Η καρδιά μαγειρεύει το μυαλό

(ο albert έδωσε το σύνθημα για να βγούμε να κυνηγήσουμε μικρά «μαζεμένα» ποντίκια. Το παρακάτω πόστ έγινε με αυστηρή επιλογή και βασίζεται στα 10 αγαπημένα μου τραγούδια των Modest Mouse. Ο όρος ήταν να μπουν με σειρά cd –τουτέστιν αν τα κατεβάσετε και τα παίξετε με τη σειρά του ποστ να κάνετε καλό κεφάλι! ΥΓ. Το αρχικό ποστ ήταν από συρραφή στίχων των modest mouse, αλλά ήταν τόσο καταθλιπτικό που είπα να μην χαλαστούμε όλοι μεσοβδόμαδα! ΥΓ2: Και ναι, υπάρχει countdown, τα καλύτερα τραγούδια είναι όσο προχωράτε προς το τέλος. Enjoy)!

Το ποντίκι πρόβαλε το μουσούδι του από την τρύπα κάτω απ’ το καλοριφέρ και οσφράνθηκε τον αέρα. «Σνιφ σνιφ», κούνησε τη μαύρη μυτούλα του και ξεκίνησε να περπατά άκρη άκρη στον διάδρομο ακολουθώντας τη μυρωδιά. Στην κουζίνα μια κατσαρόλα πάνω στο μάτι του φάνηκε ως υπαίτιος της τσίκνας που γαργαλούσε τα ρουθούνια του. Στάθηκε λοιπόν σε μια γωνιά να οργανώσει την επίθεση.

Η γάτα δεν φαινόταν πουθενά και η Ελβίρα, η ένοικος του διαμερίσματος, ακουγόταν να μιλάει στο διπλανό δωμάτιο. Γεμάτο θάρρος έτρεξε γοργά απ’ τη πόρτα της κουζίνας στο κέντρο της, αρπάχτηκε από το πόδι μιας καρέκλας και σκαρφάλωσε στο τραπέζι. Από εκεί με ένα άλμα θα βρισκόταν πάνω στον πάγκο με τα μαγειρικά και η κατσαρόλα θα ήταν δική του.

Μα όπως είχε τραβηχτεί προς τον τοίχο κι έπαιρνε φόρα να περάσει απέναντι, η φωνή της Ελβίρας ακούστηκε να πλησιάζει απειλητικά. Μπήκε άξαφνα στην κουζίνα και, χωρίς να κοιτάξει, πέταξε το βιβλίο που κρατούσε στο τραπέζι. Προχώρησε στο νεροχύτη και γέμισε ένα ποτήρι με νερό.
-Δεν καταλαβαίνεις τι σου λέω, έτσι; Αυτός κάνει τη ζωή του κι εμένα μ’ έχει αφήσει να ψήνομαι!
Και στηρίζοντας το τηλέφωνο στον ώμο της άνοιξε το καπάκι της κατσαρόλας για να το χύσει μέσα. Μα είδε ότι το φαγητό δεν έβραζε.
-Τι στο διάολο;
Κοίταξε το μάτι, ανοιγόκλεισε τα κουμπιά.
-Δεν το πιστεύω. Μείναμε από αέριο… Γαμώ τους νέους αγωγούς και τις ευκολίες σας! Φώναξε και κλώτσησε την κουζίνα. Αλλά έτσι χτύπησε το μεγάλο της δάχτυλο και όπως έκανε επιτόπου κουτσό, βογκώντας απ’ τον πόνο, έχασε την ισορροπία της κι έπεσε με φόρα στην καρέκλα πίσω της. Εκεί που είχε πηδήξει από ώρα το ποντίκι για να κρυφτεί.

Σαν είδε τη σκιά να μεγαλώνει όπως ερχόταν κατά πάνω του, το ποντίκι βούτηξε κάτω, μα η Ελβίρα μάγκωσε την ουρά του όπως έκατσε. Εκείνο έμεινε να τραμπαλίζεται δίπλα της βγάζοντας ήχους που –ευτυχώς δεν πιάνουν τα αφτιά των ανθρώπων. Τα πιάνουν όμως τα αφτιά της Τίνας, της γάτας της Ελβίρας που πλησίαζε στα μουλωχτά.

Το τρωκτικό σαν την μυρίστηκε πανικοβλήθηκε κι άρχισε να κολυμπάει με δύναμη στον αέρα, κουνώντας χέρια και πόδια, λες και προσπαθούσε να επιπλεύσει σε τρικυμισμένη θάλασσα. Μα βλέποντας την Τίνα να ετοιμάζει τα μακριά γυαλιστερά νύχια της κι εκείνο να μην μπορεί να πατήσει στην ξηρά, σκέφτηκε γρήγορα πως ο φόβος φυλάει τα έρμα. Και εν προκειμένω, ο φόβος της Ελβίρας. Έτσι κάνοντας τραμπάλα, με ένα θεαματικό σάλτο γύρισε ανάποδα και έπεσε πάνω στα σταυρωμένα γόνατα της!
-Αααα! Στρίγγλισε η Ελβίρα και πετάχτηκε πάνω, ρίχνοντας απ’ την ταραχή της και το τηλέφωνο.
-Τι συμβαίνει, τι έγινε, φώναζε η φωνή μέσα απ’ το ακουστικό;
-Ένα ποντίκι, ένα ποντίκι! Επαναλάμβανε σε υστερία η Ελβίρα
Και η φωνή με τη σειρά της φώναζε: «Μπουμπούνησέ του την, κοπάνα το με κάτι»!

Η Ελβίρα το μόνο φονικό όπλο που έβλεπε εκείνη τη στιγμή ήταν το βιβλίο της, έτσι το έπιασε στα χέρια και το πέταξε με δύναμη στο νεροχύτη, σημαδεύοντας το ποντίκι που έτρεχε να σωθεί. Ο τόμος έπεσε μέσα στη λεκάνη με το απορρυπαντικό και ο Μπουκόβσκι στο εξώφυλλο απέκτησε ανάγλυφα σαπουναδένια γένια, ενώ το ποντίκι στο τσακ πρόλαβε να τρυπώσει μέσα στην πιατοθήκη. Μα όπως χωνόταν με φόρα ανάμεσα στα πιατικά εκείνα, ακολουθώντας το νόμο της βαρύτητας που κυριεύει τα πάντα, άρχισαν να πέφτουν με φόρα στο πάτωμα.

-Αααα! Ούρλιαξε ξανά η Ελβίρα, αυτή τη φορά όχι από φόβο αλλά από τα νεύρα της! Με έχουν μουντζώσει γαμώτο! Με έχουνε μουντζώσει. Τι σκατά έχω κάνει στην προηγούμενη ζωή μου, τι γαμημένο κάρμα έχω. Πρώτα φεύγει ο Σάκης, μετά κόβεται το αέριο, χτυπάω το πόδι μου και τώρα σκάει κι ο βρομιάρης ο ποντικός που τα κάνει λίμπα. Ποιος με έχει καταραστεί να βασανιστώ έτσι ώστε να καθαρίσω το Κάρμα μου; Ποιος;
Και ξαφνικά αρχίζει να πετάει μόνη της τα πιάτα χάμω, μαζί και τα πιρούνια και τα κουτάλια, το βιβλίο κι ό,τι έβρισκε μπροστά της. Η φωνή απ’ το τηλέφωνο είχε βουβαθεί και όταν μετά από λίγο η Ελβίρα σήκωσε το ακουστικό και ρώτησε «είσαι ακόμα εκεί;» η φωνή της απάντησε «ναι, θες να έρθεις από εδώ να φάμε, ν’ αράξουμε στη αυλή, ε»;
«Με τη γκαντεμιά που με βαράει θα βρέξει στο πικ νικ μας».
«Καλά έλα να πάμε μια βόλτα, να δούμε κανέναν άνθρωπο».
«Αυτός είναι όλα τα μέρη που ήθελα να πάω, αυτός όλοι οι άνθρωποι που ήθελα να δω».
Και σωριάστηκε στην καρέκλα κλαίγοντας.
«Γαμημένο πρόγραμμα αποπληρωμής κάρμα…»
Τελικά με τα πολλά η φωνή έπεισε την Ελβίρα να μαζέψει τα κομμάτια της και να πάει να ξαπλώσει να ηρεμήσει.

Κι ήταν αργά τη νύχτα όταν το μικρό ποντίκι ξαναβγήκε από την τρύπα του μη μπορώντας να κοιμηθεί απ’ την συνταρακτική μυρωδιά που του είχε σπάσει τη μύτη. Μέσα στο σκοτάδι ακολούθησε την τσίκνα που τον οδήγησε στην κρεβατοκάμαρα της Ελβίρας. Προχώρησε μέσα σιγά να μην ξυπνήσει την Τίνα που κοιμόταν στα πόδια της αφεντικίνας της. Η Ελβίρα πάλι δεν κοιμόταν, στριφογύριζε στο στρώμα αναστενάζοντας κάθε τρεις και λίγο. Το μικρό ποντίκι σούφρωνε και κουνούσε τη μουρίτσα του προσπαθώντας να καταλάβει τι ψήνεται. Σχεδόν άκουγε το τσιτσίρισμα, κάτι ψηνόταν εκεί μέσα, μα δε μπορούσε να δει από πού βγαίνει η νόστιμη ευωδιά.

Απογοητευμένο αποφάσισε να πάει προς την κουζίνα. Μα όπως ανέβηκε στο νεροχύτη –που δίπλα του η Ελβίρα έβαζε την τροφή της γάτας- είδε την κατσαρόλα πλυμμένη και βαλμένη ανάποδα, για να στεγνώσει. Στάθηκε και καθρεφτίστηκε πάνω της. Το μικρό σεμνό ποντίκι μέσα στον παραμορφωτικό καθρέφτη του ατσαλιού φαινόταν σαν ένας τεράστιος χοντρός αρουραίος. Κορδώθηκε. Ίσιωσε τα μουστάκια του. «Ξαναγύρισα σαν αρουραίος» μονολόγησε σκεπτόμενος το δέος και τον τρόμο που προξένησε στην Ελβίρα η παρουσία του το πρωί! Λες και ήταν στα καλλιστεία για Μίστερ Κόσμος, έκανε μπράτσα μπροστά στην κατσαρόλα σαν body builder χασκογελώντας όλο καμάρι. Μα όπως κουνούσε τα ποδαράκια του γεμάτο αυτοπεποίθηση, σκούντησε κατά λάθος την κατσαρόλα που πάνω της στηριζόταν το γυάλινο καπάκι της. Εκείνο γλίστρησε, έπεσε με φόρα και, συμπαρασύροντας το, γκρεμίστηκαν μαζί στο πάτωμα .
«Ύπουλο πρόγραμμα αποπληρωμής κάρμα», ψιθύρισε το ποντικάκι καθώς βούλιαζε μέσα στο αίμα του.

Η Ελβίρα πετάχτηκε απ’ το στρώμα και έτρεξε στην κουζίνα. «Ποιος είναι εκεί»; Φώναξε. Ο τρόμος την πάγωσε και μέχρι να βρει το θάρρος να ανάψει το φως αδράνησαν όλες οι τρέχουσες λειτουργίες του οργανισμού της. Για λίγα δευτερόλεπτα το τσιτσίρισμα διακόπηκε. Η μυρωδιά της τσίκνας σταμάτησε. Για λίγα δευτερόλεπτα μόνο. Για λίγα δευτερόλεπτα η Ελβίρα έπαψε να βράζει στο ζουμί της. Σταμάτησε η καρδιά να μαγειρεύει το μυαλό. Μόνο για λίγο. Για τόσο λίγο.