Λεπιδόπτερα [Ο βίος των εντόμων IV]

Η Έμμυ χάιδεψε τη στιλπνή επιφάνεια του γυαλιού και ξεκίνησε να στρίβει το πρώτο τσιγάρο της ημέρας. Το άναψε, το κάπνισε, το έσβησε και ο κόκκος της άμμου αιωρούνταν στο ίδιο ακριβώς σημείο, τρία εκατοστά πάνω από το σωρό, στον πάτο της κλεψύδρας. Αναστέναξε. Πήρε την κλεψύδρα στα χέρια και άρχισε να την τραντάζει με δύναμη, ξέροντας βέβαια πόσο μάταιο ήταν. Ο κόκκος θα παρέμενε αμετακίνητος στη θέση του, όσο και να προσπαθούσε, δε βρίσκονταν παρά στο μέσο της εβδομάδας. Έστριψε κι άναψε ένα ακόμα τσιγάρο.
Αυτή η μορφή ζωής ήταν σίγουρα πιο πολύπλοκή, αλλά ο χρόνος κυλούσε βασανιστικά αργά. «Οποιαδήποτε στιγμή μπορώ να επιλέξω το άλλο» σκέφτηκε «γιατί δεν το κάνω;». Δεν είχε απογοητευτεί από τη ζωή των ανθρώπων, αλλά από τη βραδύτητά της, από την ανικανότητά τους να μαθαίνουν γρήγορα, την εμμονή τους να κάνουν τα ίδια λάθη.
Σηκώθηκε και σήκωσε την κλεψύδρα ψηλά, πάνω από το κεφάλι της. Για μια στιγμή αναρωτήθηκε ποιος θα φροντίζει τις γάτες της και δείλιασε. «Κάποιος θα βρεθεί.» απάντησε στον εαυτό της και πέταξε με δύναμη την κλεψύδρα στο μαύρο μάρμαρο.
Το κρύσταλλο έσπασε και διασκορπίστηκε παντού στο χώρο, μικρά κομματάκια που λαμποκοπούσαν, ενώ η άμμος έπεσε κι αμέσως μετά ανασηκώθηκε σε ένα γκρίζο ανεμοστρόβιλο, που την τύλιξε για να τη μεταμορφώσει. Όταν με έναν υπόκωφο ήχο τα κρυσταλλάκια και η άμμος χάθηκαν από το δωμάτιο, μέσα στα φορέματα της Έμμυς μπουσουλούσε μια πολύχρωμη κάμπια, με αστραφτερές βούλες που ιρίδιζαν.
Το δωμάτιο της φαίνονταν πλέον απίστευτα μεγάλο, ενώ τα χωρίσματα ανάμεσα στις μαρμάρινες πλάκες έμοιαζαν με τάφρους, που χρειάζονταν πολλή υπομονή για να τις περάσει. Ευτυχώς ο πλατύφυλλος φίκος της ήταν κοντά, είχε προνοήσει να τον βάλει δίπλα από το σημείο που στεκόταν. Χρησιμοποίησε τις μικρές βεντούζες των ποδιών της για να ανεβεί στην πήλινη γλάστρα και μετά στο λείο κορμό. Ξαπόστασε για λίγο σε ένα φύλλο και άρχισε να το μασουλάει ηδονικά, για να ξανακερδίσει τις δυνάμεις της.
Σίγουρα πέρασε κάποιες ώρες της έτσι, δε μετρούσε όμως πια το χρόνο και δεν την ένοιαζε, περισσότερο το καταλάβαινε από τις γάτες της που νιαούριζαν και την αναζητούσαν. Έπρεπε μάλλον να υφάνει το κουκούλι της, δεν ξεχνούσε ότι πλέον είχε μόνο μια μέρα μπροστά της. Έφτυσε αρκετό από το κολλώδες υγρό σε μια άκρη του φύλλου και αφέθηκε να πέσει προς τα κάτω, αιωρήθηκε πέρα δώθε και αμέσως μετά άρχισε να τυλίγει τον εαυτό της με τις εκκρίσεις της. Αποκοιμήθηκε περίεργη για τη μεταμόρφωσή της.
Όσο ήταν άνθρωπος της άρεσε πολύ το μαύρο χρώμα, έτσι έβαφε τα μαλλιά της και είχε πολλά τέτοια ρούχα, δεν της έκαναν λοιπόν εντύπωση τα φτερά της. Περισσότερο ανησύχησε αν θα έβρισκε κάποιο ταίρι, δε θυμόταν να είχε δει πολλές μαύρες πεταλούδες στις μεγάλες βόλτες που έκανε παλιότερα στη φύση. Δεν είχε καλά καλά ολοκληρώσει τη σκέψη της, όταν ένα πανομοιότυπο αρσενικό μπήκε μέσα από το παράθυρο. «Ήρθε λοιπόν και ο καιρός του έρωτα» σκέφτηκε και πετάρισε χαρούμενη κοντά του.
Ένωσαν τις κοιλιές τους και κοίταξαν προς αντίθετες κατευθύνσεις. Το πέος του μπήκε γρήγορα μέσα της και εκσπερμάτωσε αμέσως, αφήνοντας το σπέρμα του να κυλήσει στον ειδικό σάκο της. Πέταξαν για λίγο με χάρη ολόγυρα στο δωμάτιο, αλλά αυτή τον εγκατέλειψε για να γεννήσει, ήδη ο ήλιος πλησίαζε στη δύση του. Όσο απίθωνε το πρώτο της αβγό, τον είδε με ένα από τα μάτια της να βγαίνει από το ίδιο παράθυρο που είχε μπει. Άφησε ένα σπερματόζωό του να κυλήσει πάνω στο αυγό και γέννησε το δεύτερο και τελευταίο της, αφήνοντας πάλι ένα σπερματόζωο πάνω του. Απομακρύνθηκε λίγο από τα αβγά και έγειρε αποκαμωμένη πάνω στα φτερά της, παρακολουθώντας τα δύο αβγά να μεγαλώνουν ταχύτατα.
Λίγο πριν σβήσουν για πάντα τα μάτια της, με το τελευταίο φως της ημέρας, είδε τα δύο αβγά να σκάνε, για να αποκαλύψουν ένα νεαρό κορίτσι που της έμοιαζε πολύ και μια κλεψύδρα, όμοια με αυτή που είχε σπάσει στην αρχή της ημέρας.

[Τα τέσσερα τραγούδια αυτού του ποστ προέρχονται από το δίσκο «Λεπιδόπτερα» της Λένας Πλάτωνος.]