Κάθε φορά που την αγκάλιαζε πονούσε. Εκείνη επέμενε ότι τον φοβόταν, αυτός μπορούσε να ξαναγίνει όπως παλιά και να την κατασπαράξει, δεν ήθελε να στερηθεί τα αγκάθια της. Συνέχιζε να την αγκαλιάζει και να τη φιλάει, μάζευε πληγές κι ουλές, δεν τον ένοιαζε, σακατευόταν για χάρη της αγάπης. Αυτή του υποσχόταν ότι μια μέρα θα ανθίσει και τότε δε θα φοβάται τίποτα, κανέναν.
Κυλούσαν οι μέρες, οι βδομάδες. Μια μέρα άνοιξε τα φτερά του, λαμπερά και πολύχρωμα, τα κούνησε λίγο και αιωρήθηκε μπροστά της. Μια άκρη τους, κοφτερή σα λεπίδα, την άγγιξε στο μάγουλο, έτρεξε λίγο πράσινο αίμα. «Καταλαβαίνεις τώρα πώς νιώθω;» τη ρώτησε.
Αυτή δε μίλησε, προχώρησε στον κήπο και στάθηκε δίπλα από ένα ρυάκι. Στύλωσε τα πόδια, σήκωσε τα χέρια, έστρεψε το κεφάλι προς τον ήλιο, το δέρμα της άρχισε να σκληραίνει. Αυτός πέταξε προς την αντίθετη κατεύθυνση, ήξερε τη συνέχεια, δεν ήθελε να τη δει.
Την επόμενη χρονιά τα δισέγγονα του επισκέφτηκαν τον κήπο, στάθηκαν στην πανέμορφη τριανταφυλλιά και ρούφηξαν λίγο από το νέκταρ της για να πάρουν δυνάμεις. Μες στον ατέρμονο ύπνο των φυτών τουλάχιστον δε φοβόταν πλέον, αναρίγησε και άφησε ήσυχη τους χυμούς της να κυλήσουν.
Κυλούσαν οι μέρες, οι βδομάδες. Μια μέρα άνοιξε τα φτερά του, λαμπερά και πολύχρωμα, τα κούνησε λίγο και αιωρήθηκε μπροστά της. Μια άκρη τους, κοφτερή σα λεπίδα, την άγγιξε στο μάγουλο, έτρεξε λίγο πράσινο αίμα. «Καταλαβαίνεις τώρα πώς νιώθω;» τη ρώτησε.
Αυτή δε μίλησε, προχώρησε στον κήπο και στάθηκε δίπλα από ένα ρυάκι. Στύλωσε τα πόδια, σήκωσε τα χέρια, έστρεψε το κεφάλι προς τον ήλιο, το δέρμα της άρχισε να σκληραίνει. Αυτός πέταξε προς την αντίθετη κατεύθυνση, ήξερε τη συνέχεια, δεν ήθελε να τη δει.
Την επόμενη χρονιά τα δισέγγονα του επισκέφτηκαν τον κήπο, στάθηκαν στην πανέμορφη τριανταφυλλιά και ρούφηξαν λίγο από το νέκταρ της για να πάρουν δυνάμεις. Μες στον ατέρμονο ύπνο των φυτών τουλάχιστον δε φοβόταν πλέον, αναρίγησε και άφησε ήσυχη τους χυμούς της να κυλήσουν.
9 σχόλια:
Αυτά τα τριαντάφυλλα έχουν κάψει πολύ κόσμο -εκτός από τα λεπιδόπτερα. Κι εκείνον τον Μικρό Πρίγκιπα σκλάβο τους τον είχαν... Πολύ έντονο διήγημα Άμμε, με χρώματα και μυρωδιές, δημιουργεί μια συγκίνηση που φαίνεται να κρατάει ώρα και να μη μαραίνεται. Θα το βάλω στο βάζο του δωματίου μου...
Σε ευχαριστώ πολύ Σαμμάνε.
Αγαπητέ κύριε ΄Αμμε,
Πέρασα να σας ειπώ μιαν καλησπέρα και εθάμμαξα το ποιημύθι σας.
Μας κακομαθαίνετε, κύριε Άμμε, μας κακομαθαίνετε,
Σουσού
Well, (anastenagmos) I don't know, I don't understand...
Maybe, I don't like it. Polu kalogrammeno alla den einai gia to mikro mou tayrisio kefalaki.
Καλημέρα Αμμόχωστε μου,
Όταν είσαι αισθησιακός, αυτό βγαίνι ακόμξ και σατ έντομα
Μ άρεσε πολύ.
Σεβαστή μου μανδάμ, τα καλά Σας λόγια με συγκινούν, χαρά μου να Σας κακομαθαίνω. Όπως πάντως το λέει και το τραγούδι, εγώ δεν είμαι ποιητής, είμαι στιχάκι.
Καλή μου βέην κι εγώ ταυρίσιο κεφάλι έχω (αλλά κι ουρά σκορπιού). Σεβαστό κι ότι δε σου άρεσε κι ότι δεν το κατάλαβες, από τη μεριά μου εγώ απλά ήθελα να το γράψω.
Καλή μου ΓιατηνΑρλέτα, σε ευχαριστώ πολύ.
Τι εννοείς με το "ουρά σκορπιού"? Κανάς ωροσκόπος μήπως, καμιά Σελήνη? Εγώ πάντως έχω μεσουράνημα στο Σκορπιό. Χοχο
Ώστε ουρά σκορπίσια μοιραζόμαστε ε; Τέλεια!!
Τα πάω καλά με τα έντομα και πιστεύω πως τα φυτά παίζουν μαζί τους... τα τριαντάφυλλα σίγουρα έχουν μνήμη, πάντως.
Αγαπητή vain, έχω ωροσκόπο σκορπιό, σελήνη δεν είμαι βέβαιος, νομίζω στους Ιχθείς. Για το μεσουράνημα που μου λες, δεν ξέρω τι είναι, θα ρωτήσω την Isis Unveiled και θα επανέλθω.
Αχ βρε Idaki, όλο και βρίσκουμε ομοιότητες οι δυο μας. Ποιητική σκέψη ότι τα τριαντάφυλα έχουν μνήμη, σίγουρα πάντως προκαλούν και τη μνήμη.
Δημοσίευση σχολίου