live is life - indieannalog set 31

Γη... Παρασκευή βράδυ και η συναυλία των Yo La Tengo μοιάζει με reunion party όλων εκείνων που ακούγαμε lo-fi πριν μια δεκαετία, με τα υπόλοιπα χρόνια να μας βρίσκουν στα ίδια μπαρ και τις ίδιες συναυλίες. Αλλά ακόμα και οι άγνωστοί γύρω δυνητικά είναι φίλοι εκείνη την ημέρα (δείξε μου τι μουσική ακούς να σου πω ποιος είσαι ή αντιστρόφως δείξε μου την Indieanna σου να σου πω τι μουσική ακούς)! Yo la tengo - Beanbag chair

Φωτιά... Στην «αυλή» λοιπόν του Τεχνόπολις, η πτέρυγα ΡΟΡ είναι εκεί κι έχει πιάσει πρώτο κάγκελο-σκηνή, ενώ με πιο χαλαρή διάθεση τριγυρνούν οι mediaνθρωποι και τα πλάσματα των αθηναϊκών free-press. Δυο βήματα πλάι μου στέκεται ο Θανάσης Μήνας: ο προσωπικός μου indie guru που, εν έτει 1997, στο αλφαβητάρι της matador μου έμαθε να συλλαβίζω το lo- fi. Θέλω να του πω ένα εκατομμύριο πράγματα, αλλα κυρίως πως αν δεν ήταν αυτός εγώ δε θα ήμουν ποτέ εδώ, σε αυτή τη συναυλία και σε αυτή τη ζωή, περιτριγυρισμένη από τόσους καλούς, ενδιαφέροντες και αληθινούς ανθρώπους. Αλλα φυσικά δεν του λέω τίποτα! God save the King (Minas), thou! Royal We – All the rage

Αέρας... Ιούλιος πριν τρία χρόνια, οι Yo La Tengo έπαιζαν σε ένα φεστιβάλ στην Ιταλία μαζί με τις Cocorosie, τον Devendra και τον Anthony. Ήταν να πάμε με τον Yo La Tengo (το πρώτο άτομο που γνώρισα στο ΡΟΡ και τον φωνάζαμε έτσι μέχρι να μάθουμε το όνομά του, επειδή φόραγε μια μπλουζα της μπάντας). Θα κάναμε –λέει- τρελό road trip ως την Ιταλία με το παλιό μου αμάξι –το μνημειώδες κόκκινο datsun 120Υ του ’78- τελικά δεν πήγα, μετά μετάνιωσα, νόμιζα δε θα πάω ποτέ στο εξωτερικό και δε θα τους δω ποτέ από κοντά. Την επομενη χρονιά πήγα το πρώτο μου ταξίδι (Παρίσι) και είδα στην Ελλάδα τις CcRsie και τον Dev (μιας και τον θυμήθηκα τώρα, οι Bombay Bicycle Club σε αυτό το τραγούδι δεν έχουν τα ένρινα γυρίσματα τις φωνής του κυρίου Banhart)?

Νερό... Και να που ένα πρωί ξυπνάς και είναι η μέρα που θα δεις τους Yo La Τengo στην Ελλάδα! Στη συναυλία πρέπει να γέλαγα και να χοροπήδαγα σαν κουρδιστό ανθρωπάκι επί δυο ώρες. Ήταν από τις βραδιές που δε με ένοιαξε που πήγα μόνη (πάλι!) σε συναυλία γιατί, η μπάντα στη σκηνή ήταν οι δικοί μου άνθρωποι και, όλοι γύρω ήταν φίλοι τους και ήμασταν μια μεγάλη παρέα. Η ζωή μου δεν έχει αλλάξει σε τίποτα από προχτές αλλά, αφού είδα την Αγία Τριάδα μου live νομίζω πια όλα θα πάνε καλύτερα. Μερικά όνειρα παίρνουν 10 (για την ακρίβεια 11) χρόνια να πραγματοποιηθούν. Αλλά τελικά βγαίνουν. Ε, μερικά ίσως μου πάρουν παραπάνω. Αλλά που θα πάει… Όλα κάποτε θα γίνουν! AA sound system – Laissez fair