CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

23.1.08

1. Ο Αστρομόνος

Κάποτε οι άνθρωποι κλείνονταν στα μοναστήρια. Τώρα στα πανεπιστήμια. Αλλά ας μείνουμε στο κάποτε.

Κάποτε σ’ ένα μοναστήρι ήταν ένας Μοναχός Αστρονόμος. Με ένα τηλεσκόπιο μετρούσε τις τροχιές και τα άστρα. Μετρούσε κι ας του είχαν πει πως αν μετράς νύχτα τ’ αστέρια, όσα τα βρεις στο νούμερο τόσα σπυριά θα βγάλεις σ’ όλο το κορμί. Εκείνος σπυριά δεν είχε δει, μα μια φαγούρα είχε στο μυαλό. Καθόλου δε μπορούσε να τη σταματήσει.
Μια νύχτα εκεί που κοίταζε έρχεται ένα τριζόνι:
-Τι είσαι εσύ του λέει;
-Εγώ είμαι Μοναχός.
-Το βλέπω ότι είσαι μοναχός, γι’ αυτό ήρθα να σου κάνω παρέα. Μ’ αυτό το ξύλο εκεί τι κάνεις;
-Μ’ αυτό παρατηρώ τ’ αστέρια. Είμαι κι Αστρονόμος.
-Δηλαδή, πιάνεις τ’ αστέρια κα τα βάζεις φυλακή αν κάνουν κάτι άσχημο;
-Τ’ αστέρια δεν κάνουν ποτέ τίποτε άσχημο!
-Μπα, τι μας λες! Είναι μακριά καταρχάς και δε βλέπουμε καλά τη νύχτα. Δε μπορείς να τα φέρεις πιο κοντά;
-Δε μπορώ. Αλλά και να μπορούσα δε θέλω. Μερικά πράγματα πρέπει να μένουν στο σκοτάδι.
-Όπως τα αστέρια;
-Όπως ο αληθινός μας εαυτός.
Το τριζόνι τραγούδησε πλάι του, σα να έπαιζε μουσική στον χορό των Γαλαξιών, που παρατηρούσε ο καλόγερος. Κι έφυγε μετά, στα ξαφνικά.

Οι μέρες περνούσαν, Τυρινή Αποκριά. Στο μοναστήρι είχαν γιορτή. Την επομένη θα ξεκινούσαν νηστεία και προσευχή για το Άγιον Πάσχα. Το κρασί έρρεε και τα μάγουλα των Μοναχών κοκκίνιζαν. Γελούσαν δυνατά σαν ταβερνιάρηδες. Μα ο Αστρονόμος μας καθότανε απόμερα και κοίταζε τ’ αστέρια.
-Λοιπόν για πες μας, ήταν κομήτης τελικά ή ήταν σύνοδος πλανητική που άλλη δεν είδε για χιλιετίες η Γη, τ’ άστρο της Βηθλεέμ; Ρώτησε κάποιος.
-Δεν ξέρω, είπε εκείνος. Δεν ήμουν εκεί κι ό,τι τα μάτια μου δεν το έχουν δει δε μπορώ να το πιστέψω.
-Α, βλασφημία, σκέφτηκαν οι άλλοι.
Μα ο Ηγούμενος πλησίασε.
-Αν δεν πιστέψεις σε κάτι θα μετράς για καιρό το πάχος της νύχτας, το αδιαπέραστο μαύρο της και δε θα το προσδιορίζεις ποτέ.
-Δε μετρώ το μαύρο, μετρώ τους σβώλους το χρυσάφι.
-Βλέπεις το δέντρο και χάνεις το δάσος λοιπόν.
-Βλέπω το δέντρο γιατί, αν ο καθένας νοιαζόταν ένα δέντρο το δάσος θα άκμαζε.
Νεκρική σιγή απλώθηκε ξαφνικά στην αίθουσα.
«Ααα, έπαρση» ακούστηκε αυτή τη φορά δυνατά.
Ο Μοναχός σηκώθηκε, ζήτησε συγνώμη για την παραφορά, φίλησε το χέρι του Ηγουμένου και πήγε στο κελί του.

Την ίδια νύχτα το τριζόνι ξαναφάνηκε στον φεγγίτη.
-Οι άλλοι έχουνε γιορτή. Εσύ γιατί είσαι μόνος;
-Γιατί όλοι θέλουν να έχουν μια γνώμη κι εγώ να έχω τη δική τους.
-Κι εσύ είναι ανάγκη να έχεις δική σου γνώμη;
-Εσύ πώς θα αισθανόσουν αν σου λέγανε να τραγουδάς σαν τζιτζίκι ή σαν γρύλος;
-Εγώ ό,τι θέλω τσαμπουνάω και δε δίνω λογαριασμό.
-Γι’ αυτό καλύτερα εδώ μέσα. Τα λέω με τον τοίχο. Είναι καλός ακροατής.

Το τριζόνι έδωσε μια και πήδηξε στο δωμάτιο. Προσγειώθηκε σε ένα σιδερένιο πράγμα, σαν κυκλικό κλουβί, με δίσκους μεταλλικούς και μπάλες, με γραμμένα ονόματα, στηριγμένες σ’ αυτούς. Μόλις έκατσε πάνω στο δίσκο εκείνος κινήθηκε: «Παναγίτσα μου», φώναξε -«ξέρω, μη χρησιμοποιώ το όνομα της επί ματαίω αλλά...»

Ο Αστρονόμος γέλασε, έπιασε το αντικείμενο και το έφερε κοντά.
-Αυτό που σε τρόμαξε είναι ένας Αστρο-λάβ-ος.
-Αστρο-λάβος; Αυτό το όργανο που απεικονίζει το Πτολεμαϊκό πλανητικό σύστημα;
-Astro-love-ος, του επανέλαβε αργά ο Μοναχός. Και όπως γύρισε τους μεταλλικούς κύκλους έφτιαξε ένα σύμπαν, με όσους αγαπά και τη θέση τη δική του σε αυτό.
-Εσύ είσαι αυτός ο πλανήτης εδώ πέρα; Μα είσαι πιο μικρός κι απ’ το φεγγάρι! Και ποια είναι αυτή στη θέση του ήλιου;
-Η Ζιλιέτ... νομίζω πως αυτό που πάντα προσπαθούσα να βρω ως Αστρονόμος, είναι ένα τρόπο να ρίχνω άστρα απ’ τον ουρανό, κάθε φορά που εκείνη έκανε μιαν ευχή.
-Πού είναι τώρα;
-Με έναν «αστέρα» της νύχτας.
-Τι την έδιωξε;
-Είχε λέει άστρο, ήταν φτιαγμένη γι’ άλλα πράγματα, πιο μεγάλα από εμένα.
-Αύριο που θα έρθω θα σου πω ένα τραγούδι και δε θα ’σαι πια αστρομόνος.
-Αστρονόμος!
-Αστρομόνος, ξέρω εγώ τι λέω!
-Γιατί δεν το λες τώρα;
-Ξέρεις πώς ξεχωρίζω τους φίλους;
-Πώς;
-Όταν δεν είμαι καλά δε με πρήζουν να γίνω χαρούμενος. Όταν δεν έχω όρεξη να μιλήσω δε με παρεξηγούν που δεν μιλώ...

Ο Μοναχός Αστρονόμος άφησε το τριζόνι στη σιωπή του. Έκατσε στο κρεβάτι του με το βιβλίο του ιερομόναχου Συμεών.

«Ημισέληνο/ μοναχός και τριζόνι/ μοιραζόμαστε» διάβασε.

-Θεέ μου, πόση τύχη, σκέφτηκε. Απόψε είναι δυο που με καταλαβαίνουν. Κι αυτό είναι πολύ.
Και φυσά το κερί. Κοιμάται. Κάτω από τα άστρα. Ευτυχισμένος. Ολιγαρκής.

(Το βιβλίο «με ιμάτιον μέλαν», (χαϊκού και ποιήματα του Ιερομόναχου Συμεών) κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Άγρα, 1998)

28 σχόλια:

night blue είπε...

Eixes kairo na grapseis kati toso kalo!! Ta eilikrini mou sygxaritiria!

sot είπε...

Συμφωνώ 100%.
Είναι το καλύτερο κείμενό σου τον τελευταίο καιρό.

soulmates είπε...

panemorfo!!!!

Ανώνυμος είπε...

Απλά εκπληκτικό ...

Ανώνυμος είπε...

Τί άλλο να προσθέσω;
Τα είπαν όλα οι προλαλήσαντες!
Απίθανο κείμενο!

Ανώνυμος είπε...

hellooo!



πολύ κάλο το κείμενο..
(εν το μεταξύ είναι η τέταρτη φορά που προσπαθώ να αφήσω σχόλιο γιατι με πετάει έξω.. )


με προβλημάτισε κιόλας και σκέφτομαι οτι μερικές φορές δεν είναι μόνο οι "αστρομόνοι" που απομονωνόνται..αλλά και πολλοί άλλοι που φλυαρούν απλά και δεν μιλάνε για το πως νιώθουν.. μιλάνε μόνο για ασφαλές θέματα!

τώρα όσο για το ποιος είναι φίλος θεωρώ ότι είναι σχετικό.. και θα εκφράσω ένα παράδειγμα στην υπερβολή του για να δώσω μια άλλη πτυχή του..



αν ένας φίλος μου είναι στα όρια της κατάθλιψης.. να τον αφήσω.. να μην του παρουσιάσω τα πράγματα απο μια πιο αισιοδοξη εικόνα.. οχι να προσπαθήσω να τον κάνω με το ζόρι να χαμογελάει.. αλλα τουλάχιστον να έχει υπόψη του και μια άλλη οπτική γωνία.. (τώρα αν το παρακάνω καμιά φορά... είναι τόσο τραγικό!)
πρέπει να έχουμε υπόψη μας το ότι ο/η φιλος/η μας μπορεί να μην κατανοεί την καταστασή μας.. απο την στιγμή που δεν το έχει βιώσει.. και οτι το γεγονος οτι είναι μαζι μας και προσπαθει να μας κανει να χαμογελάσουμε είναι σημαντικό απο μόνο του..

πάντως στην θέση του πουλιού μπορεί να του τραγουδούσα λίγο..(1-2 στιχάκια) εκτός αν τον ένιωθα τον μοναχό πολυ χάλια..

Ινδιάννα είπε...

@όλους

επειδή σας ξέρω όλους, όταν κάτι σας αρέσει δεν απαντάτε ποτέ μονολεκτικά! Οπότε δεν πιστεύω ότι σας άρεσε τόσο. Πιστεύω ότι απλά διαισθάνεστε μέσω της γραφής μου ότι έχω τα χάλια μου (τα έχω!) και αισθάνομαι ότι δε με αγαπάει κανείς (δε μ' αγαπάει κανείς!) και έχω θαφτεί μέσα στα βιβλία (αγαπώ τα βιβλία!)οπότε σας ευχαριστώ που δεν κάνατε κακά σχόλια σήμερα (είναι από τις λίγες φορές που αναγνωρίζω ότι το κείμενο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ καλό, αλλά είχα απλά ανάγκη να το γράψω και δε με ενδιέφερε το ύφος, το στήσιμο, ο στόμφος του, τίποτα).

Ευχαριστώ! :)

ΥΓ. Οptasia
Εγώ είμαι άνθρωπος που δεν το βουλώνω μέχρι να πω στον άλλο όλα τα θετικά πράγματα στην "χάλια" κατάσταση που ζει. Πολλοί μου έχουν πει ότι τους πιέζει αυτό, είναι σα να μην τους ακούω. Δηλαδή ένας μου το είχε πει αλλά μέτραγε σαν "πολλοί" για μένα και μου κόστισε! Σίγουρα στο μέτρο που το κάνεις εσύ, μόνο καλό μπορεί να είναι, δείχνει νοιάξιμο, ενδιαφέρον για τον άλλο! :)

αμμος είπε...

Χμμμ. Κανονικά δε θα άφηνα σχόλια, είδα όμως την απάντησή σου και το θέωρησα χρέος μου.
Κάνεις το κλασικό σου λάθος της φάσης "μαυρίλα": το κείμενο δεν είναι ούτε κακό, ούτε μέτριο, απλώς δεν είναι τέλειο. Βασικά θέματα και τρόποι της γραφής σου εδώ (παιχνίδι με τους ήχους, αστικό παραμύθι, ερωτική ματαίωση) επανέρχονται με ένα νέο και μάλλον πρωτότυπο σχήμα.
Αποδέξου λοιπόν τον έπαινο ως ειλικρινή (και αυτόν και όλους τους υπόλοιπους που ακούς, όμορφη, έξυπνη κοπέλα όπως είσαι) και πήγαινε παρακάτω. Φιλιά.

night blue είπε...

1 Kati sumvainei me to blogger kai me petaei exw molis paw na apantisw sta comments sto blog mou.
Opote argotera...
2 Les vlakeies pali! Se epiasan pali ta dika sou! Fusika kai mou aresei polu to keimeno! Xereis polu kala oti egw den xarizomai!

night blue είπε...

Den tha se parigorisw pantws gia tin wra gia tin parousa psuxologia sou. Oute ki egw niwthw kala. Exw ta "aytistika" mou.
Grafe pantws! Makari na eixa ki egw to talento ayto!

Ανώνυμος είπε...

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΟ.Εντελως ασυναρτητο.Ο μοναχος τη μια ειναι τυπος αναγεννησιακος που ξεχειλιζει απο περιεργεια και διψα για γνωση,την αλλη γινεται ενας αδαης και πεσιμιστης goth ανθρωπος του μεσαιωνα.Ελεος.Οτι να ναι.Η ιστορια εξυπηρετει μονο αυτον που την εγραψε και ειχε συγκεκριμενες δηλωσεις στο μυαλο του.Μια καλη ιδεα που σπαταλιεται σε αντιφασεις.

Ινδιάννα είπε...

goofy
Συμφωνώ. Μα ακριβώς αυτό. Χαραμίζεσαι. Γίνε κριτικός λογοτεχνίας.

Άμμε
δες την απάντηση του goofy και ανακάλεσε!

Vain
πλάκα κάνω
ο κάθε αναγνώστης διαβάζει άλλο κείμενο
δεν αμφιβάλω οτι για να του λες σου άρεσε...

Ανώνυμος είπε...

Και φιλοι,ειναι αυτοι που με ειλικρινεια σου λενε τα πραγματα με τ ονομα τους,αδιαφορωντας για την αποδοχη σου.Επειδη σ αγαπουν και αποσκοπουν στο δικο ΣΟΥ οφελος,ενδιαφερονται να βοηθησουν,ανεξαρτητα αν δυσαρεστηθεις ή οχι.Οι αλλοι που περιγραφεις,λιγο στ αρχιδια τους τους μου κανουν..

Ανώνυμος είπε...

..γραφω πολυ αργα ρε πουστη μου..

night blue είπε...

O monaxos, Goofy, einai anthrwpos. Den einai theos. Exei polla stoixeia mesa tou. Giati omws tosi holi? An den sou aresei mporeis na ekfrasteis ligo pio eygenika i min afineis comment. Den se exw xanadei edw. Hrthes xafnika san metewritis edw gia na xalaseis to klima. Den xreiazetai na prosvalleis etsi... Prepei na sevomaste tin prospatheia twn anthrwpwn pou grafoun me tetoia leptotita psuxis. Kai nomizw oti itan mia polu kali prospatheia. Krima pou den to katalaves.
Makari polla blog na itan san ayto edw. Exw kollisei edw edw kai pollous mines kai tha synexisw.
Kai oso gia ton ...allo goofy, egw toulaxiston tin aliheia egrapsa. Afou mou arese to keimeno. Pws na to kanoume diladi. Exei tyxei na ta xwsw stin Indianna. Alla simera emeina pragmatika ikanopoiimeni.

Ανώνυμος είπε...

indieannaσφαλή μας
όπως καταλαβαίνω απ' τα σχόλια των περισσότερων αλλά και το τελευταίο της vain, εδώ υπάρχουν άνθρωποι που σε "πιστεύουν", σε αγαπάνε και σε στηρίζουν. Οπότε μένει να βάλεις σε ζυγαρια και να σκεφτείς αν ο φίλος είναι αυτός που λέει "ό,τι να ναι" το κείμενό σου γιατί πιστεύει ότι έτσι δείχνει την αγάπη του και σε... βοηθάει ή φίλοι είναι αυτοί που όταν τους λες ότι είσαι χάλια λένε "ΟΚ, indie, γραψε και ξεθύμανε dear" (αν και για μερικούς αυτό μεταφράζεται "στ'αρχίδια μας").
Από εκεί και πέρα, και χωρίς ίχνος κολακίας, απολύτως ειλικρινά:
α) οι αλλαγές εποχών με έστειλαν προς "the fountain" και μου άρεσαν!
β)μ αρέσει όταν αλλάζεις νοήματα στις λέξεις (αστρονόμος: ο αστυνόμος των αστεριών, αστρο- λάβ- ος: το πλανητικό σύστημα ενός ερωτευμένου).
γ)μ' αρέσει περισσότερο αν νιώθεις τόση άνεση να μοιράζεσαι εδώ πράγματα δικά σου ("συγκεκριμένες δηλώσεις που σε εξυπηρετούν" κλπ.)και αυτό το κάνεις τόσο κομψά και αφανώς μέσα από "λογοτενικά τεχνήματα" -τι πιο γοητευτικό από το όχημα της μυθοπλασίας για να ξορκίσουμε αυτά που σκεφτόμαστε ή νιώθουμε! Εμένα τουλάχιστον λογικό μου φαίνεται και μ' αρέσει!
Όνειρα γλυκα!
Με τριζόνια χαρωπά! :)

??? είπε...

Όμορφο. Και ΕΙΝΑΙ καλό.. Και όλο και κάποιος θα σε αγαπάει και εσένα. Δε χρειάζονται υπερβολές. Καλή σου νύχτα.

sot είπε...

Δεν είπα πολλά, αλλά αν θες το λέω και μονολεκτικά: Είναιτοκαλύτεροκείμενόσουτοντελευταίοκαιρό
:)

Ανώνυμος είπε...

Καλή μου ινδιΆννα,

να μην σε πιάνουν τέτοιες ανασφάλειες. Το κείμενό σου ήταν αγγιχτικό και όμορφο. Ξέρεις πως αν κάτι δεν μου αρέσει, προσωπικά, προτιμώ να μην το σχολιάσω καθόλου.
Αρνητικά δεν θέλω να μιλήσω, απλώς θα τηρήσω μια διακριτική σιγήν ιχθύος κι όποιος με γνωρίζει έστω και λίγο, καταλαβαίνει.
Άρα, είναι απλό σε αυτή την περίπτωση: μου άρεσε πραγματικά, σε θαύμασα, πιστεύω σε σένα, όπως ειπώθηκε πολύ σωστά και από τον τομ τον μπαρμαν, κι εκτιμώ τις σκέψεις σου και τον τρόπο που έχεις να τις εκφράζεις.
Όσο για τη μαυρίλα, μη μασάς, κοριτσάκι, δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που έχουμε σκαμπανεβάσματα. Θα περάσει. Όλα περνάνε. Να μην το ξεχνάς.
Ακόμα και 'μαύρη' πάντως, σε αγαπάω και ξέρω πως είσαι ένα απίθανο και πολύ ιδιαίτερο πλάσμα που μόνο να είμαστε πλάι του αξίζει. Μη σου πω και ειδικά όταν είσαι μαύρη ;-)))

The best is yet to come!
Your best!

Ινδιάννα είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ινδιάννα είπε...

???
για κάποιο λόγο διαβάζοντας το σχόλιο σου θυμήθηκα το "someone' s got to love you/ someone' s got to care..." από ένα τραγούδι των house of love. Ίσως ανέβω Θεσσαλονίκη το μεθεπόμενο Π-Σ-Κ (να βάλετε ένα ντιβάνι στο "Νερό που καίει",πάντα βοηθά λίγη τεκίλα στην ψυχανάλυση) :)

sot
Supercalifragilisricexpialidocious!!!
Τουτέστιν,μόνο εσύ και η Μαίρη Ποπινς φέρνετε τόση αισιόδοξη διάθεση! :)

vain
η αλήθεια είναι ότι, παράπονο δεν έχω, λες πάντα την αληθινή γνώμη σου, χωρίς περιστοφές.

tom
για το the fountain, το σκεφτόμουν κι εγώ αλλά αφού το τελείωσα. Δηλαδή δεν ήταν στόχος αλλά κι εγώ στην τελευταία σκηνη σκεφτόμουν ότι εγινε ένα άλμα στις εποχές που, αν το είχα φροντίσει περισσότερο λογοτεχνικά, ίσως θα ήταν πιο μαγικό και γοητευτικό. Αλλά όπως είπα ήθελα απλά να μιλήσω!

the bar :)
Είμαι κοντά! Αυτή η μαυρίλα είναι γιατί είμαι έτοιμη να κάνω άλμα ζωής και έχω πάθει πανικό! Αλλά κι εγώ πιστεύω πως σύντομα θα είμαι πολύ καλύτερα! Θα μπω σε εντελώς διαφορετική τροχιά. Και είμαι σίγουρη γιατί είμαι πλέον έτοιμη να πετάξω πολλά τσουβάλια ανθρώπων που ΔΕ ΜΕ ΥΠΟΛΟΓΙΖΟΥΝ από το αερόστατό μου. Και πού θα πάει, με τόση σαβούρα που θα φύγει, θα "ανέβω"!

goofy
το σίγουρο πάντως είναι ότι Νομπελ Λογοτεχνίας από τα χεράκια σου, δε θα πάρω. Αλλά τουλάχιστον ελπίζω να μην πετάς ντομάτες την ώρα που θα μου το απονέμει η the bar (έχει τα μέσα στην κομισιόν και την Ακαδημία!)!

Ανώνυμος είπε...

...And the winner issssssss...
......IndieAnna!!!.....


Αχ! Το απένειμα!

Κανονίστε τώρα!

Οι διαδικασίες απονομής των βραβείων Nobel είναι δημοκρατικότατες, όποιος φέρει αντίρρηση λοιπόν τον τσάκισα ;-)

Έλα τώρα μικρή μου να παραλάβεις το βραβείο σου: Smack! από όλο το κοινό σου!

??? είπε...

Αν ανέβεις και θες κάπου να μείνεις να ξέρεις δε παίζει δε πρόβλημα. Χώρος υπάρχει. Για το νερό που καίει δε ξέρω...Έχουν συμβεί σκηνικά απίστευτης παρακμής τελευταία..Και πάντα το νερό είναι σαν το πάτο του βαρελιού..Σκέφτομαι σοβαρά να κόψω εντελώς το αλκοολ. Αλλά αν εσένα σε βοηθάει η τεκίλα..Δε θα σου αρνηθούμε.

house of love..xa..

Ινδιάννα είπε...

Φουστανάκι δαντελωτό -"oh! you look like a dipper", συστολή, κλασσικά κόκκινα αφτιά απ' τη ντροπή κλπ. πιάνω το μικρόφωνο ...
"I' d like to thank the Academy and all the bars in the world but especially The Bar, for the positive energy and he gallons of tequila! Not everyone can be a writer -and it's not the heart one's missing: it' s the liver! Keep on feeling and you'll find yourself in the bell jar. But keep on drinking and the writing will come! So God bless the Mexican cactus!To thee I give this award!Thank you!"
Υπόκλιση! Και στάνταρ ατάκα μόλις κατέβω "theorema είδα έναν θείο καλλονό εκεί στα πλήθη, τον ξέρουμε";;; :)

Ινδιάννα είπε...

???
μη μου ανησυχείς!
είμαι βολικός άνθρωπος!
Αφήστε με εμένα στον πάτο του βαρελιού -αν έχω πιει και αρκετά κοιμάμαι κι εκεί μέσα -χα χα!
:)

Ανώνυμος είπε...

Κι απαντά η theorema:

Χμ! Κάτσε να δω...
Δεν το πιστεύω!!!
Είναι ο φίλος μου ο Brad.
Εξαιρετικό παιδί.
Έλα εδώ, μικρή μου ινδιάννα, εγώ είμαι εδώ για σένα :-)))

Η theorema φυσικά δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ, μάς εμπόδισε ποτέ αυτό όμως να κάνουμε εκείνο που θέλουμε;...

Jamais!

Άρπαξε το τρόπαιο και την Don Julio και πάμε!
The world (and the pretty boy) belongs to us!

Αφιέρωση: All the pretty little horses ;-)

Xexe!

Ανώνυμος είπε...

{theorema thinks:

(αυτή η μικρή ινδιάννα έχει κάτι τόσο ανεβαστικό που με γεμίζει χαρά!)}

orestis είπε...

Είπα να αφήσω σχόλιο, αλλά είδα την ανάλυση που έχε γίνει και τρόμαξα.

Εμένα μου άρεσε, το βρήκα συναισθηματικο και με κάποιο τρόπο μου μίλησε(όχι το τρυζόνι, δεν το έχασα ακόμα).

ΥΓ. Είσαι πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος για να χαραμίζεσαι στη μαυρίλα!