Το ανθρώπινο βάρος

Την κοίταξε για ακόμα μια φορά.
-Είσαι σίγουρη ότι είσαι 1. 70 ύψος;
-Ναι, του είπε εκείνη, τι θες τώρα να σου φέρω και ταυτότητα;
-Όχι απλά, να, δεν ξέρω, όπως σε βλέπω έτσι ξυπόλυτη, και αναλογικά με το δικό μου μπόι, δε μου μοιάζεις για 1.70.
-Ίσως γιατί πήρα ένα- δυο κιλά –όταν είμαι πιο αδύνατη δείχνω πιο ψηλή.
-Για περίμενε, κάπου έχω ένα μέτρο.

Σηκώνεται, πάει στην κουζίνα και γυρίζει λίγο μετά με τη μεζούρα.

-Για κάτσε ίσια ρε μωρό να με μετρήσω. Λοιπόν, 1.50 και 18, ε, ρε μωρό, είσαι 1.68 δε θα με τρελάνεις εσύ εμένα.
-Άκου Μανωλάκη, μπορεί η μεζούρα σου να χάνει, εγώ είμαι 1.70 και τέλος πάντων, δε θα κάτσουμε να μαλώσουμε για δυο πόντους τώρα.
-Δεν είναι οι δυο πόντοι Καιτούλα, είναι που μου λες ψέματα. Για μαλάκα μ’ έχεις; Άλλο να το παίζεις με αναλογίες μοντέλου «1.70 και με τα 12ποντα ποιος με φτάνει» και άλλο «είμαι 1.68 και σας το παίζω ντερέκι». Και δεν νομίζω ότι έχεις βάλει μόνο δυο κιλά!
-Δυο έχω βάλει και περιμένω περίοδο και είμαι πρησμένη, τα μισό είναι σκέτο νερό.
-Ναι, καλά! Για ζυγίσου, έτσι από περιέργεια!
-Η ζυγαριά σου δεν πάει καλά, ούτε κι εσύ και να με παρατήσεις ήσυχη βραδιάτικα.

Και η Καιτούλα μπήκε κάτω απ’ την κουβέρτα και δεν του ξαναμίλησε και, όταν εκείνος πήγε να ξαπλώσει, το σώμα του δεν ακούμπησε το δικό της και τα πόδια της έμειναν παγωμένα όλη νύχτα .

Το επόμενο πρωί είχαν μια καλημέρα ψυχρή και η κατάσταση άρχισε να βελτιώνεται τρεις μέρες μετά, που ξεχάστηκε το πράγμα. Μέχρι που ενάμιση μήνα αργότερα ο Μανώλης μπήκε με ένα δέμα στο σπίτι. Η σφραγίδα στα γαλλικά και αποστολέας κάτι αρχικά :ΒIPΜ.

-Μωρό, έλα να δεις, της είπε.
Εκείνη σκούπισε τα χέρια στην ποδιά της και πήγε.
-Τι είναι αυτά, τον ρώτησε κοιτώντας μια μεταλλική μπάρα και ένα μεταλλικό κύλινδρο.
-Είναι ένα πρότυπο μέτρο κι ένα πρότυπο χιλιοστόγραμμο από το Διεθνές Γραφείο Μέτρων και Σταθμών στην Σεβρ –ένα προάστιο του Παρισίου.
-Αχ, μωρό μου, θυμάσαι το Παρίσι; Του είπε εκείνη αναπολώντας τους πρώτους μήνες της γνωριμίας τους.
-Άσε το Παρίσι, είναι πολύ μακριά. Έλα εσύ εδώ κοντά.

Και πήρε το μέτρο και το ακούμπησε πλάι της.

-Πλάκα μου κάνεις, είπε εκείνη.
-Όχι μωρό μου, όχι. Λοιπόν, ένα μέτρο και 67,8 εκατοστά –αχα, έχασες και 2 χιλιοστά απ’ την προηγούμενη μέτρηση, είχες δίκιο, η μεζούρα μου ήταν λάθος. Έλα και να ζυγιστούμε τώρα.
-Μανώλη, θα τα πάρω άσχημα, είπε εκείνη και τράβηξε το χέρι της.
-Πόσα κιλά είσαι;
-Όσα θέλω.
-Είσαι 53 ή πάχυνες κι άλλο;
-Δεν ξέρω.
-Ωραία ανέβα να ζυγιστούμε, ζύγισα τον κύλινδρο τον δείχνει ακριβώς ένα κιλό, άρα πάει καλά. Ανέβα σου λέω.
Και την πέταξε επάνω.
-52, 8. Ορίστε, λιγότερο από 53. Μια χαρά. Τι λυσσάς και δε ζυγίζεσαι. Κομπλεξική!

Η Καίτη έμεινε εκεί στη ζυγαριά όρθια κι ακίνητη. Ο Μανώλης πήγε στην κουζίνα ικανοποιημένος που δικαιώθηκε. Τον άκουσε που άνοιξε την κατσαρόλα να φάει. Της είπε «ωραίο μωρό, τέλεια η σάλτσα» σα να μην συνέβαινε τίποτα.

Κι εκείνη άρχισε να κλαίει. Βουβά. Κι έκλαιγε τόση ώρα που η ζυγαριά είχε άρχισε να δείχνει λιγότερο, μιας και αφυδατωνόταν. Έκλαιγε γιατί όταν κάποτε του είπε να την υπολογίζει λιγάκι, δεν εννοούσε να την μετράει, να την ζυγίζει, να την κατηγοριοποιεί. Να τη σέβεται εννοούσε. Και να την αγαπάει. Όπως ήταν.

Κατέβηκε από τη ζυγαριά. Έπλυνε το πρόσωπό της. Παρότι ήθελε να τον χτυπήσει, περισσότερο χρειαζόταν μια αγκαλιά εκείνη την στιγμή. Πήγε και κουλουριάστηκε δίπλα του καθώς είχε αράξει κι έβλεπε ειδήσεις στον καναπέ.

-Εντάξει, ηρέμησε το μωράκι που δεν είναι χοντρό; Σου πέρασε η κατάθλιψη;
-Ναι.
-Αφού σου χω πει ότι έχεις τέλειο κορμάκι, δεν στο έχω πει;
-Ναι.
-Τόσο αδύνατη που αν δεν παχύνεις άλλο θα συνεχίσεις να φαίνεσαι σχεδόν 1.70!
-Ναι.
-Γιατί η αλήθεια μωρό μου είναι ότι όσο και να αδυνατίσεις δεν πρόκειται να ψηλώσεις ποτέ!

Παφ. Του κοπάνησε μια κουτουλιά εκείνη όπως σηκώθηκε απότομα, που του έσκισε τα χείλια πάνω στα δόντια και του μάτωσε το πρόσωπο.

-Είσαι ηλίθια; Έκανα πλάκα!
-Πλάκα με ποια μέτρα και ποια σταθμά; Του Γαλλικού Μουσείου; Του συστήματος S.I? Γιατί στο δικό μου σύστημα αξιών, μέτρων και σταθμών με τέτοια αστειάκια Μανώλη είσαι πολλά κιλά κι άπειρα μέτρα μαλάκας. Τι με κοιτάς; Όταν σου είπα να με υπολογίζεις δεν εννοούσα με μέτρα και σταθμά, με κομπιουτέρακια και νούμερα. Κι αφού όλα τα μετράς σε μέτρα και κιλά, θυμήσου και την έννοια τις πυκνότητας θυμήσου και τον ορισμό του ειδικού βάρους. Όταν μιλάμε για ανθρώπους αυτές οι αναλογίες αναφέρονται στον χαρακτήρα και στην προσωπικότητα.

Και έφυγε. Με τις πιζάμες! Πήρε τα κλειδιά του αμαξιού και έφυγε.

Έναν ακριβώς χρόνο μετά τα έφτιαξε με έναν φιλόλογο που έπαψε να τη βλέπει σαν μέγεθος μετρήσιμο, συγκεκριμένο και οριοθετημένο. Αυτός όμως την έβλεπε σαν νέα γραφή που βασανιζόταν να βρει το συντακτικό και τη γραμματική της και σαν άγνωστο κείμενο που ζητούσε να την ερμηνεύει διαρκώς με τα λυσάρια των φίλων του. Αυτοί τη φορά μπλεχτήκανε πολλοί στη σχέση, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...