CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

12.3.08

Ύβρις και Νέμεσις

(Μια από τις δυο ιστορίες φημολογείται ότι είναι αληθινή. Το σίγουρο είναι ότι είναι πολύ δυσκολο να ξεχωρίσεις πότε η ζωή αντιγράφει την τέχνη και πότε η τέχνη τη ζωή).

Ο Reynaldo Blasco, περιθωριακός, καταραμένος και αυτοκαταστροφικός καλλιτέχνης του Μιλάνο, αποφασίζει να αυτοκτονήσει όταν η κατά 12 χρόνια ερωμένη του –που ήταν και ετεροθαλής αδερφή του- μετακόμισε από το σπίτι που συγκατοικούσαν «αδελφικά» μαζί, για να μείνει με έναν άλλο.

Ο Reynaldo πήρε χάπια και έπεσε σε κώμα που κράτησε καιρό. Όταν επανήλθε η νοσοκόμα του ζήτησε αυτόγραφο πάνω στο «διάγραμμα ημερήσιας παρακολούθησης ασθενούς»: ο φόβος να μείνει φυτό ή να πεθάνει είχαν κάνει τα έργα του ευπώλητα και τον ίδιο διάσημο.

Ο Reynaldo έζησε την απόρριψη με να τον επισκέπτεται στο νοσοκομείο η κάθε άγνωστη θαυμάστρια αλλά όχι η αδερφή του, η οποία είχε παντρευτεί στο μεταξύ και βρισκόταν σε ταξίδι του μέλιτος. Μόλις το έμαθε ο Reynaldo άνοιξε το παράθυρο και έπεσε από τον τρίτο όροφο του νοσοκομείου. Αλλά για κακή του τύχη, από κάτω περνούσε η καθαρίστρια με το τεράστιο καρότσι γεμάτο άπλυτα: τη γλύτωσε με μερικά σπασμένα πλευρά.

Τότε ήρθαν και τα κανάλια και να τον ρωτούσαν:
«μα γιατί θέλετε να πεθάνετε τώρα που είστε τόσο διάσημος».
«Γιατί δε θέλω να είμαι διάσημος, θέλω να είμαι πεθαμένος»!

Η καρδιακή του φίλη και εκκεντρική γκαλερίστα Laura Tintoretti του έδωσε τότε την ιδέα: «γιατί δε συνδυάζεις και τα δύο: να γίνεις διάσημος πεθαίνοντας; Το πιο ζεστό κόκκινο φωλιάζει στις φλέβες μας, άνοιξέ τις στο φως και φτιάξε το τελευταίο σου αριστούργημα. Ένα έργο που θα γεννηθεί από τον θάνατο. Θα αναπνέει όσο εκπνέεις εσύ».

Ο Reynaldo ακολούθησε την εμπνευσμένη, λυτρωτική ιδέα της φίλης του, και την ίδια βραδιά έκοψε τη «βασιλική» φλέβα και έφτιαξε το τελευταίο του έργο που ονόμασε «Ίμερο» ("lust") προφανώς παίζοντας με το "last" (τελευταίο).

Το έργο εκτέθηκε για μήνες στην γκαλερί της Tintoretti και τον Οκτώβρη του 2006 πωλήθηκε για €456.000 στα Sothebys. Το εξωφρενικό ποσό αντικατόπτριζε την μοναδικότητά του, μιας και κανένας δε θα μπορούσε να το πλαστογραφήσει ποτέ, εφόσον ήταν εξ’ ολοκλήρου φτιαγμένο από το dna του δημιουργού.

Πριν μερικές μέρες, στις 3 Φεβρουαρίου 2008, ο σύζυγος της αδερφής του Reynaldo, πλήρωσε €17.000 αποζημίωση στον ιδιοκτήτη του πίνακα, για να πάρει δείγμα αίματος απ' τον καμβά και να το πάει για εργαστηριακή ανάλυση. Αποδείχθηκε ότι ο βιολογικός πατέρας του παιδιού του, δεν ήταν ο ίδιος παρά ο Reynaldo Blasco. Και χώρισε την γυναίκα του.

Η Angelina Blasco γύρισε στο σπίτι που έμενε μαζί με τον Reynaldo. Και συνέχισε να τον βρίζει, ακόμα και πεθαμένο, που ακόμα την καταδιώκε το ερωτευμένο φάντασμά του...


O Henry Ziegland ήταν ένα ομορφόπαιδο από το Honey Grove του Τεξας που για περίπου δυο χρόνια έβγαινε με την Dolores Washington. Παρότι την είχε εκθέσει ανεπανόρθωτα και της είχε κλέψει το «πολυτιμότερον», μια μέρα του Απρίλη του 1893, ο Henry παράτησε την φιλενάδα του.

Ο αδερφός της, ένα δεκαεννιάχρονο κολεγιόπαιδο που το έπεισαν ότι πρέπει να ξεπλύνει τη ντροπή, αποφάσισε να εκδικηθεί για τη χαμένη τιμή της οικογένειά του. Έτσι, μια ανοιξιάτικη μέρα, πήγε και βρήκε τον Henry στο χωράφι του και έκανε το «καθήκον» του: τον πυροβόλησε ίσια στο κεφάλι.

Η σφαίρα όμως ίσα που έγδαρε βαθιά το μάγουλο του Henry και πήγε και καρφώθηκε στο δέντρο πίσω του. Το τραύμα ήταν ελαφρύ και το αίμα που έτρεξε δεν ήταν αρκετό ώστε το ξανθό χωριατόπαιδο να χάσει τις αισθήσεις του. Όμως λιποθύμησε επιτόπου -ίσως απ' το σοκ. Ο αδερφός της κοπέλας, έχοντας κάνει το καθήκον του και ξέροντας πώς αν τον έπιαναν για φόνο εκ προμελέτης θα κατέληγε στην αγχόνη, αυτοκτόνησε με το ίδιο όπλο.

Είκοσι χρόνια μετά, το φθινόπωρο του 1913, ο Henry αποφάσισε να φτιάξει μια μικρή αποθήκη στο χωράφι του. Για να γίνει αυτό σκέφτηκε να μην κόψει απλά ένα- δυο δέντρα αλλά να τα μετακινήσει συθέμελα, απ’ τις ρίζες τους, ώστε να δημιουργηθεί και τρύπα για να μπουν τα θεμέλια. Δε μπορούσε φυσικά να τα σπρώξει ή να τα πετάξει γι' αυτό χρησιμοποίησε δυναμίτη. Με τη δύναμη της έκρηξης όμως, όπως διαλύονταν οι κορμοί, απεγκλωβίστηκε με τόση ορμή η καρφωμένη σφαίρα και πέτυχε θανάσιμα τον Henry στο κεφάλι.

Ήταν η σφαίρα που προοριζόταν γι' αυτόν εξαρχής...

19 σχόλια:

sot είπε...

Ετοιμάζεις τον κορμό για το επόμενο cd του Cave; :)
Πολύ σκοτεινή η πλοκή αλλά βγαίνει κι ένα πολύ σημαντικό ηθικό δίδαγμα. Να προσέχουμε τι και γιατί μας συμβουλεύουν ;)

Ανώνυμος είπε...

Θα συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα και θα προσθέσω ότι θέλουμε νέα "ετικέτα" με τέτοιες ιστορίες ύβρεως και θείας δίκης! Και με μουσική παρακαλώ -άντε, τον έχουμε ξεχάσει το σπορ;

Ανώνυμος είπε...

Κανονικά θρίλερ! Θέλουμε "ετικέττα", ναι, και ενημέρωση κάθε βδομάδα. Κάτι σαν τη Λίτσα, που παρόλο που την αγαπήσαμε σφόδρα μαύρα μάτια κάναμε να την δούμε...
Ποια ιστορία ενδέχεται να είναι αληθινή; Και οι δυο τις ίδιες ευκαιρίες έχουν, καθότι όσα είναι εντελώς σουρεαλιστικά έχουν και τις περισσότερες πιθανότητες να είναι απλώς αληθινότατα.

Ινδιάννα είπε...

sot
ναι, νομίζω αυτή με το δέντρο κάνει πολύ murder ballad -έχεις δίκιο! :)

tom
ναι, όντως έχω καιρό να κάνω "μύθο'μ' αμμουσικής", κι εσύ έχεις δίκιο! ;Ρ

the bar
η ιστορία με το δέντρο μου εστάλθη με μέιλ μαζί με δυο τρεις ακόμα ως "παράξενα αληθινα περιστατικά"! Βασικά μόλις τη διάβασα σκέφτηκα αυτή την παροιμία που λέει "όποιου του μέλλει να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει"! Και το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον" οφ κορς! :)

Ανώνυμος είπε...

Όπως επίσης και "Το πετρωμένο φαγείν αδύνατον", εξάλλου :-)))
Χεχε!
Ζήτω η Ζώνη του λυκόφωτος και οι οπαδοί της!

sot είπε...

:)

??? είπε...

Καποιος ειχε πει : "ολη η λογοτεχνια ειναι μια προσπαθεια να γινει η ζωη πραγματικη".

Σχεδον ζηλευω την πηγαια εμπνευση και φαντασια σας.

Ινδιάννα είπε...

???
η ζωή πάντως είναι η ανωτέρα των τεχνών
διότι
π.χ η λογοτεχνία είναι κάτι που προκύπτει μέσω σχεδίου
ενώ η ζωή είναι αυτό που σου συμβαίνει ενώ κάνεις άλλα σχέδια,
τουτέστιν είναι μια τέχνη που υπερβαίνει ακόμα και τον καλλιτέχνη που τη δημιουργεί εκείνη τη στιγμή!
(ο Lennon το είχε πει αυτό; βλέπεις, ακόμα και οι "φιλοσοφικές" μου αναφορές είναι (brit)- POP)! :)

the bar
θα σπάσω κούπες για τα λόγια που πες (θα τις σπάσω μασώντας τις στα δόντια απ' τα γέλια- θυμάμαι την ατάκα με το "πετρωμένο" και γελάω σε άσχετες στιγμές, π.χ την ώρα που πίνω καφέ" κρακ, πάει το φλυτζανάκι! ;Ρ

sot
μας έχουν ρίξει μάλλον γελαστικό αεριο, αλλιώς δεν εξηγείται: όσο πιο πολλά θανατικά βάζω, τόσο περισσότερο γελάτε, μα τι άνθρωποι είστε επιτέλους;;; ;Ρ

sot είπε...

Black humor :)

Ανώνυμος είπε...

Χωρίς παρεξήγηση, δεν καταλαβαίνω γιατί γράφεις. Δεν πας σε κανα περιοδικό να βγάλεις και λεφτά; Είσαι πιο φούσκα κι από ρεπόρτερ. Κι έχεις και πέντε στερημένους να σε κολακεύουν. Χαραμίζεις τα νιάτα σου και τα ελληνικά.

Για το καλό αμφοτέρων, ελπίζω από καρδιάς να βρεις σύντομα μια καρδιά, να σωπάσεις.

Ανώνυμος είπε...

Επίσης, κάνε κάτι με τον τίτλο του ανιαρού σου μπλογκ. Αυτό το ''παλιότερα...'' θυμίζει ΠΓΔΜακεδονίας.

Καλή ανάρρωση από τη χρονία σου λογοδιάρροια. Το λακωνίζειν φιλοσοφεί και το ορθώς βουλώνειν άδει ηδονιστί.

Τέλος, για να μας πείσεις περί Ινδιάννων -τις κακόμοιρες!-, γράψε καμιά διαβασμένη κουβέντα επί του θέματος. Η φούσκα σου μυρίζει άοσμο Νιου Έιτζ κι αλλίμονο στην επιτρεπτική ασυδοκρατία του ίντερνετ που δε σε σιωπά με Λεξοτανίλ.

Πού να τον βρεις τον άντρα, ματαιομουρμούρα;

Φιλάκια και καλή Σαρακοστή.
Ξέρω, στο βάθος είσαι Χριστιανή.
Τέτοιο τρεντιντίσιοναλ βουρλάκι
γλιτώνει μόνο με σταυρουδάκι.

Καλή συνέχεια, ποιήτρια.

Ανώνυμος είπε...

Άρχισα να διαβαζω σήμερα μερικές ιστορίες από το μπλογκ σου. Τελικά, το βλέπω και σε μένα, αν επικρατήσει η κουλτούρα των μπλογκς που θέλει (λόγω της ταχύτητας με την οποία επεξεργάζονται οι χρήστες του διαδικτύου την εικόνα και το λόγο) σύντομη φόρμα και πιο υποδόριο λόγο, δεν ξέρω κατά πόσο αυτό θα στρέψει τον κόσμο πίσω στο μυθιστόρημα. Βέβαια, οι περισσότεοι εκδοτικοί ζητούν μυθιστορήματα, άσχετα αν μερικές σύντομες ιστορίες είναι πιο δραστικές (αισθητικά, μορφικά και γλωσσικά) από τις ατέλειωτες σελίδες φλυαρίας. Καλή σου μέρα και χάρηκα που μπήκα (κι) εδώ.

Ινδιάννα είπε...

dora tsirka
μεγάλη κουβέντα ανοίγεις
πάντως νομίζω ότι εν προκειμένω συγκρίνουμε μήλα με πορτοκάλια:
είναι άλλο πράγμα το μυθιστόρημα και άλλο οι σύντομες ιστορίες. Και το ένα δεν αντιμάχεται το άλλο. Πάντα θα υπάρχουν μυθιστορήματα γιατί όλοι θέλουμε κάποιες στιγμές να διαβάζουμε "ολοκληρωμένα" συμπαντα δρώμενων και ηρώων και άλλες φορές πάλι θέλουμε κάτι που να "αντανακλά" την αποσπασματική ζωή μας.

Προσωπικά θεωρω τη λογοτεχνία στα blog ένας είδος στα βήματα του "πέρα απ' τον παράδεισο" (του Σέπαρντ) -μια φόρμα γραψίματος που πάντα με γοήτευε κα μου άρεσε. Θέλω να καταλήξω ότι αν βαριόμαστε ένα μυθιστόρημα δε φταιει το ιντερνετ και η "κουλτούρα" της ευκολίας του. Φταίει μάλλον ο συγγραφέας και ο αναγνώστης του! Καλημέρα! ήταν καλά που πέρασες μια βόλτα! :)

ανώνυμε
πολύ χαριτωμένη η κριτική πάνω στη φαντασία μου, από έναν άνθρωπο που στερείται τόσο φαντασίας ώστε δεν μπορεί ΚΑΝ να φανταστεί και να αποκτήσει ένα... ψευδώνυμο!

Πάντως έμεινες και μας διάβασες -παρότι τόσοι ανιαροί -οπότε πρέπει να είσαι τρελά απελπισμένος ή αφάνταστα μαζόχας! Μην στενοχωριέσαι, εμείς κι ετσι σε αγαπάμε, κανείς δεν είναι τέλειος!

Επίσης χτες το βράδυ, στις 2 τη νύχτα που εσύ ήσουν μόνος σε ένα σπίτι και έγραφες σχόλια, εγώ χόρευα -ως γνήσια Ινδιάννα- τον χορό της βροχής και -μάντεψε: το έκανα τόσο καλά ώστε έβρεχε τεκίλα και το ποτήρι μου γέμιζε διαρκώς από τα σφυνακία- κεράσματα! Θύμησε μου λοιπόν ξανά: ποιος δεν μπορεί να σταυρώσει σύντροφο λόγω... μουρμούρας;;;

Καλημέρα και ...πρόσεχε μην δαγκώσεις κατα λάθος τη γλώσσα σου και δηλητηριαστείς!

ΥΓ. Παλιά ήμουν ΝτινοΧριστιανοπουλική αλλά από τότε που ήρθε αυτός ο Χρήστος, ο παίδαρος γυμναστής, νομίζω οι περισσότερες στο γυμναστήριο γίναμε φανατικές... Χρηστιανές. Και τι πρόβλημα έχεις με τα βούρλα, ειδικά τώρα με τη Σαρακοστή, μια χαρά περιζήτητες είμαστε! Εσύ προτιμάς τις σκύλες ή τις γουρούνες; Μήπως κότες ή καρακάξες;

??? είπε...

@ indieanna
lol
οχι. σιγουρα ΔΕΝ το ειχε πει ο lennon. Και η λογοτεχνια δεν προκυπτει παντα μεσω σχεδιων. η δημιουργικη πραξη δεν ειναι πιστευω κατι το υπολογισμενο.

Ινδιάννα είπε...

???
δυστυχώς πολύ φοβάμαι ότι αυτό που λέμε "λογοτεχνία" είναι κάτι πολύ καλουπωμένο, που πρέπει να ξέρεις εξαρχής την αρχή τη μέση και το τέλος του -αλλιώς γιατί πουλάνε τόσο οι σχολές δημιουργικής γραφής που σου δίνουν τα ...σχεδιαγράμματα;
Τα τελευταία χρόνια ΌΛΑ τα διάσημα βιβλία δεν είχαν καμιά παράξενη ή τόσο πια έξυπνη υπόθεση, είναι απλώς ιστορίες κινηματογραφικές με αρχή, μέση και τέλος. Όχι κάτι πολύ συναρπαστικό για εμένα πχ. που μου αρέσουν οι ταινίες του Τζάρμους, ακριβώς επειδή δεν έχουν τέλος! Για να στο πω και αλλιώς, οι συγγραφείς που μου αρέσουν είναι παλαβά αυτοκαταστροφικά τζιτζικια και τελικά διάσημοι γίνονται κάτι εργατικοί μέρμηγκες. Αυτά! ;)

night blue είπε...

"Μόλις το έμαθε ο Reynaldo άνοιξε το παράθυρο και έπεσε από τον τρίτο όροφο του νοσοκομείου. Αλλά για κακή του τύχη, από κάτω περνούσε η καθαρίστρια με το τεράστιο καρότσι γεμάτο άπλυτα: τη γλύτωσε με μερικά σπασμένα πλευρά."
Giati gelaw? Eimai gaidoura?

night blue είπε...

Wraia kai exypni istoria ayti me to Reynaldo. Paw stin epomeni.

night blue είπε...

Aaa, ti exypno koritsi eisai esy! Aaa! Tha steilw epistoli stin akadimia Nobel sti Souidia! You kouf me, baby!

Ινδιάννα είπε...

vain
θα δεχτώ τους επαίνους για την πρώτη ιστορία, αλλά για τη δεύτερη μπορώ να χρεωθώ μόνο τη δημιουργία "ατμόσφαιρας" -αυτή η ιστορία φημολογείται ότι είναι ...αληθινή!