Ammoscast 5: Λεφτά κι ακρίβεια

Ξεκινάω να γράφω αυτό το ποστ και γελάω: αν ήμουν Ινδιάνος θα με λέγανε «το τρύπιο χέρι που κρατάει το τζιν τόνικ», ήδη μετά από κάποια χρόνια εργασίας, όλα μου τα χρήματα έχουν επενδυθεί αποκλειστικά σε βιβλία, φαγητό και ποτά (άντε τον τελευταίο καιρό σε μουσικές και θέατρο), δε μου φταίει μόνο η ακρίβεια για τα χάλια μου. Αλίμονο όμως, ένα μπλογκ οφείλει να παρακολουθεί όσο μπορεί την επικαιρότητα κι έτσι σήμερα θα μιλήσουμε/τραγουδήσουμε για την ακρίβεια, αν και ο συγγραφέας του κειμένου έχει μάλλον πρόβλημα με τα λεφτά γενικότερα. [Σταμάτης Κραουνάκης και Κώστας Σκανδάλης «Τα λεφτά» από τη Σπεράντζα των Σ. Κραουνάκη –Γ. Θεοφανόπουλου Χατζιδάκι, Σ. Κραουνάκη Γ. Μανιώτη, Λ. Νικολακοπούλου.]

Πέρα από τις ανισορροπίες της προσωπικότητάς μου είναι αλήθεια πάντως ότι ο κόσμος τα βγάζει δύσκολα πέρα ολοένα και περισσότερο, ενώ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν γεμίσει με απογοητευμένους πολίτες που είτε ζωντανά, είτε στις δημοσκοπήσεις διαμαρτύρονται για την ακρίβεια και τους χαμηλούς μισθούς. Η δική μου μόνιμη απορία, όταν πληροφορούμαι την αγανάκτηση των συμπολιτών μου για την κυβέρνηση και την κατάσταση της οικονομίας, είναι ποιος ακριβώς ψηφίζει αυτές τις κυβερνήσεις από τις οποίες είμαστε μονίμως απογοητευμένοι.
[Λουκιανός Κηλαηδόνης «Φταίει ο χοντρός» από το Γιατί θα γίνω μαραγκός του ιδίου.]

Ανεξάρτητα από τη δύναμη της ψήφου μας όμως (είτε στις εθνικές εκλογές, είτε στις ευρωεκλογές), υπάρχει και η δύναμή μας ως καταναλωτών, την οποία σπάνια εξασκούμε. Εκτός από την ακτιβιστική πλευρά της συμμετοχής σε κάποια οργάνωση όπως το ΙΝΚΑ και τα μποϊκοτάζ ακριβών προϊόντων, θα μπορούσαμε τουλάχιστον να αποφεύγουμε πολυτέλειες που δεν αντέχουμε, με όλα αυτά τα εορτοδάνεια, διακοποδάνεια, καταναλωτικά δάνεια και υπερχρεωμένες πιστωτικές κάρτες που έχουν γονατίσει την ελληνική κοινωνία. Ας μην παρεξηγηθώ, γνωρίζω και ανθρώπους που παίρνουν καταναλωτικά δάνεια για να εκπληρώσουν βασικές τους υποχρεώσεις, ή απλώς για να επιβιώσουν. Βλέπω όμως και πολλούς γύρω μου να μετρούν τη δική τους αξία όπως και των άλλων ανθρώπων καθαρά μέσα από τα υλικά αγαθά που επιδεικνύουν ή καταναλώνουν. Η υπερκατανάλωση και ο καταναλωτισμός είχαν από παλιά αρχίσει να εξουθενώνουν τον πλανήτη, έφτασε όμως η ώρα που χτυπάνε και την προσωπική μας πόρτα με τις συνέπειές τους.
[Φοίβος Δεληβοριάς “Mp3” από τον Καθρέφτη του ιδίου. Γιάννης Παλαμίδας «Πάμε μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ» από το Σαμποτάζ των Λ. Πλάτωνος – Μ. Κριεζή]

Στο κάτω κάτω δε μας χωρίζουν ούτε καν τρεις δεκαετίες από τις τελευταίες γενιές που είχαν ως κοινωνική αξία τη μείωση των εξόδων και την αποταμίευση. Είχα την ιδιότυπη τύχη να με γεννήσουν και μεγαλώσουν άνθρωποι από αυτές τις γενιές και μάλιστα με αγροτική καταγωγή, που αρκούνταν σε λίγα και ήταν πάντα προετοιμασμένοι για ένα ξαφνικά χειρότερο μέλλον. Δεν πέρασα άσχημα, παρόλο που η οικογένειά μου συνεχίζει να μην έχει αυτοκίνητο γιατί δεν το θεωρεί απαραίτητο, παρόλο που κανένας κοντινός συγγενής μου δε φορά ακριβά ρούχα. Καλό είναι βέβαια να αποφεύγονται και οι υπερβολές, μια αδιάκοπη, μίζερη συσσώρευση χρημάτων στο όνομα της αποταμίευσης και του αβέβαιου μέλλοντος. Το έζησα κι αυτό στην οικογένειά μου, αλλά ευτυχώς όχι στο κοντινό μου συγγενικό κύκλο.
[Λουκιανός Κηλαηδόνης «Οικονομία κάνε» από τα από τα Μικροαστικά των Λ. Κηλαηδόνη –Γ. Νεγρεπόντη.]

Μέχρι τώρα εστίασα στις ευθύνες μας ως πολιτών θεωρώντας γνωστή και δεδομένη την επιχειρηματολογία για τις ευθύνες της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ένας σοβαρός φιλελεύθερος όπως ο Αθήναιος θα ήταν μάλλον ικανοποιημένος μαζί μου, ένας κομουνιστής όμως μάλλον θα έφριττε, θεωρώντας ότι η λύση για το ζήτημα της ακρίβειας βρίσκεται όντως στα χέρια των πολιτών, για να καταφύγουν όμως στη βίαιη λύση μιας επανάστασης και να ανατρέψουν το υπάρχον σύστημα εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Προσωπικά, επειδή δε βλέπω την επανάσταση να γίνεται αύριο ή μεθαύριο, προτιμώ πιο «ρεφορμιστικές» λύσεις, είτε προς την κατεύθυνση της καταναλωτικής πίεσης προς τις εταιρίες, είτε της πολιτικής πίεσης μέσα από την αυτοοργάνωση των πολιτών και την ψήφο τους. Μου φαίνεται πάντως πρέπον να αποτίσω φόρο τιμής και σε αυτή τη λογική, με το τραγούδι ενός δεξιού φιλελεύθερου.
[Σαπφώ Νοταρά, Ηλίας Λιούγκος και χορός «Στην οδό του Μπλαμαντό» από την Πορνογραφία των Μ. Χατζιδάκι – Α. Δαβαράκη.]

Υπάρχει και μία ακόμη λογική, ολότελα διαφορετική από την προηγούμενη, με την οποία θα κλείσουμε αυτήν την ανάρτηση. Ένας ριζοσπάστης οικολόγος (και μάλλον από το συγκεκριμένο κομμάτι των πριμιτιβιστών) θα μας έλεγε ότι όλες αυτές οι εξελίξεις είναι τελικά για καλό. Οι άνθρωποι θα μάθουν με το ζόρι να είναι φιλικότεροι προς τον πλανήτη, να κινούνται λιγότερο με το αυτοκίνητό τους, να καταναλώνουν λιγότερη ενέργεια, να βασίζονται περισσότερο στον εαυτό τους για να μαγειρεύουν. Θα μάθουν δηλαδή να είναι ευτυχισμένοι με λιγότερα.
[Κώστας Χατζής και Μαρινέλλα «Μας κόψαν απόψε το φώς» από τη Συνάντηση για Ρεσιτάλ του Κώστα Χατζή. Locomondo «Εκατό αφρό» από το Ένας τρελός κόσμος των ιδίων.]

Εγώ θα πάω πάσο, είπα τόσα πολλά και διαφορετικά που στο τέλος μπερδεύτηκα ο ίδιος. Για το μόνο που είμαι κάπως βέβαιος είναι ότι δε θα έκανε κακό να κατεβούμε στο Σύνταγμα την Πέμπτη στις 7.30. Πέρα από την προσωπική ευθύνη, έχουν και οι διαμαρτυρίες το νόημά τους (αν και κάποιοι θα έβρισκαν το ενδιαφέρον της ΓΣΕΕ μάλλον όψιμο και υποκριτικό).