CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

10.1.08

Το αμάρτημα του πατρός μου

Ο Φιρφιρίς ήρθε κι έσκασε μια μέρα με τα μούτρα πάνω στο τζάμι της μπαλκονόπορτας, που μόλις είχε καθαρίσει η μαμά.

«Ά-πα-πα. Πάει το πουλί» είπε εκείνη και το μάζεψε να δει αν ζει. «Μπάμπη, έλα να δεις ένα σπουργιτάκι, θα ζήσει λες»;

Ο μπαμπάς, που ούτε σεισμός δεν τον κουνούσε απ’ το γραφείο του, έσπευσε κι έπιασε ταραγμένος το πουλί: «καρδερίνουλα είναι» είπε και του σφύριξε κάτι σύντομο. Το πουλάκι κούνησε το κεφαλάκι του σα να καταλάβαινε. Ο μπαμπάς ξανασφύριξε κάτι. Το καρδερινάκι έβγαλε κι αυτό ένα ξεψυχισμένο «φιρ φιρ φιρ». «Τι είναι βρε Φιρφιρίκο» είπε ο μπαμπάς και διέταξε τη μαμά να πάει να βγάλει ψίχα απ’ το ψωμί, να την κάνει τριφτούδια, να τα βρέξει και να τα φέρει να ταΐσει το πουλί.

Ο Φιρφιρίς έμεινε τρεις μέρες στο σπίτι, μέσα σε ένα κιβώτιο. Σκιαζόταν όποιος κι αν τον πλησίαζε -εκτός απ΄ τον μπαμπά. Μόλις σφύριζε ο μπαμπάς το καρδερινάκι άνοιγε τα φτερά του λες να τον αγκαλιάσει.

Την τρίτη μέρα κατάφερε και πέταξε έξω απ’ το κιβώτιο και πια καταλάβαμε ότι ήταν έτοιμος να φύγει. Ο μπαμπάς πήγε κι αγόρασε ένα κλουβί και το έβαλε φάτσα στην μπαλκονόπορτα, πάνω απ’ το σύνθετο. Παρότι είχε βάλει εφημερίδες και τροφή κι ήταν έτοιμο να κατοικηθεί, πορτάκι δεν είχε. Ο μπαμπάς έπιασε τον Φιρφιρί, τον έβαλε μέσα και του είπε «όποτε θες να έρχεσαι να μας βλέπεις, η πόρτα στο δωμάτιό σου θα είναι πάντα ανοιχτή» Και μετά, τον πήρε και τον έβγαλε στο μπαλκόνι. Κι ο Φιρφιρίς πέταξε. Μακριά.

Πέρασαν λίγες μέρες και ένα πρωί ο μπαμπάς κατέβηκε να καπνίσει στην αυλή. Πώς του ρθε να σφυρίξει και ξαφνικά, απ’ το πουθενά, είδαμε να έρχεται ο Φιρφιρής και να κάθεται στον ώμο του. Ο μπαμπάς του ξανασφύριξε, ο Φιρφιρής κελάηδησε και ήταν σαφές ότι το στρέιδι ο πατέρας μου έμοιαζε να έχει φάει γλιστρίδα όταν επρόκειτο για τη διάλεκτο του Φιρφιρί: παρότι εμείς του παίρναμε τις λέξεις με το τσιγκέλι, με το πουλί δε σταμάταγε να καλαηδά!

Ο Φιρφιρίς σα να χε καταλάβει έμπαινε στο κλουβί του, έτρωγε το φαγάκι του, έφερνε τις βόλτες του στο σαλόνι και μετά έβγαινε έξω ξανά. Αλλά το πιο αξιοπερίεργο ήταν ότι δε λέρωνε ποτέ μέσα στο σπίτι, παρά μόνο στην εφημερίδα στο κλουβί.

Το χειμώνα έπεσε βαρύ κρύο και δεν ανοίγαμε συχνά τα παράθυρα. Ο Φιρφιρίκος είχε βολευτεί καλά στο σπιτάκι του και, τα πρωινά, μόλις χάραζε, πήγαινε και κελαηδούσε στο αφτί του μπαμπά. Λες για να του πει «καλημέρα».

Ένα πρωί ο Φιρφιρής δεν κελάηδησε. Αλλά ακούστηκε η σπαρακτική κραυγή του πατέρα αντί για ξυπνητήρι στο σπίτι μας. «Όχι» ούρλιαξε και άρχισε να κλαίει σαν παιδί, κρατώντας στα χέρια του τον νεκρό Φιρφιρί. Το μάγουλό του γεμάτο πουπουλάκια, που είχαν μείνει απ’ το βράδυ που στον ύπνο του -χωρίς να το θέλει- τον έπνιξε στου λαιμού του την καμπύλη. Εκεί που ο Φιρφιρής είχε κουρνιάσει για να νιώθει την ανθρώπινη ζεστασία.

Ο πατέρας δεν ξανασφύριξε ποτέ. Μίλαγε δε ακόμα λιγότερο από πριν. Και ο Φιρφιρίς έμεινε στην κατάψυξη μας μια βδομάδα, μέχρι να βρει το κουράγιο να τον θάψει στον κήπο, κάτω απ’ την μανταρινιά.

Από τότε κάθε αυγή, όταν η μανταρινιά μοιάζει με στολισμένο δεντράκι Χριστουγέννων με τις πορτοκαλί μπάλες της να κουδουνίζουν στο μισοσκόταδο, αν φυσήξει αέρας και κουνήσει τα φύλλα της, ο μπαμπάς λέει ότι ακούει να κελαηδά ο Φιρφιρής. Γεγονός που δε θα ήταν πρόβλημα, αν τον άκουγε και κάποιος άλλος...

23 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ωραιότατο!
Και με "Βιζυηνές" αναφορές...
:)

Ανώνυμος είπε...

Poso glyko kai zontano keimeno!
Ksexylizei apo synais8ima.
H mantarinia tromeri teliki eikona.
indieAnna kali arxi :-)

Ανώνυμος είπε...

Τί όμορφο κείμενο ΙνδιΆννα! Γεμάτο μελωδίες και dark στοιχεία...
Από την αρχή το έκοβα ότι ο Φιρφιρής δε θα έχει πολύ μέλλον!

νατασσΆκι είπε...

πανέμορφο - και πολύ συγκινητικό
:)
εγώ είμαι σίγουρη ότι τον άκουγε ο μπαμπάς πάντως...

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο το παραμυθάκι. Θυμίζει λίγο κάτι απο τα ουαϊλντικά μαγικά παραμύθια.

Ινδιάννα είπε...

@όλους
μα είστε άνθρωποι εσείς;
είστε φίλοι;
μαζευτήκαμε εδώ μέσα να βλογάμε τα γένια μας;

Πώς να κάνω κουβέντα ο άνθρωπος χωρίς αντίλογο; Ε;;;

ΥΓ. Κατα τ' άλλα ευχαριστώ, με συγκινήσατε παλιόπαιδα! :)

-ως πoτε; -ως το τελος! είπε...

μια αίσθηση μου έμεινε διαβάζοντάς το...πως πέρα από τη λογοτεχνικότητα τους τέτοια κείμενα σε αγγίζουν (και) με τη ρεαλιστικότητά του δεσίματος ανθρώπου και ζώου...
όσοι είχαν ή έχουν κάθε είδους ζωντανό που μπορεί έστω και λίγο να δεθεί με τον άνθρωπο, καταλαβαίνουν θαρρώ...

φιρ, φιρ, φιρ!
να! κι εγώ τον ακούω να κελαηδάει...

μαριάννα είπε...

Εξαιρετικό! Απίστευτα τρυφερό και συγκινητικό και ως θέμα και η περιγραφή σου! Τελικά πόσο μαγική είναι η σχέση των ανθρώπων με τα ζώα...
Να είσαι καλά κοπελιά! Με συγκίνησες πολύ...

Ανώνυμος είπε...

indieAnna,
elaves to mail mou i to katapie to yperperan?...
Anisyxo :-)

sot είπε...

Πραγματικά πολύ τρυφερό.
Μερικές φορές μια αγνή ψυχή μπορεί να είναι πολύ πιο δυνατή κι απ' τον πιο ισχυρό σεισμό.
Στα ζώα μπορεί κανείς να έχει πολύ περισσότερη εμπιστοσύνη από κάποιους ανθρώπους. Η παρουσία τους γεμίζει τη ζωή μας αλλά εμείς έχουμε βαλθεί να τα αφανίσουμε.

Ινδιάννα είπε...

the bar:
you got mail!

Sot & Γητεύτρια & Ως πότε...
μιλάτε με άνθρωπο που σε περίπτωση ληστείας και με το περίστροφο στο κούτελό δε θα μιλήσει: ο μόνος τρόπος να δώσει το pin του θα είναι να απειλείται η ζωή της γάτας του! :)

Αλλά το "γνώρισα τον άνθρωπο και αγάπησα τα ζώα", το βρίσκω τετριμμένο και πολύ κυνικό! Δε θα το πω!

Ανώνυμος είπε...

..ενταξει μας συγκινησες αλλα να σου πω και κατι,φιρι-φιρι το πηγαινε ο φιρφιρης! Μη σου πω σφυρι-σφυρι! Τρανη αποδειξη πως οταν αγαπιουνται δυο οντα,οφειλουν να συντηρουν μια αποσταση ασφαλειας κι οχι να πεφτουν με τα μουτρα στο μελι. Κι αν θες να ξερεις,οι μανταρινιες βγαζουν μπασο ηχο,το εχω τσεκαρει.

Ινδιάννα είπε...

Goofy
Εδώ έπεσε με τα μούτρα στο τζάμι
δε θα πεφτε με τα μούτρα στο μέλι!

ΥΓ. Ρε, λες να θεωρηθεί ότι το διήγημά μου είναι κρυφο-γκέι (σαν τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη) και να διδάσκεται στα σχολεία ως διαπολιτισμικό υλικό, υπέρ της διαφορετικότητας ("και για πες μας Κωστάκη, τι εννοεί ο ποιητής με τη σχεση πουλιού- ανδρός" "και για πες μας Λενίτσα, γιατί το πουλί δεν πήγαινε στη μητέρα, αλλά πήγε στον πατέρα" κλπ, κλπ). ;Ρ

orestis είπε...

Το 2008 σε βρήκε σε απόλυτα δημιουργική φάση!

Πολύ χαίρομαι!

soulmates είπε...

polu suginitiko to keimeno sou!!!
kai ekei pou eixa melagxolhsei, diavazw to sxolio sou gia ton bob ton sfougaraki kai lu8hka sta gelia... :P
mou ftiaxes thn mera!!! ;)
kalh sou mera....

Tanila είπε...

Μου άρεσε.
Κι ας ήταν μια σιχαμένη γλυκερή ροματζάδα.

Ανώνυμος είπε...

...και τότε το παιδάκι πήγε να πιει το χυμό μανταρίνι που του έφτιαξε η μαμά του και "γλουπ", σαν κάτι να κατάπιε: έβηξε, ξανα έβηξε και φυρ- φυρ- φυρ. Άρχισε να κελαηδά.
Ύστερα με πολύ κόπο, πάταξε το πρόβλημα και απέκτησε την μιλιά του ξανά, αλλά πλέον είχα μάθει να ακούει τα πουλιά.

Κι έγινε ένας μεγάλος και διάσημος συγγραφέας που εγραφε τις ιστορίες των πουλιών ως δικές του.

Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα! Καλημέρα! :)

Ανώνυμος είπε...

...teleio!... :-)))

Ινδιάννα είπε...

Oresti
grazias dear!!!

Tanila & Soulmates
είχα πολύ καιρό να σας δω!
Καλημέρα! :)

Tom
τώρα που το σκέφτομαι, θα είχε πλάκα να γράφουμε κείμενα και στα σχόλια να πρόσθετε ο καθένας ένα εναλλακτικό "τέλος"! :)

Αν κατάλαβα καλά, μάλλον το τέλος σου άρεσε και στην ...the bar!!! :)

night blue είπε...

Endiaferon!
Nomiza oti to eixe grapsei o Ammos. Den eida kala tin ypografi. Dystyxws ta keimena sas exoun ta idia xrwmata twra (pantws mou arese polu to palio lay-out me to upokitrino xrwma kai tis kartes tarw kai ekei ta dika sou keimena itan mwv kai fouksia kai den mporouse na ta mperdepsei kaneis!)
Anyway, to xanaeida ligo twra kai skeftomoun pws einai polu gynaikeio gia na einai tou Ammou i en pasei periptwsei den taytizetai apoluta me keimeno tou Ammou an kai ferei arketes omoiotites oxi stis lexeis alla sto perirreon yfos. Mipws kapou sto vathos-vathos synantwntai oi psuxes sas?
Polu feygatos o pateras tis istorias. Apwn. O Firfiris itan to apagkio tou.

Ινδιάννα είπε...

Να σου πω την αλήθεια τον είχα φανταστεί κάπως "καταπιεσμένο" τον πατέρα, μέσα στο γραφείο, στις δουλειές του, χαμένος στον μικρόκοσμό του και κάτι πολύ μικρό τον ξαναέβγαλε στον "έξω" κόσμο.
Με τον Άμμο οι ψυχές μας συναντιούνται σίγουρα, αλλά νομίζω ότι οι γραφές μας καθόλου. Απλά αυτό το κείμενο μοιάζει με πολλούς και πολλά, οπότε λογικά σου μοιάζει και με του Άμμου.
Ανάρρωσες;;;

night blue είπε...

Etsi ki etsi. Diladi ok, den eimai kai tou thanata aplws mou gyrise ligo to kryologima. Oles aytes tis meres tis evgala xwris farmaka. Mono me kana Depon alla aisthanthika ligo perierga xthes kai synantithika me to giatro mou. Mou vrike traxeiitida (as poume kati pou vrisketai xwrotaxika metaxy laryggitidas kai vrogxitidas. Opote pairnw apo xthes antiviwsi. Ayrio omws lew na paw sti douleia giati exw tis ekkremotites mou kai kapoia endiaferonta pragmata na dieythetisw.

night blue είπε...

Den moiazei to grapsimo sas. Mono edw mou fanike.