CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

17.6.08

Ammoscast 5: Λεφτά κι ακρίβεια

Ξεκινάω να γράφω αυτό το ποστ και γελάω: αν ήμουν Ινδιάνος θα με λέγανε «το τρύπιο χέρι που κρατάει το τζιν τόνικ», ήδη μετά από κάποια χρόνια εργασίας, όλα μου τα χρήματα έχουν επενδυθεί αποκλειστικά σε βιβλία, φαγητό και ποτά (άντε τον τελευταίο καιρό σε μουσικές και θέατρο), δε μου φταίει μόνο η ακρίβεια για τα χάλια μου. Αλίμονο όμως, ένα μπλογκ οφείλει να παρακολουθεί όσο μπορεί την επικαιρότητα κι έτσι σήμερα θα μιλήσουμε/τραγουδήσουμε για την ακρίβεια, αν και ο συγγραφέας του κειμένου έχει μάλλον πρόβλημα με τα λεφτά γενικότερα. [Σταμάτης Κραουνάκης και Κώστας Σκανδάλης «Τα λεφτά» από τη Σπεράντζα των Σ. Κραουνάκη –Γ. Θεοφανόπουλου Χατζιδάκι, Σ. Κραουνάκη Γ. Μανιώτη, Λ. Νικολακοπούλου.]
Πέρα από τις ανισορροπίες της προσωπικότητάς μου είναι αλήθεια πάντως ότι ο κόσμος τα βγάζει δύσκολα πέρα ολοένα και περισσότερο, ενώ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν γεμίσει με απογοητευμένους πολίτες που είτε ζωντανά, είτε στις δημοσκοπήσεις διαμαρτύρονται για την ακρίβεια και τους χαμηλούς μισθούς. Η δική μου μόνιμη απορία, όταν πληροφορούμαι την αγανάκτηση των συμπολιτών μου για την κυβέρνηση και την κατάσταση της οικονομίας, είναι ποιος ακριβώς ψηφίζει αυτές τις κυβερνήσεις από τις οποίες είμαστε μονίμως απογοητευμένοι.
[Λουκιανός Κηλαηδόνης «Φταίει ο χοντρός» από το Γιατί θα γίνω μαραγκός του ιδίου.]
Ανεξάρτητα από τη δύναμη της ψήφου μας όμως (είτε στις εθνικές εκλογές, είτε στις ευρωεκλογές), υπάρχει και η δύναμή μας ως καταναλωτών, την οποία σπάνια εξασκούμε. Εκτός από την ακτιβιστική πλευρά της συμμετοχής σε κάποια οργάνωση όπως το ΙΝΚΑ και τα μποϊκοτάζ ακριβών προϊόντων, θα μπορούσαμε τουλάχιστον να αποφεύγουμε πολυτέλειες που δεν αντέχουμε, με όλα αυτά τα εορτοδάνεια, διακοποδάνεια, καταναλωτικά δάνεια και υπερχρεωμένες πιστωτικές κάρτες που έχουν γονατίσει την ελληνική κοινωνία. Ας μην παρεξηγηθώ, γνωρίζω και ανθρώπους που παίρνουν καταναλωτικά δάνεια για να εκπληρώσουν βασικές τους υποχρεώσεις, ή απλώς για να επιβιώσουν. Βλέπω όμως και πολλούς γύρω μου να μετρούν τη δική τους αξία όπως και των άλλων ανθρώπων καθαρά μέσα από τα υλικά αγαθά που επιδεικνύουν ή καταναλώνουν. Η υπερκατανάλωση και ο καταναλωτισμός είχαν από παλιά αρχίσει να εξουθενώνουν τον πλανήτη, έφτασε όμως η ώρα που χτυπάνε και την προσωπική μας πόρτα με τις συνέπειές τους.
[Φοίβος Δεληβοριάς “Mp3” από τον Καθρέφτη του ιδίου. Γιάννης Παλαμίδας «Πάμε μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ» από το Σαμποτάζ των Λ. Πλάτωνος – Μ. Κριεζή]
Στο κάτω κάτω δε μας χωρίζουν ούτε καν τρεις δεκαετίες από τις τελευταίες γενιές που είχαν ως κοινωνική αξία τη μείωση των εξόδων και την αποταμίευση. Είχα την ιδιότυπη τύχη να με γεννήσουν και μεγαλώσουν άνθρωποι από αυτές τις γενιές και μάλιστα με αγροτική καταγωγή, που αρκούνταν σε λίγα και ήταν πάντα προετοιμασμένοι για ένα ξαφνικά χειρότερο μέλλον. Δεν πέρασα άσχημα, παρόλο που η οικογένειά μου συνεχίζει να μην έχει αυτοκίνητο γιατί δεν το θεωρεί απαραίτητο, παρόλο που κανένας κοντινός συγγενής μου δε φορά ακριβά ρούχα. Καλό είναι βέβαια να αποφεύγονται και οι υπερβολές, μια αδιάκοπη, μίζερη συσσώρευση χρημάτων στο όνομα της αποταμίευσης και του αβέβαιου μέλλοντος. Το έζησα κι αυτό στην οικογένειά μου, αλλά ευτυχώς όχι στο κοντινό μου συγγενικό κύκλο.
[Λουκιανός Κηλαηδόνης «Οικονομία κάνε» από τα από τα Μικροαστικά των Λ. Κηλαηδόνη –Γ. Νεγρεπόντη.]
Μέχρι τώρα εστίασα στις ευθύνες μας ως πολιτών θεωρώντας γνωστή και δεδομένη την επιχειρηματολογία για τις ευθύνες της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ένας σοβαρός φιλελεύθερος όπως ο Αθήναιος θα ήταν μάλλον ικανοποιημένος μαζί μου, ένας κομουνιστής όμως μάλλον θα έφριττε, θεωρώντας ότι η λύση για το ζήτημα της ακρίβειας βρίσκεται όντως στα χέρια των πολιτών, για να καταφύγουν όμως στη βίαιη λύση μιας επανάστασης και να ανατρέψουν το υπάρχον σύστημα εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Προσωπικά, επειδή δε βλέπω την επανάσταση να γίνεται αύριο ή μεθαύριο, προτιμώ πιο «ρεφορμιστικές» λύσεις, είτε προς την κατεύθυνση της καταναλωτικής πίεσης προς τις εταιρίες, είτε της πολιτικής πίεσης μέσα από την αυτοοργάνωση των πολιτών και την ψήφο τους. Μου φαίνεται πάντως πρέπον να αποτίσω φόρο τιμής και σε αυτή τη λογική, με το τραγούδι ενός δεξιού φιλελεύθερου.
[Σαπφώ Νοταρά, Ηλίας Λιούγκος και χορός «Στην οδό του Μπλαμαντό» από την Πορνογραφία των Μ. Χατζιδάκι – Α. Δαβαράκη.]
Υπάρχει και μία ακόμη λογική, ολότελα διαφορετική από την προηγούμενη, με την οποία θα κλείσουμε αυτήν την ανάρτηση. Ένας ριζοσπάστης οικολόγος (και μάλλον από το συγκεκριμένο κομμάτι των πριμιτιβιστών) θα μας έλεγε ότι όλες αυτές οι εξελίξεις είναι τελικά για καλό. Οι άνθρωποι θα μάθουν με το ζόρι να είναι φιλικότεροι προς τον πλανήτη, να κινούνται λιγότερο με το αυτοκίνητό τους, να καταναλώνουν λιγότερη ενέργεια, να βασίζονται περισσότερο στον εαυτό τους για να μαγειρεύουν. Θα μάθουν δηλαδή να είναι ευτυχισμένοι με λιγότερα.
[Κώστας Χατζής και Μαρινέλλα «Μας κόψαν απόψε το φώς» από τη Συνάντηση για Ρεσιτάλ του Κώστα Χατζή. Locomondo «Εκατό αφρό» από το Ένας τρελός κόσμος των ιδίων.]
Εγώ θα πάω πάσο, είπα τόσα πολλά και διαφορετικά που στο τέλος μπερδεύτηκα ο ίδιος. Για το μόνο που είμαι κάπως βέβαιος είναι ότι δε θα έκανε κακό να κατεβούμε στο Σύνταγμα την Πέμπτη στις 7.30. Πέρα από την προσωπική ευθύνη, έχουν και οι διαμαρτυρίες το νόημά τους (αν και κάποιοι θα έβρισκαν το ενδιαφέρον της ΓΣΕΕ μάλλον όψιμο και υποκριτικό).


9 σχόλια:

sot είπε...

Μόνο αν επιστρέψουμε στη λογική του του να ψωνίζουμε όσα είχαμε σημειώσει παραλείποντας καμμιά φορά και κάποια επουσιώδη τότε υπάρχει ελπίδα να βάλουμε κάποιο φρένο. Ο τρόπος όμως που έχει διαμορφωθεί η αγορά και η ψυχολογία του σύγχρονου καταναλωτή εμποδίζουν αυτή την εξέλιξη, που μπορεί έστω και εν μέρει να πραγματοποιηθεί μόνο όταν τα πράγματα γίνουν οριακά.

περιούσιος είπε...

Θα κατέβαινα στην πορεία αυτή, αν πίστευα ότι οι πορείες μπορούν να αλλάξουν κάτι. Και δεν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, αν ο κόσμος δεν είναι συνειδητοποιημένα πολίτης, καταναλωτής, δημοκράτης και άλλα πολλά. Επίσης, θα προτιμούσα να είναι η πορεία διοργανωμένη από τους αγνώστους "Χ", ήτοι να μη βλέπω τη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ ή οποιονδήποτε άλλο ως οργανωτή. Μου θυμίζει λιγάκι ευγενική χορηγία αυτό. Πολύ καλό το κείμενο!

mamma είπε...

Ωραία η σκέψη σου. Μακάρι να αρχίσουμε να σκεφτόμασταν με τον ίδιο τρόπο όλο και περισσότεροι.
Στην πορεία δε θα κατέβω γιατί δεν γουστάρω τα καπελώματα [άσε που έχει γιορτή ο μικρός στον παιδικό και πρέπει να τον αποθανατίσω ως "μελισσάκι" να χορεύει γύρω από την αρκούδα:)))
Καλημέρα άμμε:)

αμμος είπε...

Παιδιά συγγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, μοιράζω βιογραφικά στα τρία σημεία του ορίζοντα στην Αθήνα (εκτός από νότια) και δεν πολυείχα όρεξη για να κάθομαι μπροστά από τον υπολογιστή. Ευχαριστώ όλους για τα καλά λόγια.

Αγαπητέ σοτ, γενικά υπάρχει μια τάση πολιτικά στην Ελλάδα να μη σκεφτόμαστε τις προσωπικές ευθύνες του πολίτη, είτε από τα δεξιά από τα αριστερά (μόνο οι οικολόγοι πράσινοι νομίζω ότι εστιάζουν αρκετά σε αυτό, αλλά παρουσιάζουν άλλα προβλήματα). Το συγκεκριμένο δυστυχώς έχει σχέση και με την ανατροφή των τελευταίων γενιών ως αχόρταγων καταναλωτών, η όποια ευμάρεια της δεκαετίας του '80 φοβάμαι ότι δεν πολυβοήθησε τη συνειδητοποίηση μας καταναλωτών.

Φίλτατε περιούσιε, δεν καταλαβαίνω την αντίστιξή σου ανάμεσα σε πορείες και προσωπική ευθύνη. Άλλη πολιτική δουλειά κάνει το ένα και άλλη το άλλο. Από τη μεριά μου σίγουρα προτιμώ την πολιτική από τα κάτω και τη δράση σε προσωπικό και κοινοτικό επίπεδο, κάποια βασικά κεκτημένα μας όμως κερδήθηκαν με πορείες και κεντρική πολιτική πίεση, και όχι μόνο με δουλειά στις κοινότητες και προσωπικές επιλογές. Με τους ίδιους όρους δε θα ήμουν τόσο αρνητικός με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Παρόλο που ήταν κωμικοτραγική η αποδοχή της αύξησης του ενός ευρώ στη νέα γενική συλλογική σύμβαση εργασίας από τη ΓΣΕΕ, δεν παύει να είναι ο θεσικός φορέας που εκπροσωπεί όλους τους εργαζόμενους. Φοβάμαι ότι το να την αντιμετωπίζουμε ως κόμμα που καπελώνει τους εργαζόμενους, είναι θεμιτή ως κριτική, αλλά μπορεί πολύ εύκολα να μας κλείσει σπίτι μας.

Καλή μου μάμμα, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Στο κομμάτι του καπελώματος που θέτεις, νομίζω πως σε καλύπτω με την απάντηση στην περιούσιο. Καλά να περάσετε με το μικρό!

περιούσιος είπε...

@ ammos
Δεν ήμουν ιδιαίτερα σαφής, είναι αλήθεια.Η αντίστιξη ανάμεσα στις πορείες και την προσωπική ευθύνη έχει να κάνει με το κατά πόσο οι διαδηλωτές συνειδητοποιούν το νόημα μιας πορείας και αν, στην προσωπική τους ζωή, μετά την πορεία, τηρούν αυτά, για τα οποία διαδηλώνουν και διαμαρτύρονται. Γνωρίζω κόσμο, ο οποίος διαμαρτύρεται για την ακρίβεια και μετά πάει στα σούπερ μάρκετ και πλακώνει ό,τι ακριβό υπάρχει, προβάλλοντας τις χίλιες μύριες δικαιολογίες και, κυρίως, περιμένοντας από το κράτος να λύσει όλα του τα προβλήματα. Αυτό είναι το ζητούμενο για μένα, να αποκτήσουμε πρώτα ατομικά πολιτική, καταναλωτική και οποιασδήποτε άλλης μορφής συνείδηση και μετά ας κάνουμε όσες διαδηλώσεις θέλουμε. Αλλιώς, η πορεία δεν έχει νόημα.
Αναφορικά με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ υπήρξα αυστηρός, είναι η αλήθεια. Όμως, αναρωτιέμαι γιατί πρέπει μια πορεία να οργανώνεται από τους συνήθεις ύποπτους, προκειμένου να μαζέψει κόσμο; Θα προτιμούσα μια πορεία οργανωμένη από το ΙΝΚΑ, το ΕΚΠΟΙΖΩ και παρόμοιες οργανώσεις, ως καθ' υλην αρμόδιες.
Καλή τύχη με τα βιογραφικά, φίλτατε!

Ανώνυμος είπε...

Πού εξαφανιστήκατε πουλάκια μου και τα δυο?
Φόρεσα καλοκαιρινά πάλι, όπως πέρυσι, θυμάστε? Από Σεπτέμβρη πάλι τα χειμωνιάτικα (νικ).

Σας πιάσανε οι ζέστες? Χαουζουρεύετε, εργάζεστε, τρέχετε σε συναυλίες και... μπαρ? Τι κάνετε?
Σας πεθύμησα.
Μουτς!

αμμος είπε...

Αγαπητέ περιούσιε, δε διαφωνούμε. Η συνέπεια θεωρίας και πράξης είναι γενικότερο πολιτικό ζήτημα (αλλά και όχι μόνο πολιτικό).
Όσον αφορά το θέμα που βάζεις ότι το συγκεκριμένο αίτημα συνδέεται περισσότερο με τις ενώσεις καταναλωτών παρά με τη ΓΣΕΕ, προσωπικά συμφωνώ περισσότερο με τη λογική του ενιαίου μετώπου. Όσο περισσότεροι ασχολούνται τόσο το καλύτερο.

Άστα καλή μου θεωρήμα, με έχουν φάει οι δρόμοι, από τη μια μεριά δίνω παντού βιογραφικά και συνεντεύξεις, από την άλλη τρέχουν πολλά με το οικολογικό κίνημα στον Υμηττό, κάπου στο ενδιάμεσο γράφω και λίγο διδακτορικό. Καλά περνάω γενικά, αλλά δεν πολυέχω όρεξη για γράψιμο. Η Ινδιάννα δεν ξέρω που βόσκει, είπαμε ότι θα βρεθούμε αύριο ποπ.

αμμος είπε...

Αγαπητέ σχολιαστή της συμφιλίωσης, αυτάρκειας και ελληνοελβετικής φιλίας: στο μπλογκ μας δεν επιτρέπουμε τα σπαμ, εκτός και αν ο σπάμερ έχει τη στοιχειώδη ευγένεια να γράψει έστω και μία κουβέντα για την ανάρτηση που σχολιάζει. Αν σε ενδιαφέρει τόσο πολύ να διαφημιστείς μέσω των σχολίων μας, κάνε σε παρακαλώ τον κόπο να διαβάζεις πρώτα το ποστ που σχολιάζεις. Είναι το δεύτερο σχολίο σου που σβήνω.

Ανώνυμος είπε...

Μιας και για λεφτά ο λόγος:

ΑΝ ΕΙΧΑ ΛΕΦΤΑ

Αν είχα λεφτά και παχύ πορτοφόλι-
αν είχα λεφτά- θα με ήθελαν όλοι.
Κοντές και μεσαίες-μεσαίες και ψηλές
για μένα οι γυναίκες θα ήταν τρελλές.

Οι φίλοι θα μ' είχαν μη στάξει μη βρέξει
και όλοι θα πρόσεχαν κάθε μου λέξη'
ιδέα κακή δε θα είχε κανείς
για μένα, στενός ή φαρδύς συγγενής.

Γνωστοί, άγνωστοί μου, πελάτες, γειτόνοι
μια σκέψη θα είχαν στη ζήση τους μόνη:
περσότερα πώς να μου πάρουν λεφτά'
και θα 'καναν ότι μπορούσαν γι αυτά.

Γι αυτό τα λεφτά δε θα 'πρεπε λέω να 'ναι
το μέτρο που όλα μ' αυτά τα μετράνε.
Τουλάχιστο εγώ το μικρό μου πανώ
υψώνω-σαφώς μ' όλ' αυτά διαφωνώ.

Μ' αυτό δεν αλλάζει το πράγμα βεβαίως
και ουτ' η άποψή μου κερδίζει έτσι κλέος-
μα ίσως να πρέπει κανείς να το πει-
λίγο έτσι μπορεί να μικραίνει η ντροπή.

Ω! Αν είχα λεφτά και παχύ πορτοφόλι
Ω! Τότε αναντίρρητα θα μ' ήθελαν όλοι!
...Μα τότε (το λέω κι από φρίκη ριγώ)
μπορεί να τους ήθελα όλους κι εγώ...

Γιώργης Χολιαστός