CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

5.3.07

Εκπεσόντες

Στέκονταν και οι δύο δίπλα δίπλα, κοιτώντας το κενό που έχασκε από κάτω τους. Αν μπορούσαν να μιλήσουν ο ένας στον άλλον, αν έστω μπορούσαν να δουν ο έναν τον άλλο, ίσως τα πράγματα να ήταν πολύ διαφορετικά.

Ο Γιώργος σκεφτόταν ότι δεν έπρεπε να δοκιμάσει έτσι τον εαυτό του, σε μια απελπισμένη κίνηση θάρρους. Πίστεψε αφελώς ότι θα ξεπερνούσε τη γοητεία που του ασκούσε ο θάνατος, ιδίως από ελεύθερη πτώση, αν τον αντιμετώπιζε κατάμουτρα. Τώρα μπροστά από το κάγκελο και με μια κίνηση να τον χωρίζει από το κενό, συνειδητοποιούσε ότι η γοητεία αυτή είχε γιγαντωθεί μέσα του και ότι λίγα λεπτά, ή ακόμη και δευτερόλεπτα, τον χώριζαν από το τέλος.

Ο Άγγελος είχε πολύ καιρό να πετάξει, ουσιαστικά δε θυμόταν πότε ήταν η τελευταία φορά. Όταν τα φτερά του ήταν ακόμα γκρίζα πρέπει να πετούσε ακόμα, όχι πολύ ψηλά, όχι πολύ γρήγορα, αλλά πετούσε. Πόσο όμορφα λαμπύριζαν οι πόλεις των ανθρώπων τη νύχτα, πόσο αστραφτερό ήταν από κοντά το φεγγάρι! Είχε όμως βαρεθεί τη νοσταλγία, δεν είχε κανένα απολύτως νόημα να θυμάται ποιος ήταν κάποτε. Σημασία είχε να γινόταν κάποιος τώρα.

Ο Γιώργος αναρωτήθηκε τι να έκανε η Μαρία, τώρα που βρισκόταν ένα βήμα πριν από το τίποτα. Μάλλον θα γαμιόταν με τον άλλον, του είχε ξεκαθαρίσει εξάλλου ότι ο βασικός λόγος που χώρισαν ήταν ότι δεν πηδούσε καλά. Θα έβλεπε τώρα τι ωραία που πηδούσε, στο αποχαιρετιστήριο γράμμα ξεκαθάριζε ότι αυτή ήταν ο βασικός λόγος που αυτοκτονούσε.

Ο Άγγελος έσυρε τα μαύρα, άχρηστα φτερά του για χρόνια, προσπαθώντας να βοηθήσει όπως μπορούσε τους ανθρώπους που του ανέθεταν. Ομολογουμένως δεν ήταν από τους πιο επιτυχημένους φύλακες και ο ίδιος έριχνε τις περισσότερες ευθύνες στο ότι δεν μπορούσε να πετάξει. Σε αυτό όμως είχε ξεκάθαρα άδικο: πρώτα έχασε την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και μετά τη δυνατότητά του να πετάει. Όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι που αναλάμβανε, συνήθιζε να αποδίδει σε εξωτερικές συγκυρίες και σε κακή τύχη, καταστάσεις για τις οποίες ήταν ο ίδιος βασικά υπεύθυνος. Ήταν πλέον αποφασισμένος να το αλλάξει αυτό.

Ο Γιώργος έκλεισε τα μάτια και άρχισε να μετράει αντίστροφα. Ο Άγγελος άνοιξε τα φτερά του και άρχισε να μετράει αντίστροφα.

Πήδηξαν.

Όλα τα επόμενα χρόνια της ζωής του, ο Γιώργος προσπαθούσε να πείσει τους άλλους ότι κάποια ανώτερη δύναμη τον έσωσε από το θάνατο. Θυμόταν πολύ καθαρά πως αντί να πέσει ίσια προς τα κάτω, το σώμα του κινήθηκε λοξά προς την τέντα του τέταρτου ορόφου, έκανε γκελ προς την τέντα του δεύτερου από την απέναντι πολυκατοικία, για να προσγειωθεί τελικά πάνω σε φουντωμένο ιβίσκο. «Μα άκουσα χτύπημα φτερών…» έλεγε, για να αντιμετωπίσει ακόμη μια φορά την απάντηση ότι ήταν σε κατάσταση σοκ και ότι θα ήταν απόλυτα φυσιολογικό, όχι μόνο να άκουγε, αλλά να έβλεπε και αγγέλους.

Και ήταν κρίμα που δεν μπόρεσε να τον δει. Στην πρώτη του πτήση μετά από πολλά χρόνια, τα μαύρα φτερά του ιρίδισαν τόσο όμορφα με το φως του ήλιου, σαν να έκρυβαν ήδη μέσα τους όλα τα χρώματα, αρκεί να τα άφηνε ανοιχτά με περηφάνια.

15 σχόλια:

Helix Nebulae είπε...

"Τα Φτερά του Γέλωτα". Είχες δεν είχες, το έκανες πάλι το θαύμα σου Λώρενς.

Ανώνυμος είπε...

Φίλε ΈΛικα σε ευχαριστώ πολύ. Άντε, με καινούρια φτερά όλοι μας.

Ανώνυμος είπε...

πολύ καλό. Δεδομένου ότι μου άρεσαν οι ταινίες "city of angels" και "τα φτερά του έρωτα", μου άρεσε που αυτό το "πήδημα" δεν έγινε για να ζήσει κάποιος τον έρωτα αλλά να τον αποφύγει. Μου έδωσε μια άλλη οπτική γωνία.

Υ.Γ. Όταν σας διαβάζω νιώθω πολύ λίγη και γι' αυτό διατηρώ την ανωνυμία μου. Που να φτουρίσει το δικό μου blog μπροστά στα δικά σας; Όχι ανασφάλεια, απλά ασφάλεια...της ανωνυμίας.
Περιμένω το επόμενο με ανυπομονησία.

αμμος είπε...

Αγαπητή ανώνυμη,
κατ' αρχήν σας ευχαριστώ πολύ. Δεν βρίσκω ανασφαλή την επιλογή σας να γράψετε ως ανώνυμη, αλλά αυτά που γράφετε για εσάς ως ανώνυμη.
Υπάρχουν αρκετοί/ες μπλόγκερ που τους διαβάζω αισθανόμενος ότι δύσκολα θα μπορέσω ποτέ να γράψω σαν αυτούς (ο Πετεφρής, o Allu Fun Marx, η Composition Doll, o George Le Nonce, το Τίποτα μεταξύ άλλων) Δεν σκέφτηκα όμως ούτε μία φορά να αφήσω ένα σχόλιο σαν το δικό σας στο μπλογκ τους. Αυτό που στα δικιά μου μάτια είναι μια διαφορετικότητα που δεν έχει νόημα να συγκριθώ μαζί της, για εσάς είναι μια ποιότητα που δεν μπορείτε να φτάσετε. Το χιλιοειπωμένο σύνθημα "όλοι ίσοι, όλοι διαφορετικοί" θα μου άρεσε πολύ να το εφαρμόζαμε και στο μπλόγκινγκ με λίγα λόγια.
Προφανώς δε σας γνωρίζω προσωπικά, οπότε είναι πολύ πιθανό να γράφω ανοησίες. Θα χαιρόμουν πολύ με μια απάντησή σας, πάνω στο ζήτημα που βάζω.

Αγαπητή Ίσις, μου θυμίσατε το παιδάκι που ρωτάει με ανυπομονησία τη γιαγιά πώς συνεχίζει το παραμύθι, πολύ κολακευτικό από τη μεριά σας. Δυστυχώς η ιστορία μου κάπου εδώ τελειώνει. Αν επιθυμείτε πάντως να τη συνεχίσετε είτε εδώ, είτε στο μπλογκ σας, είστε παραπάνω από ευπρόσδεκτη.

Helix Nebulae είπε...

φλαπ φλαπ φλαπ φλαπ

ααααααααα ντουπ γκουπ ωχ

(μινιμαλιστική προσέγγιση)

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Επειδή το παθαίνω και εγώ: Κάποιες φορές τα κείμενα σου μου δίνουν την αίσθηση ότι αποφασίζουν μόνα τους πότε θα τελειώσουν.
Καλή σου μέρα

perssefoni είπε...

πολύ ωραίο το κείμενό σας,το ευχαριστήθηκα (και στο μεταξύ μου έδωσε και μια πιθανή εξήγηση...ίσως το αγγελούδι μου να έχει υπαρξιακά.γι αυτό τσακίστηκα.)
καλημέρα!

αμμος είπε...

@ ΕΛ
Χαχα χαχα χαχα
:D

Αγαπητή Νερίνα, για να είμαι ειλικρινής δεν καταλαβαίνω ακριβώς το σχόλιο σας. Εννοείτε ότι κάποια κείμενα τελειώνουν πολύ απότομα, ότι πείθουν για την αυτονομία του σύμπαντός τους, κάτι άλλο; Με ενδιαφέρει πολύ η γνώμη σας, για αυτό και ζητώ διευκρινίσεις.

Αγαπητή Περσσεφόνη,
για τον δικό μου είμαι σχεδόν βέβαιος ότι είναι ναρκοληπτικός, κοιμάται όποτε να ‘ναι και για όσο να ‘ναι. Λέτε να αρχίσω να βάζω νεσκαφέ αντί για νερό στο καντήλι;

Fight Back είπε...

Ρε συ αμμος, ξεχασες κι εμενα στους μπλογκερς που τους διαβάζεις αισθανόμενος ότι δύσκολα θα μπορέσεις ποτέ να γράψεις σαν αυτούς..

:p

αμμος είπε...

Καλέ μου φαητμπάκ, όταν θαυμάζεις τόσο πολύ κάποιον, καλη ώρα όπως εγώ εσένα, ντρέπεσαι ακόμα και να προφέρεις το όνομά του, πόσο μάλλον να το γράψεις.

[Χωρίς πλάκα πάντως, είσαι από τους μπλόγκερ που εκτιμώ πολύ, ακριβώς στη βάση των διαφορών μας. Να δώσεις πολλά χαιρετίσματα στην αδερφή σου.]



Αγαπητή Ίσις,
Κατ’ αρχήν, βλέπετε στα όνειρά σας κείμενα; Ομολογώ ότι η ιδέα με υπερβαίνει και είμαι και φιλόλογος. :-)
Για το ατέλειωτο κείμενο πάντως, μπορούμε να το δοκιμάσουμε. Προφανώς και θα είναι αδύνατο να συνεχίσει για πάντα, αλλά και το να βρεθούμε με ένα μυθιστόρημα των 50, θα είναι ήδη κάτι αρκετά ενδιαφέρον. Σκεφτείτε το κι εσείς και το ξανασυζητάμε.
[Για να λέτε μούμπλε μούμπλε, φαίνεται πως με αυτό το κείμενο μάλλον σας έστειλα ένα συννεφάκι με μια αναμμένη λάμπα…]

perssefoni είπε...

ναι,δεν είναι άσχημη ιδέα!εγώ λέω να αφήσω και καμιά σοκολάτα για να τον καλοπιάσω,ευελπιστώντας σε αποτελεσματικότερα φλαπ-φλαπ και λιγότερα γκουπ-ουχ(μινιμαλιστί κατά τον helix nebulae)

Τίποτα είπε...

Όμορφο άλμα, άμμε:)

Ανώνυμος είπε...

΄΄ Και Δήλος άδηλος έσεται και Σάμος άμμος ΄΄
Καλησπερα, η παρανκελια σας εκτελέστηκε - στα 6 μέτρα.
Πολυ ωραια ιστορία, θα επανέλθω΄
OVER

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ άμμε. Μία λέξη θα πω μόνο. Παρεξήγηση. Αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να την αποκαταστήσω. Θα προσπαθήσω όμως. Καταρχήν το σχόλιο ήταν λίγο αστειάκι, αφενός με σκοπό να "υμνήσω" την γραφή σας, γιατί σας ανακάλυψα τυχαία αλλά σας απολαμβάνω πολύ και αφετέρου για να δικαιολογήσω την ανωνυμία μου.Συνεχίζοντας θα συμφωνήσω μαζί σου στο "Υπάρχουν αρκετοί/ες μπλόγκερ που τους διαβάζω αισθανόμενος ότι δύσκολα θα μπορέσω ποτέ να γράψω σαν αυτούς", αλλά όχι επειδή είναι μια ποιότητα που δεν μπορώ να φτάσω, αλλά γιατί δεν με ενδιαφέρει ακριβώς να συγκριθώ μαζί της. Κάνω απλά κάτι που με ευχαριστεί για την πάρτη μου και μόνο. Δεν ξέρω αν σας βοήθησα. Κάπου εδώ θα είμαι όμως αν χρειαστείτε κάτι.

αμμος είπε...

Αγαπητή Περσσεφόνη,
παγανιστικό βωμό θα το κάνουμε το εικονοστάσι. Εσάς ταιριάζει και με το νικνέημ σας, και εμένα μάλλον με τη μούρλα που με δέρνει.

Καλό μου τίποτα,
ήταν ένα άλμα που δεν έπεσε στο κενό. Ευχαριστώ.

Κύριε Γούφα,
ο φίλος μου ο Τερτυλλιανός μου είπε ότι μιλάτε σαν την Κυμαία Σίβυλλα, μέσα από το μπουκάλι. Σπεύδω να σας αναγνώσω.

Αγαπητή ανώνυμη, καμία παρεξήγηση. Με την οπτική σας όπως την περιγράφετε στο δεύτερο σχόλιο δεν έχω καμία διαφωνία και σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Να είμαστε καλά όλοι, να γουστάρουμε να γράφουμε.