Έξι μήνες: Το ιδιωτικό και το δημόσιο – De veritate personae

Οι σταθεροί/ες επισκέπτες/τριες θα έχουν προσέξει ότι κάθε που κλείνει ένας μήνας ύπαρξης του μπλογκ, ανεβάζω ένα κείμενο που μιλάει για το πώς τα ψυχολογικά μου συναντούν τη γραφή μου, μικρές προσπάθειες για ανασκόπηση και αυτογνωσία. Τώρα όμως που φτάσαμε τους έξι μήνες, αντιμετωπίζω το ιδιότυπο πρόβλημα ότι αυτό που με καίει, δε θέλω με τίποτα να το γράψω στις λεπτομέρειές του.
Με δεδομένο λοιπόν ότι δε θέλω να γράψω για το ότι χώρισα πρόσφατα και για την έντονη θλίψη που μου προκάλεσε αυτό το γεγονός, σκέφτηκα πόσο προσωπικός επιτρέπω στον εαυτό μου να γίνομαι εδώ και ποια είναι τα όρια που έχω ασυνείδητα θέσει στη γραφή μου. Για αυτό θα σας μιλήσω σήμερα.
Ακόμα και το πιο θεωρητικό ή πολιτικοποιημένο μπλογκ ενέχει βέβαια ένα ποσοστό αυτοέκθεσης, αφού καταθέτει προσωπικές απόψεις. Όσοι όμως από εμάς γράφουμε ημερολόγια που αφορούν τη ζωή μας μάλλον βρισκόμαστε πολύ συχνά μπροστά στο δίλημμα, τι να αποκαλύψουμε και τι να αποκρύψουμε. Συνειδητοποιώ πλέον ότι σε αυτό το μπλογκ έκανα ό,τι και στην υπόλοιπη ζωή μου: μίλησα χαλαρός, ειλικρινής και αυτοσαρκαστικός για διάφορες πλευρές του εαυτού μου που δε με αγχώνουν και δε ντρέπομαι γι’ αυτές. Κρύβονται όμως πολλά κάτω από το χαλί και της πιο βαθιάς εξομολόγησης.
Από την άλλη όσοι από εμάς γράφουμε ιστορίες μπορεί να αυτολογοκριθούμε όσον αφορά τη θεματολογία μας, να αποφύγουμε το σεξ ή τη βία, να ερωτοτροπήσουμε με το υψηλό ύφος και τα ευφυή σύμβολα. Η όποια μαγκιά μου σε αυτόν τον τομέα (κατά καιρούς πέφτουν γερές δόσεις από μπινελίκια, σεξ και αγριότητα στα ποστ μου) είναι όμως και λίγο ιδιότυπη, για να μην την πω και τσάμπα. Με το να γράφω έτσι αλλά και να παρουσιάζομαι ως εξαιρετικά ευγενικός στα σχόλια, όπως και το να δείχνω κατά καιρούς μια κάποια καλλιέργεια, μάλλον οικοδομώ την περσόνα ενός μοντέρνου διανοούμενου/ συγγραφέα, χωρίς πολλές αγκυλώσεις και κολλήματα. Και σε αυτόν τον τομέα δεν έκανα λοιπόν κάτι πολύ διαφορετικό από την υπόλοιπη ζωή μου, περίπου αυτό είναι το κοινωνικό μου πρόσωπο, όταν με κάποιον/α γνωριζόμαστε και θέλω να του/της φανώ συμπαθής.
Παλιότερα έβλεπα την περσόνα μου, του Άμμου, σαν ξένη και ταυτόχρονα απελευθερωτική, ότι με βοηθούσε να αναπτύξω ένα λόγο ειλικρινή και χειραφετικό για εμένα το σάρκινο, που δυσκολευόμουν να τα πω εκεί έξω. Δεν ξέρω αν συναντηθήκαμε στην πορεία ή από την αρχή ήμασταν μαζί και δεν αναγνωρίζαμε ο ένας τον άλλον. Με χαρούμενη έκπληξη διαπιστώνω όμως ότι εδώ και καιρό τα κείμενά μου γράφονται στην έρημο, με χέρια από άμμο.

[Η αγαπημένη μου ΓιατηνΑρλέτα συνέχισε τη συζήτηση με ένα δικό της εξαιρετικό κείμενο. Την ευχαριστώ και από εδώ για όλα τα καλά της λόγια.]