Η ζωή εν διαδικτύω: Ι. Τα κείμενα και οι ανάγκες

[Σύντομα κείμενα για την εμπειρία ενός χρόνου από το μπλόγκινγκ, περισσότερο αφορμές για συζήτηση, παρά συμπεράσματα. Η Ινδιάννα είναι ευπρόσδεκτη να συμπληρώσει με ξεχωριστά κείμενα, αν κάτι την κεντρίσει, καιρό τώρα μοιραζόμαστε τις γραφές μας.]

Πριν δώδεκα μήνες είχα σκοτώσει αλύπητα το πρώτο τετράωρο της τότε δουλειάς μου στήνοντας ένα μπλογκ μπεζ ανοιχτού χρώματος και ρετρό αισθητικής, με κάρτες Ταρώ και ένα κειμενάκι για μια συμπαθέστατη, μισότρελη άστεγη που περιφέρεται γύρω από το Διοικητήριο της Θεσσαλονίκης. Η βιωματική αφορμή ήταν διπλή, οδηγώντας όμως στο ίδιο αποτέλεσμά. Την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2006 είχα προτείνει το πρώτο μου μυθιστόρημα (με τίτλο «Σκληρός ατμός») σε δεκαπέντε εκδοτικούς οίκους, εισπράττοντας ισάριθμες αρνήσεις και απογοητεύσεις. Το 2006 ήταν επίσης η χειρότερη χρονιά μου, ξεκινώντας το μέτρημα από τον πρώτο έτος μου στο Πανεπιστήμιο: είχα μόλις απολυθεί από μια ολομόναχη στρατιωτική θητεία, ένα ερευνητικό μου σχέδιο είχε απορριφθεί μετά πολλών επαίνων από το φορέα που το είχα προτείνει, η τότε δουλειά μου ήταν μια εταιρεία με απαράδεκτο ψυχολογικό κλίμα, είχα ερωτευτεί χωρίς ανταπόκριση τη Μ. και στη συνέχεια είχα εμπλακεί σε μια σχέση με την Ε., σχέση που είχε πολλά προβλήματα και κυρίως την απόσταση Αθήνας – Θεσσαλονίκης. Ναδίρ αυτοπεποίθησης, όχι αστεία.
Η ανάγκη μου να επικοινωνήσω τη γραφή μου με ένα ευρύτερο κοινό (το οποίο φαντασιωτικά θα με λάτρευε) δεν είχε καλυφθεί, αλλά έβραζε ακόμη μέσα μου. Επιπλέον, η χαμηλή μου αυτοπεποίθηση με απέτρεπε να μοιραστώ οποιαδήποτε άλλη πλευρά του εαυτού μου πέρα από τη λογοτεχνική (όταν είμαι στα χάλια μου, το μόνο θετικό που συνεχίζω να πιστεύω για μένα, είναι ότι τουλάχιστον λέω ωραίες ιστορίες).
Ήταν φυσικό λοιπόν να ξεκινήσω με λογοτεχνικά κείμενα και μάλιστα με μια ιδιότυπη άμυνα. Εφόσον ένιωθα ταπεινός, θα έγραφα και ταπεινά είδη: πορνογραφία, φανταστική λογοτεχνία, ιστορίες με υπερήρωες. Η απρόσμενη ανταπόκριση με άνοιξε και σε άλλους λογοτεχνικούς τρόπους, το ρεαλισμό, την αυτοβιογραφία, το μοντερνισμό και τα bricolage του. Ήταν ένα λογοτεχνικό εργαστήρι που με έκανε καλύτερο συγγραφέα (προσέξτε: όχι καλό, καλύτερο), αλλά δε θα μπορούσε να κρατήσει για πάντα. Κι αυτό γιατί, αναστοχαζόμενος τι κάνω εδώ, μου ήταν ξεκάθαρο από ένα σημείο και μετά πως δοκίμαζα τη γραφή μου με λιτά μέσα (σύντομα, εύκολα ή μέτριας δυσκολίας κείμενα που να μπορούν να διαβάζονται από οθόνη υπολογιστή, περίπλοκα τόσο ώστε να δημιουργούν εντύπωση, αλλά όχι και γρίφους), καθώς το βασικό που με ενδιέφερε ήταν το κοινό και η επικοινωνία μου μαζί του.
Μετά το καλοκαίρι, οι αλλαγές της ζωής μου με έκαναν να θέλω να γράψω για άλλα θέματα πια: οικολογία, πολιτική, ημερολόγια, επιστήμη, τέχνη, ο νέος κόσμος της Αθήνας που ανοιγόταν πλέον μπροστά μου (όχι πώς δεν υπήρχαν όλα αυτά στη Θεσσαλονίκη, έστω και σε μικρότερη αναλογία, εγώ είχα κλειστεί στην υπερήφανη, πληκτική μοναξιά μου). Είναι κι αυτό ένα εργαστήρι, σκέψεων και συναισθημάτων, κι όπως το προηγούμενο με έκανε καλύτερο συγγραφέα (επαναλαμβάνω, όχι καλό – καλύτερο), έτσι κι αυτό με κάνει βαθύτερο και πιο παρατηρητικό πολίτη. Θα το έχω ανάγκη, πιστεύω για κάποιο καιρό ακόμα.

[Και για να το κάνω ξεκάθαρα διαδραστικό: εσείς που με διαβάζετε και γράφετε, στο δικό σας μπλογκ, στα σχόλια άλλων, σε σημειωματάρια ή χαρτοπετσέτες, σε αρχεια Word που θάβετε στα «έγγραφά σας», σε βιβλία ή περιοδικά, ποια ανάγκη πιστεύετε ότι σας κινεί;]