CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

16.1.07

Δίψα

Στριφογυρνούσε από ώρα στα μεταξωτά υφάσματα, χωρίς να το παίρνει απόφαση. Διψούσε και έπρεπε να σηκωθεί, δε γινόταν άλλο. Γύρισε προς το πλευρό της και χάιδεψε τα λεπτά της πόδια πάνω από το λευκό νυχτικό. Το χέρι του ανέβηκε προς τους μηρούς της και άρχισε να χαϊδεύει το μουνί της πάνω από το ρούχο. Αυτή μουρμούρισε "Αχ, άσε με, είναι νωρίς ακόμα..." και αυτός σταμάτησε. Το ελάχιστο φως που έμπαινε από την χαραμάδα άφηνε να διαγραφεί η μορφή της αλλά χωρίς όλες τις λεπτομέρειες, για αυτό είχε ανάγκη να την αγγίξει. Έκλεισε τα μάτια του. Με τη φαντασία του έπλασε το λυγερό της σώμα με τη φιλντισένια επιδερμίδα, όπως έλαμπε στο φως του φεγγαριού, ο λαιμός της τόσο καλοσχηματισμένος, τα πορφυρά της χείλη...
Η φωνή της διέκοψε τις σκέψεις του: "Μμμ, εσύ έχεις ξυπνήσει;" "Ναι αγάπη μου και διψάω πολύ..." "Κάτσε λίγο ακόμα, μη σηκώνεσαι" είπε και με μισόκλειστα τα μάτια έγειρε προς τη μεριά του. Το χέρι της ξεκούμπωσε το μαύρο του γιλέκο και πέρασε μέσα από το άνοιγμα του λινού του πουκάμισου. "Ας πέσει τελείως το φως και μετά σηκώνεσαι. Έλα θα σε απασχολήσω λίγο και θα ξεχαστείς." ψιθύρισε και τον φίλησε στο στόμα, ενώ ταυτόχρονα έτριβε με το δάχτυλο τις θηλές του. Αυτός χαμογέλασε πλατιά, αφήνοντας να ξεπροβάλλουν τα καταλεύκα δόντια του. "Έλα, μην το κάνεις αυτό, αφού ξέρεις ότι δεν έχω καθόλου δυνάμεις..." "Δε θέλω να μου κάνεις έρωτα αγόρι μου, απλά να σε καθυστερήσω".
Την φίλησε για άλλη μια φορά, δαγκώνοντας λίγο τα χείλη της. Αυτή φώναξε, καθώς έτρεξε λίγο αίμα: "Σταμάτα, σου έχω πει ότι δε μου αρέσει αυτό. Δεν μπορείς να συγκρατηθείς λίγο;" Είχε δίκιο, η σχέση τους ήταν ριζικά διαφορετική, δεν είχε νόημα να της ζητάει αυτό που έκανε με τις άλλες. Το χέρι του πέρασε από το πλούσιο στήθος της και χάιδεψε για λίγο την κοιλιά και μετά την κλειτορίδα της, ένιωθε όμως όλο και πιο αδύναμος. Γύρισε προς την άλλη μεριά και είδε ότι δεν περνούσε πια καθόλου φως από τη χαραμάδα. Η ώρα είχε φτάσει.

Διψούσε πολύ, οπότε έπρεπε να κάνει γρήγορα. Σήκωσε το καπάκι από το φέρετρο και πετάχτηκε έξω, στη μεγάλη σάλα. Αυτή ανασηκώθηκε και του έστειλε ένα φιλί με τα δάχτυλά της: "Μην αργήσεις, τα μεσάνυχτα πρέπει να χορέψουμε γυμνοί πάνω από το απολιθωμένο δάσος. Έχει πανσέληνο απόψε." "Το ξέρω, μην ανησυχείς. Θα είμαι στην ώρα μου." της απάντησε και άρχισε να ψιθυρίζει μια προσευχή στον Εωσφόρο. Μεταμορφώθηκε σε μαύρη πεταλούδα και άρχισε να πετάει προς το διπλανό χωριό, που είχε πανηγύρι απόψε, για την καλή συγκομιδή από κουκούλια.

5 σχόλια:

Фе́ммe скатале είπε...

Πώς την έλεγαν;

αμμος είπε...

Your Highness
στις κινηματογραφικές μεταφορές οι σύντροφοι του Δράκουλα δεν έχουν συνήθως όνομα, και από ό,τι θυμάμαι το ίδιο συμβαίνει και στο βιβλίο. Αν μείνουμε λοιπόν πιστοί στην παράδοση, δεν την έλεγαν.
Από την άλλη κανείς δεν μας εμποδίζει να της δώσουμε ένα. Να την πουμε… Μπιάνκα;

Фе́ммe скатале είπε...

Ναι οτι θέλεις, μόνο Μαρία να μην την λενε

Fight Back είπε...

Veeery nice!!
Η ολη εικονα αποκαλυπτεται σιγα σιγα, αντιστροφα απο το φως που μπαινει απο τη χαραμαδα στην ιστορια. Και γινεται πολυ ομορφα.
Η δευτερη αναγνωση πλεον, ειναι απολαυστικη.

αμμος είπε...

Καλε μου φαητμπάκ, εσύ έχεις φόντα για φιλόλογος. Δεν το είχα σκεφτεί αυτό που μου γράφεις (λιγότερο φως - περισσότερη αποκάλυψη), ενώ είναι πολύ ακριβές. Όποτε σκεφτείς ξανά κάτι, μη διστάσεις να το γράψεις: όταν εκδοθώ από το Μαραθιά, θα μπορούμε να έχουμε και τα σχόλιά σου ως επίμετρο.

[Δεν έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον αυτό, όσον αφορά τη σχέση του αναγνώστη με το κείμενο; Εφόσον κάποιος αναγνώστης ανοίξει τα σχόλια, αυτά που έχουν γράψει Αντουανέτα και ο Fight Back γίνονται όχι μόνο μέρος του κειμένου, αλλά και της ερμηνείας του! Συμπερασματικά: Η διαδραστικότητα τα σπάει.]