Το know how του οργασμού

Ήξερα πώς δεν είχε ποτέ μέχρι τότε οργασμό. Της είπα ότι ήξερα τι χρειαζόταν: τον Γιατρό. Έναν φίλο παλιό- φημιζόταν για την υπομονή του- δεν ήταν τυχαίο ότι όλο παρθένες του κάθονταν. Αλλά την ήξερα καλά. Και ο Γιατρός δεν ήταν ο τύπος της. Πολύ αποστειρωμένος για το γούστο της.

Εκείνο το βράδυ είχε μαγειρέψει και θα βλέπαμε μαζί dvd. Η ώρα μαζί της πάντα περνάει γρήγορα και χωρίς να το καταλάβουμε ήπιαμε αρκετό κρασί. Χαλαρώσαμε, μου έβαλε και μια βότκα, αράξαμε στο σαλόνι. Χαμήλωσε τα φώτα κι έβαλε μουσική. Είχε τις κλειστές της και ήθελε άνθρωπο κοντά. Ήμουν κοντά. Την πήρα αγκαλιά. Μη ρωτήσεις πώς βρέθηκε ημίγυμνη στον καναπέ κι εγώ πάνω σε μια καρέκλα στην κουζίνα της, να ψάχνω στα ντουλάπια πού φύλαγε τα υλικά για τα γλυκά.

Τη θυμάμαι να γελάει όπως της πασπάλιζα άχνη με ένα μικρό σουρωτηράκι. Τη θυμάμαι να λέει «έχει πλάκα, είναι δροσερή όπως πέφτει» κι εγώ να επιβεβαιώνω «το βλέπω, οι ρώγες σου σκληραίνουν» κι εκείνη να κάνει να τις σκεπάσει αλλά «όχι, όχι, κάτω τα χέρια, θα χαλάσεις το γλυκό» να λέω εγώ. Κι έβαζα από δυο βύσσινα σε κάθε θηλή και ύστερα την ράντιζα με βότκα- «μακάρι να μπορούσες να δοκιμάσεις, τρομερή συνταγή» Και χαχάνιζε σαν παιδάκι.

Κι εγώ έγλυφα τα δυο ρυάκια και κυλούσαν τα βύσσινα σαν βώλοι παιδικοί στην κοιλιά της και από εκεί στου βράχου της τη σχισμή. «Όχι εκεί» έκανε να ανασηκωθεί, «ναι εκεί» της είπα «χαλάρωσε πια για λίγο»…

Κυλούσα τα βύσσινα εκεί, ανάμεσα και στην τρυπούλα της μπροστά και τελικά μούσκεψε απ το σιρόπι το μουνάκι της και το ένα γλίστρησε μέσα «αχ, τι έγινε εκεί» είπε τρομαγμένη. Μα «μην ανησυχείς μωρό μου, εγώ είμαι εδώ, θα το πιάσω. Θα το πιάσω και θα το λιώσω ανάμεσα στα δόντια μου να νιώσω το χυμό σου». Και τρύπωσα το δάχτυλό μου μέσα της και έσκυψα και έγλυψα το σιρόπι της. Και έγλειφα και ρούφαγα και πιπίλαγα την κλειτορίδα της που είχε σκληρύνει σαν βύσσινο, που είχε κοκκινίσει κι έλεγες πώς θα σπάσει χείλη μου αν την πίεζα και θα έσταζε παντού ζεστός χυμός μα δεν το έκανα, μόνο την μούσκευα και την φίλαγα και την χάιδευα για ώρα ώσπου ξαφνικά ένα τρεμούλιασμα ένιωσα στο δέρμα της κι έπειτα στη λεκάνη της ένα σπασμό κι εκείνη «δε μπορεί, δεν είναι αυτό» έλεγε και ξαναέλεγε «δε μπορεί, δεν είναι αυτό» αλλά εγώ σκεφτόμουν «ναι μωρό μου, είναι αυτό, μάθε να το αναγνωρίζεις γιατί αν το πάθεις μια φορά μετά είναι πια κεκτημένη τεχνογνωσία, έχεις το know how του οργασμού, ξέρεις πώς να αποκτήσεις πια».

Και μόνο μετά ήταν δύσκολο. Μπορεί ο Γιατρός να έλεγε ότι «αν δεν πηδηχτείς με τον φίλο σου ποιον θα πηδήξεις, τον ξένο άνθρωπο;» αλλά είναι δύσκολο με μια φίλη. Έκατσα λοιπόν με το τζιν και το φανελάκι πλάι της. Σαν μαντράχαλος κανονικός, σαν Νεάτερνταλ, «ουγκ», λέξη δε μπορούσα να βγάλω. Κι εκείνη με κοίταζε με κάτι μάτια που τα ήξερα: ήταν η κλασική ματιά «είχα οργασμό και τώρα είμαι ευτυχισμένη»! Ήταν έτοιμη να μου κάνει πρόταση γάμου. Το ξέρω γιατί την είχα πολύ συχνά αυτή την ματιά, από τότε που γνώρισα τον Γιατρό. Και τον επόμενο. Και τον τωρινό μου. Μόνο που εγώ δεν ήμουν ο Γιατρός, ο πρώην ή ο επόμενός της.

«Πρέπει να φύγω» της είπα τελικά. «Δε θα μείνεις; Πού να τρέχεις τώρα, έχεις πιει κιόλας- μπορείς να οδηγήσεις;» μου είπε. «Ε, μωρέ, κάνω δύσκολο ύπνο, δε μπορώ να κοιμηθώ με άλλον» της είπα, «καληνύχτα ζουζού» και τη φίλησα στο μάγουλο». «Καληνύχτα φιλενάδα» μου είπε και με πήγε ως την πόρτα.

Κατέβαινα τις σκάλες της. Ήμουν αλλόκοτα χαρούμενη. «Δεν υπάρχουν ψυχρές γυναίκες, μονάχα άντρες δίχως υπομονή. Μονάχα άντρες...» και σκέφτηκα τον Γιατρό. Τι να έκανε απόψε ο γλυκός μου, και σχημάτισα το νούμερό του στο κινητό...