχα. Τα έσφιγγα τόσο ώσπου έβλεπα μόνο φωτεινές καμπύλες να χορεύουν μπροστά μου. Κίτρινους στροβίλους υπέροχους. Χαρούμενους. Μαγικούς. Και μέσα σ’ αυτό το λούνα πάρκ το ροδαλό πρόσωπο της Κορίνας. Η ζέστα του φιλιού της. Μα ξαφνικά σα να καιγόταν η εικόνα. Μαύριζε. Και ήταν αυτές. Οι λέξεις πάλι. Άρχιζαν να σκαρφαλώνουν στο πρόσωπό της. Κατάτρωγαν το χρώμα, την υφή του. Καταλάμβαναν όλη την ανάμνηση. Κι αυτό το πλάσμα, το δικό μου, το τόσο ζωντανό βαλσαμωνόταν στη βιτρίνα της σελίδας, εντοιχιζόταν πίσω από σύμφωνα και φωνήεντα.

Άνοιγα τα μάτια και τα ξανάκλεινα με δύναμη. Μα δυο φορές δεν πιάνει το ίδιο κόλπο. Μπορεί να μην τις έβλεπα, αλλά ένιωθα το γαργάλημα. Το ίδιο επώδυνο μυρμήγκιασμα σε όλο μου το σώμα. Σε όλο μου το μυαλό.

Όταν γίνεται αυτό δε μπορώ πια να μείνω ακίνητος. Πρέπει να γράψω. Το ζητάνε. Με τρυπάνε, με δαγκώνουν, με αναγκάζουν. Πάλι να κάτσω. Πάλι να γράψω. Έτσι άρχισα να γράφω και σήμερα. Μα λίγο μετά το τετράδιο τελείωσε, δίχως να καταλάβω πώς. Τότε παρατήρησα πως τα γράμματα είχαν αλλάξει μέγεθος. Κάθε γράμμα καταλάμβανε ξαφνικά μια σελίδα. Μα πού πήγαν οι μέρες που έγραφα πάνω σε χαρτοπετσέτες και πακέτα τσιγάρων ιστορίες ολόκληρες; Τώρα αναγκάζομαι να συνεχίσω πάνω στο τραπεζομάντιλο. Στα πόδια του τραπεζιού. Στο πάτωμα.

Το μελάνι μου τρέχει και τα χιλιάδες άθλια λεξοζωϋφια απλώνονται σε όλο το σπίτι. Γράφω σε πατώματα και τοίχους, χωρίς ειρμό και σκέψη, μόνο λέξεις, λέξεις, λέξεις. Γράφω πια με όλο μου το σώμα γιατί ξέρω ότι αν σταματήσω δε θα ‘χουν πού να πάνε. Θα συνεχίσουν να βγαίνουν από μέσα μου και θ’ αρχίσουν να με σκεπάζουν όλο. Πρώτα τα δάχτυλα, το χέρι κι έπειτα το στέρνο, το πρόσωπο. Θα κολλήσουν σαν βδέλλες πάνω μου και θα μου πιουν το αίμα. Θα με καταφάνε γιατί δε θέλουν να ζήσω. Δε θέλουν να δω άλλα, να χαρώ. Αν ευτυχήσω θα χάσουν τον σκλάβο τους, αφού κανείς δε γράφει για τη χαρά, μόνο τη ζει. Ενώ η θλίψη. Η απελπισία. Ο πόνος... Ώ, πόσα πράγματα μπορείς να γράψεις μέσα στο σκοτάδι της μοναξιάς.

Δε μ’ αφήνουν, όχι. Δε θα μ’ αφήσουν ποτέ. Με σπρώχνουν να συνεχίσω. Και πια έφτασα στο ταβάνι. Κρεμασμένος απ’ το πολύφωτο σέρνω τη μαύρη λαίλαπα των γραμμάτων παρότι ξέρω ότι είναι άσκοπο. Γιατί πλέον τελειώνει κάθε επιφάνεια γραφής στο σπίτι. Και τότε όλα, τελειώνουν. Δε θα ‘χουν πού να πάνε. Θα με στοιχειώσουν πάλι. Θα με φάνε.

-Καλά θα σου κάνουν. Αυτό αξίζεις επηρμένε. Που νομίζεις ότι κάποιος είσαι επειδή περνάει το δικό σου πάνω στο χαρτί. Επειδή οι λέξεις, σαν πουτάνες, ποτέ δε φέρνουν αντιρρήσεις στις βουλές σου. Μα στη ζωή. Αχ, τίποτα δεν σου ήρθε όπως ήθελες στη ζωή. Ούτε καν εγώ. Ήμουν βλέπεις μόνο μια γυναίκα, ενώ εσύ ήθελες ηρωίδα από βιβλίο: κάποια γεμάτη προτερήματα και χωρίς ψεγάδι.
-Κορίνα μου, Κορίνα μου τι λες; Εγώ σε θέλω όπως είσαι. Σ’ αγαπάω. Και σε χρειάζομαι. Όσο για τις λέξεις δεν τις επιδιώκω πια. Αυτές με καταδιώκουν, εγώ... εγώ...

Μονολογώ;
Κουνάω το κεφάλι μου για να καταλάβω αν είναι όνειρο αυτό ή η ζωή μου.
Αν η Κορίνα είναι εκεί ή στο μυαλό μου.
Ταλαντεύομαι πάνω απ’ τα ερείπια της σκέψης μου. Ζαλίζομαι, γλιστράω. Γκρεμίζομαι στο πάτωμα.

«Όχι» ουρλιάζω, «όχι, μη».
Κι ακαριαία γυρνάω στα γόνατα και γράφω να καλύψω το κενό των λέξεων που έσβησα πέφτοντας με την πλάτη. Να προλάβω πριν αρχίσουν να παίρνουν αέρα. Να τις στριμώξω όσο μπορώ μες σε προτάσεις συμπαγείς, σε παραγράφους άρτιες. Μη μείνει τμήμα χαλαρό, μη βρούνε περιθώριο να βγούνε πάλι έξω. Ποτέ δεν τα καταφέρνω. Πάντα κάτι πάει στραβά. Κάπως μου ξεφεύγουν, βρίσκουν τρύπες και γλιστρούν από παντού. Και ξανά απ’ την αρχή. Ξανά και ξανά και ξανά.

Να τώρα βλέπω μερικές να τρέχουν προς το περβάζι. Αρχίζω να τις καρφώνω με την πένα στο μάρμαρο, ώσπου μαυρίζει όλο. Κι όταν δε βλέπω αλλού να γράψω πηδάω στην ταράτσα της διπλανής πολυκατοικίας. Κυνηγάω τα αλλόκοτα αυτά μυρμήγκια στο μωσαϊκό και τους τοίχους της. «Μετά θα πάω στο διπλανό σπίτι και στο δίπλα και παραδίπλα. Μέχρι να τελειώσουν οι λέξεις ή τα σπίτια, μέχρι να τελειώσει αυτό το μαρτύριο» παραμιλάω για να δώσω κουράγιο στον εαυτό μου. Αλλά είναι ψέμα. Όλο αυτό. Γιατί πια εγκαταλείπω. Χάνονται και τα τελευταία υπολείμματα της ζωτικότητάς μου. Δε μπορώ άλλο, δε μπορώ.

Το χέρι μου είναι μαύρο απ’ το μελάνι. Ο καρπός έχει πιαστεί, ο πήχης πρήστηκε, ο ώμος κοντεύει να εξαρθρωθεί. «Γράψε με το άλλο, με το άλλο χέρι» με διατάζουν. Αλλά δε γίνεται. Το μελάνι τελειώνει Και δεν έχω άλλο. Τα έχω στραγγίξει όλα. Έγραψα ακόμα και με τον καφέ μου. Βοήθεια. Κάποιος, όποιος. Πετάξτε μου στυλό, μαρκαδόρους, μολύβι, μελάνι. ΒΟΗΘΕΙΑ! Κάποιος ας μ’ ακούσει. Τώρα. Πριν με γεμίσουν και δε φαίνομαι. Φέρτε το μελάνι μου, το μαύρο μου το μέλι, λίγο να στάξω στο χαρτί. Να φύγουν από μένα και να πάνε εκεί πάνω. Να φύγουν από μέσα μου πριν με κατασπαράξουν. Κάποιος ας με βοηθήσει!

Χιλιάδες λέξεις με γεμίζουν και πια δεν το μπορώ. Δε θέλω άλλο τις φωνές τους, τις μισώ. Δε θέλω άλλο τις λέξεις που καταλαμβάνουν κάθε μέρος και γωνιά μου. Αραδιάζονται στο χαρτί μου απ’ άκρη σ’ άκρη και το πνίγουν στο σκοτάδι τους. Γεμίζουν μια ολόκληρη πόλη, ολόκληρο τον κόσμο μου. Θέλω το άσπρο μου χαρτί, θέλω το φως μου. Θέλω το φως μου.

Κάνεις δεν απαντάει. Μόνο κοιτάνε. Κοιτάω κι εγώ από ψηλά. Βλέπω μια μακριά σελίδα εκεί κάτω. Γεμάτη άσπρα τετραγωνάκια, σαν κι αυτά των τετραδίων της αριθμητικής. Τα νιώθω να σκαρφαλώνουν πάλι. Να γεμίζουν τα ρούχα μου. Τα κοιτάω. «Πάω» τους λέω. «Πάω. Αλλά θα σας πάρω μαζί μου καταραμένα». Και πέφτω με φόρα. Κατεβαίνω να γράψω στο μεγάλο άσπρο φύλλο, με το μόνο μελάνι που μου απέμεινε. Το κόκκινο.