Φοβόταν να το παραδεχτεί στους φίλους του τα βράδια που γαμούσανε μαζί παρθένες και μετά τις πέταγαν αναίσθητες σε χαντάκια. Στη στοά είχε παραπάνω από δυο μήνες να μιλήσει ή να ψάλλει, κρυμμένος πίσω από την κουκούλα του, στο σκοτεινότερο σημείο της σάλας. Οι κύλικες και οι επάργυρες λεκάνες, τα κρυστάλλινα φιαλίδια αράχνιαζαν στα ντουλάπια του υπογείου.
Παρόλη την ευγενική γενιά του, τα τόσα χρόνια σπουδών στο απόκρυφο, τις μεταφορικές και κυριολεκτικές θυσίες, οι δυνάμεις του τον είχαν εγκαταλείψει. Όταν έχασε πια κάθε ελπίδα να τις ανακτήσει, άφησε να διαρρεύσει πως θα έκανε επιτέλους το ριψοκίνδυνο βήμα, θα εγκατέλειπε αυτήν την υλική μορφή, για να συναντήσει τον Πατέρα.
Είχε ήδη αρκετές γνωριμίες στον υπόκοσμο για να αλλάξει διαβατήριο και ταυτότητα, πούλησε το σπίτι και μπήκε σε ένα λεωφορείο για Ισταμπούλ. Πάντα την αγαπούσε αυτήν την πόλη, ήξερε κάτι λίγα τούρκικα από τις τελετές πρακτικής μαγείας, θα τα κατάφερνε, έστω και τόσο αδύναμος για πρώτη φορά στη ζωή του.
Στο ξενοδοχείο χάζεψε ένα τσοντοκάναλο, τον έπαιξε στα γρήγορα, τέλειωσε και αποκοιμήθηκε. Τα δάχτυλά του τρίφτηκαν για ώρα μεταξύ τους, μέχρι να φύγει και το τελευταίο ίχνος από το ξεραμένο σπέρμα του πάνω τους.
Μετά αργές κινήσεις, απαλές και τελετουργικές, όπως πάντα και για πάντα, έπιπλα που αιωρούνταν, απόκοσμες λάμψεις στο φάσμα του ιώδους και υπεριώδους, αηδόνια και κορυδαλλοί να μπαίνουν σαγηνευμένα από το ανοιχτό παράθυρο για να τραγουδήσουν. Κι αφού χάρηκαν τον απελευθερωμένο εαυτό τους, τα δάχτυλα αποχαιρέτησαν όλα τα πλάσματα και τα δαιμόνια που είχαν καλέσει, για να αποκοιμηθούν στο τέλος και αυτά.
Παρόλη την ευγενική γενιά του, τα τόσα χρόνια σπουδών στο απόκρυφο, τις μεταφορικές και κυριολεκτικές θυσίες, οι δυνάμεις του τον είχαν εγκαταλείψει. Όταν έχασε πια κάθε ελπίδα να τις ανακτήσει, άφησε να διαρρεύσει πως θα έκανε επιτέλους το ριψοκίνδυνο βήμα, θα εγκατέλειπε αυτήν την υλική μορφή, για να συναντήσει τον Πατέρα.
Είχε ήδη αρκετές γνωριμίες στον υπόκοσμο για να αλλάξει διαβατήριο και ταυτότητα, πούλησε το σπίτι και μπήκε σε ένα λεωφορείο για Ισταμπούλ. Πάντα την αγαπούσε αυτήν την πόλη, ήξερε κάτι λίγα τούρκικα από τις τελετές πρακτικής μαγείας, θα τα κατάφερνε, έστω και τόσο αδύναμος για πρώτη φορά στη ζωή του.
Στο ξενοδοχείο χάζεψε ένα τσοντοκάναλο, τον έπαιξε στα γρήγορα, τέλειωσε και αποκοιμήθηκε. Τα δάχτυλά του τρίφτηκαν για ώρα μεταξύ τους, μέχρι να φύγει και το τελευταίο ίχνος από το ξεραμένο σπέρμα του πάνω τους.
Μετά αργές κινήσεις, απαλές και τελετουργικές, όπως πάντα και για πάντα, έπιπλα που αιωρούνταν, απόκοσμες λάμψεις στο φάσμα του ιώδους και υπεριώδους, αηδόνια και κορυδαλλοί να μπαίνουν σαγηνευμένα από το ανοιχτό παράθυρο για να τραγουδήσουν. Κι αφού χάρηκαν τον απελευθερωμένο εαυτό τους, τα δάχτυλα αποχαιρέτησαν όλα τα πλάσματα και τα δαιμόνια που είχαν καλέσει, για να αποκοιμηθούν στο τέλος και αυτά.
5 σχόλια:
;) Να λοιπόν τί κάνουν σε αυτές τις περιπτώσεις τα χέρια... Τώρα εγώ υποτίθεται πως πρέπει να γράψω για φτερωτές καρέκλες ή να ρίξω το φταίξιμο στη Guiness??? :P
ωραια ζωη..
Με τη μούρλια που μας δέρνει, αγαπητή Μάγια, σχεδόν ποτέ δε φταίει η Guiness :-)
Το συζητάς αγαπητέ Fight back; Πανέμορφη!
Πόε μου θυμίζει αυτό το στυλ..
δεν ρωτάω ποια ήταν η αφορμή γι' αυτό το κείμενο γιατί φοβάμαι την απάντηση
χιχι
Ίσις με κάνεις να κοκκινίζω :-) Πάντως για την αφορμή του κειμένου, στην αρχή το πήγαινα για αλληγορία σχετικά με το ύφος και το συγγραφέα, αλλά στην πορεία λοξοδρόμησε. [Τελείως θεωρητική και βαρετή αφορμή δηλαδή]
Δημοσίευση σχολίου