CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

18.12.07

Princess Dieanna 2047

Παραμύθια, ποίηματα, ιστορίες και πρόσωπα -όλα στο μούλτι μουλινεξ, σπλάτερ ρομαντισμός πετσοκομμένος σε προτάσεις -ένα μικρό διάλειμμα στη γλύκα των ημερών. Με τις υγείες μας.

Η πριγκίπισσα Dieanna έψαχνε μανιακά την τσάντα της να βρει την πρόσκληση για το χορό. Οδηγούσε δε τόσο γρήγορα τα 101 άτια της γαλάζια άμαξάς που, όταν σταμάτησε, η πρώτη κίνηση που έκανε ήταν να πιάσει τη μύτη της: ουφ! η ελιά της ήταν ακόμα εκεί, δεν είχε ξεκολλήσει απ’ την ταχύτητα!
Οι πύλες άνοιξαν στο πέρασμά της. Εκείνη γέλαγε με κωμικούς Κόμιτες και κόλακες ντυμένους στα λαμέ, αλλά άρχισε να χαχανίζει από ευτυχία όταν κατάλαβε πως ο Αυτοκράτορας είχε φέρει φρεγάτες ολόκληρες μεξικάνικη τεκίλα!
«Με τόσο γενναίες δόσεις αλκοόλ, αυτό το party δε μπορεί να εξελιχθεί άσχημα»! σκέφτηκε.
Εκείνη τη στιγμή οι σαλπιγκτές ανάγγειλαν την άφιξη του Μολδαβού Yangor Stankoglovitch.
«Θεέ μου, ο διάδοχος» -όχι του Μολδαβικού κράτους μα του θρόνου της καρδιάς της (η θέση είχε χηρέψει από καιρό, απ’ όταν ο Πρίγκιπας Charles αποφάσισε ότι η Dieanna τον κουράζει και σκέφτηκε ότι η γλυκιά και ανάλαφρη Λαίδη Camilla Marta de la Santa Barbara, που δεν ασχολούταν με την μονοκαλλιέργεια σχέσεων και ήξερε πότε να βουλώνει το στόμα της, θα μπορούσε να την αντικαταστήσει μια χαρά).
Με την τεκίλα στο χέρι η Dieanna αρχίζει να κόβει βόλτες στο χορό, για να βρει καβαλιέρο. Το θέμα του party ήταν ο Marquee De Sade (καλή του ώρα, έπρεπε να περάσουν δυο αιώνες για αναγνωριστεί το ταλέντο του!) και ένας υφέρπον ερωτισμός απλωνόταν στις κινήσεις και τα βλέμματα. Τα μπούστα των κυριών φούσκωναν και ξεφούσκωναν κάνοντας τα μάγουλα να αναψοκοκκινίζουν και οι κύριοι έβρεχαν τα χείλη με αλκοόλ και έσκυβαν όλο και πιο πολύ, όλο και πιο κοντά ο ένας στον άλλο για να μιλήσουν –«γιορτές και κρύο, καιρός για τρίο» ήταν το μότο της βραδιάς.
Εκείνη έψαχνε τον Μολδαβό Διάδοχο να του συστηθεί και να τον σαγηνεύσει –αλλά τον βρήκε να μιλάει με το ζεύγος Τσιφούτεν και δε μίλαγε μόνο, θες το ποτό, θες που του χε βγει και η φήμη του ζιγκολό, ο Stankoglovitch χούφτωσε την 50χρονη Βαρόνη και τον ερείπιο σύζυγό της και ετοιμαζόταν να τους παρασύρει στα ιδιαίτερα δωμάτια.
Η Dieanna έπιασε την τεκίλα και την κατέβασε απνευστί αλλά ένα χέρι κράτησε το δικό της όταν πήγε ν’ αρπάξει κι άλλη από το δίσκο που πέρναγε πλάι της.

«Καλά, μια goth πριγκίπισσα δε θα έπρεπε να πίνει μόνο μαύρη τεκίλα»; Της είπε.
Η Dieanna γύρισε και τον κοίταξε. Γαμώτο. Απ’ όλους τους ανθρώπους του κόσμου, απ’ όλα τα αρσενικά της Γης, απ’ όλους όσους πρέπει να αποφεύγει, πάλι πάνω στον Charles πήγε κι έπεσε;
«Τι κάνεις εσύ εδώ»; Τον ρώτησε σαν ενοχλημένη. Παρότι δεν ήταν.
«Αν δεν ήμουν εγώ εδώ σήμερα θα πίνατε ξανά και ξανά το νερό της ζωής απ’ τις πηγές της Σκωτίας! Απόψε επέστρεψα από τις νότιες θάλασσες κι έφερα το νέο προϊόν: την μαύρη τεκίλα. Δοκίμασες»;
Και της έδωσε το ποτήρι του να πιει.
Εκείνη έσκυψε για να το φτάσει και «όχι, δεν έπρεπε να λυγίσω και να υποκλιθώ, δεν έπρεπε» σκέφτηκε. Μα ήταν ήδη αργά: η γουλιά κατέβαινε στο λαιμό της και πια ήξερε ότι από εκείνη τη στιγμή θα έπαιρνε πάλι την κατιούσα, μέχρι να κυλήσει στον πάτο: στην αγκαλιά του. Και έτσι έγινε, γουλιά στη γουλιά, άγγιγμα στο άγγιγμα («κασμίρι είναι το Alexander Mc.Queen φράκο σου»; «ω, μα, ναι- κι εσένα, τι κλωστή, τι βελονιά, τι εξαίσια κεντήματα στο φουστάνι σου είναι αυτά»), μέσα στο διονυσιασμό που επικρατούσε στο χορό, το χέρια μπήκαν μέσα από τα ρούχα και μπερδεύτηκαν, οι γλώσσες ψαχούλεψαν κάθε σημείο και τα σώματα απέκτησαν μια ελαστικότητα που μόνο η φλόγα του πάθους μπορεί να προσφέρει και τελικά, κατέληξαν σε ένα καναπέ σε μισοσκότεινο δωμάτιο να μην μπορούν να κρατήσουν άλλο αυτή την κάψα και να χύνονται σαν τον Αλφειό στην Αρέθουσα, με τόση γλυκά και παλμό να λυτρωθούν, να σβήσουν ο ένας μες στον άλλο.

Λίγο μετά εκείνος σηκώθηκε. Έπρεπε να γυρίσει «να τελειώσω ένα γράμμα για την Camilla μου -έχω μήνες να την δω, απ’ όταν έφυγα για Μεξικό κι εκείνη γύρισε στο πατρικό της στην Ισπανία». Η Dieanna έφτιαξε τα μαλλιά και το φουστάνι της. «Έτσι είναι, εγώ του έμαθα να αγαπά τα ραβασάκια στέλνοντας του δέκα τη μέρα και τώρα αυτός τα στέλνει σε άλλες».
«Α, χρόνια πολλά» της είπε φεύγοντας. Εννοούσε για τα γενέθλιά της, που ήταν δυο μέρες πριν.
«Χρόνια Πολλά. Ευτυχισμένο το 2047» του απάντησε εκείνη.
Την κοίταξε παράξενα.
«Τι εννοείς, ακόμα μέσα Δεκέμβρη έχουμε».
«Φεύγω άντρα του 2046, φεύγω και δε θα με ξαναδείς»!
Γύρισε την πλάτη της κι άρχισε να τρέχει. Μέσα σε διαδρόμους αφήνοντας δαχτυλιές στις ταπετσαρίες και κουνώντας με ορμή απ’ όπου πέρναγε τους πολυέλαιους.

Στο δρόμο ο Stankoglovitch της έβαλε τρικλοποδιά, να πέσει στην αγκαλιά του: «πού πας τόσο νωρίς πριγκίπισσα απ’ τον πόλεμο των κάστρων»; Αλλά είχε ήδη κάνει ένα λάθος: δεύτερο την ίδια βραδιά, ε, ήταν βαρύ σκορ. «Μολδαβέ, άλλο θα πει κάστρο κι άλλο θα πει άστρο και δεν το χεις!» και πήδηξε σαν αγριοκάτσικο πάνω από τη δερμάτινη μπότα του, τρέχοντας μέχρι την άμαξά της.
«Dieanna» άκουσε τον Κάρολο να τη φωνάζει. «Dieanna γύρνα ΤΩΡΑ πίσω»!
Το ρολόι χτύπαγε τρεις, τα «μεσάνυχτα των δαιμόνων», και ήξερε πως αν τον αντίκριζε εκείνη τη στιγμή θα μεταμορφωνόταν ξανά σε σκλάβα του δαιμονικού κι ακατανίκητου ερωτισμού του. Έκανε να κλείσει τα αφτιά της να μην ακούει τη φωνή του, να μην γυρίσει πίσω μα «αχ, το σκουλαρίκι μου» διαπίστωσε όπως έτρεχε: «έχασα το σκουλαρίκι μου».

Γύρισε σπίτι της και έκατσε μπροστά στον μαγικό καθρέφτη των υγρών κρυστάλων. «Ποια είναι η πιο όμορφη στον κόσμο του» τον ρώτησε. Και χτύπησε το όνομα της Camilla στην «αναζήτηση». Τίποτα. Ούτε μια Camilla Marta de la Santa Barbara δεν εμφανίστηκε. «Αχ Camilla» γέλασε, «εσύ μπορεί να είσαι στο κρεβάτι του, μα κατά τ’ άλλα γλυκιά μου, δεν είσαι πουθενά»!
Χτύπησε το δικό της όνομα. Έβγαλε συνδέσμους για κάθε ιδιότητά της με πρώτη- πρώτη αυτή του «επιχειρηματία» -βλέπετε η Dieanna όταν συνειδητοποίησε ότι από τους εραστές τις δεν έπαιρνε ποτέ αγάπη παρά μόνο σκατά, αποφάσισε να ανοίξει έναν ιδιόκτητο βόθρο τον οποίο αργότερα εκσυγχρόνισε σε Κέντρο Βιολογικού Καθαρισμού Λημμάτων και πλέον έχει ένα τεράστιο δίκτυο που πιάνει από τα Βαλκάνια έως και τα χωράφια του Πούτιν! «Είτε με θες είτε όχι, ναι, υπάρχω. Και είμαι παντού»!
Κι αφού φίλησε τον καθρέφτη της πάτησε την «αποσύνδεση» μέχρι το άλλο πρωί.

Στον ύπνο της είδε άντρες με σκουλαρίκια ή χωρίς να πατάνε σε γυναικεία κορμιά σαν σκαλοπάτια. Άντρες που συσσώρευαν γυναίκες σαν τσουβάλια για να φτάσουν στον στόχο τους –την αγάπη όπως την είχαν μέσα στο κεφάλι τους. Και που δεν έβρισκαν σε καμιά από αυτές. Και σε καμία από τις επόμενες. Και τελικά κατέληγαν ν’ ανταγωνίζονται ποιου τα σκουλαρίκια γυάλιζαν περισσότερο. Και είδε ξαφνικά κάποιον σκυμμένο, σαν κάτι να έψαχνε. Και είδε τον εαυτό της να πλησιάζει από μακριά. Την είδε να κατεβαίνει μια μεγάλη πέτρινη σκάλα και να πιάνει από το χέρι αυτόν τον άντρα. Ήταν πλάτη, δεν είδε πρόσωπό. Μα πρόσεξε πως φόραγε ένα σκουλαρίκι μονάχα. Έβγαλε το δικό της και του το φόρεσε. Ταίριαζε ακριβώς! «Να τα κάνεις ζευγάρι» του είπε. Εκείνος το ξαναφόρεσε στο αφτί της: «θα είναι ζευγάρι όταν είμαστε μαζί» και την φίλησε. Και εκείνη τον πήρε απ’ το χέρι και άρχισε να τον ανεβάζει. Πάνω απ’ όσα είχε ζήσει και όσους αγάπησε παλιότερα. Τον ανέβασε ψηλότερα.

«Είμαι η πριγκίπισσα του 2047» μουρμούρισε μέσα στον ύπνο της. «Θέλω και μπορώ ν’ αγαπώ περισσότερο κι απ’ όσο περισσότερο αγάπησα». Και γέλασε ασυναίσθητα. Σα να καταλάβαινε πως σύντομα ο Charles θα ήταν ένα σκαλοπάτι πίσω. Κι αυτή δεν θα τον ξανάβλεπε ποτέ. Γιατί κοίταζε πάντα μπροστά. Μόνο μπροστά και μακριά...

18 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κάρολος και Νταϊάνα, Καμίλλα ως καμήλα αντίζηλος, Σταχτοπούτα που αντί για γοβάκι χάνει σκουλαρίκι, μεταμοντέρνα κακιά μάγισσα που αντί για μαγικό καθρέφτη έχει το google της, ο Αλφειός και η Αρέθουσα είναι από δημοτικό τραγούδι (;) και το κάστρο κι άστρο από Παπάζογλου. Έχει κι άλλα; Μπαίνω σε κάποια κλήρωση; Θα κερδίσω δωράκι; ΥΓ. Τι τραύμα σου έχει δημιουργήσει ακριβώς το 2046; Άσε που δε μιλάει για το πόσο εκείνος την αγάπησε αλλά πόσο εκείνη η πρωτη τον αγάπησε -νομίζω. ΥΓ2: Το τραβάει ο οργανισμός σου πάντως να πληρώνεις: τώρα που έχεις καιρό να φας κλήση στο ΡΟΡ θα σου πατήσει καμιά μήνυση ο... Στανκόγλοβιτς κακομοίρα μου -:D

Ινδιάννα είπε...

Tom
πρέπει να ξεπεράσεις το μπιχαβιοριστικό πρότυπο και να μάθεις να αποσυνδέεις τη γνώση από τις υλικές αμοιβές!
Κατά τ' άλλά νομίζω ότι ο Αλφειος και η Αρέθουσα είναι από πολύ παλαιότερο κείμενο-ίσως Παλατιανή ποίηση, δε θυμαμαι. Παίζει και μια ατάκα από Ταρτούφο επίσης (εκεί που λέει "τι κέντημα, τη βελονιά" και με δικαιολογία το να αγγίξει το ύφασμα την χουφτώνει)!ΥΓ1. Ό,τι και να σημαίνει το 2046 το ξεπέρασα, μη μου ανησυχείς! Τις προάλλες άκουσα και το σαουντρακ ολόκληρο. Μια χαρά σου λέω! ΥΓ2. Βασικά ήλπιζα σε άλλη τιμώρια απ' τον Στανκ ("ποιος λέει τέτοια πράγματα για μένα να τον γ-μ-σ-")! χι χι χι !

Ανώνυμος είπε...

Poly "aggixtiko" keimeno, DieAnna.
To eniosa entona.
Mou fanike sa na se kryfokoitaza na grafeis sto imerologio sou kai ksafnika na me tsakoses kai na mou eipes: epitides to afisa anoixto, vre xazi, gia na to doun kai ksena matia ki etsi na peisto kai ego kai oi alloi oti oi xalepes meres perasan ki oti ta kalytera erxontai!

indieAnna alias dieAnna, einai sigouro: ta kalytera einai mprosta kai (oxi para poly) makria ;-)

To eyrima tis mayris tequilas m'esteile kanonika.

Ινδιάννα είπε...

E, the bar
η μαύρη τεκίλα υπάρχει δεν είναι εύρημα!
Είναι η νέα cuervo black -μυρίζει σαν μπέρμπον έχει γεύση απροσδιόριστη που μόνο τεκίλα δε θυμίζει κι εγώ λέω να συνεχίσω να πίνω την παλιά θεϊκή traditional!
ΥΓ. Είπαμε για έτος Ντε Σαντ, εσύ το έκανες και έτος Μπατάιγ ("η ιστορία του Ματιού" κρυφοκοιτάγματα κι έτσι)! :) Δεν είναι πάντως τόσο αυτοβιογραφικό όσο φαίνεται αν ζούσα τέτοιες μέρες (και ειδικά νύχτες) μάλλον δε θα ξημεροβραδιαζόμουν με το attitudes, chaos & the connectionist mind πλάι σε ένα ανοιχτό pc! Απλά υπήρξε μια μέρα που σκέφτηκα ότι και τα παραμύθια από τη ζωή είναι βγαλμένα, και είπα να βρω όσες περισσότερες αναλογίες μπορούσα!

Albert είπε...

Indianna plays a goth


Ναι μοιάζει έντονα αυτοβιογραφικό και γενικά περνάς περίοδο φόρμας με φαίνεται. Αυτο το Μπερμπίλα πρέπει να το δοκιμάσω

sot είπε...

Αληθινές ιστορίες και παραμύθια. Υπαρκτά και φανταστικά πρόσωπα. Στιγμές απὀ το παρελθόν το παρόν και το μέλλον. Ερωτισμός και ίντριγκες. Γεγονότα από την καθημερινότητα σε glamorous περιβάλλον. Έτοιμη πρωταγωνίστρια. Αισιόδοξο τέλος που υπόσχεται συνέχεια...
Άλλο ένα σενάριο που μπορεί να γίνει επιτυχία. :)

Ινδιάννα είπε...

@ Sot & Albert
λοιπόν, με αυτά και μ' εκείνα μήπως να οργανώσουμε ένα πάρτυ την Πρωτοχρονιά με θέμα "Ντε Σάντ και Σταχτοπούτα" (ώστε και κάποιων η ... κρυστάλινη τιμή να χαθεί εκείνη τη νύχτα, να είναι μέσα στο παιχνίδι!) και να επιτρέπουμε μόνο μαύρα ποτά και λευκές διαθέσεις;;; ΥΓ. Αν και έλεγα να κάνουμε άλλο θεματικό πάρτυ "άγγελοι, καλλικάτζαροι και αγιοβασιλίνες". ώς το βλέπετε; Ψήνεστε; Θα μαζευτούμε; ΥΓ2: Τα καλά μας ρούχα που είθιστε να τα φοράμε την Πρωτοχρονιά αυτή τη φορά θα τα βάλουμε τις Απόκριες -θα κάνουμε ένα πάρτυ με θέμα "τα ρούχα που πλήρωσα χρυσάφι και δεν έχω να τα βάλω πουθενά"!!! :ΡΡΡ

Ινδιάννα είπε...

Και όσο για τη φόρμα, με τόση φυσική που διάβασα, νομίζω ότι πλέον το υπερφυσικό απέκτησε ακόμα περισσότερη γοητεία! Με άλλα λόγια, είπαμε να στρωθώ να διαβάσω να βάλω μυαλό, κι έχασα κι εκείνο το λιγο που είχα!

αμμος είπε...

Θυμήθηκα πριν δυο χρόνια, όταν αρχίζαμε να περνάμε από το προσωπείο στο πρόσωπο και γνωριζόμασταν κανονικά, μέσω του Γιάννη ακόμη, που με έλεγες στυλίστα, σε αντίθεση με σένα τη βιαστική αφηγήτρια. Δε σου το έλεγα τότε, αλλά χαιρόμουν με μυστικό ναρκισσισμό τις διαφορές μας, όχι πως ήμουν αλλά σαν να 'μουνα καλύτερος.

Πέρασε ο καιρός, ένα σύντομο κείμενό σου με άφησε μαλάκα για μια φορά ακόμη, εμένα προς το παρόν μου τέλειωσαν οι ιστορίες και μου άρχισαν άλλα, μεγαλώνουμε ωραία, προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Σε χαίρομαι, αλήθεια.

[Σε περιμένει μια ευχάριστη έκπληξη στο http://numbinvolos2006.blogspot.com]

Ινδιάννα είπε...

Άμμε μου
άβυσσος η ψυχή των μπλογκερς.
Θέλω να πω, ο/ η συγκεκριμένος/ η δεν μας έχει αφήσει και ποτέ σχόλιο νομίζω! Πάντως ε, να μην κρυφτώ κιόλας: τον καμάρωσα τον Σαμμάνο μου που τον καμάρωσαν κι άλλοι :)
ΥΓ. "Μεγαλώνουμε ωραία προς διαφορετικές κατευθύνσεις" -η αλήθεια είναι ότι κι εγώ τελευταία δε μας σκέφτομαι σαν ανθρώπους αλλά σαν περίεργα δέντρα, τα ενδαφέροντα είναι τα κλωνάρια μας, δεν ξέρω άλλοι αν είναι φυλλοβόλοι αλλά εμείς φαινόμαστε να έχουμε ανθίσει φέτος χειμωνιάτικα και παρότι δέντρα διαφορετικά τα κλωνάρια μας κάνουν ωραία σκιά για να ξαποσταίνουν οι διαβάτες και να διαβάζουν στο δικό μας μπλογκ! :)

Unknown είπε...

Zzzzzzuper! I like it! Επιτέλους έσπασε λίγο το ροζ τσιχλοφουσκέ του φόν(τ)ου με μια σταγόνα μαύρου που είναι το αγαπημένο μου :)

υ.γ. Αν κάνετε πάντως ποτέ πάρτυ Ντε Σαντ περιμένω πρόσκληση! αλλά μην πάει 2047 για να το δούμε ε? ;)

καλημέρα :)

night blue είπε...

H alitheia einai oti den me enthousiase ayti i istoria. Den xerw giati. Den mou milise. Nomizw oti an kai epifaneiaka polu kalogrammeni, den eixe ton kalutero eayto sou. Eixe mono ena meros tou eautou sou.
Mallon akougomai san parafwnia anamesa se ola ayta ta epainetika sxolia.

sot είπε...

Lacoste, Mazan ή Saumane :)

Ινδιάννα είπε...

Ισιδα
πριν γίνει το πάρτι θα επικαλεστούμε τα θεία -οπότε ως Θεά μας, πρώτη θα το μάθεις, μη μου ανησυχείς!

Vain
Η αλήθεια είναι ότι είμαι σαράντα άνθρωποι μαζί (όχι κατά το "σαράντα παληκάρια" μάλλον περισσότερο προς "σαράντα θάλασσες" γέρνω!) οπότε ίσως να ισχύει αυτό που λες. Εξάλλου το λέει και το όνομα: στο κείμενο δεν είναι μια ολόκληρη Indieanna έχει πάει μόνο η dieanna, :) ΥΓ2: Πάντως νομίζω ότι αυτό που σου φταίει είναι ότι είναι συμπυκνωμένη και μοιάζει λίγο βιασμένη και γι' αυτό ψεύτικη: θα έπρεπε να είναι πιο χαλαρή και απλωμένη, σαν ξέφρενο γλέντι, αλλά ο χώρος στο μπλογκ δεν μας παίρνει για τέτοιες πολυτέλειες.

Ινδιάννα είπε...

Sot
βλέπω άρχισες να ετοιμάζεσαι ε!
Είσαι γεννημένος μπον βιβέρ παιδί μου, φαίνεσαι! :)

Agobooks είπε...

Είσαι παίκτης! :)

Ινδιάννα είπε...

n.ago
και για την Πρωτοχρονιά,
σίγουρα χαρτοπαίκτης!

night blue είπε...

:-P
:-)