Του Άη Γιώργη

Απ' τους ώμους να, η Άνοιξη περνά,
γύρω φτερουγίζει,
ξεχνάει εμένα.
Μέρα της χαράς ποια ζωή φοράς;
Δρόμο δρόμο παίρνεις
χωρίς εμένα.

Του ουρανού πουλιά πάρτε με αγκαλιά
το βουνό γεμίζει κεριά αναμένα
Nα κι η Πούλια ξημερώνει το θεό παρακαλώ
μα το φως που δυναμώνει
δε μου φέρνει
δε μου φέρνει
'κείνον που αγαπώ.

Το όνομα του ανθός, ευωδιάς βυθός,
πείτε στα κορίτσια να μην το λένε
μέρα σαν κι αυτή στ' Άη Γιωργιού τ' αφτί,
που όλα τα τραγούδια για αγάπη κλαίνε.

Το καλοκαίρι, μετά από ατέρμονη γκρίνια που "δεν έχουμε πάει μια βόλτα με τα πόδια να χαρούμε το νησί", φορτώνομαι στον Πέτρο να με πάει στον Άη Γιώργη τον Μεθυστή -ένα ξωκλήσι κρυμμένο στα χωράφια του Μεσοχωρίου Καρπάθου. Ο ήλιος καίει, περπατάμε ώρα, τα αγκαθια μου έχουν τσακίσει τα πόδια, χάνουμε τον δρόμο, πηδάμε πεζούλες και χαντάκια -και για κάποιο λόγο εγώ θεωρώ ότι δε μπορεί να γίνει αλλιως: τι αξία έχει μια άνακάλυψη χωρίς ταλαιπωρία. Όταν πια φτάνουμε ο Πέτρος, παιδί της πόλης και των media, με εκπλήσει ανάβοντας καντήλια και καθαριζοντας το χώρο. Εγώ κοιτώ την αγιογραφία - ο Άη Γιώργης παληκάρι με φτερά στην πλάτη, καβάλα στ' άσπρο άλογο -και μουρμουράω κάτι ευχές για έναν άλλο Γιώργo...

Όπου Γιώργος δεν είναι απαραίτητα μάλαμα
αλλιώς γιατί ρωτάς την κυρα Γιώργαινα ο Γιώργος της που πάει;
Αλλά στο ελληνικό παραδοσιακό ασυνείδητο ο Άη Γιώργης είναι κάτι σαν τον Αλέξη Τσίπρα για το σήμερα: ο τέλειος γαμπρος!
Είναι νέος, καβαλάρης, σκοτώνει το δράκο, σώζει το νερό του χωριού και το κορίτσι. Πόσο μάλλον αν είναι ο Άη Γιώργης ο Μεθυστής, πιθανόν να σώζει και το νερό της ζωής (ήτοι το ουίσκι του χωριού- δικός μας είναι σου λέω)! :)

Οι Γιώργηδες γιορτάζουν στην καρδιά της Άνοιξης και τους προικίζει η φύση να ναι πάντα ανθισμένοι (ξέρω πολλούς Γιώργους και είναι όλοι παιδιά- περιβόλια)! Οι Γιώργοι είναι γεωργοί της χαράς και τυχερές όσες τους έχουν!

Χρόνια τους Πολλά- ζωή να χουν τα παιδιά!