CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

25.6.07

Έξι μήνες: Το ιδιωτικό και το δημόσιο – De veritate personae

Οι σταθεροί/ες επισκέπτες/τριες θα έχουν προσέξει ότι κάθε που κλείνει ένας μήνας ύπαρξης του μπλογκ, ανεβάζω ένα κείμενο που μιλάει για το πώς τα ψυχολογικά μου συναντούν τη γραφή μου, μικρές προσπάθειες για ανασκόπηση και αυτογνωσία. Τώρα όμως που φτάσαμε τους έξι μήνες, αντιμετωπίζω το ιδιότυπο πρόβλημα ότι αυτό που με καίει, δε θέλω με τίποτα να το γράψω στις λεπτομέρειές του.
Με δεδομένο λοιπόν ότι δε θέλω να γράψω για το ότι χώρισα πρόσφατα και για την έντονη θλίψη που μου προκάλεσε αυτό το γεγονός, σκέφτηκα πόσο προσωπικός επιτρέπω στον εαυτό μου να γίνομαι εδώ και ποια είναι τα όρια που έχω ασυνείδητα θέσει στη γραφή μου. Για αυτό θα σας μιλήσω σήμερα.
Ακόμα και το πιο θεωρητικό ή πολιτικοποιημένο μπλογκ ενέχει βέβαια ένα ποσοστό αυτοέκθεσης, αφού καταθέτει προσωπικές απόψεις. Όσοι όμως από εμάς γράφουμε ημερολόγια που αφορούν τη ζωή μας μάλλον βρισκόμαστε πολύ συχνά μπροστά στο δίλημμα, τι να αποκαλύψουμε και τι να αποκρύψουμε. Συνειδητοποιώ πλέον ότι σε αυτό το μπλογκ έκανα ό,τι και στην υπόλοιπη ζωή μου: μίλησα χαλαρός, ειλικρινής και αυτοσαρκαστικός για διάφορες πλευρές του εαυτού μου που δε με αγχώνουν και δε ντρέπομαι γι’ αυτές. Κρύβονται όμως πολλά κάτω από το χαλί και της πιο βαθιάς εξομολόγησης.
Από την άλλη όσοι από εμάς γράφουμε ιστορίες μπορεί να αυτολογοκριθούμε όσον αφορά τη θεματολογία μας, να αποφύγουμε το σεξ ή τη βία, να ερωτοτροπήσουμε με το υψηλό ύφος και τα ευφυή σύμβολα. Η όποια μαγκιά μου σε αυτόν τον τομέα (κατά καιρούς πέφτουν γερές δόσεις από μπινελίκια, σεξ και αγριότητα στα ποστ μου) είναι όμως και λίγο ιδιότυπη, για να μην την πω και τσάμπα. Με το να γράφω έτσι αλλά και να παρουσιάζομαι ως εξαιρετικά ευγενικός στα σχόλια, όπως και το να δείχνω κατά καιρούς μια κάποια καλλιέργεια, μάλλον οικοδομώ την περσόνα ενός μοντέρνου διανοούμενου/ συγγραφέα, χωρίς πολλές αγκυλώσεις και κολλήματα. Και σε αυτόν τον τομέα δεν έκανα λοιπόν κάτι πολύ διαφορετικό από την υπόλοιπη ζωή μου, περίπου αυτό είναι το κοινωνικό μου πρόσωπο, όταν με κάποιον/α γνωριζόμαστε και θέλω να του/της φανώ συμπαθής.
Παλιότερα έβλεπα την περσόνα μου, του Άμμου, σαν ξένη και ταυτόχρονα απελευθερωτική, ότι με βοηθούσε να αναπτύξω ένα λόγο ειλικρινή και χειραφετικό για εμένα το σάρκινο, που δυσκολευόμουν να τα πω εκεί έξω. Δεν ξέρω αν συναντηθήκαμε στην πορεία ή από την αρχή ήμασταν μαζί και δεν αναγνωρίζαμε ο ένας τον άλλον. Με χαρούμενη έκπληξη διαπιστώνω όμως ότι εδώ και καιρό τα κείμενά μου γράφονται στην έρημο, με χέρια από άμμο.

[Η αγαπημένη μου ΓιατηνΑρλέτα συνέχισε τη συζήτηση με ένα δικό της εξαιρετικό κείμενο. Την ευχαριστώ και από εδώ για όλα τα καλά της λόγια.]

26 σχόλια:

αμμος είπε...

Οι σκέψεις αυτές περιφέρονταν στο μυαλό μου για κάμποσο καιρό, αναδύθηκαν όμως χτες σαν γοργόνες λόγω των σχολίων της vain και του/της the_bar. Αφιερωμένο.

Ανώνυμος είπε...

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι συναντιώμαστε καθημερινά στα μπλογκ, ίσως και πιο πέρα, στους δρόμους, στις τράπεζες, στις δημοσιες υπηρεσίες, στα νοσοκομεία,αλλά καιστα δισκάδικα, τα θέατρα, τους κινηματογράφους, στα μποτιλιαρίσματα, στα λεωφορεία και στο τράμ, στις νωχελικές πλατείες, στο Παλλάς, στον ημιόροφο του Πλάζα, στον καφενέ του Ελευθερουδάκη, στον ημιόροφο του Ιανού...... συναντιώμαστε πάντως. Κι αυτό από μόνο του είναι λυτρωτικό.
Ριτς
ritsmas.wordpress.com

night blue είπε...

Den thymamai ti sxolia ekana, Amme. Ypothetw, eyxaristw. Tha to epexergastw mazi me to keimeno sou pou aplws to erixa mia matia apo ayrio i kai pio meta. Ayti i zesti me exei tsakisei. :-)
(to dwmatio de pou exw ton upologisti mou einai "fournos" )
Eipa na anoixw ton upologisti na kanw kai ligi doulitsa alla eimai kommeni (piga kai gia vradyno mpanaki, perpatisa kiolas kai den travaei i mixani :-) kai etsi mono "soulatsarw". (Isws logw tis zestis den polupostarw teleutaia kai sto blog mou).

perssefoni είπε...

ιδιωτικό και δημόσιο ε?χμμ..τί αφήνεις(κρυφό) τί δίνεις.Όπως έχει πει ένας καλός άνθρωπος που γνωρίζω: η τέχνη είναι ένα ξεβράκωμα,(η έκφραση γενικότερα).έτσι και η ζωή.
υ.γ. χάθηκα ε?θα επιστρέψω..για να δούμε!

αμμος είπε...

Αγαπητή Ρίτσα καλωσορίσατε! Όλα όσα πολύ ωραία περιγράφετε θα συμβαίνουν από τον Αύγουστο και μετά, που μετακομίζω στην Αθήνα. Είναι πάντως λυτρωτικές οι συναντήσεις των προσώπων και των περσόνων. Να είστε καλά, ευχαριστώ πολύ και για το λινκ.

Αγαπητή vain, καλό κουράγιο με τη ζέστη. Περιμένω τη γνώμη σου με χαρά.

Βρε καλώς την Περσσεφόνη! Σαν τη συνονοματή σου έχεις γίνει, εξαφανίζεσαι από προσώπου γης και ξαφνικά τσουπ! πάλι είσαι πίσω. Είναι πάντα μεγάλη χαρά όταν μας επισκέπτεσαι.

Ανώνυμος είπε...

Poly endiaferon keimeno, kai megali ekpliksi. Oxi mono os eilikrinis "ekmystireysi" (an boro na to 8eso etsi) alla kai os apli protovoulia.
Sto internet spania afinei kaneis na fanei ki ekeino to "allo" prosopo pou yparxei ektos diktyou, ki einai entelos fysiki i yparksi tou vevaia, allo an den anaferomaste syxna se aytin.
To pio "an8ropino" prosopo sou, opos to parousiazeis edo periliptika, kata ti gnomi mou, i opoia den exei simantiki varytita mias kai episkeptomai elaxisto kairo to blog sas, synadei apolyta me tin diadyktiaki eikona sou. Arkei na einai kaneis paratiritikos anagnostis kai na dia8etsi keraies kai mia kapoia eyais8isia.
Alloste, apo to humour i apo tin tsantila kapoiou, apo tis lekseis pou grafontai ki apo keines pou yponnoountai pisteyo pos boroume na katalavoume polla gia to synoliko xaraktira tou opos kai gia tis sovaroteres pleyres tou.
To mono sigouro einai pos, opos leei kai o/i Rits, oloi mas kapou synantiomaste: stis oloklires i mises ali8eies mas, sta fanera i sta kryfa mas mystika, stis dia8eseis kai stis epidiokseis mas, sti mera pou pername mpainovgainontas edo mesa kai kouventiazontas, diavazontas kai skeptomenoi osa symvainoun, ston Iano, sti Solonos, stis nyxterines mas apodraseis i sta proina botiliarismata, stous stixous enos tragoudiou i sto synais8ima apo kapoio stixo.
Me tima poly i afierosi kai to gegonos pos mia kouventa mou se enepneyse na miliseis etsi.
Eyxaristo ef'olis tis ylis.

Ανώνυμος είπε...

Episis, epeidi katanta kapos asteio, kai ftaio ego pou pareleipsa na systi8o: the_bar is a girl.

Τίποτα είπε...

Σκέφτομαι αυτό το δίλημμα για το οποίο γράφεις, τι δηλαδή να αποκαλύψεις και τι να αποκρύψεις. Έχω την αίσθηση πως, ό,τι και να αποφασίσει κάποιος να αποκαλύψει ή να αποκρύψει, αυτό θα παραμείνει "λεπτομέρεια". Η ουσία ούτως ή άλλως αποκαλύπτεται, ακόμη κι αν ο αρχικός σκοπός του γράφοντα είναι να αποκρυφθεί. Λεπτομέρειες τα υπόλοιπα. Ουσία είναι για μένα πχ. αυτό που αναφέρεις σε κάποιο σημείο των γραφομένων σου. Πως είσαι θλιμμένος. Οι λόγοι στους οποίους οφείλεται η θλίψη σου, κατά τη γνώμη μου είναι λεπτομέρειες για μεσημεριανές εκπομπές. Ουσία είναι πως γράφω όσα κατά καιρούς νοιώθω, ή είχα νοιώσει ή φαντάζομαι πως νοιώθει κάποιος κατασκευάζοντας σενάρια. Το σκηνικό είναι λεπτομέρεια. Το αν είμαι άντρας ή γυναίκα, επίσης. Το αν είμαι 72 ή 12 χρονών, επίσης. Κάπου μέσα σ' όλα αυτά υπάρχει αυτό που πραγματικά είμαι. Ακόμη κι αυτό που θα ήθελα να είμαι. Αν είναι επιθυμία μου, τότε είναι κομμάτι από μένα. Η αυτοέκθεση δεν αποφεύγεται.
Ωστόσο νομίζω πως εδώ, όπως γενικότερα συμβαίνει ο κάθε ένας μας καθρεπτίζεται στα γραπτά του άλλου. Παύει η δική σου θλίψη να έχει σημασία, μεγαλύτερη σημασία αποκτούν οι δικοί μου συνειρμοί σ' αυτά που γράφεις. Εγωιστικό, θα πεις. Δε θα διαφωνήσω. Αλλά για μένα ισχύει το εξής: Συμφωνώ ή διαφωνώ με όσα γράφεις. Συγκινούμαι ή όχι για τους δικούς μου λόγους με όσα γράφεις. Ξεκινώ από σένα ή τον κάθε έναν-μία που διαβάζω, αλλά καταλήγω σε μένα.
Από αυτήν την άποψη γράφεις στην έρημο και διαβάζω στην έρημο...

Idάκι είπε...

Αγαπητέ μου Άμμε,

Τα σέβη μου για την τόλμη αυτού του κειμένου. Και λυπάμαι πολύ που μαθαίνω πως χώρισες, αλλά χαίρομαι που ίσως δοθεί η ευκαιρία να βρεθούμε στην ίδια πόλη το Σεπτέμβριο.

Φταίνε τα χρόνια που έχω περάσει στο διαδίκτυο, μάλλον - η δική μου περσόνα έχει λειανθεί τόσο που η μουτσούνα της εφαρμόζει πλέον τελείως πάνω στη δική μου. Ακόμη κι όταν η Βόργια πλευρά της ακκίζεται, ακόμη κ όταν μιλώ με τη Μαντάμ Σουσού... έχω δεχτεί ότι είναι μια από τις πλευρές μου που εμφανίζεται τότε, και όχι ένας ρόλος ξένος. Καμιά φορά διαβάζω κάτι που έγραψα παλιότερα κ τρομάζω, αλλά το δέχομαι δικό μου επειδή είναι στην τελική.

Ακόμη κ αν ξέρω το αληθινό σου όνομα λοιπόν, για μένα θα είσαι πάντα ο Άμμος και θα ξέρω πράγματα για σένα - γιατί αν ξάφνου γίνεις ένας Θάνος, Αλέξης, Αντώνης ακόμη, θα πρέπει να σε γνωρίσω από την αρχή.

night blue είπε...

"Και σε αυτόν τον τομέα δεν έκανα λοιπόν κάτι πολύ διαφορετικό από την υπόλοιπη ζωή μου, περίπου αυτό είναι το κοινωνικό μου πρόσωπο, όταν με κάποιον/α γνωριζόμαστε και θέλω να του/της φανώ συμπαθής."
Ti thes na peis? Me mperdeyeis. Oti den eisai kai toso eilikrinis? Den nomizw...
To na grammena apo ammo twra einai kalo i kako?
Mipws eimai vradynous, xameni sti metafrasi i esy exeis xathei stin eyfradeia sou?
Kanto liana sto tayraki.

Ανώνυμος είπε...

Nαι πολύ καλό αμμούλι …..
Η παρουσίαση του εαυτού μας εδώ μέσα όπως και εκεί έξω είναι ένα παιγνίδι, δυο δόσεις απόκρυψη μια δόση έκθεσης.
Ένα είναι το σίγουρο χαίρομαι κάθε φορά που σε βλέπω/ διαβάζω

Ανώνυμος είπε...

Παρότι στην αρχή ήμουν τελείως αρνητικός με το να γράφουμε "ημερολογιακά" και να μοιραζόμαστε πράγματα και θαύμαζα άλλους μπλογκερ που ντύνονταν πολύ ωραία την περσόνα τους και δεν τους ανακάλυπτε κανείς πίσω από τις σοφιστικέ κουβέρτες του αυτοσαρκασμού τους, χαίρομαι αφάνταστα που εσύ -κι εγώ κοντά σου- κάθε μέρα γινόμασταν (ως περσόνες) όλο και περισσότερο αυτό που είμαστε (ως άνθρωποι). Κι αν καμιά φορά μείναμε και γυμνοι στην έρημο -δες το ρεαλιστικά: κάνει πολλή ζέστη για να κουβαλάμε κουβέρτα! Πολλή ζέστη... ΥΓ. Είναι ωραίο να είσαι εσύ! Απόλαυσέ το όσο σε απολαμβάνουν και οι γύρω σου :)

αμμος είπε...

Είμαι ευτυχής για όλα τα σχόλια σε αυτό το ποστ. Άνοιξε μια μικρή αλλά ουσιαστική συζήτηση για την ιδιωτικότητα και τη δημοσιότητα του/της συγγραφέα, ψάχνοντας ταυτόχρονα τη θέση του/της αναγνώστη/τριας μέσα σε αυτό. Να επισημάνω και την εξαιρετική ευγένεια των τρόπων, ούτε ένα "Κώστα όλα θα πάνε καλά, μη στενοχωριέσαι κτλ" Άλλη κουβέντα ξεκίνησα και χαίρομαι που όλοι/ες το καταλάβατε.

Δεν έχει λοιπόν κανένα νόημα να "απαντήσω" σε τόσο αυτόνομα κείμενα, εκτός από τα σχόλια της vain και της idaki, που με ρωτάνε κάτι συγκεκριμένο. Σας ευχαριστώ όμως όλους/ες από καρδιάς, νιώθοντας πραγματικά γενναιόδωρη τη ν επικοινωνία μας.

Καλή μου idaki, θα χαρώ πολύ να τα πούμε στην Αθήνα. Από τα μέσα Αυγούστου και μετά θα είμαι μόνιμος κάτοικος με τα όλα μου, σπίτι, ενασχολήσεις, ελπίζω και δουλειά.

Αγαπητή vain, και οι δύο σου ερωτήσεις απαντιούνται με τον ίδιο τρόπο: περιγράφω τη σύγκλιση ανάμεσα στα δύο κοινωνικά πρόσωπα, αυτό του ίντερνετ και αυτό της πραγματικής μου ζωής. Τελικά εξομολογούμαι εδώ όπως και στην έξω ζωή μου, γνωρίζόμαι με τους/τις άλλους/ες όπως και εκεί έξω. Τα "χέρια από άμμο" είναι μια μεταφορά για αυτήν ακριβώς τη συγχώνευση, σάρκας + άμμου. Τώρα για το αν είμαι ειλικρινής, είμαι όσο το αισθάνομαι κάθε φορά κι όσο με εμπνέει η περίσταση και ο άλλος/η, δεν έχω κάποιο γενικό κανόνα.

Σας ευχαριστώ και πάλι όλους/ες.

Ανώνυμος είπε...

Έχεις διαβάσει το Μυθιστόρημα του Χειμωνά; Ο
πρωταγωνιστής Τ είναι Τέρας γιατί είναι πραγματικός
αληθινός άνθρωπος και κανείς δεν το γνωρίζει
πραγματικά γιατί ποιος μπορεί να αντικρύσει έναν
πραγματικό άνθρωπο μόνον ο Γ της Γνώσης τον γνωρίζει
και η γυναίκα του Τ, η Α επειδή αγαπά τον Τ σκοτώνει
τον Γ για χάρη του άντρα της αν και μόνο ο Γ μπορούσε
να τον σώσει, ήταν ο μόνος που τον γνώριζε.

Το κοψα και το κόλλησα από μέιλ μου σε καλή φίλη. Είμαι αρκετά μεθυσμένος και καίγομαι απ' τη συνάντηση ενός αγίου για να μπορώ να πω περισσότερα. Αλλά νομίζω πως η γοργή πρόσληψη του Χειμωνά έχει σχέση μ'ό, τι λες, αγαπημένε Άμμε.

Δύνης

αμμος είπε...

Βρε Δύνη χρυσό μου παιδί, μια χαρά μου τα γράφεις στα μέιλ, με αρχή μέση και τέλος, τι παθαίνεις στα σχόλια και δαιμονίζεσαι;
Ελπίζω να κατάλαβα καλά, καλή τύχη με τον Άγιο.

A.F.Marx είπε...

Εγώ θα σου γράψω :"Κώστα όλα θα πάνε καλά, μη στενοχωριέσαι κτλ"...
επειδή δεν κατάλαβα, τι το αγενές θα είχε ένα τέτοιο σχόλιο.

Επίσης έχω να δηλώσω ότι τα κεράκια που έχω δει να σβήνονται στα ιδιότυπα μπλογκογενέθλιά σου, σύντομα θα είναι πιο πολλά από όσα έχω δει στα γενέθλια του γιου μου. Μήπως τον επόμενο μήνα να μας τρατάρεις τούρτα παγωτό που είναι πιο δροσιστική;
:)

Cle Petridou είπε...

Πω, πω δεν σε προλαβαίνω. Ηρθα να σου πω πως αντί σχολίου μου, το an;ebasa sτο Blog moy υπο μορφή ποστ . Έτσι μου βγήκε΄κι έχεις κι ένα κουβαράκι... :)

Σ αφήνω για να διαβάσω το σημερινό σου, που ναι και μεγάλο και τα λέμε.

Cle Petridou είπε...

Αχ λάθος, του Σαμμανου είναι το ποστ.
Δεν πειράζει, θα τον γνωρίσουμε και τον φίλο σου. Στο κάτω κάτω, δειξε μου τον φίλο σου...

αμμος είπε...

Αγαπητέ Γιώργο, "αγένεια" θα ήταν να καταλάβετε πως ζητάω παρηγοριά μέσα από το ποστ αυτό. Σε ευχαριστώ πάντως πολύ για το νοιάξιμο. Παρεμπιπτόντως κάνω ωραίο σουφλε σοκολάτας, που ταιριάζει καλά με παγωτό, αν εγκαταλείψεις καμιά φορά τη Μπλογκοσλοβακία, ευχαρίστως να σε τρατάρω γλυκό από τα χεράκια μου.

Κλέλια μου, τα λέμε στο μπλογκ σου...

numb είπε...

ωραίο ποστ
όταν βαρεθώ να αυτολογοκρίνομαι, θα το κλείσω το μπλογκ μου

Unknown είπε...

χμ.. ξέρεις τι γίνεται? Εγώ, ο Νονς, η Ραφφι, και μερικοί άλλοι επιλέξαμε απ' την αρχή να εκθέσουμε όχι μόνο την περσόνα, αλλά με αφορμή αυτήν τον πραγματικό μας εαυτό. Γι' αυτό και όταν έσκασαν μύτη όλα εκείνα τα μπλογκοπαίχνιδα με τις ερωτήσεις που έχωναν "και καλά" τη μύτη τους στην πραγματική μας ζωή δεν είχαμε να πούμε τίποτα επί της ουσίας. Τα είχαμε ήδη πει όλα... Παίξαμε κάνα δυό φορές μόνο για τη χαρά του παιχνιδιού, αλλά δεν μπορούσε να έχει άλλο νόημα..

Η γραφή, έχει την ιδιοτυπία, όσο περισσότερο προσπαθείς να κρυφτείς, τόσο περισσότερο να σε αποκαλύπτει. Κι εδώ θα χρησιμοποιήσω μια φράση της Ράφφι "τι ψάχνεις στο προφίλ μου, βρες με στα κείμενα μου".

υ.γ. τώρα κατάλαβες γιατί καθυστερούσα να σου βγάλω εκείνους τους χάρτες?

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Εδώ και καιρό επέλεξα να σε διαβάζω και να μην σχολιάζω, γιατί σε εμένα όταν ένα κείμενο λειτουργεί, λειτουργεί και τελείωσε και αυτό από μόνο του σημαίνει πολλά. Αυτά επί της διαδικασίας.
Επί της ουσίας θα συμφωνήσω με τον a.f.marx, έχω και αυτό της μάνας, αλλά δεν θα σου πω ότι όλα θα πάνε καλά γιατί δεν έχω εγγυήσεις για τίποτα και φαντάζομαι ότι δεν σου χρειάζεται κιόλας.
Απο την άλλη αισθάνομαι ότι τα καλύτερα σου είναι μπροστά, γιατί αρχίζεις σιγά σιγά να απελευθερώνεσαι απο την ανάγκη δόμησης μιας περσόνας. Μεγαλώνεις και δυναμώνεις, διαχειρίσου αυτή την ιστορία για λογαριασμό δικό σου και όχι για λογαριασμό μιας περσόνας που τα όρια της στην καλύτερη περίπτωση τα βάζει αυτή και στη χειρότερη περίπτωση και την πιο συνηθισμένη οι άλλοι.
Απο την άλλη με 40 βαθμούς στις 10 το βράδυ, λίβα, υγρασία στα κόκκινα και 4 σκασμένα 2 μέρες κλεισμένα στο σπίτι, συν τις συγγενείς μου ανωμαλίες ελπίζω να έγινα κατανοητή :)
Καλό σου βράδυ
Υ.Γ. Επίσης επειδή και οι αντοχές μου είναι στα κόκκινα και αποφεύγω και τις μετακινήσεις, διαμήνυσε στο Σαμμάνο ότι έγραψε ένα κείμενο υπέροχα επίπεδο.....

μαριάννα είπε...

Αν σ'εκτιμούσα μια φορά πριν από αυτό το κείμενο, τώρα σε εκτιμώ δέκα. Με συγκίνησες. Αυτή σου η διαρκής αναζήτηση κι η ειλικρίνεια που βγαίνει από τα γραπτά σου, είναι αυτό που αγάπησα στον Άμμο. Τα γραπτά σου βγάζουν άνθρωπο. Όχι περσόνα. Κι αυτό το λατρεύω. Ποτέ δεν ένιωσα επιτήδευση ή λόγο υποκριτικό. Ένιωσα έναν άνθρωπο πίσω από τα πλήκτρα, υπερευαίσθητο, συναισθηματικό, σοβαρό, σεμνό και συγκρατημένο. Όμορφα συγκρατημένο. Μα πάνω απ' όλα ευγενή και πραγματικά «καλό». Η ευγένειά σου είναι μια ευγένεια φυσική, με αυτήν γεννήθηκες. Η καλοσύνη σου είναι ολοφάνερη και διάχυτη.
Κι επειδή ξέρω ότι σε ενοχλεί να μιλάμε για σένα, σταματώ εδώ, τα υπόλοιπα για σένα από κοντά.
Γενικά τώρα επί του πολύ σοβαρού θέματος που τίθεται με το κείμενό σου, έχω να πω, ότι η γραφή του καθενός είναι καθρέφτης της ψυχής του. Ας φοράει όσες κουβέρτες θέλει, ας είναι ο σουπερντούπερ λογοτέχνης, ας είναι ο τέλειος υποκριτής και ηθοποιός, η ψυχή του βγαίνει. Απίστευτο το πως όταν μπαίνω στο κάθε μπλογκ, είναι σα να έχω γνωρίσει τον άνθρωπο από κοντά.
Θετικά, αρνητικά, ανασφάλειες, ψωνίσματα, κακίες, καλοσύνη, σταθερότητα, ψυχοπάθειες, παντογνωσία, σοβαροφάνεια, απελπισία, ανάγκη αναγνώρισης, απλότητα, αμεσότητα, μιζέρια, γενναιοδωρία, ζαμανφουτισμός, αναισθησία, συνέπεια, ανταγωνισμός, ρηχότητα, χιούμορ... όλα μα όλα, είναι ορατά. Υπάρχουν γραφές με τις οποίες έχω μια απίστευτη αντιχημεία. Και είναι αμοιβαία. Αργά ή γρήγορα εκδηλώνεται. Υπάρχουν και άλλες που έχουμε φάει τα μουστάκια μας λεκτικά, αλλά η εκίμηση ή η αγάπη παραμένει.
Είναι ριψοκίνδυνο Άμμε να είσαι ο εαυτός σου. Προσωπικά δεν διαχωρίζω δίκτυο από κανονική ζωή. Είμαι η ίδια παντού. Πληθωρική και ανοιχτό βιβλίο. Είμαι αυτό που φαίνεται. Από τη μια έχω κάνει φίλους παντοτινούς, από την άλλη, ίσως κάποιοι να μη με αντέχουν, ακόμα και να με μισούν, αλλά δε με αφορά. Έχω πάρει το ρίσκο της αλήθειας μου και έχω καταλήξει στο: παρέα με ομοίους ή παρομοίους.
Δεν μπορώ να καλυφθώ ή να κρυφτώ πίσω από όμορφα λόγια. Θα το πω αυτό που νιώθω ή πιστεύω κι ας με παρεξηγήσουν. Αυτό πιστεύω ότι είναι γενναία απόφαση. Θα πρέπει κάποιος να ξέρει ότι μπορεί να μείνει μόνος. Μόνο αν αγαπάς την ξέφρενη χαρά της μοναξιάς, μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Αλλιώς θα συμβιβάζεσαι. Ο Ρεμπώ έγραψε το εκπληκτικό: «Από λεπτότητα έχασα τη ζωή μου.»
Αξίζει να το πάθει κανείς; Και γιατί; Άκουγα πριν λίγο στις ατάκες του Μαρξ,τη Σαπφώ Νοταρά να ουρλιάζει με την αγαπημένη φωνή της: Παναγιά μου! Ρεζίλι γίναμε στη γειτονιά! Ε και;
Σ' αγαπώ πολύ Άμμε! Ακριβώς το ίδιο και ως Άμμο και ως Κωστή και ως ΑμμόΚωστο!

αμμος είπε...

Μίνιμαλ ο numb, πληθωρικές η Νερίνα και η Γητεύτρια, πάλι αντιμετωπίζω αυτόνομα κείμενα που δεν μπορούν να "απαντηθούν" αλλά να σχολιαστούν με τη σειρά τους. Πιάνομαι από συγκεκριμένα σημεία και σας ευχαριστώ όλους/ες.

Καλέ μου numb, είχα στο μυαλό μου όσο έγραφα τη σχετικά πρόσφατη κρίση του μπλογκ σου, για το βάσανο της αυτοπαρουσίασης και της αυτολογοκρισίας. Είμαι βέβαιος ότι θα συνεχίσεις να το παλεύειες, παρά θα το κλείσεις ως ζήτημα και συνακόλουθα ως μπλογκ.

Γλυκιά μου Νερίνα, οι παρατηρήσεις σου είναι καίριες και τα λόγια σου εξόχως κολακευτικά. Εδώ πάντως δε νομίζω ότι βγάζεις τη μάνα, αλλά την καλή τρελή θειά, που λέει τη γνώμη της όποτε χρειάζεται. [Δε θέλω να δείξω έξυπνος, αλλά για εσένα και το Τίποτα μπορώ πλέον να προβλέψω τα ποστ που θα σχολιάσετε. Σε αυτό σε περίμενα, για παράδειγμα.] Οι σκέψεις σου για την περσόνα βάζουν πολύ καλά το ηθικό ζήτημα που υπάρχει σε μια αυτοέκθεση με ψευδώνυμο, δε θα μπορούσα να τα πω καλύτερα. Επιπλέον είναι πολύ σημαντικό ότι περιγράφεις ταυτόχρονα και τη δική σου γραφή μέσα από το μπλογκ σου, δείχνεις δηλαδή την απαραίτητη συνέπεια λόγων και γραπτών έργων.

Γητεύτρια, τι να λέμε τώρα; Σε ευχαριστώ πολύ, μη με κολακεύεις τόσο, η παρουσία σου εδώ είναι παραπάνω από γενναιόδωρη κτλ. τα έχουμε πει αυτά. Αυτό που δεν έχουμε πει είναι ότι μου αρέσει που διαφέρουμε στους τρόπους μας, και της γραφής αλλά και της μπλογκοινωνικής ζωής μας (άτσα και νεολογισμός). Διακρίνω σε σένα μια μπαρόκ πληθωρικότητα, συγκινητική και γενναιόδωρη, που συναντιέται πολύ ιδιαίτερα με το δική μας σπουδή για λεπτότητες και σπινθηρισμούς. Να είμαστε καλά να βρισκόμαστε κι εδώ μέσα κι εκεί έξω.

αμμος είπε...

Καλέ η Ίσις, την ξέχασα! Μάλλον παραβιάζω ανοιχτές θύρες, αγαπητή μου, έχεις απόλυτο δίκιο. Ένα μέρος του κειμένου είναι πάντως η καθυστερημένη αναγνώριση αυτής της επιλογής από τη μεριά μου και όχι τόσο η υποστήριξη μιας θέσης.

Υ.Γ. Το είχα καταλάβει καλή μου, είσαι άνθρωπος της άμεσης ανταπόκρισης, οπότε όταν σε κάτι ειδικά φαίνεσαι αμελής, αφήνεις υποψίες στον άλλο.

Idάκι είπε...

Ήθελα να πω στη Γητεύτρια, πως με άγγιξε πολύ το σχόλιό της. Πιστεύω πως θέλει απίστευτη νοητική ωριμότητα να φτάσει κανείς σε αυτή την απόφαση και ειδικά όταν οι περισσότεροι Έλληνες μεγαλώνουμε με τη νοοτροπία "θα το πάρει χαμπάρι ο γείτονας". Μπορεί να είσαι τυχερή και να μην υπήρχε στην οικογένεια - στη δικιά μου υπάρχει, έστω για το φόβο των Ιουδαίων. Μου πήρε πολλά χρόνια να πείσω τους γονείς μου ότι δεν πρέπει να ενδιαφέρονται τι θα πει οποιοσδήποτε, και μόλις το κατάφερα, ανακάλυψα με τρόμο ότι εμένα μου έχει μείνει κατάλοιπο! Είδα κ έπαθα να το ξεριζώσω, αλλά έκτοτε είμαι ευγενική μόνο εκεί που θέλω να είμαι, αδιάφορη σε ό,τι δε με αγγίζει, και θα μιλήσω ευθέως σε ό,τι με αγγίζει κ με ενοχλεί.

Θέλει προσπάθεια όμως. Και γι'αυτό θαυμάζω τους ανθρώπους που το λένε και το πράττουν. Χάρηκα, Γητεύτρια.

Και Άμμε. Βλέπεις ότι είτε σχολιάζουμε παραμάζωμα είτε επιλεκτικά, οι πιστοί σου αναγνώστες φαινόμαστε πάντα ;)