CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

28.11.07

Ο τελευταίος χορός των μυρμηγκιών του μαύρου μελιού

«Αν υπάρχει μια ειδική κόλαση για τους συγγραφείς
τότε αυτή θα είναι η αέναη ενασχόληση με το έργο τους».
John Dos Passos


Τι έχω πάθει; Δε μπορώ να γράψω; Οι λέξεις μετακινούνται συνέχεια πάνω στο χαρτί. Λένε άλλα απ’ αυτά που θέλω, απ’ αυτά που έχω. Ασυνάρτητοι αιωρούμενοι φθόγγοι που με πνίγουν. Θυμάμαι κάποτε όλα ήταν τακτικά εδώ. Μέσα στο κεφάλι μου. Όλα ρυθμισμένα στην εντέλεια. Συνηθισμένα στην κανονικότητά τους, χωρίς αποκλίσεις.

Αλλά μετά οι λέξεις κάτι έπαθαν. Απέκτησαν ζωή. Τη δική μου ζωή. Άρχισαν να αναπνέουν αυτόνομα. Να κινούνται ανεξάρτητα, κολυμπώντας ανάποδα στο ποτάμι της σκέψης. Απ’ το πουθενά, έβγαιναν σαν μυρμήγκια από μέσα μου. Σκορπούσαν στο χώρο καταλαμβάνοντας το οπτικό πεδίο και το οξυγόνο μου.

Προσπάθησα στην αρχή –τον πρώτο καιρό. Μάχες ολόκληρες επάνω στο χαρτί. Στρατιές μονοσύλλαβων και πολυσύλλαβων κονταροχτυπιόντουσαν σε κάθε σελίδα. Το πρόβλημα ήταν που με τις αποστάτισσες τάσσονταν κι άλλες λέξεις ξένες, που δεν ξέρω πώς κατέλαβαν το κεφάλι μου. Ήταν οι λέξεις του Χάκκα, του Σκαρίμπα, του Πεντζίκη και ένα σωρό άλλων. Λέξεις που ενώ ήρθαν για να λύσουν τα παλιότερα διλήμματά μου, μετά, για ανεξήγητους λόγους, στράφηκαν εναντίον μου. Δεν τους έφτανε που έφαγαν τους δημιουργούς τους, ήθελαν κι εμένα.

Κι εγώ έριχνα τα λόγια μου πάνω τους. Τις χτυπούσα αλύπητα. Τις μαχαίρωνα με τη μύτη της πένας, τις έπνιγα στο βούρκο του μελανιού˙ τις σκέπαζα με δικές μου. Ακρωτηριασμένες απ’ τη σύγκρουση, ματωμένες και ετοιμόρροπες. Αλλά δικές μου. Κάθε μέρα η ίδια ιστορία. Πόλεμος λέξεων και εννοιών. Και μετά τα νεκρά σώματα ακινητοποιημένα πάνω στις γαλάζιες γραμμές. Σειρές σωρών στρατιωτών. Να περνάω και να ξαναπερνάω το βλέμμα μου από πάνω τους, λες για αναγνώριση. Σιωπώντας.

Μα αυτές, οι παρείσακτες αυτές, τα βράδια ξαναγύριζαν. Δισυπόστατες κι επιθετικές, μάσαγαν κάθε κύτταρο του εγκεφάλου μου. «Είσαι μελό, τόσο μελό, γιατί δεν αποστασιοποιείσαι σαν τον κύριο μας; Ξαναδιάβασε το “50- 50 στον έρωτα” να δεις πώς γράφεται μια ερωτική ιστορία». «Όχι, όχι, ας τον Χατζή» σπρωχνόντουσαν οι άλλες «μπες στην ψυχολογία του ήρωα όπως ο αφέντης μας, στη “Δίκη”».

Είχα σκεφτεί έναν τρόπο να εξαφανιστούν: την αδιαφορία. Αν δεν τους έδινα σημασία θα έφευγαν. Έκλεινα λοιπόν τα βλέφαρα με όση δύναμη είχα. Τα έσφιγγα τόσο ώσπου έβλεπα μόνο φωτεινές καμπύλες να χορεύουν μπροστά μου. Κίτρινους στροβίλους υπέροχους. Χαρούμενους. Μαγικούς. Και μέσα σ’ αυτό το λούνα πάρκ το ροδαλό πρόσωπο της Κορίνας. Η ζέστα του φιλιού της. Μα ξαφνικά σα να καιγόταν η εικόνα. Μαύριζε. Και ήταν αυτές. Οι λέξεις πάλι. Άρχιζαν να σκαρφαλώνουν στο πρόσωπό της. Κατάτρωγαν το χρώμα, την υφή του. Καταλάμβαναν όλη την ανάμνηση. Κι αυτό το πλάσμα, το δικό μου, το τόσο ζωντανό βαλσαμωνόταν στη βιτρίνα της σελίδας, εντοιχιζόταν πίσω από σύμφωνα και φωνήεντα.

Άνοιγα τα μάτια και τα ξανάκλεινα με δύναμη. Μα δυο φορές δεν πιάνει το ίδιο κόλπο. Μπορεί να μην τις έβλεπα, αλλά ένιωθα το γαργάλημα. Το ίδιο επώδυνο μυρμήγκιασμα σε όλο μου το σώμα. Σε όλο μου το μυαλό.

Όταν γίνεται αυτό δε μπορώ πια να μείνω ακίνητος. Πρέπει να γράψω. Το ζητάνε. Με τρυπάνε, με δαγκώνουν, με αναγκάζουν. Πάλι να κάτσω. Πάλι να γράψω. Έτσι άρχισα να γράφω και σήμερα. Μα λίγο μετά το τετράδιο τελείωσε, δίχως να καταλάβω πώς. Τότε παρατήρησα πως τα γράμματα είχαν αλλάξει μέγεθος. Κάθε γράμμα καταλάμβανε ξαφνικά μια σελίδα. Μα πού πήγαν οι μέρες που έγραφα πάνω σε χαρτοπετσέτες και πακέτα τσιγάρων ιστορίες ολόκληρες; Τώρα αναγκάζομαι να συνεχίσω πάνω στο τραπεζομάντιλο. Στα πόδια του τραπεζιού. Στο πάτωμα.

Το μελάνι μου τρέχει και τα χιλιάδες άθλια λεξοζωϋφια απλώνονται σε όλο το σπίτι. Γράφω σε πατώματα και τοίχους, χωρίς ειρμό και σκέψη, μόνο λέξεις, λέξεις, λέξεις. Γράφω πια με όλο μου το σώμα γιατί ξέρω ότι αν σταματήσω δε θα ‘χουν πού να πάνε. Θα συνεχίσουν να βγαίνουν από μέσα μου και θ’ αρχίσουν να με σκεπάζουν όλο. Πρώτα τα δάχτυλα, το χέρι κι έπειτα το στέρνο, το πρόσωπο. Θα κολλήσουν σαν βδέλλες πάνω μου και θα μου πιουν το αίμα. Θα με καταφάνε γιατί δε θέλουν να ζήσω. Δε θέλουν να δω άλλα, να χαρώ. Αν ευτυχήσω θα χάσουν τον σκλάβο τους, αφού κανείς δε γράφει για τη χαρά, μόνο τη ζει. Ενώ η θλίψη. Η απελπισία. Ο πόνος... Ώ, πόσα πράγματα μπορείς να γράψεις μέσα στο σκοτάδι της μοναξιάς.

Δε μ’ αφήνουν, όχι. Δε θα μ’ αφήσουν ποτέ. Με σπρώχνουν να συνεχίσω. Και πια έφτασα στο ταβάνι. Κρεμασμένος απ’ το πολύφωτο σέρνω τη μαύρη λαίλαπα των γραμμάτων παρότι ξέρω ότι είναι άσκοπο. Γιατί πλέον τελειώνει κάθε επιφάνεια γραφής στο σπίτι. Και τότε όλα, τελειώνουν. Δε θα ‘χουν πού να πάνε. Θα με στοιχειώσουν πάλι. Θα με φάνε.

-Καλά θα σου κάνουν. Αυτό αξίζεις επηρμένε. Που νομίζεις ότι κάποιος είσαι επειδή περνάει το δικό σου πάνω στο χαρτί. Επειδή οι λέξεις, σαν πουτάνες, ποτέ δε φέρνουν αντιρρήσεις στις βουλές σου. Μα στη ζωή. Αχ, τίποτα δεν σου ήρθε όπως ήθελες στη ζωή. Ούτε καν εγώ. Ήμουν βλέπεις μόνο μια γυναίκα, ενώ εσύ ήθελες ηρωίδα από βιβλίο: κάποια γεμάτη προτερήματα και χωρίς ψεγάδι.
-Κορίνα μου, Κορίνα μου τι λες; Εγώ σε θέλω όπως είσαι. Σ’ αγαπάω. Και σε χρειάζομαι. Όσο για τις λέξεις δεν τις επιδιώκω πια. Αυτές με καταδιώκουν, εγώ... εγώ...

Μονολογώ;
Κουνάω το κεφάλι μου για να καταλάβω αν είναι όνειρο αυτό ή η ζωή μου.
Αν η Κορίνα είναι εκεί ή στο μυαλό μου.
Ταλαντεύομαι πάνω απ’ τα ερείπια της σκέψης μου. Ζαλίζομαι, γλιστράω. Γκρεμίζομαι στο πάτωμα.

«Όχι» ουρλιάζω, «όχι, μη».
Κι ακαριαία γυρνάω στα γόνατα και γράφω να καλύψω το κενό των λέξεων που έσβησα πέφτοντας με την πλάτη. Να προλάβω πριν αρχίσουν να παίρνουν αέρα. Να τις στριμώξω όσο μπορώ μες σε προτάσεις συμπαγείς, σε παραγράφους άρτιες. Μη μείνει τμήμα χαλαρό, μη βρούνε περιθώριο να βγούνε πάλι έξω. Ποτέ δεν τα καταφέρνω. Πάντα κάτι πάει στραβά. Κάπως μου ξεφεύγουν, βρίσκουν τρύπες και γλιστρούν από παντού. Και ξανά απ’ την αρχή. Ξανά και ξανά και ξανά.

Να τώρα βλέπω μερικές να τρέχουν προς το περβάζι. Αρχίζω να τις καρφώνω με την πένα στο μάρμαρο, ώσπου μαυρίζει όλο. Κι όταν δε βλέπω αλλού να γράψω πηδάω στην ταράτσα της διπλανής πολυκατοικίας. Κυνηγάω τα αλλόκοτα αυτά μυρμήγκια στο μωσαϊκό και τους τοίχους της. «Μετά θα πάω στο διπλανό σπίτι και στο δίπλα και παραδίπλα. Μέχρι να τελειώσουν οι λέξεις ή τα σπίτια, μέχρι να τελειώσει αυτό το μαρτύριο» παραμιλάω για να δώσω κουράγιο στον εαυτό μου. Αλλά είναι ψέμα. Όλο αυτό. Γιατί πια εγκαταλείπω. Χάνονται και τα τελευταία υπολείμματα της ζωτικότητάς μου. Δε μπορώ άλλο, δε μπορώ.

Το χέρι μου είναι μαύρο απ’ το μελάνι. Ο καρπός έχει πιαστεί, ο πήχης πρήστηκε, ο ώμος κοντεύει να εξαρθρωθεί. «Γράψε με το άλλο, με το άλλο χέρι» με διατάζουν. Αλλά δε γίνεται. Το μελάνι τελειώνει Και δεν έχω άλλο. Τα έχω στραγγίξει όλα. Έγραψα ακόμα και με τον καφέ μου. Βοήθεια. Κάποιος, όποιος. Πετάξτε μου στυλό, μαρκαδόρους, μολύβι, μελάνι. ΒΟΗΘΕΙΑ! Κάποιος ας μ’ ακούσει. Τώρα. Πριν με γεμίσουν και δε φαίνομαι. Φέρτε το μελάνι μου, το μαύρο μου το μέλι, λίγο να στάξω στο χαρτί. Να φύγουν από μένα και να πάνε εκεί πάνω. Να φύγουν από μέσα μου πριν με κατασπαράξουν. Κάποιος ας με βοηθήσει!

Χιλιάδες λέξεις με γεμίζουν και πια δεν το μπορώ. Δε θέλω άλλο τις φωνές τους, τις μισώ. Δε θέλω άλλο τις λέξεις που καταλαμβάνουν κάθε μέρος και γωνιά μου. Αραδιάζονται στο χαρτί μου απ’ άκρη σ’ άκρη και το πνίγουν στο σκοτάδι τους. Γεμίζουν μια ολόκληρη πόλη, ολόκληρο τον κόσμο μου. Θέλω το άσπρο μου χαρτί, θέλω το φως μου. Θέλω το φως μου.

Κάνεις δεν απαντάει. Μόνο κοιτάνε. Κοιτάω κι εγώ από ψηλά. Βλέπω μια μακριά σελίδα εκεί κάτω. Γεμάτη άσπρα τετραγωνάκια, σαν κι αυτά των τετραδίων της αριθμητικής. Τα νιώθω να σκαρφαλώνουν πάλι. Να γεμίζουν τα ρούχα μου. Τα κοιτάω. «Πάω» τους λέω. «Πάω. Αλλά θα σας πάρω μαζί μου καταραμένα». Και πέφτω με φόρα. Κατεβαίνω να γράψω στο μεγάλο άσπρο φύλλο, με το μόνο μελάνι που μου απέμεινε. Το κόκκινο.

25 σχόλια:

orestis είπε...

Σαμμάνε άργησες, αλλά έγραψες.

απίστευτο κείμενο, ένιωσα ότι έπρεπε να το διαβάσω γρήγορα, πριν με πνίξουν οι λέξεις.

η τελευταία παράγραφος ήταν....τα λόγια λίγα για να τη περιγράψουν.

Ινδιάννα είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

oresti
είμαι πηγμένος αυτό τον καιρό, το τελείως όμως πηγμένος, με μια δημιουργική έννοια -πλην πνιγμένος. Μ' έχει φάει η... μυρμήγκα! :) Σ' ευχαριστώ (ελπίζω ως τα Χριστούγεννα να αράξω λίγο και να τα π(ι)ούμε επιτέλους)!

Albert είπε...

Απο τα καλύτερά σου σίγουρα. Επιμένω και το διάβασα 2 φορές.

αμμος είπε...

Νομίζω πώς είναι το πιο σύνθετο κείμενο που έχεις γράψει εδώ. Νιώθω την ανάγκη να σε συγχαρώ, ειλικρινά.

αμμος είπε...

Η μόνη μου επιφύλαξη είναι στον άνδρα αφηγητή, νομίζω πώς στο κείμενο είναι πολύ πιο ισχυρά τα γυναικεία σύμβολα (σπίτι, γέμισμα κτλ.)

Μες στην όλη διακειμενικότητα του κειμένου, έχει πλάκα ότι σχολιάζει και ο Άλμπερτ, που επίσης έγραψε κείμενο για μυρμήγκια.

Ανώνυμος είπε...

,..πω πω τι γραφεις..

Ανώνυμος είπε...

Remember to breathe. Μονάχα αυτό.

Ανώνυμος είπε...

Fantazesai na ginotan theatriko ayto to keimeno? Ena monoprakto se aspro-mayro-kokkino pou 8a vouize apo tin proti os tin teleytaia ataka sta aytia ton theaton.

sot είπε...

Και καταιγιστικό σε κάποιες στιγμές video clip μπορούσε να γίνει. Για ένα κομμάτι με πολλές αλλάγές μελωδικό και ήρεμο σε κάποια σημεία που να μεταλλάσεται απότομα σε άγριο και επιθετικό.

Ανώνυμος είπε...

Άμμε
έχω γράψει το κείμενο, μπαίνω να το ανεβάσω και βλέπω ξαφνικά να έχει γράψει και ο Άλμπερτ για μυρμήγκια! Με πήρε το παραπονο το ομολογώ- κοτζάμ Σαμμάνος ετοιμάζεται να δώσει σημεία ζωής στον Αμμαζόνιο και τελικά να μη μπορεί γιατί υπάρχει μυρμηγκοπυ-ράιτ απ΄τον Άλμπερτ;; Τελικά ο Άλμπερτ έδωσε την άδεια να σαμμασχοληθώ με το εν λόγω έντομο!

Όσο για τον άνδρα αφηγητή, η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό που έχω φάει το κόλλημα με τη φυσική και όλο γράφω και διαβάζω γι' αυτήν, άρχισα να αισθάνομαι ότι θα καταλήξω εμμονολητικός και θα γίνω ένας επιστήμονας σαν τον τύπο στο "π" (του Αρονοφσκι)που πραγματικά τον έφαγε η σκέψη του. Αλήθεια λες έβγαζε κάτι γυναικείο ε; Δεν το καταλαβαίνω τώρα,ίσως σε λίγο καιρό που θα έχω αποστασιοποηθεί από αυτό θα το δω!

Albert
Το ξαναδιάβασες; Όλο το σεντόνι; Έλεος; Είσαι κομματάκι μαζόχας τελικά έτσι;;; Ευχαριστώ pal! :)

Ανώνυμε
δεν το έγραψα εγώ: τα μυρμήγκια!

demon
όποτε φρικάρω ανακαλώ στο μυαλό μου έναν αγαπημένο στίχο των dEUS για περιπτώσεις πανικού "put your panic on a hold/ amplify your very soul/ and keep breathing"... ΟΚ, λοιπόν, ακολουθώ τη συμβουλή σου: αναπνέω!

the bar
το σίγουρο είναι ότι θα ήταν οικονομικό ως θεατρικο! :) ΥΓ. Μήπως ασχολείσαι με τη σκηνοθεσία, θες να το αναλάβεις;;; ;)

Sot
τι μουσική θα του βάζαμε από πίσω όμως; Τέκνο; Κάτι με άγριο μπάσο και βιολιά που στριγκλίζουν- έτσι, εφιαλτικό; Για πες καμιά πρόταση!

George Le Nonce είπε...

τί καλό! καὶ τί ὡραῖο motto...

Ανώνυμος είπε...

ΠΡΟΣΟΧΗ:ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΣΧΟΛΙΟ ΝΕΡΟΒΡΑΣΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΦΗΝΩ ΠΟΤΕ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΦΗΝΕΤΕ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΑΓΑΠΗΤΕ ΣΑΜΜΑΝΕ:

Πολύ ωραίο κείμενο. Κόλλησα απίστευτα!

Ανώνυμος είπε...

"Και μετά τα νεκρά σώματα
ακινητοποιημένα πάνω στις γαλάζιες γραμμές.
Σειρές σωρών στρατιωτών.
Να περνάω και να ξαναπερνάω το βλέμμα μου από πάνω τους,
λες για αναγνώριση.
Σιωπώντας"
Εντάξει, με έστειλες.
Χωρίς λόγια...

elafini είπε...

είχα καιρό να μπω και είδα απίστευτες αλλαγές (ωραίες)...ξεκινώντας απο το τίτλο και προχωρώντας αργά αργά, το βρήκα φοβερό...θέλω να το ξαναδιαβάσω και αύριο γιατί τώρα κουτουλάω...

καληνύχτα και στους δύο
(ωραίος ο Ινδιάνος)

elafini είπε...

(να κανονίσουμε συνάντηση τώρα που θα χαλαρώσουμε λίγο)

sot είπε...

Κάτι από Apocalyptica θα ταίριαζε γάντι.

Ανώνυμος είπε...

george le nonce
ε, αφού έχεις και τον Κάφκα στα αγαπημένα σου αναγνώσματα, έπεσες και target group αναγνωστών μου! :)

maya
μάζεψε τα σιρόπια λέμε!
Κολλήσαμε κιεμείς :ΡΡΡ

tom
έχω τον τρόπο μου να σας αφήνω χωρίς λόγια, δεν είναι να απορείς που πλέον δε μου μιλάει κανείς! ;Ρ

elafini
έχω παιδικές διακοπές τα Χριστούγεννα (από 21/ 12 εώς 8/1 κάθομαι). Θα τα πούμε τότε σίγουρα! Μήπως να κάνουμε και ένα ρεβεμπλογκγιον για τον νέον έτος;;;

sot
την πήρες τη θέση: μουσική επιμέλεια θα έχεις εσύ στο κλιπάκι! :)

elafini είπε...

μμμμ..μια χαρα μου ακούγεται...θα επικοινωνήσουμε...πολλά φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Ax, 8a sou eftiaxna ego monoprakto pou tyfla na'xe o Tsexof!...
Ela omos pou dialeksa alli kariera, i adahs...
Mipos na stiname kanenan erasitexniko syllogo kai na anevazame o,ti 8elame emeis?...
Me keimena, mousikes, senaria, skinika, xorografies, kostoumia, ki ola ta synafi?

(Jesus, mipos ir8e i ora na allakso dromo? Mipos ir8e ekeino to "otan megaloso 8a gino..."?)

night blue είπε...

Baby, I'm back you! I'll read u soon!

night blue είπε...

Hthela na pw I'm back ki oxi I'm back you :-))

Ανώνυμος είπε...

the bar
ευελπιστώ στη γιορτή της Ινδιάννας να μαζευτούμε όλοι στο ΡΟΡ και να συζητήσουμε από κοντά τις καλλιτεχνικές (και υπαρξιακές!!!) ανησυχίες μας! :)

vain
till you come back to me... τουρου ρου ρου (μπαίνει το σαξόφωνο κλπ! - για κάποιο λόγο θυμήθηκα το τραγούδι των world party με το σχόλιο σου)! Καλώς σε βρήκα λοιπόν!

night blue είπε...

Dystyxws den mporw na to diavasw olo to keimeno twra giati exw kapoia pragmata na kanw alla pantws oso diavasw mou ekane polu kali entypwsi ws pros ta yperoxa ellinika tou kai tin parastatikotita tou.

night blue είπε...

Oso diavasa ithela na pw.
To upoloipo argotera i ayrio.