«Το μυαλό του γέμιζε με πυρκαγιές και σπασμένες οθόνες, υγρά κρύσταλλα παντού και στάχτες από σελίδες που θρυμματίζονταν στο πρώτο άγγιγμα, στο τέλος φανταζόταν αυτήν, άρρωστη να πνίγεται στον εμετό της, μαύρο σαν το μελάνι.
Έφταιγε όμως κι αυτός, σχεδόν ψυχαναγκαστικά έμπαινε στο μπλογκ της κάθε μέρα, να δει μήπως είχε ανεβάσει τίποτα καινούριο, βδομάδες πριν να κυκλοφορήσει κάθε νέο της μυθιστόρημα το παράγγελνε στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς του.
Οι φίλοι του στην αρχή τον έβριζαν που είχε κολλήσει έτσι, εντάξει, είχε καλογαμήσει για μερικούς μήνες, ωραία τύπισσα ήτανε, μισότρελη κι ευχάριστη, αλλά άκρη δεν μπορούσε να βγάλει. Γιατί δε χώριζε σαν τους άλλους άντρες, να γίνει γκολ μερικά βράδια, να την πέσει σε ό,τι κινείται, να την ξεχάσει γρήγορα, να πάει γι’ άλλα;
Και οι πιο υπομονετικοί όμως είχαν κουραστεί πια να τον συμβουλεύουν, τέσσερα χρόνια μετά το χωρισμό τους. Δεν είχε βοηθήσει καθόλου και η δημοσιότητα που κέρδισε με το πρώτο της μυθιστόρημα, για ένα διάστημα πετύχαινες τη φάτσα της σε διάφορα περιοδικά, να χαμογελάει με νόημα, μισοφωτισμένη για να δείχνει ευφυής, μακιγιαρισμένη για να δείχνει όμορφη.
Με αυτά και με εκείνα σε κάποιο αδιευκρίνιστο σημείο η νοσταλγία του άλλαξε φυλακή και από την εικόνα της πέρασε στη γραφή της. Ποθούσε τις λέξεις της, τις αντιμετώπιζε περισσότερο σαν ένα σώμα που έπαλλε μπροστά του, ζητώντας του να το καταβροχθίσει, παρά σαν ενότητες από ψηφία και γράμματα. Η μόνιμη σεξουαλική θεματολογία των κειμένων της υποστήριζε βέβαια αυτόν του τον ψυχαναγκασμό, τα βιβλία της ήταν όλα κρυμμένα σε ένα ντουλάπι, από την αμηχανία του να εξηγήσει σε κάποιον που θα τα έπαιρνε στα χέρια του, τι δουλειά είχαν όλοι αυτοί οι υπόλευκοι λεκέδες στις σελίδες.
Εκείνο που δεν ήξερε (και που δεν το έμαθε ποτέ) ήταν πως αυτός ήταν η σημαντικότερη σχέση της μέχρι τότε, για αυτόν είχε γράψει το πρώτο της μυθιστόρημα, με τη δική του εικόνα γίνονταν υγρά τα όνειρά της κι έπαιρναν δομή οι λέξεις της. Δεν ήταν καθόλου παράξενο που τον διέγειραν τόσο τα κείμενά της, αφού ταυτιζόταν σεξουαλικά με τον εαυτό του. Η γραφή τους είχε πλέξει και τους δύο στον ιστό της, μοναχικούς να δικαιώνουν ο ένας την ύπαρξη του άλλου, νήματα και θύματα την ίδια στιγμή.»
Έτσι μίλησε η γιαγιά Αράχνη και με κοίταξε στα μάτια. "Όλα θα πάνε καλά, θα δεις." συμπλήρωσε και άρχισε ξανά να γνέθει θλιμμένη.
Έφταιγε όμως κι αυτός, σχεδόν ψυχαναγκαστικά έμπαινε στο μπλογκ της κάθε μέρα, να δει μήπως είχε ανεβάσει τίποτα καινούριο, βδομάδες πριν να κυκλοφορήσει κάθε νέο της μυθιστόρημα το παράγγελνε στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς του.
Οι φίλοι του στην αρχή τον έβριζαν που είχε κολλήσει έτσι, εντάξει, είχε καλογαμήσει για μερικούς μήνες, ωραία τύπισσα ήτανε, μισότρελη κι ευχάριστη, αλλά άκρη δεν μπορούσε να βγάλει. Γιατί δε χώριζε σαν τους άλλους άντρες, να γίνει γκολ μερικά βράδια, να την πέσει σε ό,τι κινείται, να την ξεχάσει γρήγορα, να πάει γι’ άλλα;
Και οι πιο υπομονετικοί όμως είχαν κουραστεί πια να τον συμβουλεύουν, τέσσερα χρόνια μετά το χωρισμό τους. Δεν είχε βοηθήσει καθόλου και η δημοσιότητα που κέρδισε με το πρώτο της μυθιστόρημα, για ένα διάστημα πετύχαινες τη φάτσα της σε διάφορα περιοδικά, να χαμογελάει με νόημα, μισοφωτισμένη για να δείχνει ευφυής, μακιγιαρισμένη για να δείχνει όμορφη.
Με αυτά και με εκείνα σε κάποιο αδιευκρίνιστο σημείο η νοσταλγία του άλλαξε φυλακή και από την εικόνα της πέρασε στη γραφή της. Ποθούσε τις λέξεις της, τις αντιμετώπιζε περισσότερο σαν ένα σώμα που έπαλλε μπροστά του, ζητώντας του να το καταβροχθίσει, παρά σαν ενότητες από ψηφία και γράμματα. Η μόνιμη σεξουαλική θεματολογία των κειμένων της υποστήριζε βέβαια αυτόν του τον ψυχαναγκασμό, τα βιβλία της ήταν όλα κρυμμένα σε ένα ντουλάπι, από την αμηχανία του να εξηγήσει σε κάποιον που θα τα έπαιρνε στα χέρια του, τι δουλειά είχαν όλοι αυτοί οι υπόλευκοι λεκέδες στις σελίδες.
Εκείνο που δεν ήξερε (και που δεν το έμαθε ποτέ) ήταν πως αυτός ήταν η σημαντικότερη σχέση της μέχρι τότε, για αυτόν είχε γράψει το πρώτο της μυθιστόρημα, με τη δική του εικόνα γίνονταν υγρά τα όνειρά της κι έπαιρναν δομή οι λέξεις της. Δεν ήταν καθόλου παράξενο που τον διέγειραν τόσο τα κείμενά της, αφού ταυτιζόταν σεξουαλικά με τον εαυτό του. Η γραφή τους είχε πλέξει και τους δύο στον ιστό της, μοναχικούς να δικαιώνουν ο ένας την ύπαρξη του άλλου, νήματα και θύματα την ίδια στιγμή.»
Έτσι μίλησε η γιαγιά Αράχνη και με κοίταξε στα μάτια. "Όλα θα πάνε καλά, θα δεις." συμπλήρωσε και άρχισε ξανά να γνέθει θλιμμένη.
22 σχόλια:
Μ' άρεσε αυτό. Πολύ.
Να φαντάζομαι ότι εγώ, ο αναγνώστης, είμαι η σημαντικότερη σχέση του συγγραφέα. Κι ας μην το ξέρει ή κι ας είναι ψέμα.
Hmmm, to diavasa polu prosektika alla thelw na to epexergastw ki einai arga, eixa piei kai mpyritsa me kati files, prwino xypnima se liges wres, opote tha to xanadiavasw ayrio. A bientot, bonne nuit etc
Σε μεγάλη φόρμα βλέπω :-)
Είναι όντως σαν ερωτική πράξη (και σχέση) η γραφή μερικές φορές: απόλαυση για τον διεισδυτικό και ευαίσθητο αναγνώστη. Χωρίς αυτόν η φαντασίωση του συγγραφέα είναι πάντα λειψή.
Καλωσόρισες cropper! Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
Guten Tag, vain, main lieblig, θα περιμένω τις εντυπώσεις σου.
Καλημέρα αγαπητέ Νεφέλικα, όλα αυτά που λες και με μια άγρια μοναξιά κάποιες φορές να τα συμπληρώνει.
Ορκίσου πως είναι παραμύθι. Έστω, παραμμύθι.
Αγαπητέ Άμμε,
Ίσως είναι η πιο ρομαντική ιστορία σας που έχω διαβάσει. Η οποία και ελπίζω να μη φέρει ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα.
Όχι τίποτα άλλο, αλλά πόσον καιρό έχουτε να καθαρίσετε;
Σουσού
:)
Μπα δε λέω τίποτα...
Καμαρώνω μόνο...
α, ναι.. αυτή η ιστορία είναι όσο περίεργη ακριβώς χρειάζεται για να μου αρέσει :)
Καλώς τους/τες!
Αγαπητό τίποτα, η αφορμή του κειμένου δεν ήταν παραμύθι, αλλά δεν έχω ζήσει ο ίδιος κάτι τέτοιο με αυτόν ακριβώς τον τρόπο, αν αυτή είναι η ερώτηση.
Σεβαστή μανδάμ,
Σας ευχαριστώ θερμά για τα καλά Σας λόγια, χαρά μου να συγκινώ την ευαίσθητη ψυχή Σας με ρομαντικές ιστορίες. Θα θέλατε μήπως ο Σαμμάνος να σας οργανώσει και καμιά καντάδα;
Περί της σχέσεως με την πραγματικότητα απάντησα ήδη στο Τίποτα, δεν καταλαβαίνω όμως τι θα έπρεπε να έχω καθαρίσει: τα δόντια μου, τους ανταγωνιστές Σας, κάτι άλλο;
Αγαπητή Γητεύτρια σε ευχαριστώ πολύ. Μπορείς να μου στείλεις ένα μέιλ για να δω τη διεύθυνσή σου; Δεν τη βρίσκω στο προφίλ σου, θέλω να σε ρωτήσω κάτι.
Ίσις, θεα μου, χαίρομαι πολύ που σου άρεσε.
Ερίτιμε κάτοικε της παραλίας,
Την αράχνη βεβαίως βεβαίως έπρεπε να χατε καθαρίσει. Αν και τώρα που το σκέπτομαι αυτή έπλεξε τον ιστό της συγκινητικής ιστορίας σας.
Αν θελήσω να κατατροπώσω τις ανταγωνίστριές μου θα σας καλέσω μετά του Σαμμάνου για καντάδα κάτω από το ρετιρέ μου.
Εννοείται πως καντάδες δεχόμεθα μόνο τις ώρες κοινής ησυχίας,
Σουσού
Eixa postarei to tragoudi ayto prin merikes meres... :-)
λεκέδες στις σελίδες, μπλιαχ
:-)))
Pantws den einai katholou kaki i istoria sou, k. Amme....
Ti omorfo!...
Aχ Αμμόχωστε καλέ μου,
μπαίνω και ταυτίζομαι με τα γραφτά σου.
Είχα δει πρώτα το τέλος, πηγαίνοντας προς τα πίσω για να δω τι άφησα αδιάβαστο, και διάβασα την γιαγιά Αράχνη (τις συγχαίνομαι παρεπιπτόντως, μετά διαβάζω τον τίτλο για τον βίο των εντόμων κι είπα, όχι σουρεαλιστικά, σήμερα ειδικά.
Άρχισα να σε διαβάζω και να λύνομαι σιγά σιγά και μ άρεσε κόμα κι η γιαγιά Αράχνη στοτέλος.
Όμως τι έγινε μετά;
Αυτό με προβληματίζει κάθε φορά με τις ημιτελής ολοκληρωμένες ιστορίες σου.
Μετά, ποια θα μπορούσε να ήταν η συνέχεια; Αλλά μ αρέσουν κι έτσι, να αιωρούνται ανάμεσα στην φαντασία την δικιά σου και τη δικιά μας.
φιλάκια
χεχε
όμορφο
ψιλοταυτίστηκα κυρίως γιατί πάντα ήθελα να το κάνω αυτό...
να γίνω διάσημη συγγραφέας κι εκείνος να μην μπορεί απλά ν αρνείται την πραγματικότητα της ύπαρξης μου όπως τον βολεύει να κάνει τώρα για να συνεχίσει να κοιμάται ήσυχος...
Σεβαστή μου μανδάμ, κατ' αρχήν δεχθείτε την ταπεινή μου συγγνώμη που άργησα τόσο να Σας απαντήσω. Φευ! Ανειλημμένες υποχρεώσεις συναισθηματικής φύσεως και μάλιστα υποχρεώσεις διόλου ευχάριστες, με απεμάκρυναν προς στιγμήν από την ευλογόσφαιρα και την θεϊκή συνανστροφήν σας.
Για τα ζητήματα που θίγετε, ο τίτλος του σμπλογκ υποδηλώνει μέν σκούπισμα πλην όμως αχανούς περιοχή. Από καιρού εις καιρόν θα μας ξεφεύγει και καμιά αράχνη, είναι αναποφεύκτον. Όσο για την καντάδα, θα συνεννοηθώ μετά του Σαμμάνου και θα έρθουμε απαρεγκλίτως. Στις τέσσερις τα ξημερώματα αύριο σας βολεύει;
Αγαπητέ keimgreek, δίκιο έχεις έχω καταντήσει αηδία με ααυτά που γράφω :-)
The_bar & vain, σας ευχαριστώ πολύ.
Καλή μου ΓιατηνΑρλέτα, θα σου έλεγα ψέματα αν υποστήριζα ότι είναι συνειδητό από τη μεριά μου οι ιστορίες να μένουν ανοιχτές. Έτσι μου έρχονται και τις γράφω, σε συνδυασμό με το ότι τα κείμενα ενός μπλογκ δεν μπορούν να είναι υπερβολικά μεγάλα. Σε ευχαριστώ πολύ πάντως.
Ντανόσσιελ, άστα, ομοιοπάθεις είμαστε.
Spinner's End. Γουστάρω! Πάω να δω τι λέει το ΙΙ.
Καλησπέρα αγαπητέ μου Άμμε.
Καλωσόρισες αγαπητή Idaki! Spinner's End?
Είναι ένας τίτλος κεφαλαίου/ λογοπαίγνιο από το προτελευταίο Χάρι Πότερ, στην οδό αυτή μένει ένας ήρωας που δεν έχει κανείς ιδέα με ποια πλευρά είναι τελικά (Σνέηπ). Στη fandom επικρατεί η γνώμη πως το λογοπαίγνιο αποκαλύπτει πως τα γεγονότα σε εκείνο το κεφάλαιο αποτελούν την αρχή του τέλους για τον ήρωα, που έχει πλέξει τη "μοίρα" του τόσο έντεχνα όσο μια αράχνη, πλέκει τα λόγια του σαν αράχνη γενικά, κι είναι τόσο υπομονετικός ώστε να περιμένει για χρόνια πάνω σε μια παγίδα. Αράχνη = spinner φυσικά.
Το φαντάστηκα ότι μάλλον δεν θα το αναγνωρίσεις, αλλά δεν άντεξα (έχω μπει στον πυρετό).
"Ο Βίος των Εντόμων"...μου άρεσε πολύ αυτό εφόσον πέραν τον άπειρων οπτικών και συνειρμών, μου θυμίζει διότι υπήρχε και σαν στίχος σε ένα τραγούδι του Κραουνάκη, όπου ανέβασα πριν λίγο καιρό στο blog μου.
Δημοσίευση σχολίου