1. Ο Αστρομόνος

Κάποτε οι άνθρωποι κλείνονταν στα μοναστήρια. Τώρα στα πανεπιστήμια. Αλλά ας μείνουμε στο κάποτε.

Κάποτε σ’ ένα μοναστήρι ήταν ένας Μοναχός Αστρονόμος. Με ένα τηλεσκόπιο μετρούσε τις τροχιές και τα άστρα. Μετρούσε κι ας του είχαν πει πως αν μετράς νύχτα τ’ αστέρια, όσα τα βρεις στο νούμερο τόσα σπυριά θα βγάλεις σ’ όλο το κορμί. Εκείνος σπυριά δεν είχε δει, μα μια φαγούρα είχε στο μυαλό. Καθόλου δε μπορούσε να τη σταματήσει.
Μια νύχτα εκεί που κοίταζε έρχεται ένα τριζόνι:
-Τι είσαι εσύ του λέει;
-Εγώ είμαι Μοναχός.
-Το βλέπω ότι είσαι μοναχός, γι’ αυτό ήρθα να σου κάνω παρέα. Μ’ αυτό το ξύλο εκεί τι κάνεις;
-Μ’ αυτό παρατηρώ τ’ αστέρια. Είμαι κι Αστρονόμος.
-Δηλαδή, πιάνεις τ’ αστέρια κα τα βάζεις φυλακή αν κάνουν κάτι άσχημο;
-Τ’ αστέρια δεν κάνουν ποτέ τίποτε άσχημο!
-Μπα, τι μας λες! Είναι μακριά καταρχάς και δε βλέπουμε καλά τη νύχτα. Δε μπορείς να τα φέρεις πιο κοντά;
-Δε μπορώ. Αλλά και να μπορούσα δε θέλω. Μερικά πράγματα πρέπει να μένουν στο σκοτάδι.
-Όπως τα αστέρια;
-Όπως ο αληθινός μας εαυτός.
Το τριζόνι τραγούδησε πλάι του, σα να έπαιζε μουσική στον χορό των Γαλαξιών, που παρατηρούσε ο καλόγερος. Κι έφυγε μετά, στα ξαφνικά.

Οι μέρες περνούσαν, Τυρινή Αποκριά. Στο μοναστήρι είχαν γιορτή. Την επομένη θα ξεκινούσαν νηστεία και προσευχή για το Άγιον Πάσχα. Το κρασί έρρεε και τα μάγουλα των Μοναχών κοκκίνιζαν. Γελούσαν δυνατά σαν ταβερνιάρηδες. Μα ο Αστρονόμος μας καθότανε απόμερα και κοίταζε τ’ αστέρια.
-Λοιπόν για πες μας, ήταν κομήτης τελικά ή ήταν σύνοδος πλανητική που άλλη δεν είδε για χιλιετίες η Γη, τ’ άστρο της Βηθλεέμ; Ρώτησε κάποιος.
-Δεν ξέρω, είπε εκείνος. Δεν ήμουν εκεί κι ό,τι τα μάτια μου δεν το έχουν δει δε μπορώ να το πιστέψω.
-Α, βλασφημία, σκέφτηκαν οι άλλοι.
Μα ο Ηγούμενος πλησίασε.
-Αν δεν πιστέψεις σε κάτι θα μετράς για καιρό το πάχος της νύχτας, το αδιαπέραστο μαύρο της και δε θα το προσδιορίζεις ποτέ.
-Δε μετρώ το μαύρο, μετρώ τους σβώλους το χρυσάφι.
-Βλέπεις το δέντρο και χάνεις το δάσος λοιπόν.
-Βλέπω το δέντρο γιατί, αν ο καθένας νοιαζόταν ένα δέντρο το δάσος θα άκμαζε.
Νεκρική σιγή απλώθηκε ξαφνικά στην αίθουσα.
«Ααα, έπαρση» ακούστηκε αυτή τη φορά δυνατά.
Ο Μοναχός σηκώθηκε, ζήτησε συγνώμη για την παραφορά, φίλησε το χέρι του Ηγουμένου και πήγε στο κελί του.

Την ίδια νύχτα το τριζόνι ξαναφάνηκε στον φεγγίτη.
-Οι άλλοι έχουνε γιορτή. Εσύ γιατί είσαι μόνος;
-Γιατί όλοι θέλουν να έχουν μια γνώμη κι εγώ να έχω τη δική τους.
-Κι εσύ είναι ανάγκη να έχεις δική σου γνώμη;
-Εσύ πώς θα αισθανόσουν αν σου λέγανε να τραγουδάς σαν τζιτζίκι ή σαν γρύλος;
-Εγώ ό,τι θέλω τσαμπουνάω και δε δίνω λογαριασμό.
-Γι’ αυτό καλύτερα εδώ μέσα. Τα λέω με τον τοίχο. Είναι καλός ακροατής.

Το τριζόνι έδωσε μια και πήδηξε στο δωμάτιο. Προσγειώθηκε σε ένα σιδερένιο πράγμα, σαν κυκλικό κλουβί, με δίσκους μεταλλικούς και μπάλες, με γραμμένα ονόματα, στηριγμένες σ’ αυτούς. Μόλις έκατσε πάνω στο δίσκο εκείνος κινήθηκε: «Παναγίτσα μου», φώναξε -«ξέρω, μη χρησιμοποιώ το όνομα της επί ματαίω αλλά...»

Ο Αστρονόμος γέλασε, έπιασε το αντικείμενο και το έφερε κοντά.
-Αυτό που σε τρόμαξε είναι ένας Αστρο-λάβ-ος.
-Αστρο-λάβος; Αυτό το όργανο που απεικονίζει το Πτολεμαϊκό πλανητικό σύστημα;
-Astro-love-ος, του επανέλαβε αργά ο Μοναχός. Και όπως γύρισε τους μεταλλικούς κύκλους έφτιαξε ένα σύμπαν, με όσους αγαπά και τη θέση τη δική του σε αυτό.
-Εσύ είσαι αυτός ο πλανήτης εδώ πέρα; Μα είσαι πιο μικρός κι απ’ το φεγγάρι! Και ποια είναι αυτή στη θέση του ήλιου;
-Η Ζιλιέτ... νομίζω πως αυτό που πάντα προσπαθούσα να βρω ως Αστρονόμος, είναι ένα τρόπο να ρίχνω άστρα απ’ τον ουρανό, κάθε φορά που εκείνη έκανε μιαν ευχή.
-Πού είναι τώρα;
-Με έναν «αστέρα» της νύχτας.
-Τι την έδιωξε;
-Είχε λέει άστρο, ήταν φτιαγμένη γι’ άλλα πράγματα, πιο μεγάλα από εμένα.
-Αύριο που θα έρθω θα σου πω ένα τραγούδι και δε θα ’σαι πια αστρομόνος.
-Αστρονόμος!
-Αστρομόνος, ξέρω εγώ τι λέω!
-Γιατί δεν το λες τώρα;
-Ξέρεις πώς ξεχωρίζω τους φίλους;
-Πώς;
-Όταν δεν είμαι καλά δε με πρήζουν να γίνω χαρούμενος. Όταν δεν έχω όρεξη να μιλήσω δε με παρεξηγούν που δεν μιλώ...

Ο Μοναχός Αστρονόμος άφησε το τριζόνι στη σιωπή του. Έκατσε στο κρεβάτι του με το βιβλίο του ιερομόναχου Συμεών.

«Ημισέληνο/ μοναχός και τριζόνι/ μοιραζόμαστε» διάβασε.

-Θεέ μου, πόση τύχη, σκέφτηκε. Απόψε είναι δυο που με καταλαβαίνουν. Κι αυτό είναι πολύ.
Και φυσά το κερί. Κοιμάται. Κάτω από τα άστρα. Ευτυχισμένος. Ολιγαρκής.

(Το βιβλίο «με ιμάτιον μέλαν», (χαϊκού και ποιήματα του Ιερομόναχου Συμεών) κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Άγρα, 1998)