Κρυφτό και κυνηγητό

Πρώτη φορά βλέπω τόσο μεγάλο σπίτι όσο αυτό. Πρώτη φορά θέλω να το ψάξω όλο παίζοντας «κρυφτό».
Ο μικρότερος φυλάει κι εμείς πάμε να χαθούμε και να μη μας βρει κανείς. Σκαλοπάτια να περνάμε δυο-δυο και παράθυρα πηδάμε να κρυφτούμε στα χορτάρια της αυλής. Τα κλειδιά κρυφά γυρνάμε για τα δώματα και μέρη σκοτεινά και στις μύτες περπατάμε και με βλέματα μιλάμε σιωπηλά.

«Όχι, φύγε, δε χωράμε, θα μας δούνε, βγες κι άλλη κρυψώνα βρες»,
«Εγώ σου ’δειξα το δρόμο, δε θα φύγω, θα χωρέσουμε» μου λες.
«Μα μην είσαι τόσο βλάκας, αν μας πιάσουν θα φυλάς μετά εσύ».
«Να φιλάς θέλει παρέα, αν φιλάω θα πρέπει να φιλάς κι εσύ».
«Μη με κάνεις να γελάω, θα μ’ ακούσουν και θα έρθουν όλοι εδώ».
«Άμα λήξει το παιχνίδι και κερδίσουμε γκρινιάρα, θα κεράσεις παγωτό!».
«Στο τραπέζι θα μας βρούνε, ούτε κάτω απ’ το κρεβάτι –είναι χαμηλό»
«Έλα, ας κάνουμε σαν γάτοι, ας κρυφτούμε μες στο πάπλωμα κι οι δυο»

Και ενώ οι άλλοι κάτω ψάχνουν με τα χέρια μας αναζητάμε εμείς, ο ένας τον άλλο στα σκοτάδια, με ψιθύρους και παιχνίδια της αφής. Κι όπως χάνω το μυαλό μου κι όπως κρύβεσαι στην αγκαλιά μου εσύ, το κρυφτό αυτό μ' αρέσει, το μυστήριο μυστικό της επαφής.

Και κανείς τους δε μας βρήκε κι όπως βγαίνουμε απ' το σκέπασμα μαζί, εσύ ντύνεσαι και φεύγεις και στη πόρτα λες "πιάσε με αν μπορείς"!
Και θυμάμαι τότε πάλι πώς μπορεί να είχε πλάκα το κρυφτό, μα τα αγόρια παίζαν λίγο μετά θέλανε πάντα κυνηγητό...