Ήδη εδώ και δύο εβδομάδες οι διαδικτυακές κοινότητες στην Ελλάδα και παγκοσμίως, φλέγονται από μία εξοργιστική είδηση: ο Guillermo Habacuc Vargas έδεσε και άφησε να πεθάνει της πείνας έναν αποσκελετωμένο αδέσποτο σκύλο, τον Natividad. Σαδιστικό άλλα συνηθισμένο; Η πράξη του όμως αυτή παρουσιάστηκε το 2007 ως καλλιτεχνικό έκθεμα στην γκαλερί της Κόστα Ρίκα "Centro Nacional de la Cultura". Το γεγονός αυτό κινητοποίησε τεράστια κύματα διαδικτυακής διαφωνίας για αυτού του είδους την τέχνη αλλά και την έναρξη μιας διαδικτυακής συλλογής υπογραφών που εξέφραζε τη ρητή αντίθεσή της στην επανάληψη του εκθέματος στη Μπιενάλε Κεντροαμερικανών Καλλιτεχνών στην Ονδούρα το 2008 (με συγκεντρωμένες ήδη πάνω από δύο εκατομμύρια υπογραφές).
Απέφυγα αρχικά να αναπαραγάγω μια οποιαδήποτε οργή, ή έστω αντίθεση, κάνοντας μια επιπόλαιη έρευνα στο google (άκαρπη σε ακριβή στοιχεία), αλλά και παρατηρώντας τη σιωπή των ευαισθητοποιημένων για τέτοια θέματα (που ελέγχουν όμως προσεκτικά και τις πηγές τους), Λασκαράτου – Ροΐδη και αποκαλυμμένης Ίσιδας. Στην πορεία ο φίλοι Νεφέλικας (1, 2) και Urfurslaag (1, 2, 3) εξέφρασαν τεκμηριωμένα τις επιφυλάξεις τους, στέλνοντας με και στους/τις εξίσου ψύχραιμους/ες Chumba, Λολίτα, Justanothergoneoff και Αρκούδο. [Αν οι σύνδεσμοι σας φαίνονται πολλοί, ξεκινήστε από τους Νεφέλικα κι Αρκούδο. Αν πάλι θέλετε να διαβάσετε αντίθεση κι οργή, επισκεφθείτε για αρχή τους/τις Αθηνά [1, 2, 3], Polsemannen, Παράφωνο και ArtAttack. Στη συλλογή υπογραφών δε θα σας στείλω.]
Το μόνο που μπορώ λοιπόν να σας παρουσιάσω ως σίγουρο είναι ότι σε μια γκαλερί της Κόστα Ρίκα εκτέθηκε για κάποιες ώρες ένας αδέσποτος αποσκελετωμένος σκύλος, ο Νατιβιδάδ, για τον οποίο δηλωνόταν ότι θα αφεθεί εκεί δεμένος να λιμοκτονήσει. Σκοπός ήταν να καταδειχθεί η αδιαφορία των φιλότεχνων επισκεπτών/τριών, από τους οποίους/ες κανείς/μία δε διαμαρτυρήθηκε. Ο σκύλος μπορεί να πέθανε, να ταϊζόταν από τον καλλιτέχνη εκτός ωρών έκθεσης, να δραπέτευσε, ή να αφέθηκε ελεύθερος. [Για τις αντικρουόμενες πηγές, κατευθυνθείτε στον Νεφέλικα 2.]
Όσοι/ες δε δέχτηκαν αυτές τις επιφυλάξεις (οπότε θεώρησαν ότι ο σκύλος πέθανε στο όνομα της τέχνης) σκυλόβρισαν τον καλλιτέχνη, εξέφρασαν την αηδία τους, ζήτησαν να απαγορευθεί κάθε τέτοιο καλλιτεχνικό έργο και μάλλον υπέγραψαν στη διαδικτυακή συλλογή υπογραφών. Ακόμη όμως και αρκετοί/ές από όσους/ες αναγνώρισαν την αντιφατικότητα των πηγών, δήλωσαν τη ρητή διαφωνία τους με το να χρησιμοποιείται ως έκθεμα ένα ζώο και οι περισσότεροι/ες υπερθεμάτισαν ότι «αυτό δεν είναι τέχνη» ή έστω ότι «αυτό είναι κακή τέχνη». Κάπου εδώ ξεκινάει το πραγματικό θέμα αυτής της ανάρτησης.
Στο μίξερ του μυαλού μου τα παραπάνω μπλέχτηκαν με τρία σχετικά (από διαφορετικές πλευρές) γεγονότα. Για τη στρατιωτική μου θητεία έχω γράψει ελάχιστα σε αυτό το ιστολόγιο και μάλλον θα συνεχίσει έτσι, ήταν μία σκούρα γκρι περίοδος της ζωής μου (κυρίως για τις απογοητεύσεις που τη συνόδευσαν εκτός στρατού), οπότε προτιμώ να μην την πολυθυμάμαι γράφοντας. Ίσως όμως το πιο μαύρο της σημείο ήταν ότι για δύο μήνες σε ένα ορεινό φυλάκιο της Χίου παρακολουθούσα τους τέσσερις συναδέλφους μου να βασανίζουν και να σκοτώνουν γάτες και σκύλους με οξύ, πέτρες, θηλειές και καυτό λάδι, κάτω από την ανοχή του ηλίθιού μας δόκιμου. Ναι, φυσικά και αντέδρασα και φώναξα και έδιωχνα τα ζώα όταν πλησιάζαν στο φυλάκιο, ήμουν όμως ένας και ήταν τέσσερις, οπότε από ένα σημείο και μετά βυθίστηκα στη στοργική αγκαλιά της απαθούς κατάθλιψης, όπως και τόσες άλλες φορές που έχω συναντήσει δυσκολίες. Καμία υπογραφή δε με ξεπλένει από τη συγκεκριμένη βαρβαρότητα που ανέχτηκα εκείνο το σκοτεινό καλοκαίρι.
Περνώντας σε ένα ζήτημα χαλαρότερο, πρόσφατα στειρώσαμε το γάτο μας, ο οποίος ήταν πλέον σε οίστρο, άφηνε στις πολυθρόνες ένα υγρό με φρικιαστική οσμή μαζί με τα ούρα του και ούρλιαζε σαν δαιμονισμένος (με δεδομένο ότι μένουμε σε διαμέρισμα, αν τον αφήναμε ξαμολυτό να βρει γάτα στη γειτονιά, μάλλον δε θα τον ξαναβλέπαμε). Έχουμε λοιπόν ήδη δύο γεγονότα βίας σε ζώο που άφησα να γίνουν, το πρώτο γιατί ήμουνα δειλός, το δεύτερο γιατί ήθελα τη βολή μου, για να μην αναφέρω ότι τίποτα δεν έχω κάνει για τα τόσα αδέσποτα που γυρνούν σε αυτή τη βίαιη τσιμεντούπολη, ούτε να αφήσω καν ένα πιατάκι με φαΐ στην εξώπορτα της πολυκατοικίας μου. Ας μην παρεξηγηθώ, σε καμία περίπτωση δεν υπονοώ πως όσοι/ες υπογράψανε είναι απαθείς απέναντι στα αδέσποτα. Δεν είδα όμως και καμιά σταυροφορία υπογραφών να τρέξει στη μπλογκόσφαιρα για τα ζώα που έχουμε δίπλα ή μέσα από την πόρτα μας, αναρτήσεις προσωπικές αλλά και πιο πολιτικές ναι, συντονισμένη δράση όμως όχι. Οι προσωπικές μου εμπειρίες αναφέρθηκαν απλώς και μόνο για να καταδείξω ότι αφορμές και ευκαιρίες έχουμε υπερβολικά πολλές, για να χρειαζόμαστε έναν καλλιτέχνη από την Κόστα Ρίκα.
Ένας λόγος εξάλλου που μάλλον αντιπαθώ τις διαδικτυακές κινητοποιήσεις είναι ότι σπάνια έχουν χαρακτηριστικά κινηματικά, όχι με την παλαιομαρξιστική έννοια, αλλά την απλή και καθημερινή, σπάνια σκοπεύουν δηλαδή να ξεσηκώσουνε τους διαδικτυακούς πολίτες από την άνεση της πολυθρόνας τους με τα ροδάκια. Το πολύ πολύ να τους/τις κινήσουν καθιστούς/ές προς τον εκτυπωτή ή να τους/τις στρέψουν για λίγο στην τηλεόραση που κάτι σχετικό με την κινητοποίηση θα παίζει, κρυφή μας προσμονή παρά την απαξίωση που της τρέφουμε. Πέρα δηλαδή από τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, ποια άλλη εκβολή απ’ το διαδίκτυο στους δρόμους έχουμε να θυμηθούμε; Και μήπως είναι εντέλει βολικός ένας σκύλος που βασανίζεται στην Κόστα Ρίκα;
Είπα τηλεόραση και θυμήθηκα το τρίτο γεγονός που με απασχόλησε συνδυασμένο με το Vargas. Αν βλέπετε δελτία ειδήσεων αυτές τις μέρες ή έστω το Λαζόπουλο, πιθανόν και να πετύχατε τη βασιλική φαιδρότητα του Πλεύρη senior να επαίρεται αλλά και να εξηγεί πώς κατάφερε να απαγορευτεί από τις σχολικές βιβλιοθήκες το βιβλίο της Έρσης Σωτηροπούλου «Ζιγκ ζαγκ στις νεραντζιές», με τη βοήθεια βέβαια του δικαστή Γεωργίου Γαβαλά (περισσότερα στο Ροΐδη). Ελάχιστα ιστολόγια ασχολήθηκαν με αυτό το ζήτημα, παρόλο που παίχτηκε από τα κυρίαρχα μέσα, αντίθετα ένα πλήθος ιστολόγων προέτρεψαν σε υπογραφή ώστε να μη φιλοξενηθεί ο Βάργκας στη Μπιενάλε της Ονδούρας. Με αυτά και με εκείνα, ξέρουμε ωραία ωραία να υπογράφουμε υπέρ της ελευθερίας στο διαδίκτυο και κατά της νομοθετικής ρύθμισης στη μπλογκόσφαιρα, ξέρουμε επίσης να υπογράφουμε ώστε να μην εκθέσει ένας καλλιτέχνης τα έργα του, ξέρουμε και να σφυρίζουμε κλέφτικα όταν η λογοκρισία δεν χτυπά την πόρτα μας.
Θα μου πείτε ο Vargas κάνει «κακή τέχνη» ή ακόμη περισσότερο «δεν κάνει τέχνη», ενώ η Σωτηροπούλου πήρε Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας. Από παλιά δυσκολευόμουνα πολύ να ξεχωρίσω καλή από κακή τέχνη, το προηγούμενο Σάββατο όμως έστειλα μια φίλη θεατρολόγο σε μία εξαιρετική κατά τη γνώμη μου παράσταση, για να τη βρω μετά το τέλος της σοκαρισμένη να δηλώνει ότι δεν έχει δει τίποτα χειρότερο φέτος, πιθανόν και σε όλη της τη ζωή. Το έχουμε πει και άλλες φορές εδώ, το γούστο είναι μια κοινωνικο-ιστορική κατασκευή που χωροχρονικά ποικίλλει και δε χωράει αντικειμενικότητες, χωράει όμως ευκολότερα ηθική: κανένα πλάσμα που πονάει δεν πρέπει να βασανίζεται για καλλιτεχνικούς λόγους (το πιο τερατώδες παράδειγμα είναι νομίζω οι αριστουργηματικές εικόνες της Λένι Ρίφενσταλ με τρόφιμους στρατόπεδων συγκέντρωσης), για το Vargas όμως δεν ξέρουμε ακόμα αν το έκανε και μάλλον θα μείνουμε με την απορία. Τη δικαιολογημένη αντίθεση απέναντι στην τεκμηριωμένη έλλειψη συναίνεσης του Natividad να δεθεί σε μία έκθεση τη βρίσκω από την άλλη κάπως πρεσβυωπική, όταν συνυπάρχει με την τεκμηριωμένη έλλειψη συναίνεσης όλων των αδέσποτων, οικόσιτων και εκτρεφόμενων για σφαγή ζώων αυτής της χώρας, όσον αφορά τις συνθήκες της ζωής τους.
Σας έχω ξεσυνηθίσει από σεντόνια, τόσο όμως χρειάστηκα για να ξεδιπλώσω την πρεσβυωπική υποκρισία, τον εγωκεντρισμό και την απάθειά μου, απέναντι στα ζώα κατ’ αρχήν και γενικότερα στους ανθρώπους. Ναι, τη δική μου, εγώ είμαι το πρόβλημα και όχι ένας Vargas στην Κόστα Ρίκα, με την οποία πρώτη φορά ασχολήθηκα στη ζωή μου και πιθανόν να μην ξανασχοληθώ. Όπως και με τόσα άλλα.
Απέφυγα αρχικά να αναπαραγάγω μια οποιαδήποτε οργή, ή έστω αντίθεση, κάνοντας μια επιπόλαιη έρευνα στο google (άκαρπη σε ακριβή στοιχεία), αλλά και παρατηρώντας τη σιωπή των ευαισθητοποιημένων για τέτοια θέματα (που ελέγχουν όμως προσεκτικά και τις πηγές τους), Λασκαράτου – Ροΐδη και αποκαλυμμένης Ίσιδας. Στην πορεία ο φίλοι Νεφέλικας (1, 2) και Urfurslaag (1, 2, 3) εξέφρασαν τεκμηριωμένα τις επιφυλάξεις τους, στέλνοντας με και στους/τις εξίσου ψύχραιμους/ες Chumba, Λολίτα, Justanothergoneoff και Αρκούδο. [Αν οι σύνδεσμοι σας φαίνονται πολλοί, ξεκινήστε από τους Νεφέλικα κι Αρκούδο. Αν πάλι θέλετε να διαβάσετε αντίθεση κι οργή, επισκεφθείτε για αρχή τους/τις Αθηνά [1, 2, 3], Polsemannen, Παράφωνο και ArtAttack. Στη συλλογή υπογραφών δε θα σας στείλω.]
Το μόνο που μπορώ λοιπόν να σας παρουσιάσω ως σίγουρο είναι ότι σε μια γκαλερί της Κόστα Ρίκα εκτέθηκε για κάποιες ώρες ένας αδέσποτος αποσκελετωμένος σκύλος, ο Νατιβιδάδ, για τον οποίο δηλωνόταν ότι θα αφεθεί εκεί δεμένος να λιμοκτονήσει. Σκοπός ήταν να καταδειχθεί η αδιαφορία των φιλότεχνων επισκεπτών/τριών, από τους οποίους/ες κανείς/μία δε διαμαρτυρήθηκε. Ο σκύλος μπορεί να πέθανε, να ταϊζόταν από τον καλλιτέχνη εκτός ωρών έκθεσης, να δραπέτευσε, ή να αφέθηκε ελεύθερος. [Για τις αντικρουόμενες πηγές, κατευθυνθείτε στον Νεφέλικα 2.]
Όσοι/ες δε δέχτηκαν αυτές τις επιφυλάξεις (οπότε θεώρησαν ότι ο σκύλος πέθανε στο όνομα της τέχνης) σκυλόβρισαν τον καλλιτέχνη, εξέφρασαν την αηδία τους, ζήτησαν να απαγορευθεί κάθε τέτοιο καλλιτεχνικό έργο και μάλλον υπέγραψαν στη διαδικτυακή συλλογή υπογραφών. Ακόμη όμως και αρκετοί/ές από όσους/ες αναγνώρισαν την αντιφατικότητα των πηγών, δήλωσαν τη ρητή διαφωνία τους με το να χρησιμοποιείται ως έκθεμα ένα ζώο και οι περισσότεροι/ες υπερθεμάτισαν ότι «αυτό δεν είναι τέχνη» ή έστω ότι «αυτό είναι κακή τέχνη». Κάπου εδώ ξεκινάει το πραγματικό θέμα αυτής της ανάρτησης.
Στο μίξερ του μυαλού μου τα παραπάνω μπλέχτηκαν με τρία σχετικά (από διαφορετικές πλευρές) γεγονότα. Για τη στρατιωτική μου θητεία έχω γράψει ελάχιστα σε αυτό το ιστολόγιο και μάλλον θα συνεχίσει έτσι, ήταν μία σκούρα γκρι περίοδος της ζωής μου (κυρίως για τις απογοητεύσεις που τη συνόδευσαν εκτός στρατού), οπότε προτιμώ να μην την πολυθυμάμαι γράφοντας. Ίσως όμως το πιο μαύρο της σημείο ήταν ότι για δύο μήνες σε ένα ορεινό φυλάκιο της Χίου παρακολουθούσα τους τέσσερις συναδέλφους μου να βασανίζουν και να σκοτώνουν γάτες και σκύλους με οξύ, πέτρες, θηλειές και καυτό λάδι, κάτω από την ανοχή του ηλίθιού μας δόκιμου. Ναι, φυσικά και αντέδρασα και φώναξα και έδιωχνα τα ζώα όταν πλησιάζαν στο φυλάκιο, ήμουν όμως ένας και ήταν τέσσερις, οπότε από ένα σημείο και μετά βυθίστηκα στη στοργική αγκαλιά της απαθούς κατάθλιψης, όπως και τόσες άλλες φορές που έχω συναντήσει δυσκολίες. Καμία υπογραφή δε με ξεπλένει από τη συγκεκριμένη βαρβαρότητα που ανέχτηκα εκείνο το σκοτεινό καλοκαίρι.
Περνώντας σε ένα ζήτημα χαλαρότερο, πρόσφατα στειρώσαμε το γάτο μας, ο οποίος ήταν πλέον σε οίστρο, άφηνε στις πολυθρόνες ένα υγρό με φρικιαστική οσμή μαζί με τα ούρα του και ούρλιαζε σαν δαιμονισμένος (με δεδομένο ότι μένουμε σε διαμέρισμα, αν τον αφήναμε ξαμολυτό να βρει γάτα στη γειτονιά, μάλλον δε θα τον ξαναβλέπαμε). Έχουμε λοιπόν ήδη δύο γεγονότα βίας σε ζώο που άφησα να γίνουν, το πρώτο γιατί ήμουνα δειλός, το δεύτερο γιατί ήθελα τη βολή μου, για να μην αναφέρω ότι τίποτα δεν έχω κάνει για τα τόσα αδέσποτα που γυρνούν σε αυτή τη βίαιη τσιμεντούπολη, ούτε να αφήσω καν ένα πιατάκι με φαΐ στην εξώπορτα της πολυκατοικίας μου. Ας μην παρεξηγηθώ, σε καμία περίπτωση δεν υπονοώ πως όσοι/ες υπογράψανε είναι απαθείς απέναντι στα αδέσποτα. Δεν είδα όμως και καμιά σταυροφορία υπογραφών να τρέξει στη μπλογκόσφαιρα για τα ζώα που έχουμε δίπλα ή μέσα από την πόρτα μας, αναρτήσεις προσωπικές αλλά και πιο πολιτικές ναι, συντονισμένη δράση όμως όχι. Οι προσωπικές μου εμπειρίες αναφέρθηκαν απλώς και μόνο για να καταδείξω ότι αφορμές και ευκαιρίες έχουμε υπερβολικά πολλές, για να χρειαζόμαστε έναν καλλιτέχνη από την Κόστα Ρίκα.
Ένας λόγος εξάλλου που μάλλον αντιπαθώ τις διαδικτυακές κινητοποιήσεις είναι ότι σπάνια έχουν χαρακτηριστικά κινηματικά, όχι με την παλαιομαρξιστική έννοια, αλλά την απλή και καθημερινή, σπάνια σκοπεύουν δηλαδή να ξεσηκώσουνε τους διαδικτυακούς πολίτες από την άνεση της πολυθρόνας τους με τα ροδάκια. Το πολύ πολύ να τους/τις κινήσουν καθιστούς/ές προς τον εκτυπωτή ή να τους/τις στρέψουν για λίγο στην τηλεόραση που κάτι σχετικό με την κινητοποίηση θα παίζει, κρυφή μας προσμονή παρά την απαξίωση που της τρέφουμε. Πέρα δηλαδή από τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, ποια άλλη εκβολή απ’ το διαδίκτυο στους δρόμους έχουμε να θυμηθούμε; Και μήπως είναι εντέλει βολικός ένας σκύλος που βασανίζεται στην Κόστα Ρίκα;
Είπα τηλεόραση και θυμήθηκα το τρίτο γεγονός που με απασχόλησε συνδυασμένο με το Vargas. Αν βλέπετε δελτία ειδήσεων αυτές τις μέρες ή έστω το Λαζόπουλο, πιθανόν και να πετύχατε τη βασιλική φαιδρότητα του Πλεύρη senior να επαίρεται αλλά και να εξηγεί πώς κατάφερε να απαγορευτεί από τις σχολικές βιβλιοθήκες το βιβλίο της Έρσης Σωτηροπούλου «Ζιγκ ζαγκ στις νεραντζιές», με τη βοήθεια βέβαια του δικαστή Γεωργίου Γαβαλά (περισσότερα στο Ροΐδη). Ελάχιστα ιστολόγια ασχολήθηκαν με αυτό το ζήτημα, παρόλο που παίχτηκε από τα κυρίαρχα μέσα, αντίθετα ένα πλήθος ιστολόγων προέτρεψαν σε υπογραφή ώστε να μη φιλοξενηθεί ο Βάργκας στη Μπιενάλε της Ονδούρας. Με αυτά και με εκείνα, ξέρουμε ωραία ωραία να υπογράφουμε υπέρ της ελευθερίας στο διαδίκτυο και κατά της νομοθετικής ρύθμισης στη μπλογκόσφαιρα, ξέρουμε επίσης να υπογράφουμε ώστε να μην εκθέσει ένας καλλιτέχνης τα έργα του, ξέρουμε και να σφυρίζουμε κλέφτικα όταν η λογοκρισία δεν χτυπά την πόρτα μας.
Θα μου πείτε ο Vargas κάνει «κακή τέχνη» ή ακόμη περισσότερο «δεν κάνει τέχνη», ενώ η Σωτηροπούλου πήρε Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας. Από παλιά δυσκολευόμουνα πολύ να ξεχωρίσω καλή από κακή τέχνη, το προηγούμενο Σάββατο όμως έστειλα μια φίλη θεατρολόγο σε μία εξαιρετική κατά τη γνώμη μου παράσταση, για να τη βρω μετά το τέλος της σοκαρισμένη να δηλώνει ότι δεν έχει δει τίποτα χειρότερο φέτος, πιθανόν και σε όλη της τη ζωή. Το έχουμε πει και άλλες φορές εδώ, το γούστο είναι μια κοινωνικο-ιστορική κατασκευή που χωροχρονικά ποικίλλει και δε χωράει αντικειμενικότητες, χωράει όμως ευκολότερα ηθική: κανένα πλάσμα που πονάει δεν πρέπει να βασανίζεται για καλλιτεχνικούς λόγους (το πιο τερατώδες παράδειγμα είναι νομίζω οι αριστουργηματικές εικόνες της Λένι Ρίφενσταλ με τρόφιμους στρατόπεδων συγκέντρωσης), για το Vargas όμως δεν ξέρουμε ακόμα αν το έκανε και μάλλον θα μείνουμε με την απορία. Τη δικαιολογημένη αντίθεση απέναντι στην τεκμηριωμένη έλλειψη συναίνεσης του Natividad να δεθεί σε μία έκθεση τη βρίσκω από την άλλη κάπως πρεσβυωπική, όταν συνυπάρχει με την τεκμηριωμένη έλλειψη συναίνεσης όλων των αδέσποτων, οικόσιτων και εκτρεφόμενων για σφαγή ζώων αυτής της χώρας, όσον αφορά τις συνθήκες της ζωής τους.
Σας έχω ξεσυνηθίσει από σεντόνια, τόσο όμως χρειάστηκα για να ξεδιπλώσω την πρεσβυωπική υποκρισία, τον εγωκεντρισμό και την απάθειά μου, απέναντι στα ζώα κατ’ αρχήν και γενικότερα στους ανθρώπους. Ναι, τη δική μου, εγώ είμαι το πρόβλημα και όχι ένας Vargas στην Κόστα Ρίκα, με την οποία πρώτη φορά ασχολήθηκα στη ζωή μου και πιθανόν να μην ξανασχοληθώ. Όπως και με τόσα άλλα.
15 σχόλια:
Να απλώνεις πιο συχνά τα σεντόνια σου φίλε άμμε, γιατί αν και λίγο λερωμένα (όπως όλων μας) καλύτερα να φαίνονται παρά να κρύβονται σε σκοτεινά καλάθια.
Το κείμενο σου συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο τους λόγους που έφαγα τόσο χρόνο μ' αυτή την υπόθεση, παλεύοντας να αποδείξω ότι εξακολουθεί να ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας όταν βασίζουμε την κρίση μας σε ελλειπή (έως κατασκευασμένα) στοιχεία, καθώς και το ότι είναι υποκριτικό να ασχολούμαστε με μία αμφιλεγόμενη καλλιτεχνική πράξη στην άλλη άκρη του κόσμου ενώ γυρνάμε την πλάτη σε πολύ σοβαρότερα πράγματα που συμβαίνουν δίπλα μας. Δυστυχώς, είναι ζήτημα να έπεισα μια χούφτα ανθρώπους κι απέναντί μου έχω εκατομμύρια...
"Είσαι αυτό που διαβάζεις": Το μήνυμα του δαιμόνιου Vargas, γραμμένο με τις κροκέτες που εμείς οι ίδιοι στερούμε από τα κάθε λογής αδέσποτα που συναντάμε στη ζωή μας (και αμέσως μετά ξεχνάμε), είναι ό,τι πιο δυνατό και τεκμηριωμένο έχει πέσει στην αντίληψη μου το τελευταίο διάστημα. Δεν έχει να κάνει μόνο με την άγνοια και τις προκαταλήψεις μας, ούτε με την ανάγκη μας να ξεπλύνουμε τις ενοχές μας πατώντας ένα ανώδυνο και βιαστικό κλικ για να καταδικάσουμε κάτι που δεν γνωρίζουμε καν αν συνέβη ή όχι. Έχει να κάνει με μία ανησυχητική εξάπλωση του φασισμού της καθημερινότητας, του σύγχρονου σκοταδισμού που βρίσκει πρόσφορο έδαφος στο λαβύρινθο του διαδικτύου για να αναπτυχθεί.
Κατά βάθος, πολλοί από εμάς (ακόμα κι όσοι αυτοχαρακτηρίζονται ως "προοδευτικοί") επικροτούν την απόσυρση ενός σχολικού αναγνώσματος που περιέχει τη λέξη "μαλάκας" ή προσβάλλονται που ένα σκελετωμένο σκυλάκι έγινε έκθεμα σε αίθουσα τέχνης, ενώ δεν επιδεικνύουν ανάλογα αντανακλαστικά στο γεγονός ότι απέχουμε λίγα χιλιοστά από ένα οικονομικό και πολιτισμικό κραχ που θα μας οδηγήσει ολοταχώς πίσω στο Μεσαίωνα.
Τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι κινδυνεύουν με λιμό φίλε, 170.000 σπίτια ζητούν να κατασχέσουν οι τράπεζες μόνο στην Ελλάδα, ολόκληρος ο κόσμος φλέγεται και οι μολυσμένοι ωκεανοί όπου να'ναι θα σηκωθούν να μας πνίξουν - κι εμείς εξαντλούμε την ευαισθησία μας σε κυνήγια μαγισσών που θίγουν την προσωπική αισθητική μας...
Φίλε Άμμος μπράβο, η καταγραφή που ανέπτυξες δείχνει πόσο σωστά "μυρίζεις" τη βλογόσφαιρα.
Στου "Ροΐδη Εμμονές" το θέμα του Βάργκας προς το παρόν το καταγράφουμε στα κιτάπια μας. Αργότερα βλέπουμε ΑΝ θα αναρτήσουμε το θέμα, γιατί έχουμε συγκεκριμένες απόψεις για την καλλιτεχνική δημιουργία.
χμ.. χμ..
τώρα φιλε Αμμε καταλαβαίνεις γιατί τσίριζα όταν έγραφα για το δικαστήριο των ζώων μου? ή όταν η μεγάλη φαρμακευτική εταιρεία κυκλοφορεί ένα φάρμακο που άφησε το ζώο μου ανάπηρο?
Γιατί οι κινητοποιήσεις πρέπει να ξεκινάνε απ' την πόρτα μας κι απ' την πόρτα του διπλανού μας και να μη χρειάζεται να φρίττουμε με περιπτώσεις σαν του Vargas.
Γιατί αυτοί που γύρισαν την πλάτη σε μένα, είσαι εσύ που τελικά έπεσες σε απάθεια με την περίπτωση του σκύλου στο στρατό, είναι οι απαθείς (τελικά) επισκέπτες της έκθεσης Vargas.
Κάθε μέρα, παντού στην Ελλάδα και πιθανόν και στο γάτο σου όταν τον στειρώσατε, χρησιμοποιείται το αντιβιωτικό που σακάτεψε τον δικό μου. Οταν όμως το ανέφερα, κάποιοι είπαν δεν ξέρω, δεν μου έχει τύχει ποτέ και γύρισαν τις πλάτες. Παρόλα αυτά όμως, όπως και με το δικαστήριο, μόνη μου πάλεψα και τα έβγαλα πέρα με την Bayer. Aν αυτή τη στιγμή έστω αναφέρεται στις παρενέργειες του φυλλαδίου το πρόβλημα αυτό, οφείλεται σε μένα. Και όχι γιατί αυτό βοήθησε το δικό μου ζώο, αλλά μήπως και βοηθήσει αυτούς που γύρισαν την πλάτη λέγοντας "εγώ δεν ξέρω, δεν μου έχει συμβεί ποτέ". Αυτό είναι κινητοποίηση Αμμε μου. Λυπάμαι που την κάνω μονίμως μόνη μου.
την καλημέρα μου
Τραγούδι των Φυτών και των Ζώων...
......Μοιάζουν κινούμενα "φυτά"..,
π' όλο αλλάζουν τόπους..,
μα μένουν, "πάντα", χαμηλά..,
κι όμως...τους λεν ανθρώπους..!
Έχουν καρδιά...κι είν' άκαρδοι..,
ψυχές που μoιάζουν βόθρους..,
τα μάτια χαμοβλέπουνε..,
γιά' δεν τους λεν...κατθρώπους..!
Είναι της Γης ζουγκλοποιοί..,
όπου γυρνούν...αντάρες..,
φέρνουνε τη Συντέλεια..,
τους λέμε μεις...Κατάρες..!..!...
(...όποιος τα ζώα δεν αγαπά..,
δεν μπορεί και τους ανθρώπους..!
...Κάλλιο ευχή : όσο, θαυματική
"ψυχο"ενέργεια...από ζώο...
παρά από....άνθρωπο..!...)
Αλέξανδρος Ζήβας,
URL : www.siopi.gr
Αποκωδικοποίηση..: ψυχής σιωπής, θρησκειών, μυθολογιών,...
Σχηματοποίηση λόγου ("ποιημάτων" μου), θεογονία, κοσμογονία,...
Γεια...
Σας ευχαριστώ πολύ και τους τρεις σας, καθώς τα σχόλια επεκτείνουν αρκετά σημεία τς ανάρτησής μου. Θα είμαι αναγκαστικά ανεπαρκής, απαντώ έχοντας μόλις γυρίσει απ' τη δουλειά.
Φίλε Νεφέλικα, είναι όλα αυτά που λες και ακόμη περισότερα. Διυλίζουμε το σκύλο και καταπίνουμε την κάμηλο, για να παραφράσω το γνωστο ρητό του Ευαγγελίου. Μια επιφύλαξη μόνο: δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ο Βάργκας ήταν τόσο δαιμόνιος ώστε να διεκδικήσει μια παγκόσμια ευαισθητοποίηση για το ζήτημα και ανάδειξη για το έργο του. Μάλλον του έκατσε και η κρυπτικότητά του μου φαίνεται μάλλον για τεχνική διαχείρισης της απρόσμενης "τύχης" του. Θα ήταν ευγενικό να σου γράψω κι άλλα, αισθάνομαι όμως πως για τα θέματα που θίγεις, δεν έχω ακόμη να πω τίποτα παραπάνω από το ποστ.
Αγαπητέ Ροΐδη σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, προσπαθησα απλώς να είμαι ψύχραιμος χωρίς να αποφύγω να μιλήσω και για μένα. Θα περιμένω το σχετικό κείμενό σας ή ένα γενικότερο κείμενο για την καλλιτεχνική δημιουργία, θα είναι τουλάχιστον μια ανάσα από τα τσιτάτα και τους αφορισμούς που κυκλοφορούνε αφειδώς στη μπλογκόσφαιρα.
Κύριε Ζήβα σας ευχαριστώ για το δεύτερο ποίημά σας που μου αφήνετε ως σχόλιο μαζί με το url σας. Ομολογώ πάντως ότι την επόμενη φορά θα πρέπει να μου γράψετε και κατι σχετικό με την ανάρτηση, για να μη σας αντιμετωπίσω ως σπάμ.
Καλή μου Ίσις, όταν τελείωνα αυτή την ανάρτηση σκεφτόμουνα ότι με έναν ιδιότυπο τρόπο κλείνει ένα κύκλο στην επικοινωνία και τη διαφωνία μας. Για αυτό το λόγο ως απάντηση του σχολίου σου θα αναφέρω και μερικά επιπλέον πράγματα, στην πρώτη ματιά άσχετα με το θέμα της ανάρτησης.
Από αρκετά μικρός υπήρξα πολιτικοποιημένος, με ένα συναίσθημα (αλλά όχι τρόπο) που τον βρίσκω ακόμα υγιή: με ένοιαζε τι συμβαίνει δίπλα από την πόρτα μου και έτσι ξεκίνησα μια περιπλάνηση στην Αριστερά και άλλους πολιτικούς χώρους, προσπαθώντας να μην ξεχνάω ότι όλα αυτά αφορούν τελικά εμένα και την καθημερινότητά μου. Οι επαγγελματικές επιλογές μου ήρθαν να συμπληρώσουν τις πολιτικές μου στάσεις, καθώς έχω δουλέψει ως εκπαιδευτικός κυρίως με αποκλεισμένους πληθυσμούς, ακόμη και σε φυλακές.
Αυτό που με έκανε όμως να συνειδητοποιήσω αυτό το κείμενό μου, κλειδώνοντας καλά με τα μέιλ που ανταλλάξαμε πριν από λίγο καιρό είναι ότι με την πάροδο του χρόνου εξειδίκευσα την ευαισθητοποίησή μου στα θέματα που είχα ασχοληθεί, διεκδικώντας για άλλη μια φορά την ασφάλεια του ειδικού, αυτού που έχει ασχοληθεί σοβαρά με ένα ζήτημα. Ήταν υπέρβαση για μένα ότι φέτος ασχολήθηκα με το οικολογικό κίνημα στην Αθήνα και συγκεκριμένα με τις γειτονιές γύρω από τον Υμηττό, έπρεπε να είμαι σαν τον χαζό στην αρχή και ακόμη και τώρα να πρέπει να δηλώνω ότι δεν ξέρω αυτό, εκείνο, το άλλο κτλ. Μου έκανε όμως απίστευτο καλό αυτό ακριβώς, το να μην ξέρω και ταυτόχρονα να τρέχω για το βουνό που είναι δίπλα μου, τον αέρα που αναπνέω, τους ελεύθερους χώρους στη γειτονιά μου.
Θα με κολάκευε να πω ότι τώρα που τα ξανασκέφτηκα, θα ασχοληθώ και με τα αδέσποτα της γειτονιάς μου ή της Αθήνας, καλωσορίζοντας μια νέα συνειδητοποίηση. Ο χρόνος όμως είναι λίγος και όταν πιάνεσαι πολλά, πάντα είσαι ανεπαρκής.
Την ανεπάρκειά μου αναγνωρίζω όλο και περισσότερο, αυτή είναι προς το παρόν η μόνη σοφία που κερδίζω. Όπως και το ότι για να πηγαίνω παραπέρα, οφείλω να παραμένω ταπεινός.
Αμμε μου καλησπέρα
Τον τελευταίο καιρό πάσχω από γενικευμένη ανικανότητα αντίληψης προφανώς γιατί όλο και λιγότερο καταλαβαίνω ορισμένα πράγματα, όπως :
- Γιατί με το που μπαίνεις σπίτι απ' την δουλειά πιάνεις να απαντήσεις στο μπλογκ. Κάτσε φάε, ξεκουράσου και ασχολήσου με αυτό λίγο αργότερα. Δεν χάθηκε κι ο κόσμος και δεν κάθεται κανείς μας με το ρολόι να περιμένει να σου κάνει παρατήρηση για το πόσο γρήγορα απάντησες.
- Δεν καταλαβαίνω επίσης την αναφορά σου στην "αριστερή σου παιδεία". Εκτός αν υπονοείς ότι όσοι δεν έχουμε περάσει από την αριστερά έχουμε υπάρξει λιγότερο ευαισθητοποιημένοι και κινητοποιημένοι σε διάφορα κοινωνικά, οικολογικά και άλλα γενικότερου ενδιαφέροντος θέματα.
- Δεν καταλαβαίνω γιατί συνδέεις την γνώση με την ταπεινότητα. Και γιατί γενικότερα συνδέεις την πρόθεση με την γνώση. Εγώ ξέρεις τι θεωρώ ταπεινότητα? να σου πει ο άλλος συμβαίνει το τάδε και εσύ να απαντήσεις "παρόλο που δεν ξέρω, πως μπορώ να βοηθήσω?", ειδικά μάλιστα αν συνηθίζεις να βοηθάς με όποιο τρόπο μπορείς. Δεν είναι χαρακτηριστικό της ταπεινότητας η λογική του ότι, επειδή δεν έχει συμβεί σε μένα κάτι, κομμάτια να γίνουν οι υπόλοιποι. Αυτές ήταν και είναι οι ενστάσεις μου εντός και εκτός αλληλογραφίας και ιστολογίων και όχι μόνο σε σένα προσωπικά.
Ίσις όσον αφορά το πρώτο και το δεύτερο ερώτημα οι απαντήσεις είναι απλές.
- Πιάστηκα με τα σχόλια μόλις γύρισα από τη δουλειά, γιατί ανυπομονούσα να το κάνω μόλις τα είδα, επιθυμία ήταν και όχι ψυχαναγκασμός. Επειδή όμως δε μου πολυάρεσε η απάντηση μου στο Νεφέλικα, απάντησα στο δικό σου, αφού έφαγα και ξεκουράστηκα λίγο, φαίνεται κι απ’ την ώρα :-)
- Αναφέρω την Αριστερά όπως ανέφερα και τα γεγονότα του φυλακίου, είναι ένα ποστ που μιλάω για την προσωπική μου πορεία/θέση σε σχέση με την πολιτική, όχι γενικώς για την πολιτική κατάσταση της Ελλάδας. Κακώς πάντως προσέλαβες το συγκεκριμένο υπονοούμενο, στο κάτω κάτω αν διατρέξεις το label «ιστοπολιτική», το μπλογκ αυτό μάλλον προς άλλους χώρους στέλνει τους επισκέπτες του συνήθως.
Τώρα όσον αφορά το τρίτο ερώτημά σου, μάλλον σου δημιούργησα λανθασμένους συνειρμούς (αν βέβαια το ζήτημα είναι να με καταλάβεις, κατά τα άλλα όλοι οι συνειρμοί καλοί είναι).
- Δε συνδέω τη γνώση αλλά τη μάθηση με την ταπεινότητα. Επίσης δε συνδέω την πρόθεση/δράση με τη γνώση, αλλά με την ταπεινότητα. Αν δηλαδή είμαι χαλαρός με το ότι δεν ξέρω κάτι ως «ειδικός ευαισθητοποιημένος ακτιβιστής» και καινούρια πράγματα θα μάθω και σε καινούρια πράγματα θα εμπλακώ βοηθώντας. Συνεπώς συμφωνώ απόλυτα μαζί σου ότι είναι πολύ σημαντικό «να σου πει ο άλλος συμβαίνει το τάδε και εσύ να απαντήσεις "παρόλο που δεν ξέρω, πως μπορώ να βοηθήσω?"» Τέλος το «κομμάτια να γίνουν οι άλλοι, αν δεν έχει συμβεί σε μένα κάτι» δεν ξέρω από που ακριβώς το συμπέρανες, με βάση τα παραδείγματά μου είναι μάλλον προφανές ότι δεν έχω υπάρξει δέντρο, πλατεία η φυλακισμένος (και μη μου πεις για προηγούμενες ενσαρκώσεις, μιλάω για το πρόσφατο παρελθόν :-) Στο ποστ περιγράφω το θυμό και την αμηχανία μου, ενώ στο σχόλιο μου προς εσένα μια διαδικασία που την αισθάνομαι ως ωρίμανση, αλλά είναι μισοτελειωμένη και ανολοκλήρωτη, μέσα σε ένα πλαίσιο περιορισμένου χρόνου, εξ’ου και ανεπαρκής.
Εν ολίγοις, στο συγκεκριμένο θέμα έρχομαι στα λόγια σου πια.
Αυτό με τα ζώα που βασανίζονται για πλάκα ήταν η αιτία ενός μεγάλο καβγά με τον φίλο της καλύτερής μου φίλης, πέρσι στην Κάρπαθο.
Υπάρχει φυσικά και το περιβόητο "γατί" του Μητσάκη και δεν ξέρω για την Σωτηροπούλου αλλά κακώς δεν διδάσκεται αυτό στα σχολεία. Πάντα αγαπούσα τα ζώα αλλά όταν το διάβασα αποφάσισα να συμπεριφέρομαι σαν μητέρα Τερέζα σ'αυτα. Γιατί μέχρι τότε πίστευα στο ιδεαλιστικό σύμπαν του μυαλού μου ότι ...όλοι τα αγαπούν και ύστερα κατάλαβα ότι οι περισσότεροι τα ...απεχθάνονται και δεν τα θεωρούν καν "ζωντανά".
Επίσης συγκλονιστικό το βιντεάκι για τα αδέσποτα στο Πεκίνο(δέκα- δέκα σε συρμάτένια δέματα, να πετάγονται από 5 μέτρα ύψος και στο τελος να θανατώνονται όλα με φριχτούς τρόπους, εν όψει Ολυμπιάδας). Δεν ξέρω αν ήταν για την Ολυμπιάδα, μιας και δεν ξέρω να ελέγχω τις πηγές -αντιθέτως μ' εσάς!- πάντως ήταν ένα αποτρόπαιο θέαμα -σα να παρακολουθείς ανθρώπινα βασανιστήρια και να μη μπορείς να επέμβεις και να σώσεις κανέναν.
ΥΓ. Ευτυχως δεν κάνουμε φανταρικό οι γυναίκες. Στο υπογράφω, θα τους είχα ξεκάνει και τους τέσσερις μαλάκες χωρίς να σκεφτώ τις συνέπειες (ε, μετά που θα τις σκεφτόμουν θα μου φύτευα κι εμένα μια σφαίρα)...
Ινδιάννα η μαλακία με το στρατό για ανθρώπους σαν εμένα κι εσένα (αν μπορουσες να πας) είναι ότι πολλές φορές αντιμετωπίζεις τη βλακεία-βία της πλειοψηφίας ή της εξουσίας, χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα (ή αν κάνεις να υποστείς πολύ σοβαρές συνέπειες). Για όλα τα υπόλοιπα συμφωνώ απολύτως.
Παρεμπιτόντως, αφού τα ψάχνεις που τα ψάχνεις, όπως με το βιντεάκι για το Πεκίνο, γιατί δεν ανεβάζεις κι εσύ κάποιο σχετικό ποστ; Δε βλέπω για ποιο λόγο να έχω αναλάβει εργολαβία εγώ τα "πολιτικά" ποστ, λες και είσαι καμία χαζογκόμενα :-)
ε όχι, δεν είμαι χαζογκόμενα
θα σταματήσεις τώρα να μου χτυπάς τα ελαττώματά μου;
:) :Ρ
Αφού η κ. Σωτηροπούλου είναι τόσο super wow (και βραβευμένη, ντε!) γιατί δεν βάζουμε κι άλλα βιβλία της στις σχολικές βιβλιοθήκες?
Ευγενικά παραθέτω:
* Το «Διακοπές χωρίς πτώμα»
Η ιστορία του βιβλίου, αν υπάρχει, είναι πολύ ισχνή. Μια νεαρή γυναίκα, η Σάρα, πηγαίνει για θερινές διακοπές στο σπίτι μιας φίλης της και τελικά σκοτώνει το παιδί της. Η ηρωίδα με μια τρέχουσα δηλητηριώδη γλώσσα καταγράφει τις μύχιες υποσυνείδητες και συνειδητές απωθήσεις προς τα περιβάλλοντα πρόσωπα και πράγματα. Αρνούμενη το γυναικείο προορισμό της, αποστρέφοντας το πρόσωπό από την ιερή μητρότητα, αναζητώντας την τρυφερότητα μιας φευγαλέας αγάπης που υπόσχεται, ίσως, ένα ευγενικό τυχαίο ανδρικό πρόσωπο, επιδίδεται σε γελοίες θανατηφόρες σεξουαλικές εμπειρίες ή σε μοναχικούς αυτοερωτισμούς, σκοτώνοντας σαδιστικά το αρχέτυπο της γυναικείας υπόστασης. Με μίσος προς την μητέρα που τη γέννησε, καταστρέφει οποιοδήποτε κανάλι επικοινωνίας μαζί της και με την ίδια αποστροφή αναζητεί και δολοφονεί το παιδί που ουσιαστικά είναι η ίδια, σαν μια πράξη εκδίκησης, σαν μια πράξη παιδοκτονίας όμοια μ' εκείνη της Μήδειας που αρνείται τη ζωή έτσι όπως έχει καταντήσει.
* Το "εορταστικό τριήμερο στα Γιάννενα"
Ο τίτλος του αφηγήματος στεγάζει μια ιστορία που εκτυλίσσεται το τριήμερο 27, 28, 29 Οκτωβρίου. Μια γυναίκα που πλένει πιάτα σ' ένα μικρό εστιατόριο στο δρόμο Αγρινίου Ιωαννίνων δέχεται την πρόταση ενός περαστικού άντρα, οδηγού κάποιου αυτοκινήτου για μια τριήμερη βόλτα στα Γιάννενα. Στο ξενοδοχείο που θα καταλύσουν αρχίζει ο εφιάλτης. Εκεί συμβαίνουν πλείστα αντιεορταστικά. Ο άντρας, θα αποποιηθεί την ερωτική προσφορά της γυναίκας, είναι κρυψίνους, κυκλοθυμικός, βίαιος, φιγούρα του σύγχρονου άγχους ενώ εκείνη είναι μια ακαταστάλαχτη ύπαρξη που δεν μπορεί να προσδιορίσει τι την ευχαριστεί και τι την τρομάζει. Θα βγει μια στιγμή έξω αλλά στην επιστροφή ο οδηγός την αρπάζει, την κλείνει στην τουαλέτα όπου ζει ή ονειρεύεται μια κόλαση, την τιμωρία της για την έξοδο στην πόλη. Όσα ζει τώρα είναι απροσδιόριστα και νεφελώδη. Είναι οδύνη μαζί κι αναμονή ηδονής… Τη δεύτερη μέρα, τη μέρα της γιορτής το πηχτό γκρίζο σάλιο που εκκρίνει κάποιο όργανό του, θα φυλακίσει τη γυναίκα σ' ένα στεγνό, χωμάτινο νάρθηκα. Την Τρίτη μέρα ο άντρας θα τραφεί με τις σάρκες της γυναίκας
*Την "Φάρσα"
Η «Φάρσα» είναι το μανιφέστο της επαναστατημένης γυναίκας - επαναστατημένη στο μέτρο που ο άντρας είναι ακόμα ο απόλυτος άρχων, που κρατάει τα ηνία, αφού δεν έχει εκλείψει η βασιλεία του ούτε στους ουρανούς, ούτε επί της γης. Η ευρωπαία γυναίκα ζει ακόμα αυτή τη μεσαιωνική φαντασίωση της απόλυτης εξουσίας, μια εξουσία που συμβολίζεται από τον Φαλλό ως αντιπρόσωπο της δύναμης του αρσενικού στοιχείου. Η επαναστατική πράξη συνίσταται στην υπονόμευση αυτής της δύναμης με τη γελοιοποίησή της, την καταβαράθρωσή της με το γέλιο. Τουλάχιστον αυτό είναι το σύστημα της φάρσας που υποδηλώνει και ο τίτλος. Μ' ένα σμπάρο χτυπιούνται συλλογικά η σοβαροφάνεια, η αξιοπρέπεια, τα αξιώματα, η γραφειοκρατική νοοτροπία , ο στόμφος και άλλα παρόμοια στομφώδη και συν τοις άλλοις αυτή καθεαυτή η φυσιολογική ανδρικότητα που γίνεται το παίγνιο ενός τηλεφωνικού αγώνα που καταλήγει σε μια παροδική τηλεφωνική συνουσία στην οποία συμμετέχει σύσσωμο το έθνος με την ιστορία του, ηρωικά πραγματοποιημένη στο κενό.
*το «Δαμάζοντας το κτήνος»
Ο ήρωας, ο Άρης, πενηντάρης, σύμβουλος υπουργού και κομματικό στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος, τέως αριστερός και με συμμετοχή στην αντίσταση κατά της δικτατορίας, ζει στο πολυτελές σπίτι του στα βόρεια προάστια με τη γυναίκα του και το νεαρό γιο του. Έχει την ερωμένη του για να πραγματώνει την εμμονή του με το σεξ. Η διαταραγμένη νοητικά μητέρα του διαμένει με την απαραίτητη οικιακή βοηθό. Ο γάμος του είναι νεκρός, η γυναίκα του αποξενώνεται από αυτόν και ο γιος του προσκολλάται σ' έναν περιθωριακό φίλο. Επιπλέον ο Άρης πιέζεται από κάποιο κομματικό στέλεχος για να προωθήσει μια επένδυση με το ανάλογο κέρδος. Ποιητής ο ίδιος ετοιμάζεται για μια εκδήλωση που ετοιμάζει γι αυτόν η ένωση συγγραφέων και αποφασίζει να γράψει ένα ποίημα και να το απαγγείλει σ' αυτήν. Ο Άρης αγωνίζεται να δαμάσει το κτήνος της έμπνευσης γράφοντας το ποίημα που θα του φέρει τον θρίαμβο. Όμως ο κόσμος του ανατρέπεται. Η ερωμένη του τον εγκαταλείπει, η γυναίκα του γνωρίζει τον σαρκικό έρωτα στην αγκαλιά του περιθωριακού φίλου του γιου του, η μητέρα του πεθαίνει μόνη, ο υπουργός του συμπράττει στη διαφθορά και το ποίημα του δεν είναι τελικά καλό.
Αγαπητέ ανώνυμε, εκτιμώ τον κόπο που έκανες για να γράψεις το σχόλιό σου, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο διάβασες με έστω και λίγη προσοχή το κείμενό μου. Που γράφω ότι η Σωτηροπούλου "είναι super wow", οπότε καλό θα ήταν να βάλουμε όλα τα βιβλία της στις σχολικές βιβλιοθήκες; Το ποστ αναφέρεται στις διαδικτυακές κινητοποιήσεις και την επιπολαιότητα των πολιτών του διαδικτύου, όπως και τις ευθύνες μας ως πραγματικών πολιτών, η Σωτηροπούλου αναφέρεται στο πλαίσιο μιας επιχειρηματολογίας και όχι ενός επαίνου.
Επειδή όμως μπήκες σε ικανό κόπο για να γράψεις το σχόλιό σου, αλλά κι επειδή είμαι εκπαιδευτικός καλό θα ήταν να σου πω την άποψη μου για το ζήτημα που θέτεις (που είναι φοβάμαι άσχετο με το θέμα του ποστ).
Οι σχολικές βιβλιοθήκες έχουν σκοπό να εξυπηρετούν τις ανάγκες ενός σχολείου, μαθητών/τριών από την ηλικία των 6 ως τα 18, ανάλογα με τον τύπο του σχολείου, όπως και των εκπαιδευτικών. Είναι φαντάζομαι προφανές ότι κάθε βιβλίο είναι +/- χρησιμο ή κατάλληλο ανάλογα με την ηλικία και την ιδιότητα του αναγνώστη. Δε θεωρώ πάντως ότι ένα βιβλίο με άσεμνη γλώσσα και σεξουαλικές περιγραφές είναι γενικώς ακατάλληλο για μαθητές που βρίσκονται στην εφηβεία.
Για την ακρίβεια αυτό είναι δουλειά του εργαζόμενου στη βιβλιοθήκη (και στις σχολικές είναι πάντα εκπαιδευτικός) να το κρίνει. Στη δική μας σχολική βιβλιοθήκη η υπεύθυνη ξεφυλλίζει ή διαβάζει διαγώνια κάθε καινούριο βιβλίο που έρχεται, ώστε να γράψει μια σύντομη περιγραφή του (είναι υποχρεωμένη να το κάνει αυτό) αλλά και να γνωρίζει σε ποιο κοινό απευθύνεται. Δε βρίσκω λοιπόν το λόγο για μια τέτοια ρητή απαγόρευση, όταν υπάρχει ήδη ένας "μηχανισμός καθοδήγησης" των μαθητών σε βιβλία κατάλληλα για αυτούς, ενω κάποια βιβλία απευθύνονται μόνο στους ενήλικους εκπαιδευτικούς (εκτός αν θεωρείς το "ζιγκ ζαγκ στις κερασιές" ακατάλληλο και για ενηλίκους.
Αυτά για την παιδαγωγική πλευρά του θέματος. Αν θέλεις συγκεκριμένα την άποψή μου, δε βρίσκω το λόγο να αγοραστούν και τα υπόλοιπα βιβλία της Σωτηροπούλου για τις σχολικές βιβλιοθήκες, κυρίως επειδή οι βιβλιοθήκες μας έχουν πολύ μεγάλες ελλείψεις σε βασική βιβλιογραφία και δε χρειάζεται να έχουν τα άπαντα ενός σύγχρονου έλληνα συγγραφέα. Για την "αξία" των κειμένων το βρίσκω αστείο να τοποθετηθώ με υλικό τις περιλήψεις που μου προσφέρεις, καθώς δεν έχω διαβάσει κανένα από όσα αναφέρεις.
Επειδή είδα φωτογραφία του ..Καρπαθίου, που λέγεται ότι είναι ψυχίατρος και θεωρεί αρρώστια την ομοφυλοφυλία, τον παρακαλώ πολύ να ανοίξει το παγκοσμίως αποδεκτό διαγνωστικό εγχειρίδιο DSM-IV (βλ. παρακάτω) και να μας πει σε ποιά σελίδα η ομοφυλοφυλία χαρακτηρίζεται ως αρρώστια ή διαταραχή. Αυτό που θα διαβάσει... δεν θα του αρέσει.
..............
Εκτός αν έχει ο ίδιος κάποιο διαγνωστικό εγχειρίδιο του ... Μωϋσή!
Homosexuality and DSM-IV (=Διεθνώς αποδεκτό διαγνωστικό εγχειρίδιο)
Q. Do you have any information on how homosexuality was eliminated from the DSM-IV vs DSM-III? Is there an established revision procedure whereby disorders are either included or excluded in new editions? If so, is there a way to determine whether that procedure was followed in the revision work that excluded homosexuality in the current fourth edition?
A. The issue of whether homosexuality is a disease has been one of the more controversial matters that has faced the framers of the various DSMs over the last few decades. The very first edition of the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-I) classified homosexuality as a sexual deviation, as did DSM-II in 1968. However, in December of 1973, the DSM-II was modified by the Board of Trustees of the American Psychiatric Association (APA), who voted to eliminate the general category of homosexuality, and replace it with sexual orientation disturbance.
As Dr. Jon Meyer notes (see Comprehensive Textbook of Psychiatry, 4th ed., eds. Kaplan & Sadock), "...this change reflected the point of view that homosexuality was to be considered a mental disorder only if it was subjectively disturbing to the individual. The decision of the APA Board...took place in the context of new sociological data, biological inferences, and de-emphasis of psychoanalytic observations. It also took place in an atmosphere of confrontation. Beginning in 1970, various gay activist groups demonstrated....at APA meetings. At issue was the conceptualization of homosexuality as an illness..."
The DSM-III committee and subcommittee charged with drafting the new manual (1976-78) settled on the diagnosis of ego-dystonic homosexuality, which, according to Meyer, "...represented a compromise between those individuals whose clinical experience, interpretation of the data, and, perhaps, biases, led them to the conviction that homosexuality was a normal variant of sexual expression..." By the time DSM-III-R (revised version of DSM-III) came out in 1987, the tide had shifted again. The category of ego-dystonic homosexuality was eliminated. As DSM-III-R itself stated, "...the diagnosis...has rarely been used clinically, and there have been only a few articles in the scientific literature that use the concept..."
However, one could use the category of sexual disorder not otherwise specified to include cases that previously would have been called ego-dystonic homosexuality. Our present DSM-IV does not include homosexuality per se as a disorder, but still permits the diagnosis of "Sexual Disorder Not Otherwise Specified" for someone with "...persistent and marked distress about sexual orientation".
For details on how the DSM-IV committees made their decisions, I suggest you get hold of a copy of the actual manual, and read the detailed description on p. xx in the introduction. I think it's fair to say that DSM-IV was more reliant on empirical data, and less on political considerations, than were some earlier DSMs. You may also want to see the article by Bayer & Spitzer in which edited correspondence by the DSM-III framers is presented on the issue of homosexuality (J Hist Behav Sci 18:32, 1982).
Other Resources:
• More Sexual Issues Information
May 2001 (Πηγή: http://www.healthieryou.com/mhexpert/exp1052101c.html )
Αγαπητέ ανώνυμε σε ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες και συμφωνώ, απλά δυσκολεύομαι να δω πώς συνδέεται με τη συγκεκριμένη ανάρτηση.
Δημοσίευση σχολίου