Υδράργυρος

Το τελευταίο τριήμερο το μόνο που κουνούσε ήταν ο δεξιός του αντίχειρας, για να αλλάζει κανάλια στην τηλεόραση και να πατάει τα νούμερα του ντελίβερι, τον είχαν λιώσει τα σαραντάρια που χτυπούσε στο θερμόμετρο. Στην αρχή το έλεγε ότι πρέπει να πάει στο γιατρό, να δει τι έχει που ανέβασε τόσο πυρετό, αλλά βαρέθηκε, όπως βαριόταν να πάει στον οδοντίατρο και τα δόντια του κατέρρεαν, όπως βαριόταν να ψάξει για καινούρια δουλειά, παρόλο που σιχαινόταν αυτή που είχε τώρα. Κατέβηκε μέχρι το φαρμακείο της γωνίας, πήρε δυο κουτιά ασπιρίνες και μια αντιβίωση, κι αυτό ήταν όλο.
Δεν ήξερε τι θα ‘κανε μόλις τελείωναν οι μέρες της άδειάς του, αν συνέχιζε να είναι άρρωστος, αλλά η τηλεόραση τον νανούριζε τόσο γλυκά, ο Αυτιάς, η Μενεγάκη, η Λαμπίρη, τα βραζιλιάνικα, ο Λιάτσος, που δεν έδωσε και πολύ χρόνο σε αυτή τη σκέψη. Κάποια στιγμή αποφάσισε έτσι απλά ότι δε θα ξαναπήγαινε και συνέχισε να πατάει τα κουμπιά του τηλεκοντρόλ. Το μόνο που διέκοπτε την αποχαύνωσή του πότε πότε ήταν το θερμόμετρο, το έβαζε για λίγο στο στόμα του, έβλεπε αν έχει σαράντα ή σαρανταένα, έπινε μια ασπιρίνη με όση κοκα κόλα είχε ξεμείνει από το ντελίβερι, και συνέχιζε να βλέπει τηλεόραση.
Το τέταρτο βράδυ όμως κάτι πήγε στραβά με την τελετουργία του θερμόμετρου, όπως το έβαλε για μια ακόμη φορά στο στόμα του, φτερνίστηκε, το δάγκωσε κι έσπασε. Ενώ τα γυαλιά έμειναν στο στόμα του, ένιωσε με τρόμο το υγρό μέταλλο να κατεβαίνει από τον οισοφάγο του στο στομάχι του. «Αυτό είναι μάλλον το τέλος» σκέφτηκε.
Κι όμως, τίποτα δε συνέβη, αντιθέτως άρχισε να νιώθει όλο και καλύτερα. Η κιτρινίλα ξεθώριασε από τα χέρια του, ακόμη κι αυτή που είχε ποτίσει τις άκρες του δείχτη και του μέσου από τα στριφτά. Στη συνέχεια μια παράξενη λάμψη έπιασε να φέγγει μέσα από τα ρούχα του και ιδίως από το δέρμα του που ήταν ακάλυπτο. Ανακάθισε στον καναπέ και έβγαλε με περιέργεια τη μπλούζα του: πέρα από την ασημένια λάμψη που εξέπεμπε το στέρνο του, όλες οι τρίχες του είχαν πέσει και το δέρμα του είχε αποκτήσει μια απαλή, στιλπνή αίσθηση. Πετάχτηκε από τον καναπέ και τεντώθηκε για πρώτη φορά μετά από μέρες. Δεν είχε αισθανθεί ποτέ πιο ευλύγιστος.
Του άρεσε πολύ η νέα αίσθηση του σώματός του και έβγαλε όλα τα ρούχα του για να την απολαύσει. Γέλασε με την καρδιά του, καθώς είδε τη φάτσα της Κοκκίνου να καθρεφτίζεται στην κοιλιά και τη λεκάνη του. Σαν να του έπαιρνε πίπα ήταν, δοκίμασε να πιάσει το πουλί του, για να προχωρήσει τη φαντασίωση αλλά τρόμαξε. Δεν ήταν μόνο ευλύγιστος, ήταν μαλακός, τόσο πολύ που μπορούσε να ξεκολλήσει τελείως κομμάτια από το σώμα του. «Μα τι μου συμβαίνει;» αναρωτήθηκε με φρίκη. «Τίποτα σπουδαίο, γλυκέ μου!» απάντησε ένα γυναικείο κεφάλι που ξεπρόβαλε μέσα από την κοιλιά του. «Ας πούμε ότι το σώμα σου βελτιώθηκε ριζικά. Δες, τώρα θα έχεις και παρέα...» Δύο λεπτά χέρια βγήκαν από την κοιλιά του, περιστράφηκαν για να πιαστούν από τη μέση του, έδωσαν ώθηση και τελικά μια λεπτή, νέα γυναίκα ξεπήδησε προς τα έξω, γυμνή όπως κι αυτός. «Καλή είναι» σκέφτηκε και άγγιξε το μικρό, μαλακό σαν υγρή σιλικόνη στήθος της, καθώς τη φιλούσε με πάθος. Έπεσαν κάτω αγκαλιασμένοι, για να ενωθούν σε μια μεγάλη ασημένια λίμνη που απλώθηκε σε όλο το πάτωμα.
Το πρωί ξύπνησε από τα ισχυρά ρίγη και τους πόνους στη μέση. Είχε περάσει όλη τη νύχτα να κυλιέται στο κρύο πάτωμα, τυλιγμένος στις παραισθήσεις του πυρετού, μέχρι να βυθιστεί εξαντλημένος σε λήθαργο. Δοκίμασε να σηκωθεί και ένιωσε το δέρμα του να τον τραβάει στην κοιλιά και στα πόδια, από το σπέρμα που είχε ξεραθεί πάνω τους. Γυμνός, τουρτουρίζοντας, τυλίχτηκε σε μια κουβέρτα και προχώρησε παραπατώντας προς το τηλέφωνο. Μπερδεμένος για το αν χρειαζόταν παθολόγο ή ψυχίατρό, αποφάσισε να πάρει το 166. Ας αποφάσιζαν στο νοσοκομείο τι θα τον έκαναν.