Άλας

Οι Χιόνιοι κοιτούσαν πια με ήρεμη εγκαρτέρηση την πελώρια κρυστάλλινη κλεψύδρα, που αιωρούνταν σαν ήλιος πάνω από τη χώρα τους. Αφού οι τελευταίοι λεπτοί κοκκοί έπεφταν στη βάση της και η επιφάνεια είχε αρχίσει να ραγίζει, όλοι ήξεραν τι θα ακολουθούσε.
Μια χώρα που εξαφανίζεται θα περιμέναμε να μπει σε μαζικό πανικό, οι Χιόνιοι όμως είχαν συνηθίσει τους κύκλους της ζωής και του τόπου τους. Απλά δεν ψώνιζαν πριν την Πρωτοχρονιά, ούτε ετοίμαζαν γιορτινά γλυκά, παγωτά και ζελέδες. Το μόνο διαφορετικό που έκαναν αυτές τις τελευταίες μέρες ήταν να βρίσκονται με φίλους που είχαν παρεξηγηθεί τους προηγούμενους μήνες, για να μην κουβαλήσουν αναμνήσεις τσακωμών στα νέα τους ταξίδια.
Ο τελευταίος κόκκος έπεσε λοιπόν στη βάση της κλεψύδρας κι αυτή αμέσως υποχώρησε. Πυκνό χαλάζι από αλάτι άρχισε να πέφτει στη χώρα των Χιόνιων, οι κόκκοι της κλεψύδρας, που ξεκίνησαν να την καλύπτουν και να τη λιώνουν. Ήρεμοι οι Χιόνιοι αφέθηκαν στην εξαφάνισή τους, περιμένοντας και με ελαφρή περιέργεια τη συγχώνευσή τους σε ένα απρόσωπο, δυνατό σύνολο.

Οι γοργόνες ήταν θαμμένες πολύ βαθιά στους πάγους, οπότε ξύπνησαν έχοντας ήδη δεκάδες μέτρα από θάλασσα να τις σκεπάζουν. Κολύμπησαν με δύναμη προς τα πάνω για να ξεμουδιάσουν και άρχισαν μετά να χορεύουν παιχνιδιάρικα μεταξύ τους, γυναίκες με γυναίκες και άντρες με άντρες, καθώς δεν ήταν ακόμη η εποχή του ζευγαρώματος.
Όσο περνούσε ο καιρός, το νερό γινόταν όλο και ζεστότερο, όλο και λιγότερο. Ο δίσκος του ήλιου που άστραφτε ψηλά, στην επιφάνεια της θάλασσας, μεγάλωνε συνεχώς αλλάζοντας διαδοχικά χρώματα, από κίτρινο σε πορτοκαλί, μετά σε ρόδινο και τέλος σε πορφυρό. Οι άντρες γοργόνες κατάλαβαν το τέλος που πλησίαζε και κυνήγησαν τις γυναίκες του είδους τους, μέχρι να τις αγκαλιάσουν σφιχτά και να γονιμοποιήσουν τα αυγά τους.
Ο χορός του ζευγαρώματος κράτησε αρκετά, ώστε να μην καταλάβουν ότι η επιφάνεια της θάλασσας είχε αρχίσει να αγγίζει τα μαλλιά τους. Οι γυναίκες γοργόνες απέθεσαν τα αυγά τους στην άμμο και ξάπλωσαν πάνω της αποκαμωμένες, αγκαλιασμένες από τους επίσης εξουθενωμένους συντρόφους τους. Το νερό απλώς νότιζε πλέον το βυθό, ή μάλλον την απέραντη παραλία, ενώ μικρές τρύπες άνοιγαν σε διάφορα σημεία της.

Οι νεογέννητοι σκορπιοί δεν είχαν το χρόνο να ενοχληθούν από την υγρασία που κάλυπτε ακόμη την έρημο, καθώς το πλήθος από νόστιμες, νεκρές γοργόνες τους περίμενε για να τις γευτούν χωρίς κανένα απολύτως κόπο. Όταν τελείωσε το μεγάλο φαγοπότι, το νοτισμένο καφέ είχε χαθεί από παντού, αφήνοντας χρυσούς αμμόλοφους με λευκές κορυφές σαν χιονισμένες, από το ξεραμένο αλάτι της παλαιάς κλεψύδρας.

Πέρα μακριά, πυκνά σύννεφα στον ουρανό άλλαζαν συνεχώς σχήματα και μεγέθη. Ήταν οι Χιόνιοι που συσκέπτονταν για το πότε θα επιστρέψουν.

[Καλή χρονιά σε όλους μας, με αλλαγές που θέλαμε καιρό ή που τελικά θα μας αρέσουν.]