Ammoscast 4: Μουσικές που δεν άκουγα

Αν δεν υπήρχε το έντεχνο, δε θα την έβγαζα καθαρή με την εφηβεία μου, αγκυροβολημένος στην επαρχιακή Καλαμάτα, αγκυλωμένος στους ψυχολογικούς μου λαβυρίνθους. Το έντεχνο μου είπε ιστορίες για ωραίους, παράξενους ανθρώπους και έτσι μου έδωσε κουράγιο, μου έδειξε μια απλή αλλά συνεκτική αισθητική, την οποία μπορούσα να ακολουθήσω.
Τα χρόνια όμως περνούσαν, κι εγώ άκουγα τα ίδια, περίμενα το νέο δίσκο του Δεληβοριά, αντιμετώπιζα αμφίθυμα τη διασκευή του Χατζιδάκι από τους Raining Pleasure, υποστήριζα το Σαββόπουλο σε παρέες αριστερών, γινόμουν πια αυτός που ακούει έντεχνο παρά αυτός που ακούει μουσική. Η στρατιωτική θητεία και οι ατέρμονες σκοπιές μου στη Χίο με μόνο αξιοπρεπή σταθμό το Γ’ Πρόγραμμα, επέβαλαν την κλασική μουσική στα αυτιά μου (από την άλλη δεν το πέτυχαν με την όπερα) και αυτό ίσως να ήταν το μόνο πραγματικό κέρδος εκείνης της περιόδου. Η φετινή χρονιά όμως μου ζήτησε να περάσω πολλές ώρες στο σπίτι ετοιμάζοντας εκπαιδευτικό υλικό κι ευτυχώς εγώ σκέφτηκα να ακούω παράλληλα μουσική για να μη φρικάρω. Κάπου εκεί το μουσικό μου γούστο εξερράγη.
Το σημερινό ammoscast είναι λοιπόν αφιερωμένο σε μουσικά είδη, ανάκατα ελληνικά και ξένα, που πίστευα ότι δε μου ταίριαζαν και άλλαξα γνώμη φέτος. Η δομή των παραγράφων είναι σταθερή, στην αρχή εξηγώ γιατί δε μου άρεσαν (ή απλώς το νόμιζα) και μετά ανασκευάζω τον εαυτό μου. Θα μου συγχωρήσετε ότι οι περισσότερες προτάσεις μου δεν είναι εξεζητημένες: αυτή τη φορά δε σας δείχνω κομμάτια από δίσκους που αξίζει να ακούσετε, αλλά σας γνωρίζω λίγο καλύτερα εμένα.

Ελληνικό πολιτικό τραγούδι: Ποτέ δεν ήμουν αριστερός, τουλάχιστον στη στρατευμένη, δημοκρατικά συγκεντρωμένη του εκδοχή, οπότε ο διδακτισμός στίχων όπως «παρ’ το απόφαση βρε Στράτο να γραφτείς στο συνδικάτο» ή «κι εσύ λαέ βασανισμένε μην ξεχνάς τον Ωρωπό» ήδη από την εφηβεία μου με άφηναν αμήχανο. Κάποια στιγμή ευτυχώς συνειδητοποίησα πως κάτω από αυτή τη μεγάλη κόκκινη ομπρέλα, στεγάστηκαν πολλοί μουσικοί πειραματισμοί της δεκαετίας του ’70, που ακούγονται φρέσκοι ή και δύσκολοι ακόμη και σήμερα [Μαρία Δημητριάδη και χορός «Εισαγωγή» από την Καντάτα για τη Μακρόνησο του Θάνου Μικρούτσικου.]
Ελληνική χιπ χοπ: Εδώ υπήρξα σχεδόν μισαλλόδοξος, καθώς όσο γοητευόμουν από τις αφηγηματικές αρετές του έντεχνου τραγουδιού, τόσο δυσκολευόμουν να αποδεχτώ ένα είδος που εστιάζει στη ρυθμική απαγγελία και κάποιες φορές διηγείται με ποιητικότητα εξαιρετική. Η ζωντάνια αυτής της σκηνής με εξέπληξε ευχάριστα φέτος στην Αθήνα για έναν ακόμη λόγο: ήταν η πρώτη φορά που μαθητές μου ανέφεραν τραγουδιστές που δεν ήξερα, όχι γιατί άνηκαν στο μπουζουκοπόπ των πρωινάδικων και της παραλιακής, αλλά γιατί μόλις είχαν βγάλει τον πρώτο τους δίσκο σε μια μικρή, άγνωστη δισκογραφική. [Ρόδες "Βρώμικο" από το Silent Disco]
Αγγλόφωνη heavy metal: Η αρχική εικόνα μου, την οποία διατήρησα για αρκετά χρόνια, ήταν πως στην αρχή των τραγουδιών υπάρχει πάντα μια ηλεκτρική κιθάρα που κάνει σαματά και κάποια στιγμή βγαίνει ένας τύπος συνήθως βαμμένος και με μακριά μαλλιά που τσιρίζει. Τίποτα πιο άδικο και υπεργενικευτικό, ακόμη και για τους Kiss. Κατά τη μικρή μου κατάδυση τη φετινή χρονιά πήρα λίγο χαμπάρι τα υποείδη της σκηνής αυτής (κλασικό, avant - garde, black, glam, death, thrash μεταξύ άλλων) και τις διαφορές στον ήχο τους, συνειδητοποίησα τη συμβολή τους σε αυτό που καταλάβαινα ως σύγχρονο ροκ και με έμεινα περίεργος για τη συνέχεια. [Blue Oyster Cult “Don’t fear the reaper” από το Agents of Fortune]
Ατονική μουσική: Ένα ακόμη είδος που η άγνοιά μου το κατέτασσε στο στριγγό θόρυβο, έχοντας βέβαια αρκετή επίφαση κουλτούρας για να του αναγνωρίζω ότι αποτελεί δύσκολη μουσική τόσο, που να μη μπορώ να την καταλάβω. Η ατονικότητα είναι σίγουρα μια επίθεση στην ανάγκη μας για αρμονία και μελωδικότητα, τουλάχιστον με τη συνηθισμένη έννοια του όρου, αξίζει όμως και για αυτόν ακριβώς το λόγο, επειδή ξεβολεύει το γούστο μας από πολλές συνηθισμένες του ευκολίες. [Γιάννης Χρήστου: The wind sprang up at four o’clock από το Six songs on poems by T.S.Eliot]
Αγγλόφωνο funk: Πριν από περίπου μισό μήνα βρέθηκα με καλή παρέα στο Eurovisioff, μια εκδήλωση της παράταξης «Αθήνα ανοιχτή πόλη» στο Θησείο, όπου έπαιζαν ζωντανά διάφορα συγκροτήματα. Αν και όλα τους ήταν λιγότερο ή περισσότερο καλά, ένα με έκανε να χορεύω χαμογελώντας συνεχώς για όση ώρα βρισκόταν στη σκηνή. Ρώτησα πώς τους λένε, αποκόλλησα το πρώτο συνθετικό και άρχισα να περιπλανιέμαι στους κλασικούς του funk, συνειδητοποιώντας πόσο μου άρεσε από παλιά αυτή η μουσική και πόσο αποσπασματικά την είχα ακούσει. Σε αυτή τη φάση μου είναι δύσκολο να διαλέξω ανάμεσα σε George Clinton, Funkadelic, Sly & The family stone, James Brown και Funk brothers (μεταξύ άλλων), οπότε θα σας στείλω στους Funkollectiv, που υπήρξαν η αφορμή για να το ψάξω περισσότερο και τους ευχαριστώ για αυτό.
H σελίδα των Funkollectiv στο Myspace