βρε, βρε, πώς πέρασε η χρονιά... - indieannaskopisi 2009

Δεν μου αρέσουν οι ανασκοπήσεις. Και συνηθως δε θυμάμαι και ποια τραγούδια ειναι της φετινης χρονιας και ποια παλαιότερα. Έτσι έλεγα να μην κανω λιστα απολογισμου -όπως παρατηρησα ότι κάνουν όλα τα μουσικα έντυπα και blogs (μερικοι μάλιστα κάνουν και ανασκοπηση όλης της πρώτης δεκαετιας του 21ου αι. -χαρα στην υπομονή τους να ανασκαλεύουν ράφια απ' το παρελθόν, κουράστηκα και μονο που το γράφω)!
Αλλά σήμερα έχει στην TV το High Fidelity. Και ποιος μουσικοφιλος δε μπαίνει στον πειρασμο να κάνει τα top-5 του, όταν δει αυτη την ταινία;
Ετσι αποφάσισα όσα κομμάτια μου άρεσαν φέτος να τα φτιάξω σε λίστες. Και δεν το περιμενα... βγήκαν πολλές! Θα ανεβάζω λιγες- λίγες, μέχρι την Πρωτοχρονιά...

ΛΙΣΤΑ 1: Τα χόρεψαν κι οι πέτρες (γι' αυτο και δε βάζω λινκ για download, θα τα έχετε όλοι)!
1. Black eyed peas – I gotta feeling
2. Katy Perry – Hot and cold
3. Empire of the sun- We are the people
4. Passion pit – Sleepyhead
5. Kings of Leon - Sex on fire

ΛΙΣΤΑ 2: Υπέροχο μακρύ καλοκαίρι
1. Solange – Sandcastle disco
2. Air france – June evenings
3. Au revoir Simone- All or nothing
4. Friendly fires- Paris (aeroplane mix)
5. Bat for lashes – Daniel

ΛΙΣΤΑ 3: Γιατί παιδί μου βάζεις το δάχτυλο στην πρίζα;
1. Autokratz- stay the same
2. Marmaduke duke- Kid gloves
3. XX- Crystalized
4. Phantogram- When I’m small
5. Little dragon – Blinking pigs

ΛΙΣΤΑ 4: Πονάω αλλά μ’ αρέσει
1. Wavves – Vernim
2. Julian Plenty- Skyscraper
3. Horrors – Scarlet fields
4. Clinical trials – Polly got away
5. Crystal antlers – Andrew

ΛΙΣΤΑ 5: Χειροποίητα, ζεστά κι αφράτα
1. Johnny Foreigner – Absolute balance
2. Cymbal eat guitars – And the hazy sea
3. Vivian girls – Where do you run
4. Sunset rubdown – Apollo and the Buffalo and Anna Anna Anna oh
5. Ijen Martin – The earth is fun

ΛΙΣΤΑ 6: Απαλή είναι η νυχτα
1. Alexandre Desplat – New moon (the meadow)
2. Jon Βrion – Little person *performed by Deanna Storey
3. St Vincent & National – Sleep all summer
4. Dente – Vieni a vivere
5. Atlas sound - Criminals

ΛΙΣΤΑ 7: Χωρίς συντηρητικά- όλη η γεύση
1. Temper trap – Rest
2. Portugal the man – People say
3. Eugene McGuinness – Fonz
4. Paul & the patients – Blogspot
5. Mother mother – Ghosting

Jmas -for a change! - indieannalog set #49

Νερό… Σηκώθηκε κι έφυγε για Βανκούβερ. «Βαρέθηκα την ηλίθια πόλη σου με το ηλίθιο αιώνιο καλοκαίρι σας, βαρέθηκα τα Χριστούγεννα με μαγιό, τα βαρέθηκα όλα» είπε η Jennifer. Σηκώθηκε, τα μάζεψε και πήγε σπίτι της για τις γιορτές. Έτσι, σα να μη μου έφτανε ο άτονος λευκός Νοέμβρης, ήρθε κι ένας γκρίζος καταθλιπτικός Δεκέμβρης να προστεθεί. Τόσο μελαγχολικός όπως τότε που πρώτη φορά συνειδητοποίησα πως ενώ εγώ περίμενα να περάσουν οι μέρες να έρθουν τα γενέθλια μου, μόλις έφτανε 25η Δεκέμβρη όλοι γλεντούσαν για τη γέννηση του Θείου Βρέφους και κανείς δε θυμόταν τη δική μου. «Merry Christmas and a Happy Birthday Johnny darling!» μου εύχονταν και έπαιρνα μόνο ένα δώρο για Χριστούγεννα και γενέθλια, αντί για δυο διαφορετικά.

Αέρας… Θα μου κάνω ένα δώρο φέτος στα γενέθλια μου- σκέφτομαι. Κι όπως περπατάω κατά μήκος της Venice Beach, βλέπω σ’ ένα ταξιδιωτικό γραφείο φωτογραφίες από χιονισμένα Χριστούγεννα.
-Ποιος είναι ο πιο οικονομικός χιονισμένος Χριστουγεννιάτικος προορισμός που έχετε; Ρωτάω την γιαπωνέζα υπάλληλο
-5 μέλες κι 6 νύχτες για Βελολίνο, μου άπαντα με άψογο συντακτικό και τη γνωστή γιαπωνέζικη προφορά στα αγγλικά της
-Ένα Βερολίνο λοιπόν
-Πακέτο των 5 ημελών
-Όχι. Ένα για Βερολίνο, χωρίς επιστροφή.

Στου καταραμένου τον τόπο Ιούλη μήνα βρέχει και στου γκαντέμη το ταξίδι το Βερολίνο είναι ηλιόλουστο. Οι περισσότεροι έχουν παρατήσει τις δουλειές τους και κάνουν πικ νικ όπου υπάρχει γρασίδι (practically παντού δηλαδή), ακόμα και τα σχολεία έκλεισαν για δυο μέρες για να χαρούν τα παιδιά τον …ήλιο! Μέσα σ’ ένα τοπικό super market προσπαθώ να διαλέξω μπύρα μια ντόπια μπύρα για να πιω αλλά δεν ξέρω καμία.
-Χωρίς παρεξήγηση, επειδή σε βλέπω να τις κοιτάς και τις δυο, πάρε την Westmalle. Η Koning είναι μεν τοπική αλλά είναι χάλια, σα να πίνεις νερό!
Γυρνάω και βλέπω μια ψηλή, γεροδεμένη ύπαρξη που βρίσκεται στο στάδιο «έχω πιει αρκετά για να είμαι χαρούμενη και πολύ κοινωνική κι αν συνεχίσω θα γίνω λιώμα»!
-Θα μου επιτρέψεις να σου κεράσω μια Westmalle λοιπόν για να σε ευχαριστήσω που με βοήθησες σε μια τόσο δύσκολη επιλογή;
Χαμογελάει και μου δείχνει προς τα πού είναι το ταμείο.
Πιάνουμε την κουβέντα, κάνουμε παρέα βόλτες στους δρόμους, αγοράζουμε λαχανικά και ψωμί, πάμε σπίτι της να μαγειρέψουμε κάτι πριν νυχτώσει και την πιάσει μουργέλα, και τη ρωτάω πώς και δεν χιονίζει στο Βερολίνο τέτοια εποχή.
-Θα χιονίσει. Σύντομα. Και απότομα. Και ευχάριστα -λέει αυτή.Με τον τρόπο δηλαδή που γνωριστήκαμε!

Φωτιά… Το επόμενο πρωί τράβηξα την βαριά μπλε κουρτίνα του δωματίου κι έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Όλη η πόλη ήταν σκεπασμένη με χιόνι. Γυρνάω έκπληκτος και βλέπω την Katrina να κοιμάται, με τα μάγουλά της ζουπιγμένα στο μαξιλάρι, σαν μικρό ροδαλό αγγελάκι. Πάω κι ετοιμάζω πρωινό με ό,τι έχει απομείνει από τα χτεσινά ψώνια: ψωμί με σταφίδες, μαρμελάδα, ζαμπόν και τυρί.
-Πρέπει να ήταν πολύ καλό το σεξ για να έχω τέτοια βασιλική περιποίηση, χαμογελάει καθώς τα βλέπει όλα αυτά και πιάνει το κεφάλι της. Ααχ, μιλάμε έχω τρελό πονοκέφαλο!
-Εγώ πάλι είμαι τόσο ευτυχισμένος αυτή τη στιγμή. Μακάρι να ήταν Χριστούγεννα σήμερα! Θα ήταν τα πρώτα μου ευτυχισμένα Χριστούγεννα μετά από καιρό!
-Αμάν πια, σιγά τη γιορτή. Απλά γενέθλια είναι, το έχουμε κάνει παγκόσμιο ζήτημα!

Γη…
-Έχω κι εγώ τα γενέθλια μου ανήμερα τα Χριστούγεννα…
- Να, είδες! Αλλά για εσένα δεν γίνεται τέτοιος χαμός, ε;
-Μπα, άμα γεννιέσαι πάνω στα Χριστούγεννα εσύ τραγουδάς το Happy birthday αλλά κανείς δε σε ακούει.
-Ίσως φταις κι εσύ λίγο! Πρέπει να τραγουδάς πιο δυνατά, να κάνεις περισσότερο θόρυβο! Λοιπόν;
-Λοιπόν τι;
-Θα κάτσεις μέχρι τα γενέθλια σου;
-Μέχρι τα Χριστούγεννα ;
-Εννοώ μέχρι τα γενέθλια σου, καθένας βάζεις τις προτεραιότητές του, λέω να γιορτάσουμε τη δική σου γέννηση εκείνη την ημέρα, έτσι for a change! Λοιπόν; Θα κάτσεις για Τζωννούγεννα;;

indieannalocked set

μέχρι την άλλη Δευτέρα το μαγαζί θα μεινει κλειδωμένο
γιατι θα είμαι εκεί και θα χορεύω στους δρόμους σαν κι αυτούς

viva Antwerpen!

Αν έχει LAK. διάβαινε... - indieannalog set #48

Γη… Μια 50άρα θείτσα δοκιμάζει μπότες για εφήβους που ζουν στην Δανία. «Πώς τις βλέπετε;» ρωτάει την πωλήτρια καθώς καμαρώνει το είδωλο της στον καθρέφτη –που όπως σε όλα τα μαγαζιά είναι παραμορφωτικός: ψηλώνει και αδυνατίζει. «Πάρα πολύ ωραίες πάνω σας» απαντά εκείνη, παρότι μέσα τους η θείτσα είναι σαν παπουτσωμένος γάτος! «Είναι σαν βάρκες στο πόδι σας» θέλω να της πω «και μεταξύ μας, μήπως στην ηλικία και στα κιλά σας να μη φοράτε γούνινες μπότες γιατί σας κάνουν να θυμίζετε αρκούδα»; Όχι, όχι, δεν κάνω γι’ αυτή τη δουλειά. Απλά δεν κάνω γι’ αυτή τη δουλειά!

Αέρας… «Σου αρέσει η δουλειά σου;» θέλω να ρωτήσω τον υπάλληλο που είναι αρκετά ωραίος για μοντέλο, αλλά πολύ χαμηλών τόνων για να περπατήσει στην πασαρέλα. «Τι να του αρέσει η δουλειά του, μας δουλεύεις;» μου λέει ο Ηλίας βγαίνοντας από το δοκιμαστήριο, «νομίζεις ότι ο Μηνάς δουλεύει εδώ για τον επιούσιον; Η οικογένεια του δεν ξέρει τι έχει! Απλά του αρέσει η μόδα, η επαφή με το αντικείμενο- τα ρούχα». Α, ώστε εδώ δουλεύουν μόνο όσοι δεν έχουν ανάγκη, ναι, βέβαια λογικό. Μπορώ να τσιρίξω τώρα;;;
«Α Ηλια, να σε ενημερώσω ότι την άλλη εβδομάδα έχουμε τριήμερο bazaar , 40% σε όλα» του λέει χαμηλόφωνα και σχεδον συνομωτικά ο υπάλληλος που δουλεύει για την πλάκα του.
«Θες να δεις κάτι να πούμε του Μηνά να μας το κρατήσει να το πάρεις με την έκπτωση;» με ρωτά ο Ηλίας. Αχ, Ηλία μου, Ηλία μου, σε ποιον Γαλαξία ζεις; Τι παίρνεις και δε μας δίνεις;
«Ναι, τώρα που το λες, είδα ένα φουστάνι Burberry, έκανε 2.884 ευρώ- αλλά νομίζω ότι και με 90% έκπτωση δε θα μπορούσα να το πάρω»!

Φωτιά...
«Και να σε ρωτήσω κάτι; Αυτό το τζιν είναι σκισμένο κι έχει πάνω χυμένη μπογιά και κάνει 479 ευρώ, κι αυτό που δείχνει καινούριο κάνει 220; Είναι λογικό;;
«Ε, φυσικά, όσο πιο ταλαιπωρημένο είναι ένα ρούχο, τόσο περισσότερο κοστίζει η παραγωγή του».
Α, πεσ’ το βρε άνθρωπε! Πες μου ότι οι πλούσιοι αγοράζουν αυτό που δε μπορούν να έχουν. Την αληθινή ζωή! Πες μου ότι αγοράζουν τον ιδρώτα του εργάτη, πες μου ότι φοράνε σκισμένα τζιν για να δείξουν ότι ξέρουν τι σημαίνει να βάφεις όλη μέρα ή να ανακατεύεις ασβέστες και να σκίζεις τα τζιν σου σε καρφιά στα γιαπιά. Αχ, μόνο που αν τους βάλεις να πιάσουν στ’ αλήθεια ένα ρολό και να βάψουν θα ανοιγοκλείνουν τα μάτια σαν γουρουνάκια που κάποιοι παλαβοί τους ζητησαν να κοπιάρουν την Μόνα Λίζα. Αχ, Ηλία μου, Ηλία μου, θες να ρίξω λίγη βαφή μαλλιών στο παλιό σου τζιν να στο κάνω εγώ …καινούριο;

Νερό...
«Μωρό μου, επειδή εσύ δε ντύνεσαι έτσι και δε μπορείς να εκτιμήσεις ένα καλοραμμένο ρούχο, δε σημαίνει ότι είναι όλα αηδίες»! Όχι Ηλία μου, απλά να σου θυμίσω εκείνο το McQ κοντομάνικο που πλήρωσες 180 ευρώ και δεν έστρωσε ποτέ η καλοραμμένη ΣΤΡΑΒΗ ραφή του;;; Δε θα μιλήσω, υπάρχουν στιγμές που η μεγαλύτερη εξυπνάδα είναι να κάνεις τον μικρόνου
«Ξέρεις το έχω σκεφτεί, ο Γαβαλάς ντύνεται έτσι εκκεντρικά γιατί τι άλλο να κάνει; Εννοώ από παιδάκι ντυνόταν με όλα αυτά τα υπέροχα ρούχα, αυτός ο άνθρωπος δεν πάει ποτέ να ψωνίσει και μονό από τους δειγματισμούς που κάνει μπορεί να βρει ό,τι θέλει, πώς να μη βαρεθεί και να κυκλοφορεί με κιλτ και τιγρέ σορτς μετά;
Πίνω τον φραπέ μου (που αγοράσαμε από το μοναδικό ίσως καφέ που σερβίρει ακόμα φραπέ στο Κολωνάκι του εσπρέσο και του καπουτσίνο). Τον κοιτάω. Το πιο γλυκό αγόρι του κόσμου. Ούτε καν μπορώ να του κακιώσω που έχει τζιπ και που έχει κολλητό τον Γαβαλά. Ούτε καν μπορώ να του κακιώσω που οι άνθρωποι γυρω του απολυονται απο τις δουλειές τους, μένουν άνεργοι, άστεγοι, ανασφάλιστοι κι όλα τα α- στερητικά κι αυτος σκέφτεται το δράμα του Γαβαλά. Αχ Ηλια μου, σ' αγαπάω και μη στενοχωριέσαι, θα στειλω εγώ λεφτά στη WWF και απ' τουε δυο μας, εσυ στηριξε τα Burburry μην φαλιρισουν με την οικονονική κρίση!
«Πάμε μετά να πάρω κι εγώ εκείνο το παλτό που είδα στα ZARA ;» του λέω.
«Ναι αμέ. Πόσο έκανε είπες»!
«79.99 ευρώ»
«Αποκλειεται! 799 θα ήταν και δεν το πρόσεξες μωρό μου»
Κι όμως ναι, υπαρχουν άνθρωποι που αγοράζουν παλτά στην τιμη που εσυ αγοράζεις ένα ζευγάρι κάλτσες απο κασμιρι αγάπη μου. Ηλια μου, αχ Ηλια μου...

*(Ο Ηλιας ειναι το αγόρι βορείων προαστίων της κομμώτριας εκ Μπουρναζίου Λίτσας, στο Litsa.com -τη σειρά με το super indie- pop soundtrack που προβάλλεται κάθε Τετάρτη στις 22.00 στην ελληνική TV)

like a friend - indieannalog set #47

Φωτιά… Τα βιβλία αυτοβοήθειας συμβουλεύουν τα άτομα με μειωμενη αυτοεκτίμηση να έχουν ένα κουτί πρώτων βοηθειών για περιπτώσεις πτώσης του ηθικού: ένα κουτί μέσα στο οποίο να φυλάνε αναμνηστικά από τις στιγμές που τους ανέβασαν πολύ και ένα ημερολόγιο στο οποίο να γράφουν τι τους έλεγαν άνθρωποι σημαντικοί γι ‘αυτούς την εποχή που περνούσαν καλά μαζί τους. Η Μέμα είναι συγγραφέας ήτοι άτομο με ειδικές ανάγκες στον τομέα της αυτοεκτίμησης. Έτσι πριν λίγες μέρες άνοιξε το κουτί Α’ Βοηθειών της αλλά πριν καν το σκαλίσει είδε πάνω πάνω ένα σημείωμα «δε θέλω να γαμησω απεγνωσμένα, θέλω να γαμησω απεγνωσμένα εσένα»!». Χαμογέλασε και κοίταξε τον άσπρο τοίχο μπροστά της. Σαν σε πανί σε σινεμά είδε ξανά εκείνη τη σκηνή.

Αέρας… Τώρα, 12 χρόνια μετά, εν αναμονή της έκδοσής ενός ακόμα βιβλίου της –που ήλπιζε να πουλήσει περισσότερο από τα προηγούμενα -δεν ήξερε τι φοβόταν πια πιο πολύ: την κακή κριτική ή την καθόλου κριτική.
–Θέε μου αν με πιάσει στο στόμα του ο Κουρτοβικ δε θα έχω μούτρα να ξαναβγώ από την πόρτα
-Όλα στο παιχνίδι είναι, πέσε και κολύμπα, ειπε ο Νώντας χωρις να σηκώσει τα μάτια από την εφημερίδα του.
-Τι να κάνω με την παρουσίαση, να ζητησω λες από τον Παυλίδη να το παρουσιάσει;
-Δεν ξέρω, ζητα του.
-Ναι αλλά ντρέπομαι, εννοώ, δεν είναι καθολου το στυλ του αυτό το βιβλιο και δε θέλω να τον φέρω σε δύσκολη θέση- ξέρεις επειδη ειμαστε γνωστοί.
-Ε, μην του ζητάς
-Μήπως να του έλεγα τουλάχιστον να πει στον Κουρτοβικ να μη με κάνει ρεζίλι;
-Πες του
-Ναι αλλά για να το ζητησω αυτό πρέπει να διαβάσει το βιβλιο μου αλλά δεν γράφω τόσο καλά όσο αυτός και δεν ξέρω αν θέλω να το διαβάσει
-Ε, μην του ζητάς
-Ρε συ Νωντα δε με βοηθάς
-Τι θες πια από εμένα; Είπε και την κοιταξε ενοχλημένος

Νερό… Θέλω να με κοιτας σα να ειμαι σημαντική για εσένα κι όχι παράσειτο που αντι να μαγειρευω και να φροντιζω το παιδί μας κλείνομαι σε ένα δωμάτιο και γράφω. Θέλω να μην χρειάζεται να ανοιγω το κουτι Α' Βοηθειών για να θυμηθω ότι ένα σωρο άνθρωποι με αγάπησαν αλλά κανείς δεν άντεξε να μείνει μαζι μου. Θέλω να μην σκέφτομαι συνέχεια ότι οι συγγραφείς δε γίνεται να γράφουν και να έχουν και κανονική ζωή. Και ότι πρέπει να διαλέξω ένα από τα δυο.
-Ναι ρε χαζή, φυσικά και θέλω και μπορώ να σου κάνω την παρουσίαση! Χαρά μου, θα είναι, είπε ο Παυλίδης μόλις τον πήρε τηλέφωνο. Άκου «αν θέλω» και «αν μπορώ» να παρουσιάσω το βιβλίο σου. Μα δηλαδή μερικές φορές πραγματικά αναρωτιέμαι τι ερωτήσεις είναι αυτές που κάνεις!
Ερωτήσεις εμπιστοσύνης. Κι ευτυχώς που εσύ τουλάχιστον τις απαντάς σωστά.

Γη… Δέκα χρόνια μετά θυμάσαι τα γέλια που κάναμε, θυμάσαι που σου έφερνα τα γραπτα μου και μου έλεγες "κάποτε θα μου πάρεις τη δουλεια", θυμάσαι τα μεθύσια στην Καλλιδρομίου και μετά να με πηγαίνεις σπίτι μου με το σαραβαλάκι σου «ν’ ανέβω;», «όχι βρε άθλιε, που θες να πηδήξεις ότι κινείται», «όχι κάνεις λάθος», «κανένα λάθος, θες να γαμήσεις απεγνωσμένα», «ναι αλλά όχι ό,τι κινείται, θέλω να γαμήσω απεγνωσμένα εσένα»!
-Μέμα, τώρα που θα γίνεις διάσημη και θα μου πάρεις τη δουλειά μήπως σκοπεύεις να μου ...πάρεις και τιποτ’ άλλο εκτός από την δόξα και την καριέρα μου;
Η Μέμα στο ακουστικό και γελάει.
-Ο λύκος κι αν εγέρασε...ε;
Κλείνει το τηλέφωνο και γυρνάει ευδιάθετη στο σαλόνι. Ο Νωντας διαβάζει ακόμα την εφημερίδα του.
-Τι σου είπε ο Παυλάκης;
-Παυλίδη τον λένε.
-Αυτός!
-Ό,τι θα μου έλεγε κι ένας φίλος.
-Δεν ήξερα ότι ειστε φίλοι.
-Δεν είμαστε...
Κοιτάει ξανά τον άσπρο τοίχο. Βλέπει ξανά όλη εκείνη την πολυχρωμη ζωή. "Συγγραφέας και κανονικη ζωή δε γινεται, υπαρχει ασυμβιβαστο" μονολογεί. "Μαλακίες. Πώς θα αντεξεις την κανονικη ζωή αν δεν είσαι συγγραφέας;" και πάει να μαγειρέψει το κοκκινιστό. Πρωί Κυριακής και περιμένουν τα πεθερικά της να τους κάνει το τραπέζι για την έκδοση.

Μίλα μου για μήλα - indieannalog set #46

Φωτιά... Όταν ο Θεόφιλος και η Iουλίτα έκλειναν τα εισιτήρια για Νέα Υόρκη δεν πρόσεξαν ότι αντι για Νοέμβριο του 2008 χτύπησαν καταλάθος Νοέμβριο 2009 κι έτσι χρέωσαν την πιστωτική του Θεόφιλου με 7.000 δολάρια (εισιτήρια και ξενοδοχείο) και έπρεπε να περιμένουν έναν ολόκληρο χρόνο για να πάνε το ταξίδι τους στο Μεγάλο Μήλο! Και δεν φανταστηκαν ότι θα χώριζαν μέσα σε έξη μήνες και μετά ο καημένος ο Θεόφιλος θα προσπαθούσε να βρει τρόπο να αλλάξει το όνομα της νέας του κοπέλας για να μπορέσει να χρησιμοποιήσει εκείνη το εισιτήριο: " Ιωάννα, Ιωαννούλα, Αννουλίτα ωωω, έλα να αλλάξουμε το όνομά σου"!

Νερό... Μα η Ιωάννα, Ιωαννούλα, η Αννουλίτα ωωω, έψαχνε να βρει ένα σπίτι εκείνο τον καιρό -"και το σπίτι μου είναι όπου εισαι κι εσύ, το σπίτι του είναι όπου βρίσκομαι μόνη μαζί σου" ήθελε να του πει, "αλλά δε θέλω να αλλάζω ονόματα, ταυτότητες και όσα είμαι για να σου αρέσω". Κι έτσι εκείνη κάθεται μπροστά στη "μηλιά" του -ήτοι σε αυτό το mac book της apple και δεν βγάζει μιλιά. Την έχει πρήξει με την πρώην του πια κι αισθάνεται να μην ανήκει ξανά πουθενά...

Αέρας...
-Λοιπόν, τι λες να πάμε στις Μηλιές τελικά την άλλη βδομάδα; τη ρωτάει ο Θεόφιλος
-Απ' το Big Apple στις Μηλιές, τι ξεπεσμός, λέει εκείνη άχρωμα
- Και πού να σου λεγα δηλαδή να πάμε στην Μηλίτσα, παρακάτω, γελάει ο Θεόφιλος

-Δεν ξέρω... Εσύ δεν ήθελες Μονεμβασιά είχες πει;

-Εγώ βασικά θέλω να είμαι το μωρό σου απόψε, να με κρατάς έτσι αγκαλιά και ας είμαστε όπου να 'ναι

-Εγώ μπερδευτηκα τώρα γιατί νόμιζα ότι ήθελες να μεινουμε κάπου παραλιακά...
Την κοιτάζει παραξενεμένος
-Όλα όσα είπαμε έχουν και βουνό και θάλασσα. Τι λες;

Έλα μου ντε, τι λέει;
-Δεν είμαι καλά, άσε με λίγο.

Νερό...
-Δε σ' αφήνω, μπορείς να βγάλεις τις ηλίθιες σκέψεις από το μυαλό σου και να σταματήσεις να με πυροβολείς συνεχώς γιατί σχέση έτσι δε γίνεται;
Και ο Θεόφιλος τραβάει την Ιωαννα, Ιωαννούλα, Αννουλίτα ωωω να χορέψουν εκεί, μαζί, μπροστά στην ανοιχτή tv που παίζει Παπακαλιάτη σε επανάληψη και στη σιδερώστρα με το σίδερο όρθιο να πετάει ατμό.
-Δε με νοιάζει αν θα πάμε σε μεγάλο ή μικρό μήλο, αρκεί να είμαστε μαζί χαζή, όλα τα μήλα είναι νόστιμα μαζί σου!
Εκείνη ξινίζει τα μούτρα- "καλά σε πιστέψαμε"!
-Ναι, ακόμα και τα ξινόμηλα μωρό μου!
Κι εκείνη σκέφτεται "έχει κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια, αλλά καμία δεν κάνει Θεόφιλους". Και τον σφίγγει πάνω της...

This charming Newton - indieannalog set #45

Γη... Το ηλιοβασίλεμα στην ποίηση είναι συνυφασμένο με την αναπόληση του παρελθόντος. Νομίζω αυτό συμβαίνει γιατί εκείνη την ώρα ο ουρανός έχει τόσα πολλά και τόσο μαγικά χρώματα που θες κάποιον για να του τα δείξεις και να σχολιάσετε
-Red in the morning, sailor’s warning- red in the night, sailor’ s delight, λένε οι ναυτικοί
-Kι άμα είναι έτσι μοβ ο ουρανός, αυτό τι σημαίνει;
-Πού να ξέρω ρε Indie; Δεν είμαι κι ο Νεύτωνας!

Αέρας...
-Αφού το μοβ είναι το αγαπημένο σου χρώμα, ίσως σημαίνει ότι ήρθε καιρός να σταματήσεις να θυμάσαι και να βρεις έναν καινούριο να του δείξεις το χρώμα σου! Λέει η Margot
-Ναι, αλλά πού να βρίσκεται αυτός ο γοητευτικός ξένος;
Κοιτάω έναν- έναν όλους τους θαμώνες στο καφέ, όχι, δεν είναι κανένας από αυτούς. Με κάτι τέτοια καταλήγω να λέω θα γίνω asexual σαν τον Morrissey. Ή τον Sir Isaak Newton.
-Καλά, άμα τον είχα γνωρίσει εγώ τον Isaak, θα τον είχα φέρει στον ίσιο δρόμο. Θα είχε παρατήσει την οπτική να ασχοληθεί με την απτική πάνω μου. Αλλά έχε χάρη που γεννήθηκα με 300 χρόνια καθυστέρηση
-Ευτυχώς, τη γλύτωσε ο Νεύτωνας από τον βιασμό και σώθηκε η Επιστήμη!
-Δε φταίω εγώ, smart is sexy και ο Isaak ήταν πολύ έξυπνος, άρα πολύ σέξι!
-Αμάν ρε Indie, βρες μια φορά κι έναν αληθινό άνθρωπο να ερωτευτείς, κάθε φορά όλο με πεθαμένους ασχολούμαστε!

Φωτιά... Στους πεθαμένους ανήκουν και οι πρώην για τις φίλες μου. Καμιά φορά βλέπω κάποιον πρώην στον ύπνο μου κι εκείνες λένε «Είχαμε πάλι επίσκεψη του μακαρίτη; –καλά, μόνο εσύ κι ο Άμλετ τόσο κουτσομπολιό με φαντάσματα». Κι αν αναπολήσω κάποια καλή στιγμή του παρελθόντος μαζί του δε θα παραλείψουν να πουν «άμα είναι να του κάνουμε πάλι μνημόσυνο να φέρνεις και κανένα κόλλυβο να μασουλάμε με τον καφέ -ασ’ τον πια στην ησυχία του, θα τρίζουν τα κόκαλα του». Αχ, αυτές οι φίλες μου!

Νερό... Σάββατο πρωί και η Margot λέει «δεν έχει κανένα παζάρι να πάμε αυτή τη βδομάδα;» -με την οικονομική κρίση έχουμε πάρει σβάρνα τα εκπτωτικά μπαζάρ που κάνουν γνωστές φίρμες.
-Έχει από Δευτέρα το BodyTalk –άντε να ψωνίσω καμιά καινούρια φόρμα μπας και μου έρθει όρεξη να πάω γυμναστήριο.
-Και τι να κάνουμε σήμερα; Πάμε ΙΚΕΑ να ψωνίσουμε σολομό κοψοχρονιά;
Βγαίνοντας έξω μετά από δυο ώρες (στις οποίες προσπαθούσαμε να διαλέξουν τον σολομό τον σωστό, τον νόστιμο) το κρύο ξυρίζει. Ο ήλιος δύει κι όσο η Margot ψάχνει πάλι «πού να πάρκαρα; Θυμάσαι» εγώ κοιτάω τον ουρανό.
-Σήμερα είναι κόκκινος, μάλλον επειδή φυσάει και δεν έχει υγρασία- αν θυμάμαι καλά το μπλε σκεδάζεται περισσότερο όταν συναντά εμπόδια- βλέπε υδρατμούς- άρα ο ουρανός είναι μοβ όταν έχει υγρασία και το μπλε σκορπιζεται περισσότερο κι ανακατέυεται με το κόκκινο...
Η Margot με κοιτάει και μουρμουράει κουνώντας το κεφάλι της
-Καλά, άμα εσύ δεν πηδήξεις τον Νεύτωνα δε θα ηρεμίσεις ποτέ !
Και ξεκλειδώνει το αυτοκίνητο να μπούμε.

Last chance Harvey

Πολύ σπάνια μιλάω για ταινίες εδώ. Αλλά μετά από τόσα ιδεατά ρομάντζα μεταξύ αψεγάδιαστων χολιγουντιανών πλασμάτων, επιτέλους και κάτι ρεαλιστικό. Το σενάριο έχει καλές στιγμές αλλά τα περισσότερα τα λέει η Emma Tompsοn -ειδικά όταν δε μιλάει. Όλη της η φιγούρα εκπέμπει μοναξιά και το βλέμμα της δείχνει πόσο τρυφερή και ευάλωτη είναι η ηρωίδα που πλάθει. Υπέροχη ηθοποιός...

where do you run to? - indieannalog set #44

Γη… Άντε πάλι τα ίδια. Καυγάδες, γκρίνιες, κακοκαρδίσματα. Δε λέω ρε Νάνσυ, αυτές οι μπότες φτιάχτηκαν για περπάτημα, αλλά στο μεταξύ τα νεύρα μου έχουν γίνει διαχωριστικές γραμμές του οδοστρώματος και οι μπότες κοντεύουν να λιώσουν απ’ τα χιλιόμετρα! Κουράστηκα με τόσο περπάτημα. Πού θα τη βρω πια αυτή τη σχέση; Μήπως έχω χαθεί;

Αέρας… Πάω καλά από εδώ; Δεν έχει και ταμπέλες. Να είχε έστω ένα βελάκι, προς λεωφόρο βραχυπρόθεσμων σχέσεων ή προς ορεινό μονοπάτι μακράς συμβίωσης, κάτι… Προς τα πού να πάω? Υποτίθεται ότι το ένστικτο οφείλει να παίζει ρόλο GPS αλλά ως γνωστόν και το μηχάνημα υπάρχουν στιγμές που δεν «βλέπει» τον δορυφόρο και σε αφήνει ξεκρέμαστο. Αφού έχω βραχυκυκλώσει και πια όλα μου φαίνονται σωστά και ταυτόχρονα λάθος, θα αφήσω την απόφαση σε άλλους. Θα κάτσω σ’ αυτή την κοτρώνα και θα κάνω auto stop.
-Για πού το βαλες κοπελιά;
-Εεε, εσείς για πού είστε;
-Δύσκολων ερώτων και παθιασμένων φιλιών γωνία
-Χμμμ, ξέρετε αν αυτά είναι κάπου κοντά στην οδό συναισθηματικής ασφάλειας;
-Τι να σου πω ρε κοπελιά, δεν έχω ιδέα, έρχεσαι εκει που πάω;

Φωτιά… Βλέπω μέσα από το παράθυρο εικόνες να τρέχουν προς τα πίσω. Κάθε φορά που πρέπει να προχωρήσω μπροστά, κάθε που φεύγω για νέο τόπο -ακόμα κι αν δε με εξόρισαν από εκεί που αγαπούσα αλλά μόνη ξεριζώθηκα, πάλι με πιάνει μια θλίψη, μια στιφή γεύση νοσταλγίας. Αντί να θυμάμαι τις ξηρασίες και μετά τους κατακλυσμούς, τα σκουπίδια και την ηχορρύπανση, τις ακαθαρσίες των αδέσποτων και τις κουτσουλιές πάνω μου, θυμάμαι μόνο τις κόκκινες ανατολές κα τα μοβ ηλιοβασιλέματα, τους άδειους δρόμους τις νύχτες μεσοβδόμαδα και το ραδιόφωνο να παίζει το αγαπημένο μου τραγούδι τα πρωινά που ήμουν μποτιλιαρισμένη. Πώς αλλιώς αφού αγαπούσα τότε…

Νερό… «Σκέψου θετικά, δε μπορεί να σου λείψει κάτι που δεν είχες. Τουλάχιστον το είχες, για όσο το είχες»! Κοιτάω το δρόμο μπροστά από το παρμπρίζ. Κοιτάω το χέρι του καθώς αλλάζει ταχύτητα. Δε φοράει βέρα. Ωραία. Αλλά για πόσο θα μου κρατήσει πάλι; Αφού δεν πάμε στον ίδιο προορισμό. Απ’ ότι φαίνεται κανείς δεν πάει στον τόπο που γυρεύω. Οπότε ας απολαύσω τη διαδρομή μαζί του. Μέχρι εκεί που πάει. Και μετά…
Αυτές οι μπότες φτιάχτηκαν για περπάτημα. Κάποια στιγμή, δεν μπορεί. Κάποια στιγμή θα το βρω. Και ίσως στο δρόμο βρω κάποιον να πηγαίνει στην ίδια κατεύθυνση…

ο κερδισμένος χρόνος

σήμερα μην ξεχάσετε να αλλάξετε τα ρολόγια σας και να τα πάτε μια ώρα πίσω:
έτσι έχετε μια ώρα παραπάνω για να διορθώσετε ό,τι πήγε στραβα χτες...

Εκείνη κοίταζε έξω από τη τζαμαρία, εκείνος μες στο μπαρ. Για ώρα. Εκείνοι δεν κοιτάχτηκαν στα μάτια ούτε στιγμή. Τα χέρια τους δεν αγγίζονταν, τα γόνατα μήτε, εκείνοι ήταν σαν ξένοι την ώρα αυτή.
Σαν πέρασε η μπόρα ΄φυγαν. Την πήγε σπίτι της. Κι αυτή κατέβηκε με μια ξερή "καληνύχτα". Εκείνος κοίταξε την ώρα. 4.15. Τελευταία Κυριακή του Οκτώβρη. Τα ρολόγια γυρνούν μια ώρα πίσω. Αν γύρναγε το ρολόι στις 3.15, αν μπορούσε να γύρναγε πίσω στο μαγαζί, που εκείνη κοίταγε έξω από το παράθυρο κι εκείνος μέσα στο μπαρ και κανείς δεν κοίταζε τον άλλο στα μάτια. Αν μπορούσε να ξαναζήσει τη στιγμή και να την έλεγε όσα αυτή περίμενε να ακούσει, να πάει απέναντι και να την αγκαλιάσει, να της χαμογελάσει και να της πει "σ΄αγαπάω ρε χαζό, ξεκόλλα, είμαστε μαζί κι όλα θα πάνε καλά".
Μα έμεινε εκεί να κοιτάζει το ρολόι του. Εκείνη ξεκλείδωσε την πόρτα και χάθηκε από μπρος του. Και τίποτα δεν έκανε. Ούτε το ρολόι γύριζε, ούτε τα λόγια του.
Κερδισμένος χρόνος είναι ο χρόνος που αξιοποιείς, που τον εκμεταλλεύεσαι προς όφελός σου. Κερδισμένος χρόνος είναι εκείνος που αγαπιέσαι κι αγαπάς. Κι εκείνος ένιωθε τόσο μόνος. Το ίδιο μόνος σα να μην είχε αλλάξει τίποτα. Κι ας έδειχνε η ώρα πια τρεις και δεκαεννιά και σαράντα δευτερόλεπτα Εκείνος τίποτα δεν κέρδισε εκείνο το βράδυ. Μόνο έχασε. Μόνο.

Καιρός για δυο (παπουτσια)- indieannalog set #43

το fileden πάλι μπλοκαρε και δε μπορώ να ανεβάσω κομμάτια, πάρτε κειμενο κι ελπίζω συντομα και σε μουσική...

Γη… Τι ήταν να πιάσουν οι βροχές, αναγκάστηκα να βγω στους δρόμους για «κλειστά» παπούτσια. Τα παπούτσια δεν είναι εύκολη αγορά: αν σου είναι μικρά σε χτυπάνε, αν είναι μεγάλα σου βγαίνουν κι αν είναι εξεζητημένα αναγκάζεσαι να ανανεώσεις όλη τη γκαρνταρόμπα σου για να ταιριάξουν. Τώρα που το σκέφτομαι, το να διαλέγεις παπούτσια μοιάζει αρκετά με το να διαλέγεις σύντροφο. Η Κάρυ π.χ στο sex & the city επιλέγει συνεχώς πανάκριβα, πολυτελή και παλαβά παπούτσια: ουσιαστικά είναι σα να δηλώνει ότι θέλει κάποιον πλούσιο που να αντέχει την συμπεριφορά κακομαθημένης πριγκίπισσας που επιδεικνύει. Σημειολογικά τα Manolo Blanik της ΕΙΝΑΙ ο Mr. Big.

Αέρας… Προσωπικά δοκιμάζω εξήντα ζευγάρια για να διαλέξω ένα. Αν μου βγουν καλά μπορεί να τα φοράω μέχρι να λιώσουν. Αλλά το δράμα μου είναι ότι συνήθως αγοράζω παπούτσια που μου αρέσουν μεν, αλλά δεν τα έχουν στο νούμερο μου! Και έτσι αρχίζουν οι παρεμβάσεις: τα φοράς μέσα στο σπίτι με τις ώρες μέχρι να μαλακώσουν, τα πας στο τσαγκάρη να τα βάλει στο καλαπόδι, κολλάς από μέσα τους επιθέματα σιλικόνης στα σημεία που σε στενεύουν, μετά καταλήγεις να γεμίσεις τα πόδια σου τσιρότα όπου σε χτυπάνε (οπότε μωρό μου μη με ξαναρωτήσεις "συνηθως προσπαθείς; παλευεις για να πάει καλά μια σχέση"- μέτρα φουσκάλες και κάλους και θα καταλάβεις)

Φωτιά… Όσο περνούν τα χρόνια το βρίσκω ψυχοφθόρο, χρονοβόρο και ανοικονόμητο να καταπιέζομαι για να χαρώ ένα ζευγάρι παπούτσια που εξαρχης το έβλεπες και όλοι στο έλεγαν πως ΔΕΝ ΣΟΥ ΚΑΝΟΥΝ. Αφήστε που τόσα χρόνια να προσπαθώ να χωρέσω σε στενά γοβάκια, κατάφερα να παραμορφώσω τα πόδια μου: τα κότσια μου έχουν μεγαλώσει, τα δάχτυλα έχουν στραβώσει και κάθε νέο παπούτσι πλέον με ενοχλεί κάπου- αφού τα πόδια μου είναι γεμάτα εξογκώματα και πληγές

Νερό… Αυτό που με ανησυχεί λοιπόν είναι ότι με τόσες γόβες-- προκρούστες που φόρεσα, έτσι που έχουν γίνει τα πόδια μου, δεν πρόκειται να ξαναβρώ παπούτσι να με βολέψει. Κι αυτά που είναι μαλακά συνήθως είναι παλιομοδίτικα με απαίσιο σχέδιο. Κι αφού πια δεν θέλω να προσπαθώ και να υποφέρω τόσο να για φορέσω ένα design υπόδημα, έχω καταλήξει ότι θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου ξυπόλητη. Και το καλοκαίρι είναι καλά. Αλλά τώρα χειμωνιάζει. Κρυώνω. Θέλω κι εγώ ένα ζευγάρι να με ζεστάνει. Αλλά βαρέθηκα να δοκιμάζω. Και να πονάω. Και δεν ξέρω πού να το βρω...

Mrs Indieanne and Dr. House - indieannalog set #43

Γη… Είναι μερικές εβδομάδες τώρα, που με έχει πιάσει μια μανία καθαριότητας. Δεν εννοώ να πλένω τοίχους, εννοώ να πετάω πράγματα. Και δεδομένου ότι πια κάθε μέρα είναι μια κακή μέρα για κοινωνική συναναστροφή (ναι, έχω νεύρα!), κάθε μέρα είναι μια καλή μέρα για φασίνα και εκτόνωση: ξεκαθαρίσματα, τσαλακώματα, σκισίματα, πετάγματα, ανακυκλώσεις…

Φωτιά… Ενδεικτικό περιεχόμενο συρταριού στο κομοδίνο μου: λιωμένο κραγιόν, σπασμένο μενταγιόν, παλιές φωτογραφίες, ημερολόγιο με αξιομνημόνευτες προσωπικές ιστορίες (sic), αποδείξεις για την εφορία, αποκόμματα από θέατρα, σινεμά και μια συναυλία, τα δεύτερα κουμπιά που ράβουν στα ρούχα –και τα φυλάς μήπως χάσεις κάποιο- και τα δεύτερα κλειδιά απ’ το σπίτι του πρώην -που δεν άντεξα να επιστρέψω, ένα κουτί από τσίχλες που μέσα κρύβω τις καλές μου «ψείρες» (μην τις βρει ο ανιψιός και τις διαλύσει), 100 ευρώ κάτω από το ημερολόγιο- μικρό καταπίστευμα για έκτακτη χρήση… Το περιεχόμενο ενός συρταριού πολύ εύκολα αντιστρέφει τις μνήμες και αναδίδει διφορούμενες προφητείες:

Νερό… :άραγε μια ζωή θα συμβαίνει αυτό; Θα ζω την αληθινή μου ζωή μόνο ως ανάμνηση- θα συλλέγω τα θραύσματα της σε συρτάρια για να την θυμάμαι όταν τελειώνει; Να θυμάμαι ότι έζησα; Ότι κάποτε ήμουν καλά; Ότι πήγαινα διακοπές, ήμουν ευχάριστη, είχα παρέες και αγάπες. Και μετά, ξύπνησα ένα πρωί δέκα χρόνια μετά και βρέθηκα μεταμορφωμένη σε Dr House: μια στριμμένη στρίγγλα, που αρπάζεται με το παραμικρό, που δεν δίνει του αγγέλου της νερό, κι όσο και να θέλει να την αγαπήσει ο απέναντι του το κάνει αφόρητα δύσκολο αυτό. Κουράστηκα. Να πετάω πράγματα. Να στουμπώνω κιβώτια. Να στουμπώνω τα αισθήματα μου. Νιώθω χωρίς δύναμη. Χωρίς ρυθμό. Η καρδιά μου μοιάζει να έχει χάσει ένα χτύπο της.

Αέρας… Κάθομαι ακίνητη με το ξεσκονόπανο στο ένα χέρι, το βαποριζατέρ στο άλλο και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Τα νύχια μου ξεφλουδίζω, τα λόγια μου τροχίζω «ετοιμάσου! Θα τα λιμάρω στο λαιμό σου ελαφίνα μου»- με απειλώ. Και ψεκάζω με φόρα το είδωλό μου. Υγρά δάκρυα απορρυπαντικού κυλάνε. Θέλω να γίνω πάλι καθαρή. Θέλω να φύγει όλη αυτή η σαπίλα και η κακία από μέσα μου. Θέλω να πάω στην Χώρα των Θαυμάτων –κι ας μη με λένε καν Αλίκη. Θέλω να σταματήσει να υπάρχει αυτός ο τοίχος μπροστά μου.

Θα πετάξω ότι δεν χρειάζομαι. Θα τα στοιβάξω εκεί. Η παλιά μου ζωή ένα λοφάκι από σκουπίδια. Θα σκαρφαλώσω επάνω του και θα περάσω τον τοίχο. Θα συνεχίσω το ξεκαθάρισμα. Και θα περάσω απέναντι.

Πλειοψηφιοκρατία -indieannalog set #42

Γη… Κάποια χρόνια πριν ο Νομπελίστας οικονομολόγος Kenneth Arrow απέδειξε το «θεώρημα του αδύνατου» (the impossibility theorem). Βάσει αυτού δεν υπάρχει καμία μέθοδος που να μπορεί να μεταφράσει τις προτιμήσεις των μεμονωμένων ψηφοφόρων μιας κοινωνίας στις προτιμήσεις την κοινωνίας αυτής ως συνόλου. Ο άνθρωπος, με λίγα λόγια, είπε οι εκλογές σε μια Δημοκρατία δεν προσφέρουν Δήμο- Κρατία αλλά μονάχα την βεβαιότητα ότι θα ακουστούν όλες οι ατομικές απόψεις, αλλά όχι η ΜΙΑ περιβόητη «κοινωνική εντολή» που όλοι βαυκαλίζονται ότι παίρνουν ως Πρωθυπουργοί. Οπότε γιατί τελικά να πάω να ψηφίσω, εγώ θα κάνω τη διαφορά;

Φωτιά…Δεν αμφισβητεί κανείς το προβάδισμα της Δημοκρατίας έναντι άλλων πολιτευμάτων, δεδομένης της γενναιοδωρία της -κατά την οποία «όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι απέναντι στον Νόμο» και της γενικότερης φιλελεύθερης πνοής της. Αυτό που απασχολεί όμως είναι το πώς μπορεί να υπάρξει ουσιαστική δημοκρατία. Διότι δε θέλει και μεγάλη σοφία για να καταλάβεις ότι η «δημοκρατία» δεν εκφράζει πλέον τη δύναμη του λαού των 1000 κατοίκων της αρχαίας Αθήνας αλλά τα σφυρίγματα και τα ουρλιαχτά της πλειοψηφίας των 11.000.000 της σύγχρονης Ελλάδας. Έτσι φτάνουμε σε αυτό που εκτός από «δημοκρατία» στις μέρες μας ονομάζεται ενίοτε και «τυραννία της πλειοψηφίας».

Αέρας… Ξαφνικά μπαίνουν πολλές παράμετροι στη μέση: διότι ναι μεν ο λαός ψηφίζει, αλλά ο λαός είναι ένα πράγμα; Έχουν όλοι τα μυαλά στο κεφάλι τους –εννοώ, μετά τα 18 είναι όντως «μυαλωμένοι» όσοι ψηφίζουν; Είναι ενημερωμένοι για το τι χρειάζεται ο τόπος (γιατί κατά ένα περίεργο τρόπο οι περισσότεροι γνωστοί μου από την επαρχία, ψηφίζουν ό,τι και οι γονείς τους και έχω δει πολλές γιαγιάδες να μπαίνουν στο παραβάν με το σταυρωμένο ψηφοδέλτιο που τους έδωσε ο γιος τους). Κι εμείς οι υπόλοιποι που ψηφίζουμε με καθαρή την συνείδηση μας, πιστευουμε αλήθεια ότι με όσα ακούσαμε τσάτρα –πάτρα σε πολιτικά ντιμπέιτ έχουμε ενημερωθεί για το τι χρειάζεται ο τόπος (sic); Με κάτι τέτοια έχω αρχισει πάλι να σκέφτομαι γιατί να φέρεις ένα παιδί σε αυτο τον κόσμο, το να ζεις στη Γη δεν έχει πια πλάκα και άλλα πένθιμα...

Τελικά καταλήγουμε να ψηφίζουμε έντεκα εκατομμύρια άνθρωποι κάποιον που υποθέτουμε ότι μπορεί να κάνει τη δουλειά, χωρίς να ξέρουμε πώς θα γίνει η δουλειά, ούτε ποια είναι ακριβώς η δουλειά. Και πώς είναι δυνατόν να θέλουμε όλοι να γίνει η ίδια δουλειά: και ο αγρότης και ο άστεγος και ο εφοπλιστή και ο μικρομεσαίος! Μετά από αυτά είναι σαφές ότι η κάθε κυβέρνηση δεν μπορεί να τους ικανοποιήσει όλους. Η κάθε κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να ικανοποιήσει κατά κύριο λόγο την τάξη που την επέλεξε (πλειοψηφία, θυμάστε); Στη χώρα μας αυτή είναι η μεσαία τάξη, που πάντα τρέφει την υπέροχη φαντασίωση ότι με λίγη οικονομική βοήθεια από το Κράτος θα γίνει ανώτερη τάξη. Αυτό που δεν καταλαβαίνει η μεσαία τάξη είναι ότι προκειται για ΦΑΝΤΑΣIΩΣΗ, και δε θα γίνει ποτέ! Όμως ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις τρέφοντας ελπίδες και οι Πρωθυπουργοί αισθάνονται όλο και πιο πιεσμένοι να πράξουν προς αυτό τον στόχο προκειμένου να μείνουν και στην εξουσία, επιβαρύνοντας φυσικά τα κατώτερα στρώματα, που εξαθλιώνονται όλο και περισσότερο.

Νερό…Έτσι καταλήγουμε σε ένα ακόμα χαρακτηριστικό της δημοκρατίας: την αδυναμία της να προσφέρει πολιτική σταθερότητα και κοινωνική ασφάλεια. Το κυβερνών κόμμα έχει συνήθως μια εύθραυστη πλειοψηφία που εύκολα μπορούν να ανατρέψουν οι τρικλοποδιές της αντιπολίτευσης και ο διαρκής πόλεμος των ΜΜΕ (η 4η εξουσία - για όποιον δεν το θυμάται) . Πολλές φορές έχει ειπωθεί ότι σε αναπτυσσόμενες χώρες , με προσφυγικούς πληθυσμούς και αναταραχές, οι δημοκρατίες δεν ενδείκνυνται μέχρι να επιτευχθεί μια στοιχειώδης κοινωνική σταθερότητα. Ο Μακιαβέλι είχε μια κυκλική θεωρία των πολιτευμάτων βάσει της οποίας κάθε μοναρχία θα παρήκμαζε σε μια ολιγαρχία και αυτή με τη σειρά της σε μια δημοκρατία και αυτή με τη σειρά της σε μια αναρχία και μετά τυραννία και ξανά μοναρχία. Μετά την άναρχη κατάσταση πέρσι τον Δεκέμβρη, όλο και περισσότερο σκέφτομαι ότι, παρότι δε θέλουμε να σκεφτόμαστε πως είμαστε τριτοκοσμικοί, είμαστε μια αναπτυσσόμενη χώρα βουτηγμένη σε ένα κοινωνικό χαρμάνι που δεν ξέρεις πού θα οδηγήσει. Κι όλο και περισσότερο τρέμω τον Μακιαβέλι. Και θα πάω να ψηφίσω. Σε αυτη την πλειοψηφική δημοκρατία δίχως νόημα. Τουλάχιστον ας ακουστεί και η δική μου άποψη. Γιατί έτσι που τα έχουμε κάνει, ίσως σε λίγα χρόνια η ΕΕ θα μας φέρει έναν Βασιλιά. Και πια δε θα ακούγεται καμία άλλη άποψη...

κλειστόν λόγω ηλιθιότητος- indieannalog set #41

Γη… Οι άνθρωποι σπουδάζουν για να «ανοίξει» το μυαλό τους. Να μην βλέπουν μόνο την επιφάνεια αλλά το βάθος των πραγμάτων και να τα κατανοούν. Να αναγνωρίζουν αιτιακές σχέσεις όπου υπάρχουν, σταθερά μοτίβα και «παραδείγματα» και παράλληλα να έχουν την ωριμότητα να αποδέχονται ότι κάποιες φορές αυτά δεν υπάρχουν, γιατί βρίσκονται μπροστά σε μια χαοτική κατασταση. Ο έρωτας δεν είναι χαοτικό σύστημα –οι άλλοι απ’ έξω βλέπουν τα «μοτίβα» που δημιουργούνται, μονάχα εσύ που είσαι μέσα ζεις στο χάος. Αν ήσουν αμόρφωτο κοριτσόπουλο θα σου δίναμε ελαφρυντικό μικρή μου αθώα ύπαρξη, αλλά κάνεις διδακτορικό. Οπότε τι δικαιολογία έχεις αυτή τη φορά για την ευπιστία και την ηλιθιότητά σου;

Φωτιά… Αυτή τη φορά δεν έχω καμία δικαιολογία που έπεσα πιο χαμηλά κι απ’ τη Λάσκαρη στον Κατήφορο- και δεν έγινε και για χάρη ενός Κουρκουλου το κακό- άσε που δεν υπήρχε κι ένα καλό παιδί- Βουλγαρίδης να μαζέψει τα σκατά μετά! Γυρνάω στην φωλιά μου σαν αλεπού που η ουρά της πιάστηκε στο δόκανο και πια ντρέπεται να βγει ξανά έξω κολοβή και να την κοροϊδεύουν τα άλλα ζώα. Πλέον πρέπει να ξαναγυρισω στα μόνα πλάσματα που ξέρω ότι με αγαπούν και δε θα με προδώσουν- το pc μου, τη μουσική μου, τα μολύβια και τα χαρτιά μου, τον γάτο μου…

Αέρας… Αυτό που με θυμώνει περισσότερο είναι ότι κάτι μυστήριο μου συμβαίνει και ποτέ δε μπορώ να θυμώσω αρκετά με αυτόν που βοήθησε στο να καταστραφεί η ζωή. μου Δεν μπορώ να του κλείσω το τηλέφωνο στα μούτρα, δεν μπορώ να κάνω κλικ, να κλείσω τον διακόπτη των συναισθημάτων, να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου κλπ, κλπ. Μαζί μου καθένας μπορεί να πιστευει ότι όλες οι μαλακίες επιτρέπονται γιατι πάντα θα τις δικαιολογώ αφού τον αγαπάω. Αυτή τη φορά όμως καταλαβαίνω ότι συγχωρώντας συνεχώς απλά κάνω τον άλλο πιο γαϊδούρι απ’ ότι ήταν και στρώνω το χαλί για την κόλαση της ανευθυνότητάς του. Και πια θέλω να αλλάξω δρόμο. Θέλω κι εγώ να δω πώς διάολο μοιάζει αυτός ο Παράδεισος επιτέλους

Νερό… I'm just a little person, οne person in a sea, οf many little people who are not aware of me. I do my little job and live my little life, eat my little meals & miss my little kid and wife. And somewhere, maybe someday, maybe somewhere far away I'll find a second little person who will look at me and say: “I know you, you're the one I've waited for let's have some fun”. Συνεχίζω να κολυμπάω στην θάλασσα των μικρών ανθρώπων. Αν σκοπεύεις να με βρεις δεύτερο μικρό ανθρωπάκι, βιάσου. Έχω παγώσει και δεν ξέρω για πόσο ακόμα μπορώ να μείνω στην επιφάνεια….

The morning sickness of intimacy

Απόψε θα ήθελα να μέναμε μαζί
(όχι για τη νύχτα, για πάντα εννοώ)
ώστε πια να μη σκέφτομαι πως πρέπει να σε αποχωριστώ
πριν σε κρατήσω αρκετά
πριν σε φιλήσω αρκετά
πριν κάνουμε όσα είπαμε

Αλλά τελικά έφυγες
-η οικειότητα σου φέρνει αναγούλα όταν ξυπνάς
σαν δύσκολη, κακή εγκυμοσύνη

Κι εγώ έμεινα να κοιτάω το ταβάνι
και να σκεφτόμαι γιατι δεν μου το έμαθαν σχολείο
πώς όσο και να διαβάσεις ή να προσπαθήσεις
δε γίνεται όλα να τα έχεις:
και κάποιον να σε κοιτά στα μάτια
και τους φίλους σου στα τηλέφωνα
και την δουλίτσα σου να μην σε πιέζει
και την καρδιά σου στη θέση της

Ποια είναι η θέση της; Μη ρωτάς.
Ξαφνικά έχω τόσο κενό μέσα μου
που τη μετακινώ διαρκώς

κανείς να μην τη βρει
να με πληγώσει.

when there' s a will, there' s a way - indieannalog set #40

Γη… Η επιστροφή στην πόλη σημαδεύτηκε με συννεφιά και βροχές- όχι μόνο στους δρόμους αλλά και στο εργασιακό χώρο. Η μια συνάδελφος πέταγε κεραυνούς ή άλλη μπουμπούνιζε και η τρίτη κρατούσε το στυλό σαν αλεξικέραυνο πάνω από το κεφάλι της λέγοντας «μήπως να καταγράφαμε το γεγονός στα πρακτικά να είμαστε καλυμμένες»; Ο Αγιασμός με βρήκε να στέκομαι με τα καλοκαιρινά μου πέδιλα μέσα στη βροχή και να αναπολώ την ιαματική επίδραση του ήλιου -που γιατρεύει κάθε φθινοπωρινή διάθεση...

Αέρας… Δε γκρινιάζω για να γκρινιάξω. Αν η δουλειά σε ένα σχολείο είχε να κάνει μόνο με τα παιδιά, όλοι οι εκπαιδευτικοί θα ήμασταν ευτυχισμένοι. Το πρόβλημα είναι ότι για 5 ώρες έχεις να κάνεις με υπέροχα πλάσματα αλλά όλη την υπόλοιπη μέρα αντιμετωπίζεις δηλητηριώδεις γονείς και τερατώδη γραφειοκρατία (διευθυντές που συμπεριφέρονται σαν άβουλα τσιράκια των προϊσταμένων τους και προϊσταμένους που την έχουν δει κυρίαρχοι του σύμπαντος και καλύπτουν γονείς οι οποίοι απαιτούν πέρα κάθε νόμου και τάξης)!

Φωτιά… Κι επιτέλους, έπειτα από τόσες μέρες στη βροχή έφτασε μια ηλιόλουστη Κυριακή. Ακούω μουσική, πίνω καφέ και ξεκαθαρίζω τη βιβλιοθήκη μου –α, ώστε εδώ είχα τα παλιά fractal press, τα magnet και τα fanzins μου! Σκέφτομαι όλους εκεινους τους ανθρώπους που επειδή γουστάρουν τη μουσική μαζεύονται και βγάζουν έντυπα γι' αυτήν. Σκέφτομαι ότι πρέπει να παραδειγματιστώ από αυτούς και να σταματήσω τη γκρίνια για τις φετινές συνθήκες εργασίας μου: είμαι lo- fi γενιάς οπότε και μόνο με το ψωράλογο του ενθουσιασμού μπορώ να ξεπεράσω την καλπάζουσα οκνηρία των βαριεστημένων καρεκλοκενταύρων, που για να σκοτώσουν την ώρα τους δημιουργούν προβλήματα αντί να επιλύνουν. Κι αφού τους ταράζει τον ύπνο η βραχνή μου σάλπιγγα μπορώ να δώσω το σύνθημα της δράσης με ένα χαρούμενο μπάντζο!

Νερό… «Τι θα κάνουμε μ’ εσένα βρε Δον Κιχώτισσα;» λέει ο καλός μου. «Τι κερδίζεις με το να πολεμάς τους ανεμόμυλους»; Κερδίζω το να μην προλαβαίνει να κάτσει η σκόνη πάνω μου. Το να μην καταντήσω ένα άβουλο λείψανο σαν τους περισσότερους μονιμάδες γύρω μου. Κερδίζω το να μ’ αγαπούν άνθρωποι σαν κι εσένα – ακόμα κι αν δεν ξετρελαίνονται με τον Θερβάντες όσο εγώ. Άνθρωποι που το σούρουπο της Κυριακής, την πιο μελαγχολική μου ώρα, σιγομιλούν μαζί μου καθώς χαζεύω τις πυγολαμπίδες που στραφταλίζουν.
-Λέγοντας πυγολαμπίδες εννοείς τα φώτα της πόλης;
-Λέγοντας πυγολαμπίδες εννοώ τα μάτια σου μωρό μου!
;)

πάντα κάπου είναι καλοκαίρι... indieannalog set #39

Γη... Ήταν, λοιπον, εκείνη η παραλία στο νησί. Τα νερά ήταν πράσινα και τα ψάρια βιολετί. Τα μάτια της σαν μαύρα αμύγδαλα, αλλά εκείνη δεν είχε δει ποτέ αμύγδαλα, στο τροπίκο νησί. Και ο αέρας δρόσιζε τα βράδια, μα δε γινόταν ποτέ κρύος. Ποτέ δυσάρεστος. Όπως οι σκέψεις του.

Αέρας... Του ειχαν πει πως εκει στα νότια θα ξεχάσει. Του ειχαν πει ότι η θαλασσα θα μουλιάσει και τους πιο δυσκολους λεκέδες στη μνημη του. Όλα θα καθαρίσουν. Του ειχαν πει πως θα γυρισει άλλος άνθρωπος. Μα σάμπως ήξερε πια ποιος είναι; Καθοταν, λοιπον, σ’ εκεινη την παραλία και άκουγε τραγούδια από τους ντοπιους. Μα όλα λυπημενα του φαίνονταν. Και πώς να χαρεί. Έμεινε εκει κάποιο καιρό. Μα δε μπορούσε να χαλαρωσει στ’ αλήθεια.

Ο τρόπος που κοιτούσαν, ο τρόπος που μιλούσαν στην αγνωστη διάλεκτο, ένα σούσουρο αδιάκριτων ηχων και βλεμμάτων δεν τον άφηνε να στραφει μέσα του, να αφουγκραστεί τις φωνές που δεν τον αφηναν να ησυχάσει.

Νερό... Ωσπου ένα βράδυ «έλα», του ειπε εκεινη με τα μαύρα αμύγδαλα για μάτια, «έλα να σου δειξω ένα μέρος που μπορείς να ημερέψεις. Γιατι μερικους τους ξεκουράζει η θάλασσα και ο βουβός ορίζοντας, μα όχι όλους. Έλα απόψε το βράδυ να σου δείξω ένα μέρος που μπορεις να νιωσεις ασφάλεια, ένα μέρος που δεν μπορεις να κάνεις κακό στον εαυτο σου»

Φωτιά... Το βράδυ τον πήγε στο δωμάτιο με τα σκεπάσματα. Ένα δωμάτιο που αντί για τοίχους ειχε ράφια και τα ράφια ήταν γεματα αφράτες, φρεσκοπλυμένες, μοσχομυρωδάτες πετσέτες και σεντόνια. «Τιποτα κακο δε μπορει να συμβεί εδώ. Όλα είναι μαλακά και ευωδιαστά και μπορεις να γείρεις το κεφάλι σου και να νιώσεις την ασφάλεια μιας αγκαλιάς. Μείνε εδώ όσο θες. Μόνο φέρε μου το κλειδί βγαίνοντας». Εκείνος, μές στο μισοσκόταδο χαμογέλασε. Ακούμπησε το αξυριστο μάγουλο του σε μια πετσέτα. Κι ένιωσε το κεφάλι του να αδειάζει. Ένιωσε πως για πρώτη φορά η ηρεμία βρήκε το μυαλό του. Κι ήρθε για να μείνει… Χαμογέλασε σα να σκέφτηκε πως όσο μαύρα και να είναι όλα, παντα κάπου είναι καλοκαίρι... Κι αυτο έμοιαζε πολυ αισιόδοξο ξαφνικά!

Skyscrapers - indieannalog set #38

Αέρας… Λοιπόν, άκου να δεις πώς έχει το πράγμα. Η νυχτοπεταλούδα προτιμά να καψαλίσει τα φτερά της αγκαλιάζοντας τη λάμπα παρά να ζήσει στο σκοτάδι και μερικοί άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να κάνουν συνέχεια άλματα απ’ το τραμπολινο της φαντασία τους προς τα πάνω –ακόμα κι αν το μόνο που καταφέρνουν είναι να αφήνουν γρατζουνιές στον ουρανό, καθώς τον ξύνουν με τα νύχια τους στην προσπάθεια να τον πιάσουν. Τους λένε ειρωνικά "ουρανοξύστρες".
Οι άλλοι άνθρωποι, που τους βλέπουν από τους ουρανοξύστες της λογικής τους καθισμένοι στο pool- bar και διερωτόμενοι μήπως δεν ήταν καλή επένδυση το Cherokee και έπρεπε τελικά να αγοράσουν το τζιπ της BMW, θέλουν πραγματικά να είχαν μια σφεντόνα εκείνη την ώρα: να σημαδέψουν στην ηλίθια καρδιά αυτά τα αλυσιτελή ανθρώπινα πουλιά, να πάψουν οι χαρμόσυνες τσιρίδες και να τους συνετίσουν μια κι έξω. Ουρανοί και αηδίες. Δε μας φτάνουν τόσες δουλειές στη γη δηλαδή, να χουμε και τους ουρανούς να σκεφτόμαστε…

Φωτιά… Μια φορά πέτυχαν έναν τέτοιο Ουρανοξύστρα, που προσγειώθηκε καταμεσής στη θάλασσα. Τον περιμάζεψε μια γοργόνα αλλά δεν είχε σκοπό να ανταλλάξει την ψαρίσια της ουρά με ανθρώπινα πόδια- με φλεβίτιδα και κότσια- για χάρη του. Εξάλλου κι αυτός δε φαινόταν τύπος που θα της αγόραζε Manolo Blanic για fair trade. Τον πήγε μέχρι την ακτή και περίμενε κάποιος να τον βρει. Τον βρήκαν δύο έφηβοι και του πήραν όλα τα υπάρχοντα. Τον άφησαν γυμνό εκεί. Μόνο κάτω απ’ τον ήλιο. «Εντάξει, είναι σε καλά χέρια» είπε η γοργόνα και γύρισε ήσυχη στα βαθιά. «Όλους τους γιατρεύει ο ήλιος»…

Γη… Εκείνος ξύπνησε στο νοσοκομείο. Λευκό δωμάτιο, λευκά σεντόνια, ωχρές κοπέλες μ’ άσπρες στολές, υγρά διάφανα στα σωληνάκια και χάπια πολλά –σαν τα πολύχρωμα λαμπιόνια στο δωμάτιο της κοπέλας του. Την ειδοποίησε με γράμμα. Εκείνη έτρεξε κοντά του. Τον βρήκε ευτυχώς αρτιμελή, όμορφο και μελαγχολικό όπως πάντα, με μια ρήξη συνδέσμου και τρεις σχισμές στο μπράτσο: «τίποτα σοβαρό, μια μικρή μορφολογική ανωμαλία, μια φτερούγα είχε φυτρώσει, μην ανησυχείτε την κόψαμε». «Δόξα τω Θεώ» -σκέφτηκε εκείνη, «θα γίνει πια φυσιολογικός».

Νερό… Και σαν σε μια νύχτα πέρασε το καλοκαίρι, κι από Αύγουστο -χειμώνας. Η νυχτοπεταλούδα αντικαταστάθηκε από ανθρώπους στα παλτά τους που δεν τους περνά απ’ το νου να πετάξουν –αφού δεν έχουν φτερά. Ο ήλιος ανάβει όλο και λιγότερο και μερικοί συνεχίζουν να χοροπηδάνε στο τραμπολίνο του μυαλού τους προσπαθώντας να τον φτάσουν. Θέλοντας να αφήσουν πίσω αυτόν τον βαρύ χειμώνα και το διαρκές σκοτάδι της Nordic λογικής. Για να γλυστρά πιο γρήγορα ο καιρός χρησιμοποιούν το γράσο του αλκοολ και τα βράδια πάρτυ φαντασμαγορικά κάνουν στους ουρανοξύστες.
Σου άρεσε πάντα να βλέπεις τον κόσμο από ψηλά. Και θέλω να ειμαι κοντά σου. Αλλά δε θέλω να πάρω το ασανσέρ με όλους αυτους τους ξενέρωτους και ειναι πολυ μακριά με τις σκάλες. Άκου λοιπόν πώς έχει το πράγμα: πάρε μου ένα ποτήρι σαμπάνια και περιμενέ με στην ταράτσα. Μπορεί να γκρεμοτσακιστώ βεβαια πετώντας απ' το τραμπολίνο μου, αλλά θα το ρισκάρω. Πώς αλλιώς, αφού σ' αγαπάω...

ΥΓ. Η Ινδιάννα θα επιδίδεται σε υψηλές πτήσεις για ένα διάστημα. Μέχρι την επιτυχή προσγείωση της στον Αμμαζόνιο...

εις το επανειδείν!