Lolipop

(καιρό είχαμε για "μύθο μετ' αμμουσικής" -με χαρά λοιπόν σας παρουσιάζω ένα ανάλαφρο ζαχαρώδες ποστ -όλη η γεύση, λίγες θερμίδες- σε 50'ς ~ 60'ς μουσικές, τις οποίες πριν καιρό είχε ζητήσει η Vain. )

O Τζώννυ ήταν κωλόπαιδο. Με όλη τη σημασία της λέξης. Ήταν από τα παιδιά που θα πέταγαν κέρματα για να σκύψουν να τα μαζέψουν και να κοιτάξουν την κιλότα κάτω απ’ το φουστάνι σου. Ήταν από εκείνους που θα έκοβαν την εξάτμιση στο μοτοσακό για να κάνει περισσότερο θόρυβο. Ο Τζώννυ ήταν κακός ως το κόκαλο και όσο και να του λέγανε να κάτσει καλά, εκείνος ξεσάλωνε περισσότερο. Μέχρι που μεγάλωσε. Και έπρεπε να βγάλει το μεροκάματο.

Δεν ήθελε να καταπιεστεί. Έτσι έπιασε δουλειά στην βίλλα των Ντ’ Αρμπανβίγ ως κηπουρός. Τις μέρες που δεν έκοβε το γρασίδι κυλιόταν πάνω του σαν ανέμελο κουτάβι και άφηνε τον χρόνο να κυλά ανώφελα και χαλαρά. Μια μέρα όμως είδε κόσμο να μπαινοβγαίνει σπίτι. Γιατρούς και νοσοκόμες. Η κόρη της κυρίας Ντ’ Αρμπανβίγ, η Καρολίνα, είχε πέσει βαριά άρρωστη. Ενώ είχε φτάσει μια χαρά από το Παρθεναγωγείο, για να περάσει την γιορτή των ευχαριστιών με τους γονείς της, τη δεύτερη μέρα άρχισε να ψήνεται στον πυρετό. Τα φάρμακα συνωστίζονταν στο κομοδίνο της κι εκείνη σιγόλιωνε σαν κέρινη κούκλα. Και η καρδιά της φαινόταν αδύναμη. Όλο και πιο αδύναμη.

Μια μέρα που ο γιατρός μέτραγε τους σφυγμούς της ο Τζώννυ μπήκε στο δωμάτιο.
«Αυτό το στέλνει η μαγείρισσα, ήταν βαρύ και δε μπορούσε να το ανεβάσει» είπε.
Ο γιατρός γύρισε να πιάσει την κατσαρόλα με το καυτό νερό για να απολυμάνει τα εργαλεία του, όταν ξαφνικά ένιωσε τον παλμό της Καρολίνας να καλπάζει μέσα στον καρπό της. Γύρισε και κοίταξε το πρόσωπό της. Τα μάγουλα είχαν αναψοκοκκινίσει. Η καρδιά της χτύπαγε σαν πιστόνι σε τετρακινητήρα. Ο γιατρός είπε «μείνε να την προσέχεις μέχρι να γυρίσω» και τον κάλεσε να κάτσει πλάι της στο κρεβάτι.

Όταν γύρισαν με τη μητέρα της, κοίταξαν από μια χαραμάδα στην πόρτα και είδαν την Καρολίνα γερμένη στον ώμο του με ένα χαμόγελο μακαριότητας. Η Κυρία Ντ’ Αρμπανβίγ πλήρωσε τον γιατρό εκατοντάδες δολάρια για την κουρά που πρόσφερε και ανάρρωσε η κόρη της. Που να ήξερε ότι το μόνο που έκανε εκείνος ήταν να προτείνει η ασθενής να περνάει πολλές ώρες στην κήπο, με τη φροντίδα του κηπουρού.

Η Καρολίνα ήρθε κι άνθισε κοντά στον Τζώννυ, και παρά τις αντιρρήσεις των γονέων της κλέφτηκαν λίγα χρόνια μετά -όταν η Καρολίνα έκανε το όνειρό της πραγματικότητα: έγινε Χημικός, σαν το ίνδαλμά της, τη Μαντάμ Κιουρί. Όμως μετά από αυτό δε μπορούσε να ξαναγυρίσει σπίτι και ο Τζώννυ έπρεπε να την ταΐζει –σκεφτόταν λοιπόν πώς μπορεί να γίνει αυτό χωρίς ο ίδιος να κουράζεται.

Σε μια εποχή ανακαλύψεων, που ξαφνικά ο ηλεκτρισμός δονούσε τον κόσμο και οι οικιακές συσκευές άρχισαν να μπαίνουν σε κάθε σπίτι, εκείνος σκεφτόταν μια εφεύρεση. Μα όχι σε επιστημονικό επίπεδο. Ο Τζώννυ δεν σκάμπαζε γρι από φυσική αλλά ήξερε από μαγνητισμό– εκείνη την παράξενη έλξη που ένιωθαν οι κοπέλες όταν τις κοίταζε. Ήξερε από ηλεκτρισμό -εκείνο τον περίεργο ηλεκτρισμό που ένιωθαν όταν τις άγγιζε. Ο Τζώννυ ήταν ένας και μοναδικός στην επιστήμη του έρωτα και εκεί αποφάσισε να στραφεί.

Μια μέρα που η Καρολίνα μίλαγε με μια φίλη της από το παρθεναγωγείο, θυμήθηκε το σοκ που έπαθε η καλή του όταν έφτασε η στιγμή να ματώσουν το σεντόνι την πρώτη νύχτα του γάμου τους.
«Καρολίνα» της είπε, «οι γυναίκες έχουν δικαίωμα στον έρωτα και πρέπει να μάθουν».
Το είπε πολύ σοβαρά, σχεδόν με δικηγορικό στόμφο, κι εκείνη τον κοίταξε περίεργα.
«Καρολίνα, θα φτιάξουμε ένα γλειφιτζούρι»
«Γλειφιτζούρι;» τον κοίταξε εκείνη.
«Γλειφιτζούρι σε σχήμα μεγάλης κάψουλας, με ζελώδη υφή και γεύση...»
«Γεύση;» Τον κοίταξε εκείνη.
Κι εκείνος έδειξε με το χέρι του προς το παντελόνι του.
«Σταμάτα! Στο όνομα της αγάπης!» γούρλωσε τα μάτια η νεαρή γυναίκα..

Εκείνος με πολύ πειστικά επιχειρήματα της είπε ότι αν οι κοπέλες μπορούν να έρθουν σε επαφή με κάτι που να θυμίζει ανδρικό μόριο από νωρίς, χωρίς να κινδυνεύει η παρθενία τους, θα μπορούν να προετοιμάζονται ψυχολογικά και σωματικά για το μεγάλο γεγονός της πρώτης νύχτας του γάμου τους –που όσο είναι απροετοίμαστες καταλήγει μια τραυματική εμπειρία και για τους δυο. «Γιατί να μην μαθαίνουν τα κορίτσια από μικρά ότι το σεξ είναι κάτι γλυκό; Άσε που κι εμείς δε θα χρειάζεται να πηγαίνουμε επί χρήμασι σε περπατημένες αν μας τα κάνετε εσείς σωστά εξαρχής» την χτύπησε στο αδύνατο σημείο κάθε γυναίκας: αυτό της κτητικότητας.

Στο θέμα της γεύσης δεν τα βρήκαν –διότι η Καρολίνα επέμενε ότι αναλόγως του τι είχε φάει την προηγούμενη ο σύζυγός της η γεύση άλλαζε –μπορούσε να είναι από γλυκό μέχρι ξινό. Αλλά το σίγουρο είναι ότι πάντα ανέδιδε μια μυρωδιά χλωρίνης. «Όπως μυρίζει η αρσενική χαρουπιά την εποχή της ανθοφορίας» του είπε σε άπταιστο φυσιολατρικό λεξιλόγιο.

Το γλειφιτζούρι που έφτιαξαν ήταν προκλητικά αξιοζούληχτο, είχε το μέγεθος μεσαίας ροζ μπανάνας αλλά του έδωσαν ένα ομοιόμορφο σχήμα κάψουλας. Έβγαινε δε σε διάφορες ζαχαρώδεις γεύσεις μα όταν έφτανες στο κέντρο του περιείχε μια φυσαλίδα που, αν την έσπαγες στα δόντια σου, άφηνε μια αίσθηση ...σπέρματος.

Τα γλειφιτζούρια τους πουλιόντουσαν κρυφά, χάρη στις διασυνδέσεις του Τζώννυ σε όλη την "βρόμικη" Αμερική και, πριν φτάσει ο πρώτος άνθρωπος στο φεγγάρι οι περισσότερες ανήλικες αμερικάνες είχαν φτάσει σε πολλαπλούς οργασμούς, μιας και είχαν βρει και άλλους τρόπους να λιώνουν το γλειφιτζούρι τους.

Ο Τζώννυ και η Καρολίνα μετακόμισαν σε μια τεράστια έπαυλη σε μοντέρνο προάστιο και σύντομα η μικρή, όπως και όσες γυναίκες έμαθαν να απολαμβάνουν την σεξουαλικότητά τους, έγινε ξαφνικά πολύ διεκδικητική και χειραφετημένη και πλέον, όταν ο καλός της έλεγε «σκύψε ευλογημένη» εκείνη έλεγε «ΟΚ, αλλά πρέπει πρώτα ν’ ανάψεις τη δική μου φωτιά, μωρό μου»!...

Σημείωση: ο Τζώννυ είναι ένα μύθος στην Αμερική που μαλώνει για χρόνια με την Γερμανία για τον πρόγονο του δονητή (φημολογείται ότι ένα πρωτόγονο είδος δονητή φτιάχτηκε τον 19^ο αι. κάπου στη Βαυαρία –δες και στο μπλογκ της Κατερίνας: