Αρκτικοί πίθηκοι

(η Maya ζήτησε μια ιστορία που να περιέχει τραγούδια των Arctic Monkeys –το κείμενο περιλαμβάνει 3 δικά τους και άλλα 7 απ' την αφρόκρεμα του αγγλικού ήχου. ΥΓ: Ο ήχος είναι αγγλικός, όχι όλες οι μπαντες)!

Για καιρό κυκλοφορούσαν αυτές οι ψεύτικες ιστορίες στο San Fransisco ότι με το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την αύξηση θερμοκρασίας στους Πόλους, πίθηκοι είχαν εμφανιστεί στις αρκτικές περιοχές.
Όταν ο Leni πάτησε το πόδι του στην Ανταρκτική σκέφτηκε ταυτόχρονα τρία πράγματα: τον ήρωα στα 9 songs του Winterbottom, το Moon & Antarctica των Modest Mouse και τα $30.000 που του είχαν τάξει αν έβρισκε και έφερνε πίσω τουλάχιστον τρεις ζωντανούς Αρκτικούς Πίθηκους. Ο ιδιοκτήτης του μπαρ «Μικρές Άτακτες Θηλές» είχε ακούσει ότι αυτοί οι πίθηκοι είναι καταπληκτικοί χορευτές και ήθελε να διανθίσει λίγο το πρόγραμμα με τα μοναχικά κορίτσια που κουνιόντουσαν και τρίβονταν στις μπάρες. «Θέλω να μου φέρεις μερικούς άσπρους πίθηκους, βάζω στοίχημα πώς θα δείχνουν ωραίοι πάνω στην πίστα»!

Ο Leni περπατούσε με κόπο στο παχύ χιόνι, ακολουθώντας με ευλάβεια τον χάρτη που του είχε φτιάξει ο μέγας Ιάπων εξερευνητής Tarhidia Chew Re Kia. Μα ενώ φαινόταν να είναι στο σωστό σημείο (είχε περάσει το τρίτο παγόβουνο και είχε στρίψει δεξιά στο ψηλό λευκό βουνό) δεν έβλεπε τίποτα που να θυμίζει πιθηκοφωλιά. Απογοητευμένος και με το στομάχι του να γουργουρίζει έκανε να ρίξει το σακίδιο και να βγάλει από μέσα κάτι να στυλωθεί, αλλά μια γυναικεία φωνή πίσω απ’ την πλάτη του τον προειδοποίησε:
-Κανείς δεν κινείται, έτσι κανείς δεν παθαίνει τίποτα.
Εκείνος πήγε να γυρίσει το κεφάλι να κοιτάξει μα κάτι σκληρό τον άγγιξε στην πλάτη και το μόνο που έκανε ήταν να σηκώσει τα χέρια του ψηλά.
-Ψάχνεις πίθηκους ε; Ε κρετίνε; Είπε πάλι η φωνή.
-Ναι, απάντησε αυτός.
-Κι εγώ τους ψάχνω. Δυο χρόνια τώρα και δε θα μου τους τρομάξεις εσύ!
Και ο Leni ένιωσε μια σπρωξιά και γονάτισε. Η φωνή μεταφέρθηκε γρήγορα μπροστά του και, πριν το καταλάβει, του πέρασε στα χέρια μια θηλιά.
-Γρήγορα προχώρα, τον τραβολόγησε. Μόλις δύσει ο ήλιος αρχίζει η γιορτή.
«Γιορτή;» απόρησε εκείνος μα ακολούθησε χωρίς ερωτήσεις, αφενός γιατί ήταν αιχμάλωτος, αφετέρου γιατί τα καπούλια της έδειχναν πολύ πειστικά και, προς στιγμήν, δε χρειαζόταν άλλες εξηγήσεις. Όταν πια έφτασαν σ’ ένα, σκαμμένο μες στα χιόνια, παρατηρητήριο, ξάπλωσε χάμω και ξέπνοος τη ρώτησε: «ποιος γιορτάζει»;
-Μια φορά το χρόνο, την 1η Ιούνη, τα ζώα διοργανώνουν μια γιορτή για να υποδεχτούν το καλοκαίρι –του εξήγησε ενώ κοιτούσε με τα κιάλια της απ’ την άλλη μεριά.
-Μα… έχουν εποχές στους πόλους;
«Ω, είσαι τόσο αφελής» είπε εκείνη εκνευρισμένη και τον κοίταξε αποδοκιμαστικά.
Και τότε μονάχα είδε, για πρώτη φορά, το πρόσωπό της.
Ω Θεοί, ήταν σχεδόν αποτρόπαιο, ήταν σοκαριστικά άσχημη!
-Τι με κοιτάς έτσι, έχεις καιρό να γαμήσεις;
-Όχι, τραύλισε εκείνος. Απλά… είσαι φτυστή με κάποιον που ξέρω…
-Η γιορτή λήγει μόλις οι πιγκουΐνοι σφυρίξουν για τελευταία φορά στη σάλπιγγα. Μετά όλοι εξαφανίζονται και κανένα ζώο δεν ξαναφαίνεται μέχρι του χρόνου.
-Γι’ αυτό πιστεύουν ότι στην Ανταρκτική δεν υπάρχει ζωή;
-Ναι.
-Και που κρύβονται;
-Δεν ξέρω! Αν ήξερα θα είχα βρει αν γαμοπίθηκο στα χρόνια που είμαι εδώ, τον αγριοκοίταξε εκείνη. Μόνο σήμερα μπορούμε να αρπάξουμε μερικούς, μονάχα που δεν είναι εύκολο. Στη γιορτή θα έχει πολικές αρκούδες, αλεπούδες, νυφίτσες, λύκους, σκύλους –μπορούν να μας ξεσκίσουν. Αλλά έχω ένα σχέδιο: έχω έναν τηλεκατευθυνόμενο πιγκουΐνο και μια λαγουδίνα και έχω σκεφτεί να …ψου ψου ψου, του ανέλυσε καθώς του έλυνε τα χέρια.

Τα ζώα είχαν αρχίσει να καταφθάνουν και το γλέντι είχε ανάψει όταν έκανε την εμφάνισή του ένας ιδιαιτέρως μεγαλόσωμος πιγκουΐνος και μια μικρόσωμη λαγουδίνα περπατώντας πλάι πλάι. Το παράδοξο ζευγάρι προχώρησε ως τη μέση της γιορτής και ξαφνικά σταμάτησε. Γύρισαν κατά μέτωπο και άρχισαν να χαϊδολογιούνται.
Τα άλλα ζώα αιφνιδιάστηκαν και όλα μαζί πλησίασαν σ’ ένα σφιχτό κλοιό γύρω από το αλλόκοτο θέαμα. Όλα εκτός από τους πίθηκους, που είχαν αφοσιωθεί σε μια βαλιτσούλα με φωτογραφικές μηχανές, που ξάφνου βρέθηκε πεταμένη λίγο παραπίσω. Άρπαξαν τα γυαλιστερά πραγματάκια και τα πασπάτευαν όλο χαρά μα, πατώντας το κουμπί, μαζί με το φλας άστραψε στο πρόσωπό τους κι ένα αναισθητικό σπρέι. Ακαριαία λιποθύμησαν, μα κανένα ζώο δεν τα πήρε είδηση γιατί όλα είχαν αρχίσει να αρέσκονται στην καινούρια ιδέα των διαφορετικών παρτενέρ και ήδη οι λαγοί θώπευαν με τα αυτιά τους τα πισινά των πιγκουϊνισσών ενώ οι αρκούδες αγκάλιαζαν τους λύκους δυο –δυο.

-Λες να τους αρέσει η αλλαγή και να «το κάνουν» έτσι πια; Ρώτησε ο Leni, καθώς ασφαλείς και οι δυο βρίσκονταν στο ελικόπτερο με τέσσερα παγιδευμένα αρκτικά πιθηκάκια.
-Το σίγουρο είναι ότι θα πηδιούνται όλη την ώρα –χαχάνισε εκείνη. Οπότε πιστεύω πως σύντομα θα μας ξαναστείλουν σε αποστολή να συλλάβουμε τα νέα είδη που θα προκύψουν. Στο ενδιάμεσο βέβαια, μπορούμε να κάνουμε άλλα πράγματα!
Και η εξερευνήτρια, που το όνομά της δε μάθαμε ποτέ, έβαλε κάτω τον Leni. Από πληροφορίες του οδηγό στο ελικοπτέρου το μόνο που αναφώνησε εκείνος σε όλη της διάρκεια της συνεύρεσης τους ήταν: «Μωρό μου, γαμάς σαν τον πατέρα μου» και χαμογέλασε στον οδηγό που τους κοίταζε απ’ τον καθρέφτη, «μιλάμε είναι φτυστή ο πατέρας μου» …

Οι Αρκτικοί Πίθηκοι όταν έφτασαν στην Αμερική και τους είδε ο ιδιοκτήτης αποφάσισε ότι καλοί είναι, αλλά θέλουν ένα ρετουσάρισμα. Έτσι τους παρέδωσε σε πλαστικό χειρουργό και λίγο μετά τους έβγαλε στην πίστα μαζί με τα κορίτσια. Πια μοιάζουν κάπως έτσι.