Όλα ξεκίνησαν από τη μεταφορά του νεκροταφείου στην περιοχή των παλιών θερμοκηπίων. Η γη δηλητηριαζόταν με λιπάσματα και φυτοφάρμακα για χρόνια, πριν να εγκαταλείψει ο ιδιοκτήτης το χωριό για μια καλύτερη τύχη στην Αθήνα και να πουλήσει τα χωράφια του όσο όσο στην κοινότητα.
Το πρόβλημα βέβαια δε φάνηκε απ’ την αρχή, αλλ’ αφού πέρασαν τρία χρόνια από τις πρώτες ταφές. Στο καθιερωμένο άνοιγμα του τάφου, για να μεταφερθούν τα κόκαλα στο οστεοφυλάκιο, ο πρώτος νεκρός βγήκε τελείως άλιωτος, το ίδιο και ο δεύτερος, ο τρίτος, ο τέταρτος. Το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο των χωρικών δεν τους οδήγησε να σκεφτούν το προφανές, ότι η χημική σύσταση της γης είχε αλλάξει ριζικά, κι έτσι ξεκίνησε μια ατέρμονη διαμάχη, για το αν οι νεκροί τους δεν έλιωναν επειδή είχαν αγιάσει ή βρικολακιάσει.
Τελικά και οι δύο πλευρές είχαν δίκιο: κάποιοι νεκροί είχαν μετατραπεί σε αγαθοποιά ζόμπι και κάποιοι σε νεκροζώντανους κανίβαλους. Τον πρώτο καιρό το χωριό είχε αναστατωθεί από τους απρόσκλητους επισκέπτες που πηδούσαν μάντρες και παραβίαζαν παράθυρα, άλλοι για να τους επιτεθούν και άλλοι για να τους προστατέψουν.
Σύντομα όμως οι χωρικοί κατάλαβαν ότι δε διέτρεχαν κανένα κίνδυνο. Στο συγκεκριμένο τόπο τουλάχιστον, η μάχη ανάμεσα σε Καλό και Κακό δεν έβγαζε ποτέ νικητή και νικημένο. Τα καλόβουλα ζόμπι είχαν αναλάβει το ρόλο να παρακολουθούν συνεχώς τους αιμοβόρους συγγενείς τους και πάντα τους εμπόδιζαν να πραγματοποιήσουν οποιαδήποτε επίθεση. Έχοντας όλα ίση δύναμη, πάλευαν για ώρες μέχρι να εξαντληθούν και να χάσουν κάθε ζωτική δύναμη. Οι χωρικοί με ελαφρύ ύπνο ξυπνούσαν για να παρακολουθήσουν τον αγώνα πάλης που διαδραματιζόταν σπίτι τους (και συχνά τηλεφωνούσαν σε κάποιο φίλο, για να δει κι αυτός) ενώ αυτοί που κοιμόντουσαν πιο βαριά σιχτίριζαν το πρωί που είχαν χάσει όλη τη διασκέδαση και τους είχε μείνει μόνο το καθάρισμα.
Όλα τελειώνουν όμως κάποια στιγμή, καλά, κακά, παράξενα, φυσιολογικά. Αν δεν είχε σκοτωθεί σε εκείνο το ατύχημα με τη μηχανή του ο Μπάμπης, δε θα είχε πέσει σε κατάθλιψη η Νικολέττα και δε θα είχε αυτοκτονήσει. Και οι δύο έγιναν βέβαια νεκροζώντανοι, ο Μπάμπης από τη μεριά των καλών και η Νικολέττα των κακών, ως αυτόχειρας. Η αγάπη τους όμως ήταν δυνατή σαν το θάνατο, αντέχοντας και μετά από αυτόν. Το νεαρό ζευγάρι αρνήθηκε να συμμετάσχει στον πόλεμο των νεκροζώντανων και προσπάθησαν μάλιστα να συμφιλιώσουν τις δυο παρατάξεις. Η ιστορική συνάντηση των δύο αντιπάλων έγινε στις 21 Ιουνίου, τη μικρότερη νύχτα του χρόνου. Τα αγαθοποιά ζόμπι αγκάλιασαν τα κανίβαλα και αποφάσισαν όλοι να θυμηθούν ξανά την ανθρώπινη φύση τους, την ανάμικτη από καλό και κακό.
Οι πρώην αγαθοί είπαν ότι χρειάζονταν πλέον ένα μέρος για να λιώνουν ειρηνικά, μέχρι να τελειώσει για δεύτερη φορά η ύπαρξή τους. Οι πρώην κανίβαλοι υποστήριξαν ότι θα τους διευκόλυνε να έμεναν κάπου που δε θα υπήρχαν πειρασμοί, δηλαδή ζωντανοί άνθρωποι.
Και κάπως έτσι στο χωριό δεν έμεινε ρουθούνι.
Το πρόβλημα βέβαια δε φάνηκε απ’ την αρχή, αλλ’ αφού πέρασαν τρία χρόνια από τις πρώτες ταφές. Στο καθιερωμένο άνοιγμα του τάφου, για να μεταφερθούν τα κόκαλα στο οστεοφυλάκιο, ο πρώτος νεκρός βγήκε τελείως άλιωτος, το ίδιο και ο δεύτερος, ο τρίτος, ο τέταρτος. Το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο των χωρικών δεν τους οδήγησε να σκεφτούν το προφανές, ότι η χημική σύσταση της γης είχε αλλάξει ριζικά, κι έτσι ξεκίνησε μια ατέρμονη διαμάχη, για το αν οι νεκροί τους δεν έλιωναν επειδή είχαν αγιάσει ή βρικολακιάσει.
Τελικά και οι δύο πλευρές είχαν δίκιο: κάποιοι νεκροί είχαν μετατραπεί σε αγαθοποιά ζόμπι και κάποιοι σε νεκροζώντανους κανίβαλους. Τον πρώτο καιρό το χωριό είχε αναστατωθεί από τους απρόσκλητους επισκέπτες που πηδούσαν μάντρες και παραβίαζαν παράθυρα, άλλοι για να τους επιτεθούν και άλλοι για να τους προστατέψουν.
Σύντομα όμως οι χωρικοί κατάλαβαν ότι δε διέτρεχαν κανένα κίνδυνο. Στο συγκεκριμένο τόπο τουλάχιστον, η μάχη ανάμεσα σε Καλό και Κακό δεν έβγαζε ποτέ νικητή και νικημένο. Τα καλόβουλα ζόμπι είχαν αναλάβει το ρόλο να παρακολουθούν συνεχώς τους αιμοβόρους συγγενείς τους και πάντα τους εμπόδιζαν να πραγματοποιήσουν οποιαδήποτε επίθεση. Έχοντας όλα ίση δύναμη, πάλευαν για ώρες μέχρι να εξαντληθούν και να χάσουν κάθε ζωτική δύναμη. Οι χωρικοί με ελαφρύ ύπνο ξυπνούσαν για να παρακολουθήσουν τον αγώνα πάλης που διαδραματιζόταν σπίτι τους (και συχνά τηλεφωνούσαν σε κάποιο φίλο, για να δει κι αυτός) ενώ αυτοί που κοιμόντουσαν πιο βαριά σιχτίριζαν το πρωί που είχαν χάσει όλη τη διασκέδαση και τους είχε μείνει μόνο το καθάρισμα.
Όλα τελειώνουν όμως κάποια στιγμή, καλά, κακά, παράξενα, φυσιολογικά. Αν δεν είχε σκοτωθεί σε εκείνο το ατύχημα με τη μηχανή του ο Μπάμπης, δε θα είχε πέσει σε κατάθλιψη η Νικολέττα και δε θα είχε αυτοκτονήσει. Και οι δύο έγιναν βέβαια νεκροζώντανοι, ο Μπάμπης από τη μεριά των καλών και η Νικολέττα των κακών, ως αυτόχειρας. Η αγάπη τους όμως ήταν δυνατή σαν το θάνατο, αντέχοντας και μετά από αυτόν. Το νεαρό ζευγάρι αρνήθηκε να συμμετάσχει στον πόλεμο των νεκροζώντανων και προσπάθησαν μάλιστα να συμφιλιώσουν τις δυο παρατάξεις. Η ιστορική συνάντηση των δύο αντιπάλων έγινε στις 21 Ιουνίου, τη μικρότερη νύχτα του χρόνου. Τα αγαθοποιά ζόμπι αγκάλιασαν τα κανίβαλα και αποφάσισαν όλοι να θυμηθούν ξανά την ανθρώπινη φύση τους, την ανάμικτη από καλό και κακό.
Οι πρώην αγαθοί είπαν ότι χρειάζονταν πλέον ένα μέρος για να λιώνουν ειρηνικά, μέχρι να τελειώσει για δεύτερη φορά η ύπαρξή τους. Οι πρώην κανίβαλοι υποστήριξαν ότι θα τους διευκόλυνε να έμεναν κάπου που δε θα υπήρχαν πειρασμοί, δηλαδή ζωντανοί άνθρωποι.
Και κάπως έτσι στο χωριό δεν έμεινε ρουθούνι.
30 σχόλια:
νομίζω ότι αυτή τη φορά σκούπισες πολύ καλά την έρημο των ψευδαισθήσεων αφήνοντας μερικές εξ αυτών για την πρώτη ύλη της ποίησης, γιατί ως γνωστόν τέτοιες ψευδαισθήσεις δε σκουπίζονται, μένουν στη σκούπα και μας ταξιδεύουν.
Αγαπάς τον Άλλαν Πόου;
εγώ πολύ.
Καλά η τελευταία φράση είναι πολύ ωραία, τάσπασε που λέμε. Εύγε mister Amme.
ρε συ. ανατριχιασα.
Τα ζομπι είναι τελικά φυτοφαρμακοφάγα;
Ωραίο, μικρό και καλό -επιτέλους λίγη οικονομία σε αυτό το μπλογκ, που ο κάθε αλκοολικός γράφει τις κάλτσες του :)
Μια μουσική υπόκρουση την ήθελε -αλλά προσωπικά δε θα βαζα κάτι μακάβριο μα κάτι ειρωνικά χαριτωμένο, πχ. το the night of the living dead των Tilly & the wall, θα στο ανεβάσω αύριο να δεις αν σ' αρέσει να το ...θάψεις πουθενά στο κείμενό σου!!
Αγαπητέ Ροΐδη, με κάνετε να κοκκινίζω. Σαφώς και αγαπώ τον Πόου, αν και δεν τον είχα καθόλου στο μυαλό μου όσο το έγραφα. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
Bitte schon Herr Emporas.
Καλή μου lifewhispers, το παίρνω για κομπλιμέντο και σε ευχαριστώ πολύ.
Για να σου πω Σαμμάνε, εγώ στα δικά μου σχόλια μαζεύω εκλεκτό κόσμο, στα δικά σου έχουν μαζευτεί όλοι οι μπαρόβιοι. :-Ρ
Χαίρομαι που αποδέχεσαι την πρόσκληση, την προηγούμενη φορά με το "μουσικό κουτί" η επιλογή σου ήταν εξαιρετική. Ετοιμάσου για κάθοδο μου στην Αθήνα κατά τις 20. Φιλιά!
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ, ουτε ρουθουνι!!
Ειδα που την ειπες στο Σαμμανο οτι εσυ μαζευεις καλυτερο κοσμο, κι ειπα να κανω κι εγω κομεντ για να μην πολυ-κορδωνεσαι :P
χμμμ...
μ αρέσει...πολύ ενδιαφέρον χωριό αν μη τι άλλο...
ίσως το θρίλερ από michael jackson σαμμάνε?προφανές αλλά στάνταρ αξία!
Είναι πολύ καλή η κεντρική ιδέα.Και έτσι όπως τελειώνει απότομα πολύ μου άρεσε. Ίσως αυτό το ποστ να με ευχαρίστησε πιο πολύ απο όσα δικά σου έχω διαβάσει.
A εμένα πολύ μου αρέσουνε τα θρίλερς.
Και η Λίτσα μου άρεσε.
Καλημέρα σε όλους/ες!
Βρε καλώς τη Μέζα! Που λες είδα χτες το "What's up pussycat?" και είχε ένα χαρακτήρα που σου ταίριαζε πολύ, μια παρανοϊκή αλεξιπτωτίστρια (προτού μου τσιτώσεις, τον έπαιζε η Ούρσουλα Άντρες). Εσύ πάντως παίζεις σε διπλό ταμπλό, είσαι και εκλεκτή, είσαι και μπαρόβια.
Γεια σου Νταννόσσιελ! Εγώ πάλι λέω να βάλουμε μια πρόσφατη φωτοραφία του Μάικλ Τζάκσον, θα ταιριάζει ακόμη περισσότερο.
Άλμπερτ, θα το δεις, εγώ μια μέρα θα γίνω μεγάλος λογοτέχνης, από Μάιρα Παπαθανασοπούλου και πάνω, έτσι που βελτιώνομαι συνεχώς. [A propos, τσέκαρε τη μαντάμ Σουσού, στο kolonakion.blogspot, νομίζω ότι θα σου αρέσει).
Καλώς την τανίλα! Σε ευχαριστώ πολύ. Έρχεται και Λίτσα οσονούπω, δε μπορώ να απογοητεύω άλλο το πιστό κοινό της.
Τανίλα, pame gia tekiles?
Λυπούμαι πολύ κύριε μπαρ, αλλά η ανατροφή μου δε μου επιτρέπει να βγαίνω με αγνώστους (είδικά ατομα που τους γνώρισα στο νέτι, φτου κακά) και να καταναλώνω αλκοόλ.
Kala Τανίλα, mporoume na pame se ena zaxaroplasteio gia pastes afou kolyesai gia bar. Stou Zonar's megalosa ki ego, ti nomizeis?
Episis, exeis allo8i: den gnoristikame sto neti, 8a gnoristoume sto kentro tis A8inas.
Kai pali den epimeno, 8a exeis logous pou eisai epifylaktiki.
8a pnikso ton pono mou se mia Sachertorte (i tekila 8a paizei to liqueur).
Αγαπητή τανίλα, αν το παλικάρι θέλει να σε κεράσει πάστα, φαίνεται πως έχει σοβαρό σκοπό, εγώ θα σου πρότεινα να του δώσεις μια ευκαιρία.
Me pareksigisate, koritsia.
Katarxas, pote den eipa oti eimai pallikari.
Kata deyteron, pote den kano kati me apotero skopo.
Kata triton, polli erimos peftei kai 8a arxiso na anisyxo pragmatika...
Ma ki eseis, kalokairiatiko, xa8ike mia oasis?...
Αγαπητέ/η the_bar,
Κατά πρώτον, ούτε εγώ είπα ποτέ ότι είμαι κορίτσι, αλλά έτερον εκάτερον. Κατά δεύτερον, πολύ φοβάμαι ότι τις περισσότερες φορές έχουμε απώτερο σκοπό, όταν κάνουμε ή λέμε κάτι, απλώς δεν το συνειδητοποιούμε πάντα. Και κατά τρίτον, το συγκεκριμένο μπλογκ είναι ένα από τα πολύ λίγα ομαδικά μπλογκ της μπλογκόσφαιρας, οπότε η έρημος είναι μόνο φαινομενική, ένας αντικατοπτρισμός θα έλεγα.
Μετά τιμής
Άμμος
Agapiti/e tanila/8eia/ammos,
mia xara mas vlepo. Oi apolytos sygkekrimenes kai aystires taytotites exoun katitis to pliktiko kai exo katalavei pos sto istologio sas mono predictable den 8elete na eiste. To koino sas akolou8ei.
Oso gia tous apoterous skopous, den ksero an o skopos agiazei ta mesa, sigoura omos den eksygeiainei tis an8ropines sxeseis. Eks ou ki i apofasis mou -sto metro tou dynatou, fysika- na dro kai na eklamvano ta panta me 8etiko tropo, na prospa8o na vlepo toioutotropos osa diadramatizontai gyro mou kai na dino panta merikes eykairies sti zoi.
Eykairies na mou apodeiknyei pos den einai ola skopima. Kai pos merikes fores mporei na petyxo kapou kapos kapote kati ay8ormito kai aprosxediasto. Kai ara na nioso kala. H zoi kserei.
Me katanoeis, elpizo.
Se eyxaristo gia tin filoksenia kai tis apantiseis sou, parolo pou syni8os sta edafi sou, opos eipes, filokseneis allou eidous eklekta frouta ;-)
Meta timis,
the_bar
Ορίστε μας, από έρημος θα γίνετε Συνοικές Μιράζ και θα βρίσκουμε εδώ τους συντρόφους που στην καθημερινή ζωή φαντάζουν αντικατοπτρισμοί ;))
Πολυδιάστατο το νόημα της ιστορίας, χαμογέλασα πολύ με το τέλος κι εγώ, ΜΕ άρεσε, από τα καλύτερα!! Απορώ πώς σας θύμισε τη Λίτσα, ήταν πολύ τρυφερή ιστορία (:Ρ)
Σε σκεφτόμουν σήμερα το πρωί Άμμε, πρέπει να στρωθώ κάποια στιγμή να γράψω... Φιλιά!!
[Κορυφαία η πρώτη απάντηση στις Πανελλήνιες Κουλεμανσόν - λύθηκα!]
Ζόναρς;
Καλά.
Θα φοράω κίτρινη κλαρωτή φούστα, ροζ μπλούζα με μανίκι-νυχτερίδα, δεμάτινα σάνταλα από το μοναστηράκι, τυρκουάζ τσεμπέρι με φλουριά και θα κρατάω ένα αντίτυπο της καινής Διαθήκης σε έκδοση τσέπης κι ένα κόκκινο γαρύφαλλο.
Ta rouxa sou me kain' giat'eisai maneken, Τανίλα!
8a se anangoriso me ti mia, 8a tsakisoume tis pastes (sokolata apokleistika, etsi?) kai meta 8a se pao barotsarka... exm... ekklisia i8ela na po, pardon, gia mia mini eksomologisi ki an katsei kai mia 8eia koinonia extended.
Ksereis me ti, vevaios!
Oxi tipote allo, na min ksexniomaste kiolas.
After all, it is summertime and the living is easy, n'est-ce pas?
Τανίλα και the_bar χαίρομαι πολύ που τα βρήκατε, ελπίζω η παρέμβασή μου να σας βοήθησε.
Καλώς την Idaki! Χαίρομαι που σου άρεσε, γράφτηκε πάντως με αφορμή μια μάλλον αγριευτική συζήτηση που παρακολούθησα σε μια παρέα, για το ότι οι νεκροί δε λιώνουν πλέον, επειδή έχει επιβαρυνθεί πολύ η γη των νεκροταφείων.
Όταν έχεις όρεξη και άνεση χρόνου, γράψε, θα χαρώ πολύ να σε διαβάσω.
Όσο για τις πανελλήνιες κουλμανσόν, η χαρά του σουρεαλισμού ήταν τα σχόλια του Νανάκου (κι εσύ αφιέρωσες δεν μπορώ να πω).
Mporei to post na legetai "Sto telos nikise i agapi" alla en prokeimeno nomizo pos mas pareksigisate.
Oudepote te8ike paromoio zitima anamesa se mena kai tin Τανίλα.
Pos 8a itan dynaton, alloste?...
Anyway, pao n'akouso ton Xatzidaki.
Αχ βρε the_bar, στα καλάθια δε χωράς, στα κοφίνια περισσεύεις, τι να σε κάνω; Δεν παρεξήγησα τίποτε, είπα να κάνω ένα αστειάκι, με αφορμή την ανταλλαγή σχολίων με την tanila. Φαντάζομαι ότι αν είχε έστω και λίγη σοβαρότητα όλο αυτό από τη μεριά σου, θα έστελνες μέιλ και δε θα άφηνες σχόλια.
[Κέφια βγάζουμε εδώ, ούτε παρεξηγούμε, ούτε ζητάμε σοβαρότητα εκεί που δε χρειάζεται.]
Ax amme amme,
1.Me dia8esi asteeismou afisa to teleytaio sxolio, opos kai ola ta proigoumena, ennoeitai. Fysika kai den enoxli8ika apo kati.
2.Xorao, giati opos oloi gnorizoume, oi kaloi pantou xorane, ki ego eimai ypodeigma kalosynis kai kefiou :-)
Pao na ksanakouso to Mantolino, giati einai apo ta agapimena mou.
I' bad, I'm bad
Το θυμάσαι ένα κλιπ του Michael Jackson;
LOOOL!
Με το που γίνεται λέει η συμφιλίωση των ζόμπι, να ξεκινάνε όλα να χορεύουνε αλα Μάικλ Τζάκσον, σε φάση "ο Γιάννης Δαλιανίδης σκηνοθετεί το πρώτο του θρίλερ." Να 'σαι καλά βρε Κλέλια!
ψάχνο γηνέκα ή άντρα ή σκείλο για κατανάλοσι σούση. Τα ρωλά του Μάκυ αν έχεται ακουστά.
Χρεόνεται κάπεια πρωμοίθυα;
Αγαπιττέ Νεφέληκα, σε αφτό το μπλογκ ίμαστε όλη αγώργια κε δεν μπορούμε να σε εξειπηρετήσουμε, εχτός κι αν είσαι γκέης, οπότε να ξες ότι θα καής στην κώλαση και εμής τέτχιες ανομαλίες δεν κάνουμε.
Τα φυτοφάρμακα σκοτώνουν είτε έτσι είτε γιουβέτσι...
Προτιμάτε τα βιολογικά προϊόντα!
Πολύ καλό μιλάμε!
Φίλε Πολσεμάννεν σε ευχαριστώ! Χαίρομαι που είδες το οικολογικό μήνυμα κατά της χρήσης φυτοφαρμάκων που είχα τοποθετήσει ανάμεσα στις γραμμές του κειμένου. :-Ρ
Δημοσίευση σχολίου