Μετέωρο ανάμεσα σε ύμνους και λίβελλους, σημερινούς και επερχόμενους, ένα ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη σε απαγγελία Δημήτρη Χορν.
28.1.08
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
ενα pop blog, αφριζον κι ελαφρο οπως τα κυματα στην αμμο, αφρισμενο και σκληρο οπως τα κυματα στο βραχο
Όποια και αν είναι η λογική τους, οι κατηγοριοποιήσεις δεν είναι ποτέ αθώες ή απλώς περιγραφικές. Αντίθετα, μονίμως εμπλέκονται σε ταξινομήσεις, αποκλεισμούς και τελικά στη δημιουργία μιας πειστικής εκδοχής για την πραγματικότητα (αναπόφευκτα υφαίνονται δηλαδή στο πλέγμα της γνώσης/εξουσίας). Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι χάνουν και τη χρησιμότητά τους.
Rosalind Gill, Gender and the Media
4 σχόλια:
Δεν ξέρω τί να πρωτοθαυμάσω την απαγγελία του Χορν ή το ποίημα του Καρυωτάκη; Να είσαι καλά άμμε μου γλυκέ! Ήταν μια κάποια λύσις η ακρόασις... ;)
Σε φιλώ!
Τι απίστευτη έμπνευση αυτό το ποστ!
Άμμε, δεν παύεις να μας εκπλήσσεις :-)
Παιδιά χαίρομαι που το βρήκατε κατάλληλο για την περίσταση. Παίρνοντας αφορμή από τη Γητεύτρια και παραφράζοντας, τώρα που έχουν έρθει οι Βάρβαροι, η ποίηση είναι μάλλον μία κάποια λύση.
...ή μια ψευδαίσθηση..Αλλά και οι ψευδαισθήσεις αρκούν καμιά φορά..Σίγουρα βοηθάει η ποίηση..Εφόσον δεν είναι Ελύτης
:)
Δημοσίευση σχολίου