Αφήγημα - όχημα

Τον είχε μεγαλώσει η μητέρα του μετά από το διαζύγιο, φοβόταν μην πέσει και χτυπήσει, δεν τον άφηνε εύκολα να βγει. Στο σχολείο τα άλλα παιδάκια τον κορόιδευαν και τον έβριζαν, ούτε μπάλα ήξερε να παίξει, ούτε μπάσκετ, τίποτα, άσε που έκλαιγε και με το παραμικρό.
Μετά στο Γυμνάσιο χάθηκε στον κόσμο του, έπαιζε παιχνίδια στο ίντερνετ και διάβαζε κόμικς, πού μυαλό για διάβασμα, πάντα μαζεμένος στον εαυτό του, οι καθηγητές δε θέλανε πολλά για να βγάλουν το συμπέρασμα. Τέλειωσε την Γ’ και τον έστειλε η μητέρα του σε μία σχολή του ΟΑΕΔ, για παραπάνω δεν ήτανε.
Όσο περνούσε ο καιρός, τόσο σκεφτόταν περισσότερο τους άντρες, γυμνούς, ντυμένους, ερεθισμένους, γενικά. Κάποιον βρήκε από τα τσατ, συναντήθηκαν, τα φτιάξανε, περνούσαν καλά. Μια μέρα γύρισε η μάνα του απροειδοποίητα από το χωριό, τους έπιασε στα πράσα. Δε λυπήθηκε τη μάνα του, την κοινωνία φοβήθηκε κι από τότε μονάχα τον έπαιζε στα σκοτεινά με γκέι τσόντες, όταν αυτή κοιμόταν.
Γνώρισε κάποια στιγμή μια κοπελίτσα, καλά τα πήγαιναν, έπεσε πάνω τους η μάνα του να παντρευτούνε, δεν είχε ξεχάσει το σκηνικό της εφηβείας του, ή καλύτερα ήθελε να το ξεχάσει. Δεν του έκατσε άσχημα, είχε τώρα και κάποιον να ξεσπάει τα νεύρα του, συσσωρευμένα τόσα χρόνια, ιδίως από τότε που έπιασε δουλειά. Συχνά την έβριζε, καμιά φορά και τη χτυπούσε, για λίγο ένιωθε καλύτερα, μετά έκλαιγε και της ζητούσε συγγνώμη. Πάντα τον συγχωρούσε, φοβισμένη κι αυτή, όπως εκείνος.

Ήταν μερικά βράδια που δεν είχε ύπνο και σκεφτόταν πόσο στραβά είχε πάει η ζωή του, πόσα λίγα είχε απολαύσει, καταφέρει. Για ένα μόνο χαιρόταν, που από την τόση μοναξιά του, κανείς δεν έμαθε ποτέ πως ήτανε Εβραίος. Ποιος ξέρει πόσα προβλήματα ακόμη θα είχε βρει μπροστά του.

[Άρχισε σήμερα η δίκη του Κώστα Πλεύρη, για παράβαση του νόμου περί φυλετικών διακρίσεων. Μπορείτε να έχετε τη βασική ενημέρωση από εδώ, αλλά και να διαβάσετε διαφορετικές απόψεις από την X-Ψιλικατζού, τον Τελεολογικό, το Γιώργο Πήττα, τους e-roosters, τον Urfurslaag και το Διονύση Γουσέτη.]