Όνειρα, πουλιΑ ΜΜΟΥ ταξιδιάρικα - Λίστα Άμμου 30

Something old… Διάβασα χτες ότι υπάρχουν τεχνικές για να ελέγχουμε τα όνειρά μας, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι «όνειρα». Άπαξ και το αντιληφθείς ότι ονειρεύεσαι έχεις μπει στο «συνειδητό όνειρο» και μπορείς να οδηγήσεις όπου θες εσύ την πλοκή του. Άραγε μπορεί να υπάρξει και «ονειρική πραγματικότητα» και να προσχεδιάσουμε την εξέλιξή της; Μπααα... όπως θα ’λεγαν και οι Weezer: Only in dreams.

Something new… Συνήθως με τα όνειρα ισχύει ο στίχος του Κωνσταντίνου Β. «ο ένας θα τρέχει (το όνειρο) και ο άλλος θα πίνει (εσύ που σου ’χει βγει η γλώσσα να το κυνηγάς)! Η προοπτική του Newton Faulkner είναι κάπως πιο αισιόδοξη: εσύ τρέχεις μπροστά μες την καλή χαρά και, πού και πού γυρνάς, του βγάζεις γλώσσα και φωνάζεις κοροϊδευτικά: Dreaaam! Catch me.

Something borrowed… Πολλοί ως έφηβοι κοιμηθήκαμε ανακουφισμένοι στην πληθωρική αγκαλιά της φωνής της Mama Cass, που μας νανούριζε τραγουδώντας «Dream a little dream of me». Η Norah Jones αντιμετωπίζει με σοβαρότητα όσα λέει (κορίτσι για οικογένεια –θα σε βάλει σε πρόγραμμα: σούπερ μάρκετ, λαϊκή, α, και το βράδυ να με ονειρευτείς!) αλλά προσωπικά προτιμώ τον Michael Buble, μοιάζει σα να έχει πάρει ξενύχτης και πιωμένος για χάρη της και να αφήνει μήνυμα στον τηλεφωνητή να τον ονειρευτεί (βρίσκω αξιολάτρευτη τη νωχελική παραπονιάρικη βερσιόν του -μήπως να ’παιρνε κανένα μάθημα ο Robbie «Sinatra-in-dreams» Williams –λέω εγώ τώρα)!

Something blue… Μάνος Χατζιδάκις – Το βαλς των χαμένων ονείρων. Ο Shakespeare έλεγε ότι είμαστε φτιαγμένοι από υλικό ονείρου. Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι όλο και περισσότεροι μοιάζουμε φτιαγμένοι από υλικό ...χαμένου ονείρου (μίζεροι, γκρινιάριδες, ανικανοποίητοι, άπληστοι, κομπλεξικοί). Κάν' τε καινούρια όνειρα, πολλά όνειρα, τα πιο παλαβά είναι τα καλύτερα -ονειρευτείτε βρε, τζάμπα είναι!

Η ζωή με τα μπλογκ (σύμφωνα με τη Γητεύτρια)

[Η Γητεύτρια μου άφησε ένα εκτενές και πολύ ενδιαφέρον σχόλιο σε αυτό το κείμενο, σχετικά με την "κούραση" των μπλόγκερ αλλά και των αναγνωστών/τριών τους. Θεωρώ πως το σχόλιό της έχει ουσιαστική αυτονομία και το ανεβάζω εδώ, μαζί με την απάντησή μου. Όπως καταλαβαίνετε, σε αυτά τα σχόλιά σας, αρμόδια είναι να απαντήσει η Γητεύτρια και όχι εγώ.]

Είναι μια γενική διαπίστωση και λες και συνέβη ταυτόχρονα. Άλλος το έπαθε πιο νωρίς, άλλος λίγο πιο αργά. Προσωπικά επειδή έχω χρόνια φορουμική εμπειρία, πιστεύω και το πίστευα πάντα ότι τα μπλογκς είναι «περιοδικά» ή «περιστασιακά». Θα επιβιώσουν αυτά που βασίζονται στην αυτάρκεια και όχι στην επικοινωνία. Υπάρχουν δηλαδή κάποιοι που γουστάρουν να αναρτούν τις σκέψεις τους ή τις προτιμήσεις και τις γνώσεις τους, έτσι απλά ναρκισσιστικά. Οι άλλοι που θέλουν επικοινωνία θα την κάνουν σιγά σιγά, γιατί δεν υπάρχει ανατροφοδότηση. Οι άνθρωποι είμαστε εγωκεντρικοί. Θέλουμε όλοι και όλα να περιστρέφονται γύρω από μας. Θέλουμε να ασχολούνται με τα δικά μας ενδιαφέροντα, χωρίς να ασχολούμαστε με αυτά των άλλων.Αυτό εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να διαρκέσει γιατί όλα σ' αυτή τη ζωή, είναι δούναι και λαβείν.
Ένας ακόμα σημαντικός λόγος είναι ότι γίναμε πολλοί και δεν υπάρχει χρόνος για όλους. Αναγκαστικά επιλέγεις τα θέματα που είναι πιο κοντά στα ενδιαφέροντά σου. Εν τω μεταξύ στα λογοτεχνικά μπλογκς υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα. Το αντιμετωπίζω προσωπικά και με ζορίζει. Όσοι γράφετε πεζό, χρειάζεται για ανάγνωση και απάντηση μία ώρα σίγουρα. Πού να βρεθεί όταν είναι δέκα τα φιλικά μπλογκ με πεζό; Γιατί αν πρόκειται να δώσεις απάντηση ξεπέτα «πολύ ωραίο!φιλάκι!», καλύτερα να μην τη δώσεις. Από την άλλη τα ποιητικά μπλογκς. Τα πιο πολλά είναι απολύτως βαρετά. Και να έχουν ένα κάποιο ταλέντο, το σακατεύουν με την επανάληψη. Τα ίδια και τα ίδια! Μα δε γράφουν οι ποιητές κάθε μέρα ένα ποίημα διάολε! Έχουν λοιπόν περιοριστεί και φτιάξει ένα κύκλωμα και αλληλοσυγχαίρονται παραλλάζοντας φράσεις και όμορφα λόγια, όπου ο νορμάλ μπλόγκερ παθαίνει ζάχαρο με την πρώτη ματιά.Δεν έχουν άλλο θέμα κουβέντας, λες και ζούνε στο δικό τους κόσμο, τον ποιητόκοσμο. Ε, το πολύ το Κύριε ελέησον... λογικό δεν είναι;
Ο κόσμος καίγεται... και κυριολεκτικά κι ο άλλος γράφει για τις πληγές που ακόμα κουβαλάει μετά από 40 χρόνια χωρισμού. Το γράφει μια, δυο, τρεις... έλεος! 40 χρόνια όμως το ίδιο μοτίβο, εξαντλείται η υπομονή και του πιο ευγενικού αναγνώστη.
Είναι και πολλά άλλα που οδηγούν στην απομόνωση και στη βαρεμάρα και τελικά στο κλείσιμο ή στην εγκατάλλειψη ενός μπλογκ. Για παράδειγμα η απομυθοποίηση. Άλλα προσδοκούσες, άλλα συναντάς. Για πνευματικό επίπεδο μιλάω, τώρα αποκλειστικά. Διαπιστώνεις ότι ενώ περίμενες ότι στην μπλογκόσφαιρα κυκλοφορεί, αν μη τι άλλο, η αφρόκρεμα της διανόησης... μπαρμπούτσαλα! Μονοθεματικά ενδιαφέροντα και κολλημένα μυαλά. Στα χιλιάδες μπλογκς, αν αξίζουν τα εκατό είναι ζήτημα.
Φυσικά εξαρτάται και από τις απαιτήσεις και τα ζητούμενα μας. Πόσο ψηλά έχει τον πήχυ ο καθένας. Άλλος μπορεί να αρκείται στα 150 σχόλια με το «καλημέρα, φιλάκι», άλλος να θέλει τρία ουσιαστικής επικοινωνίας. Να είστε ευχαριστημένοι με τα ουσιαστικά σχόλια. Αλλά για να τα έχετε αυτά, θα πρέπει να τα ανταποδίδετε και ουσιαστικά. Πράγμα που σημαίνει μοιρασιά χρόνου. Σου αφαιρεί χρόνο δημιουργίας. Και τότε σκέφτεσαι. Αξίζει τον κόπο; Ή είναι τζάμπα χάσιμο χρόνου; Και την κάνεις... ;)

ΕΑΜ

Σαν σήμερα πριν από 66 χρόνια ιδρύθηκε το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο. Όποιες διαφωνίες αν έχει κανείς/μιά με το ρόλο του ΕΑΜ κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου, είναι αδιαμφισβήτητο ότι το γεγονός αυτό στάθηκε ιδιαίτερα σημαντικό για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα. Περισσότερες πληροφορίες εδώ (ένα κείμενο της Βικιπαιδείας που δε θα το συνυπέγραφα στο σύνολό του, δίνει όμως συνοπτικά και εύληπτα κάποιες βασικές πληροφορίες).

[Και με αφορμή την επέτειο, ακούστε ένα σχετικό τραγούδι, σε ενορχήστρωση όμως Θάνου Μικρούτσικου.]

Ο υπερρεαλισμός στην καθημερινή ζωή

Από τη χτεσινή "Χρυσή Ευκαιρία": Ελληνοαμερικάνος συγγραφέας ζητεί Ghost writer για διόρθωση, ολοκλήρωση και μετάφραση ελληνικού μυθιστορήματος, γραμμένου στα αγγλικά.

Η ζωή με τα μπλογκ – Η ζωή μετά μπλογκ [Δέκα μήνες]

Τα πίναμε τις προάλλες με τη φίλη μου τη Μάγια σε μια ταβέρνα στο Ζωγράφου και λέγαμε ότι γράφουμε πλέον στο μπλογκ όποτε θυμόμαστε (για την ακρίβεια το συζητήσαμε τα τρία λεπτά που μεσολάβησαν μέχρι να έρθει ο λογαριασμός, για όλη την υπόλοιπη διάρκεια μας απασχόλησαν τα γκομενικά μας, οι δουλειές, η πολιτική και κάτι άλλα που δεν μπορώ να σας πω γιατί ντρέπομαι). Ήρθε αυτή η κουβέντα να κολλήσει με ένα ωραίο brainstorming που είχαμε με το Δύνη στο Ρακουμέλ στα Εξάρχεια, μεταξύ άλλων και για το πόσο ζηλεύουμε τους ανθρώπους σαν τον Προυστ, που αφιέρωσαν τη ζωή τους στο γράψιμο, αδυνατώντας τελικά να ζήσουν, αλλά ότι εμείς δε θα μπορούσαμε να κάνουμε ποτέ αυτήν την επιλογή.
Όπως περπατούσα λοιπόν προχτές στη Φιλολάου, μέσα στο πλαίσιο ενός πρότζεκτ να καταλάβω πώς διάολο συνδέονται οι δρόμοι του Βύρωνα μεταξύ τους, σκεφτόμουν πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα στη ζωή μου από τότε που σας αποχαιρέτιζα τον Ιούνη, και καλά εν όψει της μετακόμισης, αλλά στην ουσία επειδή αποχαρέτιζα ήδη την περσόνα “άμμος”. Με αυτά και με εκείνα, τρεις μήνες μετά έχω βρει για πρώτη φορά στη ζωή μου δουλειά με πραγματικά ευχάριστο επαγγελματικό περιβάλλον (οπότε ρίχνω κόπο και χρόνο επειδή γουστάρω), διαβάζω πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για το διδακτορικό, οι οικολογικές παρεμβάσεις που συμμετέχω με κάνουν να αισθάνομαι μετά από πολύ καιρό ότι έχει γούστο και νόημα να κάνεις κάποια είδη πολιτικής δράσης, ενώ ο Βύρωνας είναι και γαμώ τις περιοχές, με κόσμο ωραίο και ζωντανό. [Με διαβάζω τώρα και αναρωτιέμαι τι ναρκωτικά παίρνει το παλικάρι που τα ζει όλα αυτά στην Αθήνα. Δε λέω όμως ότι τα πάντα είναι τέλεια, λέω ότι για πρώτο ξεκίνημα σε μεγαλούπολη, μάλλον καλά μου κάθεται η φάση, ως τώρα.]
Μέχρι πέρσι την άνοιξη λοιπόν το μπλογκ ήταν ένας νέος, γενναίος κόσμος, όπου ξεδίπλωνα τη δημιουργικότητά μου, κέρδιζα τον έπαινο και γνώριζα ωραίους ανθρώπους. Φθινόπωρο πια, αναρωτιέμαι σε ποιο σημείο της τρεχάτης, ωραίας μέρας μου μπορεί να χωρέσει ένας εαυτός σκυμένος πάνω από έναν υπολογιστή. Ίσως ένα καλό σημείο να είναι η νύχτα, καλή ώρα όπως τώρα, που κάθομαι να γράψω ένα ταπεινό ημερολόγιο, αναστοχαζόμενος τον πρώτο μου μήνα εδώ (και παρεμπιπτόντως τους δέκα μήνες μου στο μπλόγκινγκ).
Δεν έπαψα να κουβαλάω τις ιστορίες μου, απλώς αυτήν την εποχή δεν έχω και πολλή όρεξη να τις γράψω. Ίσως να φταίνε και τα ρημάδια τα ίντερνετ καφέ, σας γράφω τώρα ανάμεσα σε πυροβολισμούς από το Counter Strike και κλαγγές όπλων από το World of Warcraft, η εικονική πραγματικότητα των άλλων με αποσπά από τη δική μου, θέλω δε θέλω.
Οπότε αγαπημένε μου Σαμμάνε, δεν το βλέπω να γράφω καμία Λίτσα άμεσα, παρόλο που την περιμένεις. Την Παρασκευή όμως θα πίνουμε καϊπιρίνιες και βότκες, χορεύοντας παρέα στο Pop. Είναι κι αυτό κάτι, δε νομίζεις;

Απλή αριθμητική

(περιμένοντας τον Άμμο να ανεβάσει Λίτσα, ένα λογοπαίγνιο για να ξεσκονίσετε τα μαθηματικά σας -στον τίτλο παίζουν dEUS, ασμα φθινοπωρινόν και πένθιμον αλλά επειδή δεν ξέρω πώς βάζεις λίνκ στην επικεφαλίδα, το τραγούδι θα το βρείτε εδώ)!

Το ένα είναι το μισό του δυο
το δυο το μισό του ένα

το ένα που ήμασταν μαζί
γίνεται εγώ και εσύ
μισό από εδώ
μισό από εκεί
μισή εγώ
μισός εσύ
μίσος εξ ημισίας

το ένα είναι το μισώ του δυο
το δυο το μισό του ένα
το δυο το μισώ του ένα
μας δυοξε
εσένα
εμένα

μας έδυοξε
στο πουθενά

(την αναπτυγμένη μαθηματική σκέψη των δυο πρώτων στίχων συναντά κανείς στον e.e. cummings)

My POP, my f AMMI ly - Λίστα Άμμου 29

Something old… Ο Νίκος ξέρει από μουσική και εμείς υποκλινόμαστε όταν ανακαλύπτει διαμάντια σαν το Fishwives των Band of holy joy. Το αποκαλεί «το απόλυτο ερωτικό κομμάτι» και πράγματι, είναι εφιαλτικά σκοτεινό και σπαρακτικό («what’ s worse than the total agony of being in love» που λέει και ο ερωτευμένος πιτσιρικάς στο Love Actually!

Something new… Boat club – Memories. Ο Δαυίδ αγαπάει τα 80’ς και δε ντρέπεται να είναι retro όπως δεν κωλώνει να κάνει πρόγραμμα τύπου «ότι τύχει» (το εκλεπτυσμένα αποκαλούμενο «freestyle»). Αυτό το κομμάτι δεν το έχει παίξει ποτέ, αλλά το βρίσκω πολύ 80ς. Και μ’ αρέσει!

Something borrowed… Από όλους τους djs του ΡΟΡ ο πιο παράξενος που πέρασε ήταν ο Αντώνης: έπαιζε μόνο διασκευές! Εκτιμώ τους ανθρώπους με μονομανίες και εμμονές –πιστεύω ότι έχουν έναν σκληρό πυρήνα ιδεαλισμού μέσα τους. Μια εντυπωσιακή διασκευή που άκουσα από αυτόν ήταν του Wouldn’t it be good (Nik Kershaw) από τους Soulwax, που το απογύμνωσαν από στολίδια και το άφησαν σαν γυμνό καλώδιο να ηλεκτρίζει τη μοναξιά -τζιζζζ.

Something blue… Spoon – The ghost of you lingers. Το ΡΟΡ πάντα αγαπούσε το lo- fi και το στήριζε. O Νίκος (όχι ο Ημι- ΡΟΡ, ο άλλος Νίκος με το γενάκι) ακόμα βάζει Pavement και Modest Mouse. Ο Νεκτάριος αγαπάει ρεαλιστικά το lo-fi με τα βυνίλια το ίδιο και ο Κωνσταντής από το on-line radio του vm. Όλοι οι υπόλοιποι, ο Χριστόφορος, η Λιλίκα, ο Γιάννης παλιά, ο Ιάσων μετά, ο Θοδωρής «Υο La Tengo», ο Κώστας και η Αλεξία, είναι άνθρωποι που αγαπάνε τους lo-(pro)fi(l) θαμώνες του ΡΟΡ. Και τόσα χρόνια μετά, εκεί είναι το σπίτι μου, εκεί η οικογένειά μου...

ΥΓ. Τους λένε the model spy. Είναι επηρεασμένοι από την αγγλική indie pop και παίζουν με τη μελαγχολία και την ευφορία, θυμίζοντας Morrissey που έχει καταπιεί helium και όλο γελάει! Ο ένας ... κατάσκοπος είναι o Βαγγέλης, dj του ΡΟΡ που μέχρι να κάνει το φανταρικό του βλαστημήσαμε πολλές φορές την Κύπρο (όπου υπηρετούσε) για τις νύχτες που δεν μας έπαιζε dEUS και Twilight singers. Στη διεύθυνσή τους στο myspace θα βρείτε 4 τραγούδια τους το ένα καλύτερο από το άλλο -ακούστε τα όλα!

Το χρονικό ενός Νόμπελ

σημασία δεν έχει από πού διάβολο ερχόμαστε
μα πού στο διάβολο πάμε...

ένα ραδιοφωνικό πόστ, ήπια ποπ τραγουδάκια και άλλα πιο ζωηρά –σαν τραγανά μπισκότα ήχου, να βουτάτε στον καφέ σας για πρωινό :)

Η Sara Mara King γεννήθηκε στην Αφρική. Ο πατέρας της Marsh King ήταν από τους πρώτους Ευρωπαίους που ασχολήθηκαν με τα διαμάντια και την εξαγωγή τους στο ευρωπαϊκό εμπόριο μέσω της μεγάλης πύλης της Αμβέρσας. Στη φάρμα τους αντιλόπες κάλπαζαν ελεύθερα και μαζί τους έπαιζαν η Sara με τον μικρό της αδερφό Trent. Η μητέρα τους περιδιάβαζε με το παρασόλι της στις σαβάνες και μίλαγε στα πουλιά ενώ τρεις ιθαγενείς επωμίζονταν την οικοκυρική δουλεία. Τα γεγονότα του ’84, ο ξεσηκωμός των ντόπιων και οι εμφύλιες διαταραχές, ανάγκασαν την οικογένεια να εγκαταλείψει τον μεγαλεπήβολο Οίκο των King και να επιστρέψει στην Ευρώπη, όπου συνέχισε τις εμπορικές της δράσεις.
Τα δύο τέκνα κληρονόμησαν όλη την περιούσια μα τίποτε από το επενδυτικό μυαλό του πατέρα τους. Η Sara στα 35 της ήταν μια ακριβίστρια που μάχονταν με αίμα ψυχής κατά του ρατσισμού οποιουδήποτε είδους και υπέρ της «κοινωνικής ανοχής». Ο Trent πάλι, στο κατώφλι των 30 του, επέμενε στο κλισέ του γοητευτικού μπον βιβέρ. Η πολυτέλεια ήταν στο αίμα του και δεν φείδονταν σπατάλης καταλήγοντας κάθε νύχτα το πορτοφόλι του να είναι όπως και το ποτήρι του: άδειο ως τον πάτο.
Τα γενέθλιά του πλησίαζαν και η αδερφή του ήξερε ότι μπορούσε να του αγοράσει ό,τι ήθελε με τα χρήματά τους, αλλά αυτό που τελικά είχε σημασία ήταν να του αγοράσει κάτι που θα υπερέβαινε την αξία των χρημάτων. «Σημασία δεν έχει αν θα χαλάσω πάλι 100 ή 200 κορώνες για τον αχαΐρευτο αλλά αν μπορώ με αυτά τα λεφτά να του προσφέρω τη στοιχειώδη συνείδηση ενός κεφαλιού χωρίς κορώνα».
Η Sara πήρε την πιστωτική του και έγραψε τον ανέμελο και πλήρως ασυνείδητο πολιτικά αδερφό της ως Μέγα Χορηγό σε όλες τις φιλανθρωπικές οργανώσεις που ήξερε –αμνηστίας, ιατρικής περίθαλψης, περιβαλλοντικές, φιλοζωικές, αντιρατσιστικές. Ο Trent δεν ενθουσιάστηκε με την πρωτοβουλία της Sara, ούτε συμμερίστηκε τους προβληματισμούς και το ενδιαφέρον της για τα μέρη που μεγάλωσαν –ποτέ δεν κατάλαβε γιατί αυτή η κοπέλα έχανε τόσο χρόνο για ανθρώπους που δε θα γνώριζε ποτέ.
Για μέρες της είχε κόψει την καλημέρα και την απειλούσε ότι «θα της κάνει μήνυση που έβαλε χέρι στην πιστωτική του», όμως ένα τηλεφώνημα τον οδήγησε να σκεφτεί πως «παρότι ήταν έγκλημα αυτό που έκανε, σε καλό μου βγήκε». Στην άκρη της γραμμής ήταν ο αρχισυντάκτης του περιοδικού “Mostra” που ήθελε να κάνει φωτογράφηση μόδας στην Αφρική, σε συνθήκες αποστολών ανθρωπιστικής βοήθειας:
-Εσείς, η Angelina, η Madonna, η Gwyneth με τον Chris και μερικοί ακόμα επιφανείς Πολίτες του Κόσμου μας θα παρευρεθείτε για μια βδομάδα στην Αφρική, σ’ αυτό το βασίλειο των καταραμένων, για να επιτελέσετε κοινωνικό έργο. Εμείς αναλαμβάνουμε τα ρούχα που θα φοράτε, τα οποία και θα φωτογραφίζουμε σε ρεαλιστικές συνθήκες εργασίας σας εκεί. Θα γίνουν ειδικές συμφωνίες με τους δημιουργούς τους και όσα κομμάτια του εν λόγω ρεπορτάζ μόδας πουληθούν μέσα στο επόμενο τρίμηνο, τα έσοδα θα πάνε για τον φιλανθρωπικό σκοπό που θα διατελέσει ο καθένας σας –εμβόλια, aids, πόσιμο νερό κλπ..
Ο βαριεστημένος Trent δεν κατάλαβε πολύ καλά το σκεπτικό του. Αλλά το γεγονός ότι θα τον φωτογράφιζε ο Steven Meizel και θα μίλαγε με την Angelina ανέβασε κατακόρυφα την αδρεναλίνη του.

Στο ιδιωτικό αεροπλάνο ο Trent συνταξίδευε με πολλούς διάσημους –αν και με λύπη του έβλεπε ότι η Gwyneth δεν άφηνε το χέρι του φακιδομύτη Chris της, ενώ ο Sting μονοπωλούσε το ενδιαφέρον της Angelina που έκανε γιόγκα μαζί του σε όλο το ταξίδι, αφήνοντας στη Madonna το baby sitting των μικρών θηρίων της. Εκείνη όμως ήταν αφοσιωμένη να διαβάζει τα άπαντα της Καμπάλα έχοντας τον Guy να κυνηγάει σε όλο το αεροπλάνο τα εγγλέζικα τερατάκια που όργωναν τους διαδρόμους παίζοντας κυνηγητό με τα βιετναμεζάκια της φιλενάδας τους. Ο Trent κοίταζε τον Bono απέναντι, που κοιμόταν με το «Η Κριτική του Κόκκινου Βιβλίου» ανοιγμένη πάνω του και αναρωτιόταν τελικά «τι γυρεύω εγώ εδώ»;
Φτάνοντας όλοι έδειχναν πολύ ενθουσιασμένοι και έτοιμοι να αφοσιωθούν στην περίεργη εκπαίδευση που θα αναλάμβανε ο καθένας τους, εκτός από τον Trent που είχε πάθει πολιτισμικό σοκ μέσα στην έρημο, με τα λυόμενα οικήματα χωρίς κλιματισμό ή τρεχούμενο νερό και με τόσα μαύρα πρόσωπα γύρω του να τον κοιτάνε κατάματα.
Οι εθελοντές των οργανώσεων εξήγησαν στον καθένα διεξοδικά τι θα κάνει –μιας και εκείνοι δεν ενδιαφέρονταν για το θεαθήναι και τη φωτογράφηση αλλά για την πραγματική εμπλοκή των διάσημων στο έργο τους. Στον Trent έτυχε το θέμα του ελέγχου γεννήσεων –μιας και ήταν εκείνο με το περισσότερο εποπτικό υλικό και αναφορές σε μεθοδολογία. Το σίγουρο ήταν ότι ακόμα κι έτσι δεν ήταν εύκολο. Ο Trent θα υπέφερε για τη μόδα.
Φορώντας φυστικί κοντομάνικο Von Dutch, καφέ υφασμάτινο παντελόνι Scotch, ζώνη malboro classics από δέρμα πύθωνα, παπούτσια Alexander Mc Queen και ρολόι nautica ξεκίνησε να δείχνει σε εφήβους και ενήλικες το πρόγραμμα ελέγχου γεννήσεων, αν και δεν έβλεπε να υπάρχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον: στα γνωστά πειράματα πρακτικής που δοκιμάζουν να φορέσουν το προφυλακτικό σε μπανάνες, οι λιμοκτονούντες Αφρικανοί τρώγανε τα φρούτα και φούσκωναν τα πολύχρωμα μπαλονάκια που μετά τα άφηναν να εκτοξευτούν στον αέρα κάνοντας θόρυβο πορδής.
Ο Trent είχε απογοητευτεί και περισσότερο ο φωτογράφος που δεν είχε μπορέσει να τραβήξει ούτε ένα στιγμιότυπο που να μην αποδεικνύει περίτρανα τη γελοιότητα των προσπαθειών του. Του πήρε δυο μέρες να πάρει το κολάι ο Trent αλλά την τρίτη μπήκε στην αίθουσα αποφασισμένος να τα κάνει όλα σωστά. Και μάλλον τα κατάφερε γιατί από τη σκηνή των ιθαγενών ακούγονταν επιφωνήματα τρόμου, θαυμασμού ή καμιά φορά και εκπλήξεως. Ο φωτογράφος επιτέλους κατάφερε να κάνει τη δουλειά του και το γκρουπ των διάσημων έφυγε τέσσερις μέρες μετά για την Ευρώπη.

Και πέρασε ακριβώς ένας χρόνος όταν το τηλέφωνο του Trent χτύπησε ξανά. Αυτή τη φορά ήταν ο υπεύθυνος του Κέντρου Στατιστικών Ερευνών του ΟΗΕ, Thomas Ediscard. Τελευταίες μετρήσεις είχαν δείξει ότι στην περιοχή της Matagorda, εκεί όπου πριν από 12 μήνες είχαν λάβει χώρα τα μαθήματά των διάσημων, ο αριθμός γεννήσεως είχε μειωθεί κατά 83%.
–Ήσασταν εσείς εκπαιδευτής εκεί κύριε King και θα θέλαμε να ξέρουμε αν είπατε κάτι ξεχωριστό από όσα αναφέρουμε στην καμπάνια μας, κάτι που θα μπορούσε να μας βοηθήσει να είμαστε πιο αποτελεσματικοί στο έργο μας.
-Ναι, η αλήθεια είναι ότι διαφοροποιήθηκα κάπως… Θυμάμαι τους έδειξα μερικές εικόνες από μεταλλαγμένα γεννητικά όργανα λόγω αφροδίσιων νοσημάτων, και τους είπα ότι ο μόνος τρόπος να μην γίνουν έτσι είναι να έχουν πάντα την ίδια σύντροφο και να συνευρίσκονται ερωτικά στην ίδια στάση.
-Η οποία στάση είναι...
-Το ιεραποστολικό φυσικά.
-Δεν τους κάνατε κάποια ιδιαίτερη μνεία στα προφυλακτικά;
-Χμ, ναι, κοιτάξτε τους είπα να τα χρησιμοποιούν αλλά ξέρετε πάντα χρειάζεται ένα κίνητρο, έτσι τους έκανα μια μικρή προσφορά: είπα αν μέσα σε ένα δίμηνο έχουν χρησιμοποιήσει 200 προφυλακτικά θα τους κάνω μια τηλεόραση δώρο.
Η γραμμή βουβάθηκε για λίγο.
-Δεν τους δωροδόκησα ακριβώς απλά επένδυσα στη βαρεμάρα τους. Είπατε οι γεννήσεις μειώθηκαν ε;
-...Συντριπτικά, ψέλλισε ο υπεύθυνος.
-Ε, γιατί να βασανίζεσαι με βαρετό και επιπλέον κουραστικό μέσα στην κάψα σεξ, όταν έχεις τηλεόραση;
Και ο Trent γέλασε με την επιτυχία του σκεπτικού του.
Ο υπεύθυνος προγράμματος έκλεισε το ακουστικό.
Κράτησε με τα χέρια του το πρόσωπό του πάνω απ΄ το γραφείο και αναλογίστηκε πόσα χρήματα από τα Κοινοτικά Πακέτα πήγαν σε άκαρπες προσπάθειες ελέγχου των γεννήσεων όλα αυτά τα χρόνια, όταν αυτό που χρειαζόταν ήταν μόνο μια τηλεοπτική οθόνη που θα γεννούσε δεκάδες ζευγάρια βαριεστημένων εραστών.

Τα επόμενα 40 χρόνια ο Thomas Ediscard αξιοποίησε την ιδέα του Trent σε μυστικά εργαστήρια με χρήση των φτηνότερων πειραματόζωων (των φτωχών της Αφρικής). Σήμερα η Ακαδημία τον τίμησε με το Νομπελ Βιολογίας για την δημιουργία του νέου εξελιγμένου είδους ανθρώπου, που λειτουργεί με τηλεκοντρόλ.

Τέσσερις χτεσινές εικόνες (και μία δανεική)

Το πρωι της Κυριακής συνέντευξη σε ένα φροντιστήριο. Ο ιδιοκτήτης είναι επικοινωνιακά ικανός και αρχίζει μια κουβέντα μαζί μου για το τι κάνω, από πού είμαι και ποια είναι τα προγνωστικά μου για τις εκλογές. Η (λανθασμένη) πρόβλεψή μου για άνετη διατήρηση του δικομματισμού και μικρή άνοδο των κομμάτων της Αριστεράς και του ΛΑΟΣ, τον οδηγεί σε ένα μικρό λογίδριο για το πόσο έχει αποβλακωθεί ο κόσμος που ψηφίζει τους ίδιους και τους ίδιους που τον εκμεταλλεύονται. Εγώ λέω κάποια ρηχά κοινωνιολογικά μου (απαξίωση της πολιτικής από το μέσο άνθρωπο, μονομερής πληροφόρηση από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ κτλ.) και αυτός παίρνει την αφορμή για να τονίσει ότι αν δε ζητήσει κάθε άνθρωπος το δίκιο του, δε θα πάει μπροστά ποτέ αυτός ο τόπος. Κάποια στιγμή πάει η συζήτηση και στα επαγγελματικά, καταλήγοντας στο οικονομικό.
- Και από χρήματα, πόσα θέλεις;
- Κοιτάξτε, υπάρχει η συμφωνία του συνδικαλιστικού μας οργάνου, της ΟΙΕΛΕ, με τους εκπροσώπους των ιδιοκτητών φροντιστηρίων. Δε βλέπω το λόγο γιατί να ζητήσω λιγότερα ή περισσότερα σε μια πρώτη συνεγασία μαζί σας.
- Δηλαδή θέλεις και ένσημα;
- Φυσικά.
Κούνησε το κεφάλι και έβαλε το βιογραφικό μου στην άκρη.
- Αχ, Κωνσταντίνε, θα δυσκολευτείς πολύ να βρεις δουλειά στην Αθήνα... (Έχω ήδη βρει δουλειά στην Αθήνα και το ήξερε, αλλά δεν τον βόλευε ρητορικά). Δώσαμε μια χαμογελαστή χειραψία και αποχαιρετιστήκαμε.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Στο αστικό για κέντρο, ένας νέος άντρας γύρω στα τριάντα μπαίνει και στέκεται στο κέντρο του διαδρόμου. Μέτριο ανάστημα, αδύνατος, με μακριά ξανθά μαλλιά και αραιό γένι, θυμίζει το Χριστό των Καθολικών. Αρχίζει να μιλάει, με μια κουρασμένη αλλά επιβλητική φωνή:
«Καλημέρα. Να με συγχωρήσετε αλλά ζητώ για λίγο την προσοχή σας. Αποφυλακίστηκα πριν λίγους μήνες και δεν έχω καταφέρει ακόμα να βρω δουλειά. Χρειάστηκε όμως να κάνω μια επέμβαση στο στομάχι, για την οποία παίρνω αρκετά φάρμακα (σηκώνει τη μπλούζα του και δείχνει ουλές από μία επέμβαση). Το κράτος μας (με έμφαση) δεν πληρώνει κανένα από τα ιατρικά μου έξοδα και αναγκάζομαι να πουλάω αυτά τα χαρτομάντηλα (δείχνει ένα πακέτο) για να αγοράζω τα φάρμακά μου και να επιβιώσω. Σας ευχαριστώ πολύ.»
Κάποιοι επιβάτες αγοράζουν, περνάει από δίπλα μου και του βάζω στο χέρι ένα ευρώ. Κοιτάζει μέσα στην τσάντα του, λέει «Φίλε σόρι, μου τελείωσαν τα χαρτομάντηλα.» και μου δίνει πίσω το ευρώ.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Μεσημέρι πια, στο κυλικείο του Κηφισού μπροστά από το ΚΤΕΛ νομού Μεσσηνίας. Ένας οδηγός ρωτάει την υπάλληλο τι θα ψηφίσει και αυτή αρχίζει να φωνάζει: «Τι να ψηφίσω, τόσα χρόνια με τον ίδιο μισθό; Να ψηφίσουν αυτοί που έχουν συμφέροντα! Εγώ εδώ, μαύρο.»
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Το βράδυ τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ χάνουν τα συνηθισμένα τους πρόσωπα και αποκτούν για μια σπάνια φορά φυσιολογικές εκφράσεις: Ο Θόδωρος Πάγκαλος δηλώνει γελώντας: «Είμαστε πάντα σε κρίση και μας αρέσει. Εσείς τι πρόβλημα έχετε;», ο Ανδρέας Λοβέρδος κυκλοφορεί από πάνελ σε πάνελ, αρνούμενος να τοποθετηθεί αλλά με μια εκφραστικότατη θλίψη απλωμένη στο πρόσωπό του, ενώ ο Ευάγγελος Βενιζέλος αναγγέλλει λάμποντας από χαρά την υποψηφιότητά του για πρόεδρος (στο κάτω κάτω το ΠΑΣΟΚ έχασε, όχι αυτός). Το ηλεκτρικό, οργισμένο βλέμμα της Άννας Διαμαντοπούλου μετά τις δηλώσεις Βενιζέλου ήταν όμως το πιο ενδιαφέρον απ’ όλα, σαν να είχε φορέσει μια μάσκα, χωρίς να προσέξει ότι είχε ανοιχτές τρύπες στα μάτια.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Εγώ, ο αποφυλακισμένος νέος, η υπάλληλος του κυλικείου, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, μου θυμίσαμε όλοι, παρά τις αβύσσους που χωρίζουν τις θέσεις μας, αυτό το ποίημα της Δημουλά. Καλή σας μέρα.

ψηφίσΑΜΜΕ; - Λίστα Άμμου 28

Something old… XTC – Making plans for Nigel. Απορώ πώς με τέτοια οικογενειοκρατία που επικρατεί στο χώρο της εθνικής πολιτικής δεν έχει θεσπιστεί ακόμα άρθρο στο Σύνταγμα μας όπου "κάθε βρέφος που γεννιέται από σπέρμα πολιτικού μπορεί και οφείλει να γίνει πολιτικός". Οι γονείς του μπορεί να μην είχαν κανένα όραμα για την πατρίδα, αλλά είχαν πολλά και ποικίλα σχέδια γι’ αυτό -και το επώνυμό τους.

Something new… Ponys – Poser psychotic. Κάθε χρόνο στα ψηφοδέλτια όλο και πληθαίνουν οι "ποζάτοι" καλλιτέχνες και πολιτικοί που βάζουν υποψηφιότητα. Βλέποντας σε κάθε αφίσα τόσες λαμπερές οδοντοστοιχίες νιώθω σαν Κοκκινοσκουφίτσα "κύριε υποψήφιε, γιατί τα δόντια σου είναι τόσο μεγάλα", "για να στα φάω πιο εύκολα ψηφοφόρε μου". Το τραγούδι (που έρχεται από τα νέα αστέρια της Matador και μοιάζει σαν οι Jesus & Mary Chain να συναντάνε τους Kyuss) αφιερώνεται σε όποιον φωτογενή κερδίσει και φέτος τις εκλογές.

Something borrowed… Είχα καιρό να ακούσω το Dreaming των Blondie αλλά μου το θύμισαν οι Polyphonic Spree στο Running away που ναι μεν διαφοροποιούνται από αυτό γενικότερα, αλλά στο αρχικό κουπλέ το έχουν κατακλέψει. Όσο για εμάς, περάσαμε μερικές μέρες να ονειρευόμαστε ένα καλύτερο μέλλον. Τώρα έχει έρθει η στιγμή να τρέξουμε πάλι μακριά του.

Something blue… Calexico - Deep down. Καταβάθος όλοι ξέρουμε ότι οι περισσότεροι υπερθεματίσατε για την Αριστερά μα πίσω από το παραβάν ψηφίσατε έναν από τους δυο Μεγάλους. Δεν κατακρίνω -το κατανοώ. Κάπου ανάμεσα στο "εξαρτημένο" ρουσφετικό αλισβερίσι και στην "αυτόνομη" αλτρουιστική ψήφο υπάρχει και η αληθινή ζωή του κάθε ανθρώπου και βάσει αυτής ψηφίζει καθείς. Απλά ελπίζω ο ανιψιός μου και όλα τα σημερινά πιτσιρίκια κάποτε να ψηφίζουν για όσους δεν μπορούν (τα δέντρα, το νερό, την ατμόσφαιρα, τους ανήμπορους και τις μειοψηφίες) αντί για όσους μπορούν (τους τραπεζίτες, τους εμπόρους όπλων και ναρκωτικών, τους οικοπεδοφάγους) και τον εαυτούλη μας -όπως κάναμε οι προηγούμενοι από αυτόν.

Οι πέντε πλευρές του ίδιου νομίσματος [ammos reloaded]

[Καλώς σας βρήκα ξανά. Τα πράσινα λινκ οδηγούν σε μουσικές και αρχεία, τα κόκκινα σε άλλες ιστοσελίδες. Και μην ξεχνιόμαστε, ο Σαμμάνος ανέβασε Λίστα Άμμου χτες, την οποία θα βρείτε στις εκβολές του χειμάρρου.]

Γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα

Άνοιξε αργά τα μάτια της για να συνειδητοποιήσει πως είχε αποκοιμηθεί στην παραλία για ώρες, ξαπλωμένη στον αγαπημένο της βράχο. Σηκώθηκε με χάρη και χάζεψε για λίγο το ηλιοβασίλεμα, χαμογελώντας. Ένιωσε τις τελευταίες ακτίνες του να χαϊδεύουν το πρόσωπο και τα μαλλιά της και έστειλε ένα φιλί προς την κατεύθυνσή του. «Καλό ταξίδι πατέρα!» φώναξε και φόρεσε το κόκκινο λινό της φόρεμα, μαζί με τη χρυσή της ζώνη και σαντάλια.
Το μέγαρό της δεν ήταν μακριά από την παραλία, έπρεπε όμως να βιαστεί, είχαν συνεννοηθεί με τον Αλέξανδρο να την περιμένει στην κρεβατοκάμαρα με τη δύση του ήλιου. Θυμήθηκε τα σγουρά ξανθά μαλλιά του, τα δυνατά του μπράτσα και το μικρό, λεπτό πέος του, ακριβώς όπως έπρεπε να είναι ένας άντρας. «Μήπως να περίμενα μια μέρα ακόμα;» αναρωτήθηκε και άρχισε να σιγοτραγουδά ένα ερωτικό κομμάτι που είχε ακούσει πρόσφατα στη Λέσβο. Προχώρησε στο μονοπάτι του δάσους, λικνίζοντας παιχνιδιάρικά τους γοφούς της.
Βυθισμένη όπως ήταν στις σκέψεις της, δεν πρόσεξε το ελάφι που είχε πάρει φόρα από μακριά, κι απέφυγε τελευταία στιγμή τα κέρατά του. Έβγαλε αμέσως το κοφτερό εγχειρίδιό από τη ζώνη της και το έτεινε προς τη μεριά του ελαφιού, ουρλιάζοντας «Αν δεν είσαι ευχαριστημένο από τη ζωή σου, δεν έχω κανένα πρόβλημα να στην αφαιρέσω! Καιρό έχουμε να ψήσουμε ελάφι!» Το ζώο την κοίταξε με μίσος και ξεκίνησε να τρέχει μακριά της, αφού της είχε ρίξει βέβαια μια γερή δόση χώμα με τα πισινά του πόδια.
Στο παρά πέντε απέφυγε και το φίδι που έπεσε πάνω στο λαιμό της από το κλαδί της οξιάς. Το άρπαξε από το κεφάλι και το κράτησε για λίγο μπροστά της: «Το ξέρεις ότι σκέφτομαι να φτιάξω καινούρια παπούτσια;» το ρώτησε, ταρακουνώντας το ταυτόχρονα πέρα δώθε. Πρόλαβε ευτυχώς να κλείσει τα μάτια της, πριν να πέσει μέσα τους το δηλητήριο που έφτυσε ως απάντηση το φίδι, το εκσφενδόνισε μακριά και σκούπισε με την παλάμη τα βλέφαρα και το μέτωπό της.
Σταμάτησε για λίγο στο σιντριβάνι της αυλής, προσπαθώντας να αποφασίσει τι θα έκανε. «Σήμερα ή αύριο; Σήμερα ή αύριο;» επαναλάμβανε, όταν ένιωσε έναν έντονο πόνο στο δείκτη του χεριού που είχε αφήσει μες στο νερό. Το έβγαλε γρήγορα έξω, για να δει έναν κυπρίνο να τη δαγκώνει δυνατά, προσπαθώντας μάλλον να της κόψει το δάχτυλο. «Έχε χάρη που τηγανίσαμε ψάρια για μεσημεριανό!» είπε κι αφού του άνοιξε το στόμα με το ελεύθερο χέρι της, τον ξαναπέταξε στη λιμνούλα.
Προσπάθησε να ηρεμήσει για να πάρει μια ψύχραιμη απόφαση. Περνώντας την καμάρα που οδηγούσε στο εσωτερικό του μεγάρου, έφερε ξανά στο μυαλό της το άτριχο, γυμνό σώμα του Αλέξανδρου με το λίγο ξανθό χνούδι στην περιοχή του εφηβαίου. Ήταν έτοιμη να καταλήξει «Αύριο», όταν ένιωσε το απότομο κάψιμο από μια γρατσουνιά στο γόνατο. Γύρισε πίσω κι είδε τη μαύρη γάτα της με ορθωμένο το τρίχωμα, να την κοιτάζει με μάτια που γυάλιζαν και συρίζοντας «κχχχ» προς το μέρος της. «Έτσι μου είσαι; Σήμερα λοιπόν! Να δούμε πως θα νοσταλγείς την προηγούμενη κατάσταση, όταν δε θα βρίσκεις ησυχία από το κυνήγημα!» της είπε, πετώντας της και νερό από έναν αμφορέα μαζί με τα λουλούδια που είχε μέσα. Αφού βεβαιώθηκε ότι η γάτα είχε βγει στην αυλή, άρχισε να ανεβαίνει τις μαρμάρινες σκάλες που οδηγούσαν στην κρεβατοκάμαρα.
Ο Αλέξανδρος ήταν γυμνός και ακουμπισμένος στο περβάζι του παραθύρου, να κοιτάζει τον έναστρο ουρανό. Άκουσε τα βήματά της κι αμέσως στράφηκε προς το μέρος της. Χαμογέλασε πλατιά, αποκαλύπτοντας ένα στόμα με κίτρινα και μισοχαλασμένα δόντια, ενώ το μικρό πέος του αμέσως τεντώθηκε καμπύλο προς τα πάνω, με τη βάλανο να ακουμπάει στο δέρμα λίγο πιο πάνω από το εφηβαίο. Τον καμάρωσε, έτσι γυμνό και πανέμορφο, αλλά είχε πάρει πια την απόφασή της.
- Ήρθες κυρά μου; Τι σε καθυστέρησε τόσο;
- Να με συγχωρείς, συνάντησα κάποια εμπόδια στο δρόμο της επιστροφής. Εσύ ήπιες το κρασί που σου έφερε η δούλα;
- Και βέβαια το ήπια, αν και δεν κατάλαβα γιατί επέμενε τόσο. Έλα τώρα όμως, γδύσου, δεν ξέρεις πόσο σε έχω πεθυμήσει!
- Να γδυθώ ε; Και τι πιστεύεις ότι θα κάνω μετά;
- Ξέρω γω; Θες να πέσεις στα τέσσερα για αρχή;
- Αχ Αλέξανδρε, φοβάμαι ότι δεν έχεις καταλάβει καθόλου καλά. Εσύ θα πέσεις στα τέσσερα!
- Κυρά μου τι λες; Πρώτη φορά ακούω να το κάνει αυτό άντρας, τουλάχιστον όταν βρίσκεται με γυναίκα! Κάτσε να το συζητήσουμε λίγο...

[Το πράσινο λινκ οδηγεί στο τέλος της ιστορίας.]

Αν ήθελα να κρυφτώ, ας άνοιγα τρύπα, όχι μπλογκ [Εννιά μήνες]

Πάνε εννιά μήνες που ξεκίνησα να γράφω τις ιστορίες μου εδώ, να δοκιμάζω τη γραφή μου και να επικοινωνώ μαζί σας. Δε σας έχω κρύψει ότι αρχικά η ανάγκη μου ήταν να τονώσω την αυτοπεποίθησή μου με την αυτοέκθεση. Κατέφυγα λοιπόν στο ταλέντο μου που πίστευα τότε περισσότερο, αυτό του συγγραφέα, και η ανταπόκριση υπήρξε από την αρχή απροσδόκητα ζεστή. Είναι νομίζω η ώρα να ευχαριστήσω θερμά τους/τις Lucy of wild flowers, Misirlou Oubliez, Fight Back, Sia+Meza και ιδίως τη Νερίνα, που έγραψαν τα πρώτα καλά λόγια και μου ‘δωσαν όρεξη και πίστη να συνεχίσω.
Στην αρχή είχα αγχωθεί πολύ, έχοντας ακόμη μεγάλη ανάγκη για επιβεβαίωση, κι είχα φτάσει στο σημείο να γράφω με πρόγραμμα, μια ιστορία το διήμερο. Κάποια στιγμή γύρω στο Μάρτη χαλάρωσα, χωρίς όμως να εγκαταλείπω τη βασική μου ανασφάλεια, ότι η μόνη πλευρά που θα άντεχε σε μια αυτοέκθεση εδώ ήταν η λογοτεχνική. Μου άρεσε η ιδέα να είμαι ένας από τους παραμυθάδες του μπλογκοχωριού (τίτλος που μου έδωσε η αγαπημένη μου μουσική παραγωγός Κλέλια) κι έτσι συνέχισα να σκορπίζω με χάρη τις ιστορίες μου, φαινομενικά ταπεινός, αλλά φουσκώνοντας από περηφάνια για τα ενθουσιασμένα σχόλια (Γητεύτρια, Τυχάρπαστε, Idaki Βοργία να ‘στε καλά, όσο κι αν αγαπησιάρικα υπερβάλατε κάποιες φορές). Οι αφίξεις στο μπλογκ του indie pop Σαμμάνου και του ηχοπλόκου Δύνη με χαλάρωσαν βέβαια πολύ κι έτσι άρχισαν σιγά σιγά να βγαίνουν και άλλες πλευρές μου, με ημερολόγια, χιούμορ και μικρά πολιτικά κείμενα, χωρίς όμως να ξεφεύγω από τη βασική μου θέση να εξιστορώ και να φαντάζομαι.
Μου άρεσε να είμαι ο Άμμος, δεν το κρύβω, να κρατάω τα πήλινα προσωπεία μου για να έχω τη χαρά να τα σπάζω, να αποκαλύπτομαι προσεκτικά στο μπλογκ, πιο άνετα στα μέιλ, τελικά να δημιουργώ επικοινωνιακές γιορτούλες στις κατ’ ιδίαν ή ομαδικές συναντήσεις (Gazaka, Isis, Maya, Νεφέλικα και Μαρία, Τίποτα, χαίρομαι πραγματικά που γίναμε φίλοι με αυτήν εδώ την αφορμή – Αλαφροΐσκιωτε, Αστέρη, Βοργίες: Idaki, Λουκρητία και Σκιώδη, Γητεύτρια, Dannossiel, Έμπορα, Foulianna, Ζούρι, Homeless Montressor, Θεριό Ανήμερο, Ιούδα, Keimgreek, Magica, Μαριαλένα, Μαύρε Γάτε, μικρή Μαρίκα, Misirlou Oubliez, Nago, Νανάκο, Nosyparker, Πάνο, Παράξενο, Πάστα, Perssefoni, Πρόβατε, Psarog, Ροδιά, Τυχάρπαστε, χάρηκα πολύ που σας γνώρισα – George le Nonce τα μέιλ σας υπήρξαν εξαιρετικά - Στράτο Φουντούλη, τιμή μου η πρόσκλησή σας στις Στάχτες).
Κάποτε όμως θα τελείωνε το ντελίριο των ιστοριών και ο Κώστας θα τίναζε τον Άμμο από πάνω του, για να μιλήσει χαλαρά και όπως του ερχόταν. Από δαιμονική σύμπτωση, την ώρα αυτήν επέσπευσαν δύο χωρισμοί μου. Οι σταθεροί/ες αναγνώστες/τριες θα θυμάστε το φρικάρισμά μου τον Ιούνιο, επειδή είχα χωρίσει με την Ε., αξιοπρεπές και καλογραμμένο βέβαια, φρικάρισμα όμως παρ’ ολ’ αυτά (κι ήταν η πρώτη φορά που έγραφα ότι δεν είμαι καλά σε παροντικό χρόνο). Την ίδια περίοδο συνάντησα τυχαία στο Μπιτ Παζάρ μετά από κάμποσο καιρό μια άλλη Ε., που είχα ταλαιπωρήσει πολύ (κι αρκετά λιγότερο αυτή εμένα) παρά την όποια αγάπη μας και είχαμε ζήσει μαζί τέσσερα χρόνια. Έπινα μπίρες με τη φίλη μου τη Μαρία Αλεξίου, δυο μέρες άλουστος, αξύριστος, με μια χαζοβερμούδα και ένα τσαλακωμένο πουκάμισο και τσαντίστηκα πολύ που με είδε έτσι. Γυρνώντας όμως σπίτι μου συνειδητοποίησα ότι δε μπορώ πλέον να αγχώνομαι τόσο για το κοινωνικό μου πρόσωπο και συμπλήρωσα στο προφίλ μου το ονοματεπώνυμο και το επάγγελμά μου. Ήθελα κι άλλη σιωπή, αλλά ξεκίναγα πλέον για το καρναβάλι των φωνών μου.
Στους εννιά μήνες πάνω λοιπόν (Αλλού Φαν Μαρξ, θυμάσαι που αναρωτιόσουνα;) ο Άμμος γεννάει τον Κώστα Σπηλιώτη, που ασχολείται με την έρευνα, τον ενδιαφέρει η πολιτική, λέει ιστορίες, αναστοχάζεται πάνω στο blogging και μιλάει και για τον εαυτό του. Ας μην καταλάβει κανείς/μιά ότι προεξαγγέλλω μια ειλικρίνεια που έλειπε από τις αναρτήσεις μου ως τώρα. Ανοίγω απλώς όλα τα θέματα που με ενδιαφέρουν, ελπίζοντας να τα πούμε ακόμα καλύτερα φέτος.

Άλλο ένα παράξενο καλοκαίρι στη συλλογή μου

Τα τελευταία καλοκαίρια μου μοιάζουν πολύ με το ομώνυμο τραγούδι του Σαββόπουλου, ψυχολογικά έντονα, με χαρές και λύπες, ελπίδες για το μέλλον και απογοητεύσεις από το παρόν. Κοιτώντας τις προηγούμενες χρονιές, πριν σας μιλήσω για φέτος, το καλοκαίρι του 2004 ήμουν κλεισμένος στο σπίτι ασθμαίνοντας να ολοκληρώσω τη διπλωματική μου για το μεταπτυχιακό (την 1η Σεπτέμβρη ή την κατέθετα ή με διαγράφανε από φοιτητή), του 2005 ήμουν φαντάρος σε ένα απομονωμένο φυλάκιο της Χίου χωρίς έναν άνθρωπο να συνεννοηθώ, και του 2006 με είχαν πιάσει διάφορα ψυχολογικά όντας ταυτόχρονα ερωτευμένος χωρίς ανταπόκριση. Φτάνουμε λοιπόν στο καλοκαίρι του 2007 που ξεκίνησε με πολλά πράγματα μετέωρα, αλλά γενικώς ελπιδοφόρο: θα μετακόμιζα στην Αθήνα για να είμαι στην ίδια πόλη με την κοπέλα μου και να την ψάξω με το Πανεπιστήμιο, ελπίζοντας να βρω σχετικά σύντομα δουλειά.
Οι πρώτες αναταραχές ξεκίνησαν τον Ιούνη, που χώρισα με την Ε., και παρόλο που δεν το παραδεχόμουν έχασα το βασικότερο κίνητρο για να ξεκινήσω αισιόδοξα στην Αθήνα. Παράλληλα άρχισα να αγχώνομαι πολύ με μια ανακοίνωση που θα παρουσίαζα στο 8ο Διεθνές Συνέδριο Ελληνικής Γλωσσολογίας μαζί με ένα φίλο μου γλωσσολόγο, το Γιάννη, συνειδητοποιώντας ότι η δυσκολία μας να συμπέσουμε στους τρόπους δουλειάς και προγραμματισμού δε θα μας εγκατέλειπε στα ακαδημαϊκά μας (ο Γιάννης δούλεψε πολύ, αλλά μέχρι να καταλάβω ότι το κάνει, πέρασα διάφορες φάσεις, από το να είμαι εξοργισμένος μαζί του, μέχρι να του προτείνω να κάνει μόνος του την ανακοίνωση). Αρχές του Ιούλη βρίσκουμε σπίτι με το συγκάτοικό μου (πάλι το Γιάννη που σας έλεγα) και ξεκινάω να πακετάρω, αποφασίζω όμως σε ένα πέρασμά μου από την Αθήνα να κάνω μια χαλαρή κουβέντα με ένα καθηγητή για μια ιδέα που είχα (και σκεφτόμουν ότι ίσως κάποια στιγμή οδηγήσει σε διδακτορικό μες στη χρονιά). Πηγαίνω χαλαρά με μια βερμούδα και τη βαλίτσα στο χέρι, και εν περιλήψει η συζήτηση κυλά κάπως έτσι:
- Καλησπέρα, τι κάνετε κτλ.
- Για πες μου, τι ήθελες να συζητήσουμε;
- Λοιπόν σκεφτόμουν να κάνω αυτό κι αυτό και ήθελα τη γνώμη σας αν έχει κάποια βάση ως ιδέα, με ποιους καθηγητές να μιλήσω... Ξέρω ότι εσείς ασχολείστε περισσότερο με ζητήματα ιδεολογίας, οπότε θέλω απλώς μια δεύτερη γνώμη από εσάς...
- Η ιδέα είναι πολύ ενδιαφέρουσα, σε αναλαμβάνω.
- Ε, δεν καταλάβατε, εγώ δεν ήρθα για να σας προτείνω να είστε στην επιτροπή μου, αλλά...
- Ναι, εγώ όμως σε αναλαμβάνω.
Και βρίσκομαι λοιπόν στα ξεκούδουνα να συζητάω για το πώς θα γράψω το υπόμνημα – πρόταση και ότι θα πρέπει να το έχω τελειώσει ως τον Οκτώβρη, γιατί μετά ο καθηγητής θα έπαιρνε άδεια και δεν μπορούσε να δεχτεί διδακτορικούς. Επιστρέφω Θεσσαλονίκη, συνεχίζω το πακετάρισμα και παράλληλα διαβάζω μια για την ανακοίνωση, μια για το διδακτορικό. Η μετακόμιση γίνεται τελικά τις ημέρες του καύσωνα στην Αθήνα, με το φορτηγό να έρχεται δύο ώρες νωρίτερα, τον ένα φίλο που θα βοηθούσε να παθαίνει ατύχημα και τον άλλο να έρχεται στην ώρα του, δηλαδή δύο ώρες αργότερα (όπως καταλάβατε την έκανα μόνος μου, μαζί με τον οδηγό του φορτηγού). Περνάω την εβδομάδα του καύσωνα μαζεύοντας βιβλιογραφία και μοντάροντας τα έπιπλα του ΙΚΕΑ (ο Γιάννης είχε φύγει ήδη για να δουλέψει στην Κρήτη, γκρρρ) ενώ μέσα σε όλο τον ορυμαγδό το κινητό μου βγάζει ένα ηλεκτρονικό πρόβλημα και αρχίζει να καίει τις σιμ που του βάζεις, πάνε όλοι μου οι αριθμοί τηλεφώνων.
Κατεβαίνω για λίγες μέρες Καλαμάτα και μπαίνουμε πλέον στον Αύγουστο, οπότε ετοιμάζομαι για Σαμοθράκη. Οι κουβέντες μου στην Καλαμάτα με έναν πολύ καλό φίλο μου του Γιώργο, την αδερφή του τη Στέλλα και την κοπέλα του, με βοηθούν να καταλάβω ότι αν αγαπάς και εκτιμάς μια γυναίκα, πρέπει να δίνεις και να ζητάς παραπάνω ευκαιρίες, οπότε περνώντας από Αθήνα τα ξαναβρίσκουμε με την Ε. και αποφασίζουμε να πάμε μαζί διακοπές στη Σαμοθράκη. Περνάμε εξαιρετικά για τέσσερις μέρες, με το που φτάνω όμως Καλαμάτα βρίσκω ένα ελληνοαμερικάνο θείο μου να έχει πάθει σοβαρό ατύχημα και αρχίζουμε να αλλάζουμε βάρδιες με τη μητέρα μου στο νοσοκομείο, αφού η οικογένειά του είναι στην Αμερική. Ο Γιάννης είναι ακόμα Κρήτη κι ενώ σχεδίαζα να κατέβω κι εγώ για να δουλέψουμε μαζί, ο θείος με εγκλωβίζει Καλαμάτα και μπαίνουμε σε μια φάση να δουλεύουμε την ανακοίνωση από απόσταση, με μέιλ και τηλέφωνα (να ‘ναι καλά ο άνθρωπος, αλλά καταλαβαίνετε πως το ατύχημα του θείου ήταν το κερασάκι στην τούρτα).
Λίγο πριν την εκπνοή του καλοκαιριού ήρθε και το ολοκαύτωμα της Πελοποννήσου να με βρει στην Καλαμάτα. Την Παρασκευή στις 24 ένα απαίσιο κίτρινο φως απλώθηκε και έμεινε στην πόλη, με μυρωδιά καμένων δέντρων και λεπτή στάχτη να ταξιδεύει από τον Ταΰγετο μέχρι εμάς. Πρώτα νέα για νεκρούς, μετά άλλοι νεκροί, νέες φωτιές, μέχρι το Σάββατο μέρη που είχα κάνει διακοπές και περπατήσει, παρελθόν και στάχτη, ο Υμηττός, πράσινος γείτονας στο καινούριο μου σπίτι, γυμνός κι αυτός. Την Κυριακή οι φλόγες γλείφουν τη γενέτειρά μου, που έχει αποκλειστεί από όλες τις κατευθύνσεις. Οι δουλειές συνεχίζουν όμως να τρέχουν, με το που ανοίγει ο δρόμος παίρνω ένα λεωφορείο και φεύγω, ανεβαίνοντας μια κατάμαυρη Πελοπόννησο. Συμμαζέματα στο καινούριο σπίτι, πετσόκομμα της ανακοίνωσης επειδή βγήκε υπερβολικά μεγάλη, συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα την Τετάρτη στις 28, λεωφορείο για Γιάννενα την Πέμπτη ξημερώματα (όμορφη πόλη, με απρόσμενα ευγενικούς ανθρώπους παντού, αλλά κι απρόσμενα μέτριο τσίπουρο στις ταβέρνες). Η ανακοίνωση ήταν στις 2 Σεπτέμβρη και πήγε σούπερ, για αυτό όμως σας γράφω αμέσως πιο κάτω. Την τελευταία μία εβδομάδα την πέρασα στην Αθήνα, ανάμεσα σε φίλους, διαβάζοντας πολύ, ψάχνοντας για δουλειά. Κι αν δεν είναι όλα καλά, βρίσκονται τουλάχιστον σε κίνηση κι αυτό μου αρκεί προς το παρόν.
Μιλώντας πρόσφατα με την Isis Unveiled μου έλεγε ότι το πήρε πλέον απόφαση και ησύχασε: τα πράγματα δεν πρόκειται να πάνε καλά, τέλος με το παραμυθάκι της αισιοδοξίας (έγραψε μάλιστα και σχετικό ποστ, σε εξαιρετικά ελληνικά, όπως συνηθίζει). Από τη μεριά μου αυτό το καλοκαίρι με έκανε να καταλάβω πως όση κακή τύχη κι αν έχεις, πρέπει να το παλεύεις όπως μπορείς.

Φιδιάζεις νέος; Δε σε χάλασε που σ’ έχωσαν αγγαρεία μαγειρεία! (Στοιχεία της γλωσσικής ποικιλίας που χρησιμοποιούν οι Έλληνες στρατιώτες)

Αυτός είναι ο τίτλος της ανακοίνωσης που παρουσιάσαμε στις 2 Σεπτεμβρίου με το Γιάννη Φραγκιαδάκη στο 8ο Διεθνές Συνέδριο Ελληνικής Γλωσσολογίας και έχει θέμα την αργκό που χρησιμοποιούν οι Έλληνες στρατιώτες για να μιλήσουν σχετικά με την καθημερινότητά τους στο στρατόπεδο. Το υλικό που μελετήσαμε το συλλέξαμε κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μας θητείας και είναι η πρώτη δημοσιευμένη γλωσσολογική έρευνα με αυτό το θέμα στα ελληνικά, απ’ όσο τουλάχιστον γνωρίζουμε (εξαιρώντας την εργασία του Μοσχονά το 1995 για την τελετουργία της στρατιωτικής αναφοράς, που δεν καταπιάνεται όμως με το ζήτημα της αργκό).
Πέρα από τις πολλές και ενδιαφέρουσες ανακοινώσεις και την άριστη οργάνωση του συνεδρίου ήταν ευχάριστη έκπληξη οι συναντήσεις με ανθρώπους από διάφορα πανεπιστήμια και χώρες, που ασχολούνταν με παραπλήσια αντικείμενα και είχαν όρεξη για συζήτηση, μπίρες και εποικοδομητική συμφωνία/διαφωνία (Ειρήνη, Lisa, Fritz, Στάθη, Χρύσω, χαιρετίσματα, αν τύχει και με διαβάσετε). Σε προσωπικό επίπεδο ήταν μακράν το πιο ενδιαφέρον συνέδριο που έχω παρακολουθήσει.
Στην περίπτωση που κάποιος/α ενδιαφέρεται για τις κοινωνικές διαλέκτους ή τη μορφολογία της ελληνικής γλώσσας, πιστεύω ότι θα διαβάσει ευχάριστα την ανακοίνωση, της οποίας το κείμενο μπορεί να κατεβάσει από εδώ στη σχεδόν τελική του μορφή. Σχόλια και παρατηρήσεις είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτα (είτε στα σχόλια του μπλογκ, είτε στο μέιλ μου kokostisamu@yahoo.gr) ακόμα κι αν δεν είναι κάποιος/α επιστήμονας σε σχετικό πεδίο.

[Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, την ιδέα για την ανακοίνωση μας την έδωσε δύο χρόνια πριν ένα τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά, το οποίο με τον τρόπο του μιλάει κι αυτό για τη γλωσσική δημιουργικότητα εντός στρατού.]

Ο κόσμος δεν έχει τίποτα να χάσει και τίποτα να βρει; [Οικολογία και Περιβάλλον]

Ο Διονύσης Σαββόπουλος το ‘λεγε χωρίς ερωτηματικό σε ένα τραγούδι του πριν από τριάντα και βάλε χρόνια. Αλλάζοντας το σημείο στίξης και με αφορμή τις επικείμενες εκλογές σκόπευα αρχικά να παρουσιάσω διάφορες πληροφορίες, αντλημένες από κομματικά προγράμματα, για θέματα που με ενδιαφέρουν. Οι δουλειές που ξεπήδησαν τον τελευταίο καιρό μετρίασαν τη φιλοδοξία αυτού του σχεδίου, κι έτσι αυτό που πρόλαβα μέχρι στιγμής, ήταν να ετοιμάσω ένα κείμενο για την Οικολογία και το Περιβάλλον, όπως τα αντιμετωπίζουν κάποια ελληνικά κόμματα (λόγω της σχετικής ευαισθητοποίησης της μπλογκόσφαιρας αλλά και της οικολογικής τραγωδίας του φετινού καλοκαιριού θεώρησα ότι το πρώτο ή μόνο σχετικό ποστ τους ανήκε δικαιωματικά).
Σε αυτό αλλά και σε κάθε σχετικό ποστ λοιπόν θα διαβάζω οριζόντια το πρόγραμμα έξι κομμάτων (Νέα Δημοκρατία, Φιλελεύθερη Συμμαχία, Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς, Οικολόγους Πράσινους, Κομουνιστικό Κόμμα Ελλάδας) σχετικά με μια συγκεκριμένη θεματική, θα κάνω τις συγκρίσεις που μπορώ και θα ελπίζω να ξεκινήσει κουβέντα στα σχόλια.
Το κείμενο της περίληψης και συμπαρουσίασης βγήκε πολύ μεγάλο για ποστ, οπότε μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ. Περνάω κατευθείαν σε μικρές περιλήψεις που συνδυάζω με κάποιες σκέψεις μου, θεωρώντας όμως δεδομένο ότι έχετε διαβάσει και το κείμενο.

Στο πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας δεν προτείνονται ρηξικέλευθες ή γενικότερες θεσμικές αλλαγές. Οι θεσμοί και ελεγκτικοί μηχανισμοί πρέπει να λειτουργήσουν ακόμη καλύτερα, να αξιοποιηθεί η αντιρυπαντική τεχνολογία, να γίνουν αναδασώσεις, ολοκλήρωση του Δασολόγιου και Εθνικού Κτηματολόγιου, αυστηρή οριοθέτηση των βιότοπων, όλα φαίνονται να είναι σε καλό δρόμο, αλλά χρειάζεται να επιμείνουμε ακόμη περισσότερο σε αυτά που ήδη κάνουμε. Αν διαβάζω σωστά πίσω από τις γραμμές, δε συμφωνώ καθόλου, παρόλο που δε βρήκα κάποια επιμέρους πρόταση με την οποία να διαφωνώ. Με προβλημάτισε βέβαια πώς ακριβώς εννοεί η Νέα Δημοκρατία την «αειφόρο ανάπτυξη», μιας και αναφέρονται οι ιδιωτικοί φορείς ως αρωγοί κάποιων δράσεων, αλλά και η προσεκτική πραγματοποίηση επενδύσεων σε βιότοπους, το πρόγραμμα όμως δε δίνει περισσότερες λεπτομέρειες για αυτό. Το μόνο που βρήκα πραγματικά προβληματικό είναι ότι γίνεται αναφορά στην αυθαίρετη δόμηση με γενικότητες. Από αυτό που εγώ τουλάχιστον διάβασα για την προσέγγιση με πνεύμα κοινωνικής δικαιοσύνης, δεν αποκλείεται (από το κείμενο) να νομιμοποιηθούν και άλλα αυθαίρετα.
Η Φιλελεύθερη Συμμαχία από την άλλη δεν κρύβει το ότι είναι Φιλελεύθερη. Η ευρωπαϊκή νομοθεσία για το ζήτημα είναι επαρκής και πρέπει απλώς να εφαρμοστεί, να θεσπιστούν περιβαλλοντικοί φόροι για αυτούς που ρυπαίνουν, ανεξάρτητοι φορείς να αναλάβουν τα εθνικά πάρκα, τα μέσα μαζικής μεταφοράς και οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας να ανοίξουν στον ανταγωνισμό και η ανακύκλωση να ανατεθεί σε κερδοσκοπικούς οργανισμούς. Το ζήτημα εδώ είναι ιδεολογικό: είτε πιστεύει κανείς/μιά ότι η Αγορά, αν λειτουργήσει σωστά, μπορεί να δώσει λύσεις και σε αυτό το ζήτημα, είτε όχι. Προβληματικές βρήκα βέβαια τις προτάσεις για αύξηση του συντελεστή δόμησης στις πόλεις και πλήρη απελευθέρωση των ορίων ύψους σε συγκεκριμένες περιοχές, ώστε να ανακουφιστεί η ζήτηση και να μην απλώνονται κατά πλάτος (κίνητρα για αποκέντρωση;), αλλά και για διερεύνηση της δυνατότητας χρήσης της πυρηνικής ενέργειας (σε σεισμογενή χώρα;).
Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, σε αντίθεση με τη Νέα Δημοκρατία, προτείνει ένα πλήθος από νέα μέτρα, τα οποία αδυνατώ να παρουσιάσω στο ποστ: νέα σχέδια και σχεδιασμοί, επιτροπές ελέγχου και διαχείρισης, ακόμη και δημιουργία νέου αρμόδιου υπουργείου, του Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Οικισμού. Απορία νομίζω ότι προκαλείται για το πώς ένα κόμμα που ήταν στην εξουσία συνεχώς επί μια δεκαετία (και αν αφαιρέσουμε το διάλειμμα Μητσοτάκη, επί μια εικοσαετία), αμέλησε να δημιουργήσει τόσους πολλούς θεσμούς και σχέδια, εκτός κι αν προέκυψε η ανάγκη για αυτούς μέσα σε μόλις τρεισήμισι χρόνια. Στο επίπεδο των συγκεκριμένων μέτρων, γίνεται λόγος για ολοκλήρωση του Δασολογίου και του Εθνικού Κτηματολογίου, πρόληψη της καταπάτησης και προστασία των περιοχών με φυσικό πλούτο από την αλόγιστη ανάπτυξη. Κάτι που βρήκα πάντως ενδιαφέρον στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ ήταν ότι συνδέει ξεκάθαρα το ζήτημα του κλίματος με αυτό της ενέργειας και επισημαίνει ότι οι επιλογές στον ένα τομέα, επηρεάζουν άμεσα τον άλλο. Προτείνεται η εξοικονόμηση ενέργειας, ο έλεγχος των ρύπων από τους λιγνιτικούς σταθμούς, η αύξηση των υδροηλεκτρικών έργων και της χρήσης του φυσικού αερίου ιδίως στα μέσα μεταφοράς και τα σπίτια, η ενθάρρυνση της χρήσης ανανεώσιμων πηγών ενέργειας με την παροχή ειδικών κινήτρων. Επιπρόσθετα αναφέρονται βέβαια ο έλεγχος των ρύπων, η ανακύκλωση, η προώθηση των αντιρυπαντικών τεχνολογιών και η αυστηρή οριοθέτηση των προστατευόμενων περιοχών. Θετική εντύπωση μου προκάλεσε επίσης ότι γίνεται εκτενής αναφορά στο πρόβλημα της λειψυδρίας, στο ζήτημα της διαχείρισης των υδάτινων πόρων και στην προστασία του υδάτινου περιβάλλοντος, πάλι με ένα ικανό σύνολο νέων μέτρων και προτάσεων. Το ίδιο ισχύει και για την οικονομική πολιτική που θα υποστηρίξει την περιβαλλοντική πολιτική του ΠΑΣΟΚ (εισαγωγή φόρων, θέσπιση Πράσινων Ταμείων και Πράσινων Πιστοποιητικών). Οι προτάσεις του ΠΑΣΟΚ κλείνουν με το ζήτημα των μεταφορών εντός πόλεων, όπου δίνεται μια δέσμη προτάσεων για τον περιορισμό της άσκοπης χρήσης των ιδιωτικών αυτοκινήτων και την ενθάρρυνση της χρήσης των μέσων μαζικής μεταφοράς. Περνώντας σε ένα μικρό σχολιασμό, είναι σαφές ότι οι προτάσεις του ΠΑΣΟΚ για το περιβάλλον είναι πολλές, ενδιαφέρουσες και εκτείνονται σε όλα τα σχετιζόμενα θέματα. Όπως ανέφερα ήδη, μου έκανε όμως αμήχανη εντύπωση η ανάπτυξη τόσων νέων θεσμών και σχεδιασμών, ενώ υπάρχει και εδώ ο προβληματισμός που ανέφερα στην παράγραφο για τη Νέα Δημοκρατία. Η «αειφόρος ανάπτυξη» είναι ένας πολύ γενικός όρος, ιδίως στο βαθμό που εμπλέκεται στην ανάπτυξη η Αγορά και τα συμφέροντα ατόμων και φορέων που είναι αντίθετα με το περιβάλλον. Παρόλο που το ΠΑΣΟΚ είναι αρκετά πιο συγκεκριμένο στο πρόγραμμά του από τη Νέα Δημοκρατία, όσον αφορά αυτό το ζήτημα, προκαλεί ταυτόχρονα την καχυποψία που θα προκαλούσε κάθε κόμμα εξουσίας.
Η ιδιαιτερότητα των κειμένων που έχει δώσει στη δημοσιότητα ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι ότι αφιερώνουν μεγάλη έκταση στην κριτική και είναι κάπως φειδωλά στις προτάσεις τους, κι έτσι αποτελεί το μόνο κόμμα στου οποίου τις προτάσεις δεν έκανα καμία ιδιαίτερη σύντμηση και τις παρουσιάζω όλες, απλώς σε ενιαίο κείμενο. Σύμφωνα λοιπόν με το ΣΥΡΙΖΑ ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι περισσότερο από ποτέ καταστροφικά απέναντι στη γή, το οικοσύστημα και τη φύση. Χρειάζεται να διεκδικήσουμε την κατάργηση των αντιδασικών νόμων, να εμποδίσουμε την αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος αλλά και να απαιτήσουμε άμεσα καμιά οικοδόμηση δασικών εκτάσεων, καμιά εκποίηση δημόσιας γης αλλά και εκτεταμένο πρόγραμμα αναδασώσεων χέρσων εκτάσεων και φυτεύσεων στο αστικό περιβάλλον. Οι προστατευόμενες φυσικές περιοχές πρέπει επίσης να διαφυλαχθούν σε κάθε περίπτωση, έξω από τις λογικές του τουριστικού κέρδους. Οφείλει να γίνει στροφή στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (με έμφαση στις μικρές αποκεντρωμένες μονάδες και στο οικιακό επίπεδο), στην εξοικονόμηση και ορθολογική χρήση ενέργειας. Συνακόλουθα πρέπει να αποφασιστούν δραστικοί περιορισμοί στη χρήση οχημάτων με μηχανές εσωτερικής καύσης, αλλά και να γίνει προνομιακή βελτίωση και ενίσχυση των ηλεκτροφόρων, σταθερής τροχιάς, συγκοινωνιών (σιδηρόδρομοι, μετρό, τραμ). Άμεσα σχετικός είναι και ο περιορισμός της χρήσης των ορυκτών καυσίμων και της αποτροπής περαιτέρω παραγωγής ηλεκτρικού με λιθάνθρακα από τη ΔΕΗ. Η ρύπανση θα μειωθεί βέβαια και με την εφαρμογή προγραμμάτων διαλογής, επαναχρησιμοποίησης και ανακύκλωσης των απορριμμάτων. Πολύ σημαντικά θεωρούνται και τα μέτρα για την αντιμετώπιση της λειψυδρίας, των πλημμυρών και της ανθρωπογενούς διάβρωσης των εδαφών. Ιδιαίτερη μέριμνα πρέπει να δοθεί στην απαγόρευση της παραγωγής και χρήσης μεταλλαγμένων προϊόντων, και να θεσπιστούν αυστηρά μέτρα για την προστασία των καταναλωτών από τα μεταλλαγμένα. Προέχει επίσης η εφαρμογή του Πρωτοκόλλου του Κιότο, με τη συστηματική εφαρμογή των αναγκαίων μέτρων που θα προλαμβάνουν την κλιματική αλλαγή. Γίνεται αναφορά και στην ανάγκη για μέτρα προειδοποίησης και πρόληψης από τις φυσικές και ανθρωπογενείς καταστροφές όπως και αρωγής στους περιβαλλοντικούς πρόσφυγες. Τέλος τονίζεται πως τα περιαστικά και μη δάση, οι παραλίες και τα ποτάμια είναι δημόσια αγαθά, και πρέπει να βρίσκονται σε ελεύθερη πρόσβαση για όλους τους πολίτες, μακριά από την αντίληψη της εμπορευματοποίησης και του κέρδους. Από τη μεριά μου το μόνο που θα έβρισκα σκόπιμο να σχολιάσω είναι ότι θα περίμενα από ένα κόμμα που η βασική του συνιστώσα χαρακτηρίζεται «των Κινημάτων και της Οικολογίας», να αναπτύσσει έναν περισσότερο προγραμματικό και λιγότερο καταγγελτικό λόγο. Θα ήθελα να πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επεξεργαστεί μέσα στο πλαίσιο των οργάνων του μια γενικότερη πρόταση για την ανάπτυξη με σεβασμό στη φύση και το περιβάλλον, κάτι τέτοιο όμως δε φαίνεται από τα κείμενα που διάβασα (και στα οποία έχει πρόσβαση ο/η μέσος/η, ευαισθητοποιημένος/η ψηφοφόρος, από το διαδίκτυο και τα κιόσκια του συγκεκριμένου κόμματος). Από την άλλη μεριά η κριτική που αναπτύσσεται είναι ιδιαίτερα συγκεκριμένη και με πολλές απογοητευτικές λεπτομέρειες, σχετικά με όλες τις πρόσφατες κυβερνήσεις. Ίσως αυτό να είναι και το μεγαλύτερο προσόν των κειμένων που έδωσε στη δημοσιότητα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι, όπως ήταν αναμενόμενο, αναπτύσσουν ένα σταθερό ενδιαφέρον για το περιβάλλον στις προτάσεις τους για όλους τους τομείς (ακόμα κι αν κάποιος/α αποκλείει το να τους/τις ψηφίσει, θα του/της πρότεινα να διαβάσει το πρόγραμμά τους, μόνο και μόνο για να ενημερωθεί για μια πολιτική οπτική που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή στην Ελλάδα). Αναφέροντας στενά τις θέσεις τους για το ζήτημα του περιβάλλοντος, προτείνεται η θέσπιση οικολογικών φόρων που τα έσοδά τους θα κατευθύνονται σε σχετικές παρεμβάσεις, βιώσιμη παραγωγή και αλιεία, όπως και η ενίσχυση των βιολογικών καλλιεργειών. Ενδιαφέρον προκαλεί η πρόταση για την ανακήρυξη της Ελλάδας «χώρας ελεύθερης από μεταλλαγμένα», όπως και η κριτική στο μοντέλο τουρισμού που δε σέβεται την οικολογική αντοχή κάθε περιοχής. Αναμενόμενη είναι η πρόταση για θέσπιση ειδικού Υπουργείου Περιβάλλοντος, Χωροταξίας, Φυσικών Πόρων και Αειφορίας, που θα προτάξει ένα γενικό αναπτυξιακό σχεδιασμό που θα σέβεται το φυσικό περιβάλλον. Όσον αφορά την ελάττωση της ρύπανσης, έμφαση δίνεται στις διάφορες μεθόδους μείωσης της σπατάλης και επαναχρησιμοποίησης των απορριμμάτων (ανακύκλωση, κομποστοποίηση κτλ.). Η αποκέντρωση κρίνεται ιδιαίτερα σημαντική, όπως και ο ορθολογικός περιβαλλοντικός σχεδιασμός των πόλεων, με την επιστροφή της φύσης σε αυτές. Οι Οικολόγοι Πράσινοι διαφοροποιούνται αρκετά από το υπόλοιπα κόμματα, πλην του ΣΥΡΙΖΑ, στην ένταση της κριτικής τους για τα ορυκτά καύσιμα. Τα θεωρούν σε πολύ μεγάλο βαθμό υπεύθυνα για τη ρύπανση – μόλυνση και προτείνουν την άμεση λήψη μέτρων για τον απεγκλωβισμό της χώρας από τη χρήση τους. Οφείλουν επομένως να δοθούν κίνητρα για τη χρήση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας και την ανάπτυξη της σχετικής τεχνολογίας, την κατασκευή κτιρίων με ενεργειακή αυτάρκεια, και την αξιοποίηση αποβλήτων για βιοαέριο και βιοκαύσιμα. Αναμενόμενη είναι και η πλήρης καταδίκη της πυρηνικής ενέργειας, όπως και η ισχυρή ενθάρρυνση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς και των ποδηλάτων, σε αντίθεση με τη χρήση του αυτοκινήτου, που κρίνεται με ιδιαίτερα αυστηρό τρόπο. Κάνοντας κι εδώ ένα σύντομο σχόλιο, θα έλεγα ότι η αίσθηση που μου έμεινε από το πρόγραμμα των Οικολόγων Πράσινων ήταν ότι διάβασα το πιο συνεκτικό σύνολο προτάσεων για το περιβάλλον, σε σύγκριση με όλα τα υπόλοιπα κόμματα. Οι όποιες επιφυλάξεις θα μπορούσα να αναπτύξω για το πρόγραμμά τους, αφορούν άλλα ζητήματα, που δεν ανήκουν όμως στη θεματολογία αυτής της δημοσίευσης.
Τέλος, το Κομουνιστικό Κόμμα Ελλάδας αναπτύσσει μια αναγνωρίσιμη επιχειρηματολογία και σε αυτό το θέμα. Το περιβαλλοντικό ζήτημα συνδέεται άμεσα με την παγκόσμια ειρήνη, τη λαϊκή οικονομία και εξουσία, όπως και την εθνική ανεξαρτησία από καπιταλιστικές – ιμπεριαλιστικές δυνάμεις όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Πραγματική λύση σε αυτά τα προβλήματα μπορεί εξάλλου να δοθεί μόνο με την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Θα πω περίπου το ίδιο που ανέφερα και για τη Φιλελεύθερη Συμμαχία: το ζήτημα εδώ είναι ξεκάθαρα ιδεολογικό, είτε πιστεύει κανείς/μιά ότι η Επανάσταση και ο Σοσιαλισμός μπορεί να δώσουν συνολικά λύσεις και σε αυτό το ζήτημα, είτε όχι.
Περνώντας σε πιο συγκεκριμένες προτάσεις, το ΚΚΕ προτείνει τη θέσπιση ειδικών νόμων, τη φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου και τη διοχέτευση επιπλέον πόρων προς την κατεύθυνση της προστασίας του περιβάλλοντος. Η ισχυρή κρατική παρέμβαση και η ενίσχυση της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης κρίνονται επίσης ιδιαίτερα σημαντικά. Όσον αφορά τα ζητήματα της μόλυνσης – ρύπανσης, της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος, της διαφύλαξης των υδάτινων πόρων, του υπερπληθυσμού των πόλεων και των μαζικών μεταφορών οι προτάσεις του ΚΚΕ είναι μάλλον συνηθισμένες και θυμίζουν αρκετά το διαχειριστικό χαρακτήρα αυτών της ΝΔ. Ενδιαφέρον όμως παρουσιάζουν οι επισημάνσεις ότι ένα βασικό μέσο αποτροπής της μόλυνσης είναι η βελτίωση των συνθηκών για τους εργαζόμενους, ώστε να μειωθούν τα εργατικά ατυχήματα, όπως και το ότι ο καταναλωτικός τρόπος ζωής συνδέεται άμεσα με την εξάντληση και την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Θετική εντύπωση προκαλεί επίσης και η έμφαση στην προστασία των κατοίκων από ακτινοβολίες όπως των κεραιών κινητής τηλεφωνίας. Το ΚΚΕ επίσης αποστασιοποιείται από τη γενική αποδοχή των διεθνών περιβαλλοντικών συνθηκών και τονίζει ότι δεν είναι από τη φύση του αθώες, κάποιες προστατεύουν το περιβάλλον, κάποιες όμως και τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.Με αφορμή τις πρόσφατες πυρκαγιές, το ΚΚΕ πρότεινε μια σειρά από σχετικά μέτρα, όπως την επέκταση του εθνικού δρυμού της Πάρνηθας, την άμεση ολοκλήρωση του κτηματολογίου και δασολογίου και την κατάργηση των ιδιωτικών τίτλων ιδιοκτησίας για κάθε τέτοια έκταση. Η πρότασή του όμως για αναδάσωση όλων των καμένων περιοχών, παρόλο που φαίνεται λογική, είναι αντίθετη με τις προτάσεις αρκετών δασολόγων που υποστηρίζουν ότι κάποια είδη δασών έχουν φυσικούς ρυθμούς αναγέννησης μετά από πυρκαγιές και μια τεχνητή αναδάσωση μπορεί μάλλον να τους εμποδίσει παρά να τους βοηθήσει.

[Δε μου στάθηκε δυνατό να βρω στοιχεία για το συγκεκριμένο θέμα από κάποιες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, όπως τα ΜΕ.Ρ.Α και ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α. αν και το προσπάθησα. Επέλεξα επίσης να μην παρουσιάσω γενικώς το πρόγραμμα του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού και της Δημοκρατικής Αναγέννησης για οποιοδήποτε θέμα (θα ήθελα πάντως να αναφέρω, έστω και παρεμπιπτόντως, ότι βρήκα πανέξυπνες τις προεκλογικές εμφανίσεις της Έφης Σαρρή ως χαζοβιόλικου καρτούν: να δείτε πόσα γέλια θα έχουν γίνει σταυροί μέχρι την άλλη Κυριακή).]

Τα σχόλιά μας ήταν πάντα φιλόξενα σε όλες τις απόψεις. Να ξεκαθαρίσω μόνο ότι το «όλοι ίδιοι είναι, τι κάθεσαι κι ασχολείσαι» μου φαίνεται το ίδιο ξύλινο με το λόγο των πολιτικών.

ΑΜΜΕγάλες προσδοκίες - Λίστα Άμμου 27

Something old… Trash can Sinatras – How can I apply? Αιτήσεις από πρωτοετείς στις σχολές, αιτήσεις από αποφοίτους σε δουλειές, το φθινόπωρο είναι μια εποχή Μεγάλων Προσδοκιών…

Something new… Hussys – We expected. Οι άλλοι πάντα περίμεναν πολλά από εσένα. Τελικά ως μηχανή εκπλήρωσης των ονείρων τους δούλεψες πολύ αποτελεσματικά. Με τα δικά σου όνειρά πότε θα ασχοληθείς αλήθεια;

Something borrowed… Θα μου πεις ωραία τα όνειρα, αλλά κάποιος πρέπει να πληρώνει και τους λογαριασμούς. Σκέψου μερικοί δούλεψαν ως Pet Shop Boys για το ενοίκιο ενώ άλλοι ως Unstoppable Sex Machines. Αμάρτησα για το ενοίκιό μου…

Something blue… Belle & Sebastian – Sleep the clock around. Όσο ήσουν φοιτητής είχες αυτή την πολυτέλεια. Πια όταν χτυπάει το ξυπνητήρι πρέπει να σηκώνεσαι. Κι αυτό τελικά είναι η απαρχή της ενηλικίωσης

Θα πάρω τονΟιδίποδα να πάμε για καφέ...

Τις βάζω πια στο μικροσκόπιο
από την πρώτη μέρα
την κάθε μια υποψήφια
στο πρώτο ραντεβού

ο έρωτας είναι τυφλός
μα εγώ πια βλέπω.

Τόσα χρόνια έλεγα
«γιατί κολλάω με όποιες με ταλαιπωρούν
τι τους βρίσκω
πότε θα ξεστραβωθώ
να τις δω να τις αφήσω»

Ξεστραβώθηκα

Τώρα είμαι συνέχεια με το μικροσκόπιο
τις ζυγαριές, τις μεζούρες, τα τεφτέρια μου
και όλα τα βλέπω εξαρχής
και απομακρύνομαι

Και μόνος από τη γωνιά μου
εύχομαι να ήμουν
ξανά τυφλός
μονάχα τυφλός

τυφλός κι ερωτευμένος

Θέλω να είμαι σκυλάκι σου…

Ξύπνησα με τη μυρωδιά σου πάνω μου.
Ξύπνησα και μύριζα σαν λαγωνικό το μαξιλάρι. Έπιανα το μουσκεμένο ύφασμα και το έσκαβα με τα νύχια μου, έχωνα τη μύτη στις πτυχές του.
Ξύπνησα χάλια μετά από έναν ύπνο γεμάτο απ’ το σώμα σου. Που έβλεπα το πρόσωπό σου. Το άγγιζα. Το έπιανα, σε φίλαγα, γέλαγες.
Ξύπνησα κι είχα την αίσθησή στο στόμα μου. Την ανάσα σου –αλκοόλ και τσιγάρο.
Ξύπνησα και δεν ήθελα να ανασάνω. Δεν είχα το κουράγιο κι ούτε μ’ ένοιαζε. Ήθελα να πεθάνω εκείνη τη στιγμή, εκείνη την ώρα, με το άρωμά σου πάνω μου.
Ξύπνησα κι ούτε καν πλύθηκα, ντύθηκα και βγήκα στο δρόμο. Ρουθουνίζοντας σαν λαγωνικό. Βγήκα και οσφράνθηκα τον αέρα και ήξερα πώς έχεις γυρίσει. Είσαι κάπου σ’ αυτή την πόλη.
Έχεις γυρίσει, δε με πήρες τηλέφωνο, δεν μου το είπε κανείς μα το ξέρω. Το ξέρει ο ύπνος μου, η ανάσα μου, ο παλμός μου που χτυπάει πιο γρήγορα χωρίς λόγο, πιο γρήγορα μόλις σκεφτώ το όνομά σου.
Γύρισες και το ξέρω γιατί ξαφνικά αισθάνομαι πάλι. Αισθάνομαι. Χαρούμενος. Αδέξιος. Οργισμένος. Πιεσμένος. Ανίκανος. Χαζός. Λίγος. Λιγότερος. Ερωτικός. Άσχημος. Μέσα σου. Πουθενά. Ξεχωριστός. Συνηθισμένος. Παντού. Εγκαίρως. Κάπως. Ίσως. Έτσι. Αλλιώς. Με κάνεις και αισθάνομαι…
Γύρισες κι εγώ ακόμα γυρίζω εκεί έξω. Όπου να ναι, αρκεί μακριά σου. Να σε ξεχάσω. Μα εκεί στο πουθενά αναρωτιέμαι "τι γυρεύω εγώ εδώ". Και τότε σε θυμάμαι. Το κάθε μακριά με φέρνει πιο κοντά σου.

Νύχτωσε κι εγώ πίνω και γυρνάω σαν δαρμένο σκυλί στους δρόμους. Γυρνάω αλυχτώντας στα φανάρια, γρυλίζοντας σε όποιον με κοιτάζει.
Γύρισες κι εγώ περιφέρομαι αδέσποτος. Κι αν με ξαναπλησιάσεις ποτέ θα σε ξεσκίσω με τα δόντια μου. Θα σε κατασπαράξω. Θα φάω κάθε σάρκα και θα γλείψω τα κόκαλά σου. Δε θα αφήσω άλλον να σε γευτεί.
Μην πλησιάζεις. Άσε με εδώ, σε απόσταση. Πού και πού δίνε μου ένα ξεροκόμματο.
Να σε φιλάω μόνο.
Το μόνο που θέλω είναι να σε φυλάω.
Το μόνο που θέλω να είμαι ο σκύλος σου.

«που πια δεν έχω τίποτε άλλο
μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
να φωνάζω από 'σένα και να με χτυπά η φωνή μου
να μυρίζω από εσένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι»

Οδυσσέας Ελύτης - Μονόγραμμα

Η ΑΜΜΕγάλη επιστροφή... - Λίστα Άμμου 26

Something old… Τρύπες – Όλα είναι δρόμος. Όρεξη να ’χεις να περπατάς…

Something new… Franz Ferdinand – Walk away. Καιρό είχα να ακούσω τραγούδι τους που να μην είναι σαν remix του take me out. Αυτό βαδίζει μακριά απ’ τα τετριμμένα και τους προχωράει…

Something borrowed… Τον Roy Orbison τον έχω ταυτίσει με την οικογενειακή του τραγωδία και ποτέ δεν μπόρεσα να τον εκτιμήσω αποκλειστικά ως μουσικό. Απ’ όλες τις διασκευές στο I drove all night του, προτιμώ εκείνη της Cindy Lauper –είναι μεν πιο κακότεχνη απ’ της Dion αλλά αυτή είναι η ομορφιά της: έχει μια αυθεντικότητα, την αγωνία και τη λαχτάρα κάποιου που ταξιδεύει όλη νύχτα για να φτάσει στον αγαπημένο του...

Something blue… Στον οποίο όταν φτάσεις μπορεί να αντιληφθείς ότι δεν είναι πια εκεί! Εσύ μπορεί να κρατάς σταθερή πορεία, αλλά οι άλλοι καμιά φορά ξεστρατίζουν. Rooney - When did your heart go missing...