Ο Απόστολος και το σούβλισμα του αμνού

Πριν ένα μήνα περίπου ο George Le Nonce κάλεσε τον Άμμο σε ένα παιχνίδι, επινόησης του Infesto, όπου ζητούσαν να περιγράψει τη σχέση του με πέντε αμαρτίες που αναφέρονται στο Πηδάλιον της Ορθοδόξου Πίστεως και συγκεκριμένα τον αυνανισμό, την ομοφυλοφιλία, τη μοιχεία, την αιμομιξία και την πορνεία.Είχαμε πει με τον Άμμο να μοιράσουμε αμαρτίες και να γράψουμε κείμενα χωρίς ευθείες αναφορές, που κανείς να μην ξέρει ποιο ανήκει σ’ εμένα και ποιο σε αυτόν. Αλλά μιας και δε μπορώ να γράψω κατά παραγγελία δεν κατάφερα να ανταπεξέλθω εγκαίρως. Δεδομένου ότι το θέμα είναι θρησκευτικό –και άρα επίκαιρο μέρες που είναι- θα παίξω το παιχνίδι σήμερα...

Ο αδερφός μου μπήκε στο δωμάτιο και με βρήκε μπρούμυτα στο κρεβάτι. Κοκάλωσα εκεί που ήμουν και προσποιήθηκα την κοιμισμένη. Σταμάτησα σχεδόν να αναπνέω αλλά το κόλπο δεν έπιασε. Έσκυψε δίπλα μου στο στρώμα και μου ψιθύρισε στο αφτί.
«Τι κάνεις με το χεράκι σου εκεί»;
Δεν κουνήθηκα. Δεν μίλησα. Και τότε εκείνος είπε «η μικρή Τζένυ κάνει την κοιμισμένη. Αλλά η μικρή Τζένυ δεν ξέρει ότι είναι κακό, πολύ κακό να χαϊδεύουμε τον εαυτούλη μας; Τι θα γίνει αν το μάθει ο μπαμπάς ή η καημένη η μανούλα μας»;
«Είσαι πολύ μαλάκας» είπα τότε και ανοίγοντας τα μάτια τον κοίταξα.
«Εγώ; Εσένα πιάσαμε στο κρεβατάκι σου με το χεράκι στο βρακάκι σου, ποιος είναι ο μαλάκας»;
«Άντε ρε» κι έκανα να σηκωθώ.
Ο Αποστόλης όμως άπλωσε το μπράτσο του σαν μπάρα και με σταμάτησε.
«Δεν είναι καλό να είσαι εγωίστρια, το ξέρεις αυτό»;
Τον κοίταξα με μισόκλειστα μάτια γεμάτα μίσος. Πάλι λεφτά θα ζήταγε για να μη μαρτυρήσει το βλαμμένο. Πάλι θα μου βούταγε λεφτά απ’ τον κουμπαρά για ηλίθια techno- freak gadgets ή για παλαβά βιβλία παραγγελίες μέσω internet ή για να αγοράσει ταίρι στο Jack Skeleton σκουλαρίκι του –ίσως μια Corpse Bride;
Αλλά ο Αποστόλης συνέχισε να με κοιτάει στα μάτια, με τα γαλάζια αθώα ματάκια του πίσω από τα στρογγυλά geek γυαλάκια του, χωρίς να ζητάει κάτι, λέγοντας μόνο «κακή εγωίστρια μονοφαγού Τζένη, κακή μικρή εγωίστρια».
«Το μολύβι μου φοράς στα μάτια»; Τον ρώτησα εγώ όσο τον έβλεπα να πλησιάζει κατά πάνω μου».
«Ναι, μου πάει»;
«Είσαι σαν gay- Σπιρτούλης»!
Και ο Αποστόλης έκατσε πάνω μου βγάζοντας τα γυαλιά του και κολλώντας τη μούρη του στη δική μου. Με πιάσανε τα γέλια αλλά δε μπορούσα να γελάσω καλά, μου είχε πλακώσει το θώρακα.
«Μη ρε βλάκα, ξεκαβάλα, θα σκάσω» μα εκείνος μου έπιασε τα χέρια κι εγώ για πρώτη φορά πρόσεξα πόσο βαθύ σκούρο μπλε χρώμα έχουν τα μάτια του αδερφού μου.
«Θα τιμωρηθείς που είσαι τόσο εγωίστρια και δεν παίζεις στο παιχνίδι σου τα άλλα παιδάκια»;
«Τι»; Γέλασα εγώ.
«Αυτό που σου λέω. Γύρνα μπρούμυτα»!
«Τι λες μωρέ»
«Γύρνα και μην τολμήσεις να φωνάξεις τη μαμά γιατί θα σου γεμίζω ιούς το pc, κατάλαβες»! είπε και μου έστριψε το χέρι.
«Αου, άου! Ηλίθιο! Πονάω»!
«Το ξέρω! Γύρνα λοιπόν».
Γύρισα μπρούμυτα και μου είπε να βάλω το χέρι μου εκεί ακριβώς που το είχα πριν. «Δεν έχεις δικαίωμα να μου φέρεσαι σαν...» πήγα να πω, αλλά μου πίεσε το πρόσωπο στο μαξιλάρι. «Θα είσαι καλό και υπάκουο κορίτσι, ναι; Βάλε το χεράκι σου εκεί που πρέπει»!
Ήμουν 15 χρονών και ο Αποστόλης 17μισό. Τον άφηναν να βγαίνει, του είχαν εμπιστοσύνη, είχε και κορίτσια –όλο τις βοήθαγε με τους υπολογιστές, δε μπορεί, κάποια θα του καθόταν. Αν μου άρεσε ο Αποστόλης; Ως άντρας; Δεν ξέρω. Μα δεν ήταν άντρας. Ήταν ένα ψηλό γαλανομάτικο αγόρι με γυαλάκια και τόσο σπαστικά έξυπνος που ήθελα να τον βαρέσω. Δεν είχα σκεφτεί να του κάνω κάτι άλλο ποτέ. Μόνο να τον βαρέσω! Ως εκείνο το απόγευμα. Που έσκυψε στο αφτί μου και μου είπε ...
«Συνέχισε εσύ να παίζεις σαν ένα μικρό εγωιστικό κοριτσάκι και θα σου δείξω τι χάνεις με το να μην κάνεις παρέα τα αγοράκια».
Και μου τράβηξε απαλά κάτω τη φόρμα. Και το κιλοτάκι. Κι όπως έγειρε πάνω μου έβαλε το χέρι του μπροστά στο στόμα μου. Και θυμάμαι του δάγκωσα τα δάχτυλα. Για να μην φωνάξω.
«Πώς είναι να ακουμπάς και κάποιον άλλο με τα δαχτυλάκια σου την ώρα που το χαϊδεύεις; Ε; Για πες μου, πώς είναι να σε σουβλίζουν σαν μικρό αρνάκι στον ρομαντικό σου λιβάδι»;
Ένιωθα το σκουλαρίκι του, τον μικρό Jack Skeleton να γαργαλάει το αφτί μου και θυμάμαι δε μπορούσα να πω λέξη. Από ντροπή. Ή έκπληξη. Ή ηδονή. Μάλλον όλα μαζί. Θυμάμαι ότι παρότι ήμουν μπρούμυτα κι έβλεπα μόνο το κεφαλάρι του κρεβατιού μου, εγώ μπροστά μου έβλεπα ξανά και ξανά τα μπλε μάτια του, βαμμένα με το μολύβι μου γύρω γύρω και ήταν σα να μην τα είχα ξαναδεί ποτέ και ήθελα να βάλω τα κλάματα γιατί εγώ ήθελα να με κρατάει αγκαλιά και να μου λέει γλυκόλογα κι εκείνος μόνο «το σκεφτόταν το πουτανάκι ότι θα έρθει η στιγμή να το γεμίσουν; Το σκεφτόσουν πουτανάκι, πες μου; Σ’ αρέσει που σε γεμίζω;». Κι εγώ ήθελα να βάλω τα κλάματα κι έβλεπα τα σκούρα μπλε μάτια του μπροστά μου και έπαιρνα ανάσες και δεν ήξερα τι να αισθανθώ. Δεν ήξερα.

Το βράδυ στο τραπέζι δεν είχα όρεξη και ο Αποστόλης έφτασε αργοπορημένος απ’ τη βόλτα με το μηχανάκι με τους φίλους του. Ούτε την επομένη είχα όρεξη, ούτε τη μεθεπομένη και δεν ήθελα να βγω απ’ το δωμάτιο. Και η μαμά μου έστειλε το φαγητό με τον Απόστολο, μήπως με καταφέρει να φάω κάτι. Μπήκε και με βρήκε στο σκοτάδι, άυπνη τρεις μέρες. Τα μάτια του ήταν πάλι διαφορετικά. Ήταν πάλι σκούρα μπλε.
«Τα μάτια σου κανονικά είναι γαλάζια, αυτά τα μάτια που φοράς όταν μπαίνεις εδώ δεν είναι τα δικά σου, όταν μπαίνεις εδώ δεν ξέρω ποιος είσαι» του είπα και τον έσπρωξα όταν πήγε να πλησιάσει.
«Τα δικά σου μάτια πάλι είναι πάντα καστανά και το δέρμα σου έχει γεύση από κάστανο και όταν μπαίνω εδώ θέλω να σε πάρω με χίλιους τρόπους μέχρι να νιώσω κάθε μυ και κόκαλο μέσα στο κορμάκι σου».

Έρευνες λένε πως το 15% των κοριτσιών και το 10% των αγοριών παίζουν σεξουαλικά παιχνίδια με τα αδέρφια τους –αυτό μεταφράζεται σε επίδειξη γεννητικών οργάνων και χαδάκια, όχι επαφή. Εμείς δεν ήμασταν σε αυτή τη στατιστική. Ερχόταν στο δωμάτιό μου για καιρό. Αν και όχι πολύ συχνά. Με τα σκούρα μπλε μάτια του. Και μόνο την ημέρα που έφυγε για το Μεταπτυχιακό στην Αγγλία μου άφησε στο κομοδίνο αυτό.

Και ήξερα ότι η παιδική ηλικία πέρασε. Μεγαλώσαμε. Και δεν θα τον ξαναδώ. Έτσι.