Το αμάρτημα του πατρός μου

Ο Φιρφιρίς ήρθε κι έσκασε μια μέρα με τα μούτρα πάνω στο τζάμι της μπαλκονόπορτας, που μόλις είχε καθαρίσει η μαμά.

«Ά-πα-πα. Πάει το πουλί» είπε εκείνη και το μάζεψε να δει αν ζει. «Μπάμπη, έλα να δεις ένα σπουργιτάκι, θα ζήσει λες»;

Ο μπαμπάς, που ούτε σεισμός δεν τον κουνούσε απ’ το γραφείο του, έσπευσε κι έπιασε ταραγμένος το πουλί: «καρδερίνουλα είναι» είπε και του σφύριξε κάτι σύντομο. Το πουλάκι κούνησε το κεφαλάκι του σα να καταλάβαινε. Ο μπαμπάς ξανασφύριξε κάτι. Το καρδερινάκι έβγαλε κι αυτό ένα ξεψυχισμένο «φιρ φιρ φιρ». «Τι είναι βρε Φιρφιρίκο» είπε ο μπαμπάς και διέταξε τη μαμά να πάει να βγάλει ψίχα απ’ το ψωμί, να την κάνει τριφτούδια, να τα βρέξει και να τα φέρει να ταΐσει το πουλί.

Ο Φιρφιρίς έμεινε τρεις μέρες στο σπίτι, μέσα σε ένα κιβώτιο. Σκιαζόταν όποιος κι αν τον πλησίαζε -εκτός απ΄ τον μπαμπά. Μόλις σφύριζε ο μπαμπάς το καρδερινάκι άνοιγε τα φτερά του λες να τον αγκαλιάσει.

Την τρίτη μέρα κατάφερε και πέταξε έξω απ’ το κιβώτιο και πια καταλάβαμε ότι ήταν έτοιμος να φύγει. Ο μπαμπάς πήγε κι αγόρασε ένα κλουβί και το έβαλε φάτσα στην μπαλκονόπορτα, πάνω απ’ το σύνθετο. Παρότι είχε βάλει εφημερίδες και τροφή κι ήταν έτοιμο να κατοικηθεί, πορτάκι δεν είχε. Ο μπαμπάς έπιασε τον Φιρφιρί, τον έβαλε μέσα και του είπε «όποτε θες να έρχεσαι να μας βλέπεις, η πόρτα στο δωμάτιό σου θα είναι πάντα ανοιχτή» Και μετά, τον πήρε και τον έβγαλε στο μπαλκόνι. Κι ο Φιρφιρίς πέταξε. Μακριά.

Πέρασαν λίγες μέρες και ένα πρωί ο μπαμπάς κατέβηκε να καπνίσει στην αυλή. Πώς του ρθε να σφυρίξει και ξαφνικά, απ’ το πουθενά, είδαμε να έρχεται ο Φιρφιρής και να κάθεται στον ώμο του. Ο μπαμπάς του ξανασφύριξε, ο Φιρφιρής κελάηδησε και ήταν σαφές ότι το στρέιδι ο πατέρας μου έμοιαζε να έχει φάει γλιστρίδα όταν επρόκειτο για τη διάλεκτο του Φιρφιρί: παρότι εμείς του παίρναμε τις λέξεις με το τσιγκέλι, με το πουλί δε σταμάταγε να καλαηδά!

Ο Φιρφιρίς σα να χε καταλάβει έμπαινε στο κλουβί του, έτρωγε το φαγάκι του, έφερνε τις βόλτες του στο σαλόνι και μετά έβγαινε έξω ξανά. Αλλά το πιο αξιοπερίεργο ήταν ότι δε λέρωνε ποτέ μέσα στο σπίτι, παρά μόνο στην εφημερίδα στο κλουβί.

Το χειμώνα έπεσε βαρύ κρύο και δεν ανοίγαμε συχνά τα παράθυρα. Ο Φιρφιρίκος είχε βολευτεί καλά στο σπιτάκι του και, τα πρωινά, μόλις χάραζε, πήγαινε και κελαηδούσε στο αφτί του μπαμπά. Λες για να του πει «καλημέρα».

Ένα πρωί ο Φιρφιρής δεν κελάηδησε. Αλλά ακούστηκε η σπαρακτική κραυγή του πατέρα αντί για ξυπνητήρι στο σπίτι μας. «Όχι» ούρλιαξε και άρχισε να κλαίει σαν παιδί, κρατώντας στα χέρια του τον νεκρό Φιρφιρί. Το μάγουλό του γεμάτο πουπουλάκια, που είχαν μείνει απ’ το βράδυ που στον ύπνο του -χωρίς να το θέλει- τον έπνιξε στου λαιμού του την καμπύλη. Εκεί που ο Φιρφιρής είχε κουρνιάσει για να νιώθει την ανθρώπινη ζεστασία.

Ο πατέρας δεν ξανασφύριξε ποτέ. Μίλαγε δε ακόμα λιγότερο από πριν. Και ο Φιρφιρίς έμεινε στην κατάψυξη μας μια βδομάδα, μέχρι να βρει το κουράγιο να τον θάψει στον κήπο, κάτω απ’ την μανταρινιά.

Από τότε κάθε αυγή, όταν η μανταρινιά μοιάζει με στολισμένο δεντράκι Χριστουγέννων με τις πορτοκαλί μπάλες της να κουδουνίζουν στο μισοσκόταδο, αν φυσήξει αέρας και κουνήσει τα φύλλα της, ο μπαμπάς λέει ότι ακούει να κελαηδά ο Φιρφιρής. Γεγονός που δε θα ήταν πρόβλημα, αν τον άκουγε και κάποιος άλλος...