Writer’s blogk

Είχε μείνει μόνο με το εσώρουχο και τη φανέλα, αλλά η ζέστη της Θεσσαλονίκης σε συνδυασμό με την άπνοια, δεν παλευόταν με τίποτα. Ευτυχώς το βιβλίο ήταν ενδιαφέρον και έφευγε πολύ γρήγορα, αλλιώς θα είχε σαλτάρει στο σπίτι.
Άκουσε τη Λουίζα να φωνάζει από το σαλόνι: «Μιχάλη θα βάλω το τελευταίο επεισόδιο από το Desperate Housewives. Θες να το δούμε μαζί; Θα το επιστρέψω μετά στο βιντεοκλάμπ.» «Όχι μωρέ, διαβάζω τώρα και μου βγαίνει καλά.»
Την άκουγε που γελούσε μόνη της και αναρωτιόταν πώς κολλούσαν έτσι με τις ξένες σειρές, ώστε να τις νοικιάζουν και σε ντιβιντί, για να τις βλέπουν. Το περυσινό κόλλημα της Λουίζας ήταν ο τελευταίος κύκλος του “Sex and the city”, αν δε μάθαινε τι έγινε τελικά με το Μr. Big και την Κάρι κάτι θα πάθαινε. Είχε δει κι αυτός κάποια επεισόδια, του άρεσε η ανατροπή με τις άλλες ηρωίδες, τη Σαμάνθα που ξεπερνούσε τον καρκίνο της και ερωτευόταν, τη Μιράντα που γινόταν γενναιόδωρη μητέρα και σύζυγος, αλλά δεν καταλάβαινε και τόση πόρωση με τη σειρά.
Το κεφάλαιο που διάβαζε τώρα είχε σχέση κι αυτό με την ανατροπή και τις αντιθέσεις στους χαρακτήρες. Για να είναι ενδιαφέροντες όφειλαν να έχουν σκοτεινές και φωτεινές πλευρές, στοιχεία που να τους χαρακτηρίζουν, αλλά και ιδιαιτερότητες που να μην ταιριάζουν με αυτά. Για να μοιάζουν ανθρώπινοι, έπρεπε να είναι πολυδιάστατοι. Η συγγραφέας έβαζε στη συνέχεια για άσκηση να σκεφτείς τις αντιθέσεις της δικής σου ζωής και να προσπαθήσεις να τις περιγράψεις.
Ποιες αντιθέσεις, υπομονή έκανε να περάσει ο καιρός για να μπορέσει να κατεβεί Αθήνα. Στη Θεσσαλονίκη έπηζε πλέον, με τέσσερις πέντε ρηχές γνωριμίες, σε μια δουλειά που δεν τον ενδιέφερε, να μπεκροπίνει στα καφενεία του Μπιτ Παζάρ και να προσποιείται ότι περνάει καλά. Το μπλογκ ήταν ένα καταφύγιο ως τώρα, ιδίως για τις βαρετές ώρες στη δουλειά, αισθανόταν όμως πλέον να στερεύει.
Το ανέφερε σε μια παρέα και μια συμπαθέστατη Ρουμάνα, η Ολίβια, που σπούδαζε στη Σχολή Κινηματογράφου, του πρότεινε ένα βιβλίο της Linda Seger. «Θα δεις, Μιχάλη, είναι καλό και απλό. Εμένα με βοηθάει πολύ να γράφω το σενάριο». Να ‘ναι καλά η κοπέλα, του το δάνεισε κιόλας.
Η Λουίζα ήρθε στο καθιστικό κρατώντας το ντιβιντί με τη θήκη του. «Κατεβαίνω για να το επιστρέψω, θέλεις τίποτα από τον Πάρη;» «Ξέρω γω, δες στο ψυγείο αν έχουν μείνει Κάιζερ.» Την άκουσε να ανοίγει το ψυγείο και να σχολιάζει: «Νεροφίδες έχουμε γίνει, πότε τις ήπιαμε τις προηγούμενες;» Τα βήματά της απομακρύνθηκαν προς το διάδρομο κι ακούστηκε η εξώπορτα να κλείνει.
Δεν είχε πάρα πολύ χρόνο, έκανε αμέσως κλικ στα bookmarks του Firefox και στη συνέχεια στο YouPorn. Είχε χαζέψει για λίγο βιντεάκια από πριν και ήταν ήδη μισοκαβλωμένος, απλά δε φαινόταν μέσα από το μποξεράκι, όπως ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ. Σήκωσε τη φανέλα για να μπορεί να χαϊδεύεται, κατέβασε το εσώρουχο στα γόνατα, σάλιωσε λίγο τη βάλανο και άρχισε να ανεβοκατεβάζει με δύναμη το πετσάκι. Τελείωσαν μαζί με τον τύπο στο ερασιτεχνικό βίντεο, εκείνος στην κοιλιά της μελαχρινής και ο Μιχάλης στην κοιλιά του. Σκουπίστηκε με το χαρτομάντιλο που είχε έτοιμο, ανέβασε ξανά το εσώρουχο και συνέχισε με το διάβασμα.
Ίσως να ξανάγραφε καμία πορνογραφική ιστορία, όπως αυτές του Φλεβάρη και του Μάρτη. Ωραία τα έμπλεκε τότε, με τις γυμνές νεράιδες και τους καυλωμένους βρικόλακες, μάλλον δεν έπρεπε να ακούσει τη συμβουλή της Γητεύτριας και να ψάξει άλλες θεματολογίες. Το έλεγε και η Seger, οι ιστορίες με μυθικούς χαρακτήρες είναι πιο δύσκολες γιατί χρειάζονται περισσότερη λεπτομέρεια στην περιγραφή του φανταστικού κόσμου, αλλά και πιο εύκολες γιατί οι χαρακτήρες είναι απλοί και μονοδιάστατοι, δεν είναι ανθρώπινοι.
Είχε λιώσει με τη ζέστη, θα τελείωνε αυτό το κεφάλαιο και θα την έπεφτε στον καναπέ για απογευματινό ύπνο. Πέρα πάντως από τους μυθικούς χαρακτήρες, υπήρχαν και οι συμβολικοί, που ήταν ανθρώπινοι, αλλά συμβόλιζαν έναν τύπο ή μια έννοια, διατύπωναν έναν προβληματισμό με τη συμπεριφορά τους. Αυτό δεν ήταν κακή ιδέα, είχε γράψει λίγες τέτοιες ιστορίες, σκεφτόταν όσο βαραίναν τα μάτια του.
Ο Μιχάλης είχε πια αποκοιμηθεί, όταν η Λουίζα έμπαινε ξανά στο σπίτι, δεν κατάλαβε πώς πέρασε η ώρα να ψάχνει τις ταινίες στο βιντεοκλάμπ. Κρατώντας το “Paris je t’ aime” προχώρησε προς το καθιστικό, άφησε τη σακούλα με τις Κάιζερ και μάζεψε το “Creating unforgettable characters” από το πάτωμα. Σκέφτηκε για μια στιγμή ότι τους αξέχαστους χαρακτήρες θα τους γνώριζες έξω από το σπίτι και όχι από τις οδηγίες ενός βιβλίου, αυτή όμως δεν ήταν συγγραφέας σαν το Μιχάλη, τι να ξέρει από αυτά;