CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

25.5.07

Ύαινα με φτερά παγωνιού

Πίσω από δυο ουρανοξύστες
Νομίζω έπεσε ένα αστέρι
Η νύχτα έγινε μεσημέρι
Κι οι άστεγοι σαν τις αρτίστες
Χόρευαν πάνω στο τσιμέντο
Σαν μεθυσμένες ηλιαχτίδες
Μου φάνηκε σα να με είδες
Να τραγουδάω ένα φλαμένγκο…

Ανάμεσα σε δυο ποτάμια
Νομίζω γλίστρησε ο αέρας
Πριν απ’ το ξύπνημα της μέρας
Κρυφοφιλιόταν στα καλάμια
Με μια νεράιδα ξεχασμένη
Από τα παιδικά τραγούδια
Εκεί πίσω απ’ τα λουλούδια
Λένε πως μ’ είδες,
Λένε πώς ήσουνα κρυμμένη

Ανάμεσα σε δυο ποτήρια
νομίζω βούλιαξαν τα πάντα
«θα σ’ αγαπώ» μου είπες «μάγκα,
μέχρι να προσφερθούν τα’ αργύρια»
Και στέλνεις δυο φιλιά αέρινα
Που μου διαλύουν κάθε ασπίδα
Μου φάνηκε σα να με είδα
Να ζευγαρώνω με μια ύαινα.

27 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Diavazontas to bika aprovlepta mesa stin istoria kai gia liges stigmes ezisa zontana tis skines kai ta ais8imata.
Teleionontas to, skeftika: Yparxoun akoma antres pou rixnoun tis aspides tous sto vomo dyo aerinon filion? Yparxoun akoma gynaikes pou einai ikanes gia toso afoplistika filia?
Se ti kosmo -kai ti zoi- zei kapoios pou grafei ena tetoio poiima?
Aksiozileyto toso to poiima oso ki ekeinos o kosmos pou dinei tetoies eykairies se opoious tis aksizoun.
Aksiozileytoi osoi tis diakrinoun ki exoun ta efodia na tis kanoun, meta, poiimata.

Ανώνυμος είπε...

h exairetikh toy moysikh me paei sth "stigmh" toy Seferh.

Ανώνυμος είπε...

Dear "the bar"

Δυο φιλιά -που επιθυμείς- είναι πάντα αφοπλιστικά -"σφαίρες με φτερά πεταλούδας" όπως θα λεγαν και οι Smashing Pumpkins! Για ποιες ασπίδες να λέμε μετά...

Το γεγονός ότι οι άντρες δεν ρίχνουν εύκολα τις ασπίδες τους είναι γιατί είναι δύσκολο να πηγαίνεις στη δουλειά μετά αιμόφυρτος και καταξεσκισμένος απ' την ύαινα- Χίμαιρα σου!

Αυτός "αξιοζήλευτος "που γράφει το ποίημα ζει σε ένα ερημικό βροχερό σύμπαν (έχει σκιστεί να βρέχει στην Αθήνα!) και ονειρεύεται κάτι ηλιόλουστο επιτέλους να συμβεί. Τίποτα αξιοζήλευτο δηλαδή, μη φαντάζεσαι!

ΥΓ. Ο τρόπος που γράφεις το σχόλιο σου, ειδικά στο τέλος -με τις επαναλήψεις!- θυμίζει κι αυτός ποίημα :)

Ανώνυμε
τέτοιο συνειρμό, ούτε στο πιο τρελό μου όνειρο. Ευχαριστώ!

Idάκι είπε...

Θα συμφωνήσω, υπέροχο ρυθμικά, και κάτι άκουγα μέσα στο μυαλό μου να το συνοδεύει μουσικά...

Μέλος, φίλε.

Helix Nebulae είπε...

Μήπως να το μελοποιούσες; Μουσική ξέρεις. Ή τουλάχιστον ξέρεις να ακούς, οπότε κάποιον θα βρεις να στο κάνει τραγούδι. Κι αν όχι αυτό το ποίημα, κάποιο άλλο.

Σαμμάνος για στιχουργός!

Ανώνυμος είπε...

Έλικα
με το μαλακο, θα πάρουν τα μυαλά μου αέρα!

Idάκι μου καλό
"μέλος" εννοείς μουσικό
ή του sam-club -χα χα!

-ως πoτε; -ως το τελος! είπε...

Pas mal saman,
pas mal...

...και μιας και ξέρω πως σου αρεσουν οι ωραίοι ήχοι και οι ωραίοι στίχοι, δες αυτό:
Παρασκευή 6 Ιουλίου
Γιάννης Αγγελάκας & οι Επισκέπτες + The Last Drive + Διάφανα Κρίνα + Παύλος Παυλίδης & Β Movies + Ντίνος Σαδίκης + Lost Bodies
Προπώληση: 25 ευρώ
Ταμείο: 30 ευρώ

από: http://www.gagarin205.gr/dates.php?theid=91

Sia+Meza είπε...

Μου αρεσε. Πολυ. :)

Ανώνυμος είπε...

Ως πότε
χτες τσέκαρα κι εγώ τις καλοκαιρινές συναυλίες γενικότερα και θα έπρεπε να είμαι τουλάχιστον Ωνάσης για να πάω σε όσες θέλω. Χρειάζομαι λεφτά; Ως πότε; Ως τότε!! Νομίζω βέβαια ότι θα τα καταφέρω να έρθω -θέλω πολύ να δω τους περισσότερους εκείνη την ημέρα!

sia+meza
καλη+μέρα και ευχα+ριστώ!

Agobooks είπε...

Υπέροχο!

μαριάννα είπε...

Σαμμάνε μου υπέροχε!
Θα μπορούσε να είναι καταπληκτικό ποίημα με ελάχιστες παρεμβάσεις, κατά τη γνώμη μου την ταπεινή πάντα, γνώμη αδαούς ξανατονίζω έτσι; Μην την παίρνεις τοις μετρητοίς...
Στα λέω γιατί μου αρέσει πολύ το γράψιμό σου και το ξέρεις.
Τι θα άλλαζα εγώ.
Στην πρώτη στροφή στον τρίτο στίχο θα το έκανα:
Έγιν' η νύχτα μεσημέρι
Μου στρώνει το ρυθμό.
Στη δεύτερη στροφή στον όγδοο στίχο κάτι μου λείπει. Για παράδειγμα:
Ψίθυροι λένε πως με είδες,
Λένε πως ήσουνα κρυμμένη
Η τρίτη στροφή για μένα θέλει να δουλευτεί. Νοηματικά είναι τέλεια, αλλά δε μου πάει ο τέταρτος στίχος με τα αργύρια, ενώ μέχρι το μάγκα είναι τέλειο. Επίσης στον έκτο η λέξη "διαλύουν". Δεν διαλύεται μια ασπίδα. Ίσως κάπως έτσι:
Που διαπερνούν κάθε μου ασπίδα
Οι δύο τελευταίοι και οι δύο πρώτοι στίχοι του ποιήματος, ΚΟΡΥΦΑΙΟΙ!
Γενικά κορυφαίο το ποίημα... εγώ είμαι λίγο σπαζοκλαμπάνω, αλλά μου δώσατε το θάρρος να λέω τη γνώμη μου οκ;
Φιλιά και στους δυο σας και καλώς δεχτήκατε τον Παριζιάνο! :)

Ανώνυμος είπε...

Γητεύτρια
που έχεις εξαφανιστεί; Σε έψαχνα στο μπλογκ σου, σου άφηνα σχόλια που δεν τυπώνονταν ποτέ -ένα χάσιμο γενικότερα! Ποιος ξέρει τι σε ταξίδευε και πού, ώστε να τ' αφήσεις όλα πίσω σου!!! Είμαι σίγουρος πως θα ήταν κάτι πολύ καλό!

Όσον αφορά στην κριτική, και λίγα είπες! Η τρίτη στροφή παραέγινε προσωπική και έτσι χάθηκε η μπάλα, το μέτρο, η σωστή ρίμα -καταλαβαίνεις! Άσε που ήθελα να βάλω τη λέξη ύαινα και δεν έβρισκα καμία λέξη για ομοιοκαταληξία -εκεί νομίζω έγινε η απόλυτη σαλάτα! Αλλα εντάξει, δεν πάω για το Νόμπελ ποίησης -ίσως Νόμπελ DJ-ing, αν βγει ποτέ!
Είναι φοβερό το πόσο επαρκής αναγνώστης είσαι πάντως -εννοώ αφιερώνεις χρόνο και προσοχή στο κάθε κειμενάκι -δεν έχω λόγια!
Όταν θα εκδόσω τα απομνημονεύματα μου και θα συμπεριλάβω αυτό το ποίημα, υπόσχομαι να περάσω και τις διορθώσεις σου!! Σε ευχαριστώ πολύ. Χαίρομαι που είσαι πάλι κοντά μας! :) :) :)

night blue είπε...

poly endiaferon poiima

μαριάννα είπε...

Σαμμάνε μου ήμουν Ισπανία. Είχαμε διακοπές εδώ και το εκμεταλλεύθηκα γιατί έχω αφήσει εκεί κάτω τη μισή μου καρδιά... Θα στα πω γραπτά κάποια στιγμή, είναι μεγάλη ιστορία...
Άφηνες σχόλια και δεν τα έπαιρνε;;;;;;;;;
Τί άλλο θα με βρει Θεέ μου σε αυτόν τον φρικ κόσμο της τεχνολογίας; Και πώς να το δω και πώς να το διορθώσω που λείπουν οι λεβέντες μου;
Πήγα έκανα μια διόρθωση και μου εμφάνισε 44 σχόλια όλων σας! Απίστευτο! Αν είσαι εδώ Σαμμάνε μου, άφησέ μου ένα σχόλιο να δω αν το παίρνει. Άει σιχτίρ με την άγνοιά μου στα τεχνικά!
Λοιπόν η λέξη ύαινα μου άρεσε πολύ... κι επίσης, γιατί όχι για Νόμπελ;
:))))) Φιλιά!!!

Ανώνυμος είπε...

Συγχαρητήρια, Σαμμάνε, για την
ποιητική σου εμφάνιση στο
ιστολόγιο. Έυχομαι να
διαβάσουμε και άλλα από σένα
στο μέλλον. Παρακάτω, δυο
λόγια για το ποίημά σου.

1. Στην πρώτη στροφή διαβάζω
τρία «σαν» (δύο ολόκληρα σε
παρομοιώσεις και μάλιστα για
το ίδιο υποκείμενο). Το «σαν»
(όπως το «μοιάζει με») είναι
πολύ επικίνδυνη λέξη σε ένα
ποίημα. Κάνει μια παρομοίωση
τόσο χτυπητή, καταφανή, που
καταστρέφει την ποιητική
πρόθεση. Διότι χωρίζει αυτό
που περιγράφεις με αυτό που
βλέπεις ως ποιητής (και θέλεις
να μας μεταδώσεις). Άλλο να
λες ότι «η πεταλούδα σφαδάζει
στο ράμφος της πρωΐας» και
άλλο «η πεταλούδα πετά το πρωί
σαν να σφαδάζει στο ράμφος
ενός πουλιού». Στην πρώτη
περίπτωση οι δύο χωριστές
εικόνες της δεύτερης
συγχωνεύονται, κι έτσι
βλέπουμε κι εμείς με τα μάτια
του ποιητή. Στην δεύτερη, δεν
πρόκειται για ποίηση, αλλά για
έναν χαριτωμένο παραλληλισμό.

2. Σε όλο το ποίημα κυριαρχεί
αυτό το «νομίζω». Θα ήταν
καλύτερα, πριν γράψεις το
ποίημα, να μη νομίζεις, αλλά
να βεβαιωθείς γι’ αυτά που θες
να γράψεις. Ίσως έτσι πείσεις
και τους πιο απαιτητικούς
αναγνώστες σου. Το να νομίζεις
δεν είναι κακό, αλλά με το να
το αναφέρεις κιόλας σε ένα
ποίημα, το αδυνατίζεις (το
ποίημα), εκτός κι αν γράφεις
παραληρηματική ποίηση (από την
οποία το συγκεκριμένο απέχει
ωκεανούς). Γράφεις «νομίζω»
(τρεις φορές), «μου φάνηκε
σα», «λένε πως» (δύο φορές),
ξανά «μου φάνηκε σα». Πού
είναι αυτό το «την καρδιά μας
καρφώνει» που λέει ο
Σαχτούρης; Πώς θα καρφώσεις
καρδιές με το να «νομίζεις»
και να σου «φαίνεται»;

3. Μετά την ετεροκλήτων
στοιχείων πρώτη στροφή
(άστεγοι, αστέρι, φλαμένγκο
κτλ.) περνάς στο χώρο του
λαϊκού μύθου με τον άνεμο που
φιλιέται στις καλαμιές με μια
νεράιδα, για να τελειώσεις με
τον ερωτισμό μιας femme
fatale. Δεν είναι όλα αυτά
πάρα πολλά για ένα ποίημα;
Προκαλείται διάσπαση της
εστίασης του αναγνώστη μέσω
ενός πολυποίκιλου υλικού, το
οποίο δεν κατορθώνεις να
χωνέψεις σε τρεις μόνο
στροφές.

4. Γενικώς θυμίζει πολύ
Καββαδία (επίσης, αυτό το
«σ’ αγαπώ, μάγκα», θα πρέπει
να γνωρίζεις ότι παραπέμπει
στον περίφημο Σταθμό του
Λεβερκούζεν!). Ούτε αυτό είναι
κακό. Όλοι κάποιον θυμίζουν
στην αρχή. Κακό ίσως είναι να
θυμίζουν μόνο έναν. Πάρε
διάβασε λίγο Ελύτη, λίγο
Εμπειρίκο, λίγο Εγγονόπουλο,
λίγο Σαχτούρη, λίγο
Αναγνωστάκη (για να αναφέρω
κάποιους από τους παλιούς
μάστορες). Λίγο από δω, λίγο
από κει, θα οικοδομήσεις την
προσωπική σου τέχνη, ως ύφος,
περιεχόμενο και τεχνική.

Δεν ξέρω αν σε ενοχλούν αυτά
που γράφω. Πιστεύω όμως ότι
ακόμα κι αν σε ενοχλήσουν,
αυτό θα σου είναι πιο χρήσιμο
από μια συνήθη κολακεία.

Ανώνυμος είπε...

Γητεύτριά μου, δεν έχω αξιωθεί να σου στείλω σχόλιο από χτες. Θα προσπαθήσω αύριο ή και σήμερα αν προκάμω!

p=np
1. Η πρώτη στροφή είναι πολύ πικρή -ένας τύπος βλέπει άστεγους γύρω από ένα βαρέλι με φωτιά και εξιδανικεύει το χάλι τους, διότι νιώθει πως η δική του πραγματικότητα είναι ακόμα χειρότερη από την δική τους. Δεν είναι αρτίστες, ούτε ηλιαχτίδες. Οπότε νομίζω σωστό ήταν το "σαν", ήταν δυο παρομοιώσεις και όχι μεταφορές ούτε συνειρμοί. Τώρα πιθανόν να μπορούσα να αλλάξω το δεύτερο "σαν" κάπως (π.χ σε "πολλές θλιμμένες ηλιαχτίδες") αλλά δεν το σκέφτηκα, δε με ενόχλησε μάλλον.

2. Δε θέλω να καρφώσω καρδιές -να τις κάνω να ταξιδέψουν μόνο. Το απόλυτο είναι κάτι που σιχαίνομαι και όποιος με ακούει να μιλάω με "εγώ ξέρω" και¨"έτσι είναι" να με χαστουκίσει διάολε! Ήθελα ένα λόγο σαν όνειρο ή σαν ρεαλιστικό παραμύθι. Σε ένα όνειρο είσαι σίγουρος για ό,τι βλέπεις; Εν γνώσει μου και όχι καταλάθος, έβαλα τόσα πολλά "νομίζω" και μισόλογα. Ήθελα να μην καταλαβαίνει ό άλλος αν αυτό συμβαίνει ή απλά το φαντάζεται. Προσπάθησε να το δεις κι έτσι...

3. Δεν το είδα σαν παράθεση εθνικ στοιχείων. Το γραπτό είναι χωρισμένο σε τρία μέρη: μια στροφή για την ένταση που είχε ο κόσμος του όταν ήταν μόνος, μια στροφή για το πώς ημέρεψαν όλα μόλις ερωτεύτηκε και μια στροφή για το πώς οι αυταπάτες γλυτώνουν από ουρανοξύστες και ποτάμια αλλά πνίγονται τελικά σε μια γουλιά κρασί κανονικής ζωής.

4. Έχω διαβάσει πολύ Ελύτη, Σεφέρη, Εγγονόπουλο, -όχι Αναγνωστάκη, ελάχιστο Εμπειρίκο και με κόπο Καββαδία -ήταν αυτό το κλισέ που με ξενέρωνε, ότι επειδή είμαστε αγόρια πρέπει να διαβάσουμε τον άντρα τον σωστό που ψήθηκε στο αλάτι και τη θάλασσα. Ούτε στον στρατό δεν τον διάβασα για να καταλάβεις. Πώς το γραπτό μου μοιάζει με κάποιου που δεν έχω μελετήσει, δεν ξέρω.
Όπως και να 'χει δε θέλω να θυμίζω κανέναν από αυτούς. Τι συμβουλή είναι αυτή τώρα να διαβάζω για να γίνω σαν κάποιον άλλο; Γράφουμε για να βρούμε τον εαυτό μας νόμιζα όχι για να χαθούμε στις ξένες μανιέρες.

5. Εν προκειμένω δε με αφορά καθόλου το ύφος της γραφής μου -πάντα πίστευα ότι αν είναι να κάτσω να ασχοληθώ με τη μορφή και να χάσω το συναίσθημα, να μου λείπει το βύσσινο! Με ενδιαφέρει μόνο να πω τις ιστορίες μου. Και έτσι έχεις απόλυτο δίκιο:έχω πάντα αφρόντιστο και χάλια ύφος. Αλλα αυτό το θεωρώ ...προτέρημά μου. Είμαι ένας αυθεντικός ελαττωματικός καλλιτέχνης! :)

Σ' ευχαριστώ που διάβασες την ιστορία μου λοιπόν, καθώς και για τις παρατηρήσεις σου στο κείμενο!

Απλά δεν ξενέρωσες τώρα, μετά από τόση ανάλυση που του κάναμε; Προσωπικά αισθάνομαι σα να είναι το γραπτό ένα βατράχι σε εργαστήριο, κόψε το ένα πόδι να δεις αν είναι πιο μακρύ και μήπως η καρδιά του δε χτυπούσε αρκετά δυνατά. Δεν έχει να κάνει με το αν αντέχω ή όχι την αρνητική κριτική -την αντέχω, απλά πάντα μου φαίνονται "στεγνές" οι πολλές αναλύσεις.

Καλό απόγευμα!

μαριάννα είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με Σαμμάνο για την πολύ μεγάλη ανάλυση στα έργα τέχνης. Είναι απολύτως ξενερωτική. Ειδικά νοηματικά, αφού ο καθένας μας κι αυτή είναι η γοητεία της Τέχνης άλλωστε, ερμηνεύει και προσλαμβάνει το κάθε έργο όπως του αρέσει και όπως του βγαίνει.
Σε θέματα τεχνικής πριν από μια έκδοση ναι, βοηθάει. Αλλά και πάλι, άλλο μάτι έχει ο δημιουργός, άλλο ο αναγνώστης.

ΥΓ. Μη στείλεις σχόλιο. Όλα είναι οκ. ;) Ευχαριστώ όμως και πάλι που μου άνοιξες τα μάτια.

Ανώνυμος είπε...

χεχε στην αρχή διάβασα "...με φτερά παγωτού"

Ανώνυμος είπε...

Βρε Keimgreek
για χάρη σου και ύαινα κασάτη -τι να πω!!!

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο το ποίημα σου Σομμανε! Σε εμπνέει ο βροχερός καιρός!
Δεν μπορώ να κατάλαβω γιατί τόση κριτική και κυρίως για το τι θα μπορούσε να γράψει..
αναρωτιέμαι τι έχει σημασία στα ποιήματα και σε κάθε είδος τέχνης;
εμένα μαρεσε έτσι όπως το διάβασα γιατί το θεώρησα πιο προσιτό και ρεαλιστικό..
και προς θεού.. μην το μελοποιήσετε (μπορεί να είναι τέλειο το αποτέλεσμα ακουστικά και ίσως θεωρηθεί ως απόδειξη ποιοτικής δουλειάς στο χώρο) αλλά για μένα θα χάσει την αξία του! με ταξίδεψε λίγο και δεν θα θελα να διάλεξουν αλλοι τι "μουσική" που αυτόματα σκέφτηκα όταν το διάβασα...
δεν είμαι υπερ να ανοίγουμε σε πολλά μέτωπα, μουσικη, ποιηση, ταινία, χορογραφία κτλ.. καλύτερα σε ένα και να βελτιώνομαι σε αυτό.. μπορεί να κάνω και λάθος δεν ξέρω
Δεν κάνω κριτική σε κανέναν μην παρεξηγηθώ!

Ανώνυμος είπε...

optasia
κι εγώ βλέπω τα κείμενα πιο πολύ ως μια αφετηρία για σκέψεις και συζητήσεις, παρά ως αυτόνομα έργα τέχνης που βγαίνουν για να κριθούν. Με τιμά που τόσοι ασχολήθηκαν με την κριτική του, πραγματικά κολακεύτηκα (α, ρε ψωνάρα!) απλά θα προτιμούσα να ήταν περισσότερο ένας πόλος έλξης εξομολόγησης παραπλήσιων βιωμάτων παρά πνευματικων κρίσεων -χωρίς φυσικά να θεωρώ ότι το ένα να είναι σημαντικότερο του άλλου! Καλησπέρα!

Ανώνυμος είπε...

hi!
πραγματικά Σάμμονε το τελευταίο σχολιό σου (που γράφτηκες στις 4:22μμ) με εκφράζει!!!
δεν ξέρω αλλά πιστεύω ότι πολλές φορες χάνουμε την αξία των πραγμάτων/ των ερεθισμάτων που δεχόμαστε! και περιπλεκόμαστε σε διάφορα άλλα! αυτό όμως το δημιουργεί η τέχνη!διαφορετικές αντιδράσεις,διαφορετικά μυνήματα εκπέμπουν..
και όλα φυσικά τα σχόλια είναι ευπρόσδεκτα, και πραγματικά (αν και δεν μου φαίνεται ιδιαίτερα) μαρέσει να βλέπω διαφορετικές προσεγγίσεις/απόψεις

night blue είπε...

hmmm, kaneis de mou dinei simasia emena....

Ανώνυμος είπε...

Vain
παραπονιάρα ψυχή!
Για να σε ευχαριστήσω θα σου πω ένα μυστικό: η μουσική που του πηγαίνει είναι το "Απ' τις πόλεις της ασφάλτου" των Ξύλινων Σπαθιών -πάνω σ' αυτήν είναι γραμμένο. Εντάξει, έκανα απλά κόντρες με τη μετρική του Παυλίδη -δεν συγκρίνεται το αποτέλσμα, είμαι για τα μπάζα μπροστά του!! ;)

Ανώνυμος είπε...

vaid

να σε ρωτήσω κάτι (ελπίζω να μην με παρεξηγήσεις;)(εννοείται ότι θέλω να μου το απαντήσουν όλοι αν είναι δυνατόν)

έχεις την ανάγκη να γράψεις για να γράψεις, θέλεις απλά να συμμετέχεις με το δικό σου ξεχωριστό τρόπο (όλοι έχουμε ξεχωριστό τρόπο), θέλεις να επικοινωνήσεις; δηλαδή ποια είναι η αιτία που σχολιάζεις;

στο ερωτήμα μου εγω απαντώ ως εξής:
εγω αν διαβάσω κάτι που μου προκαλεί το ενδιαφέρον θα το σχολιάσω, αλλιώς όχι!

αναρωτιώμουνα τελευταία (μιας και κόλλησα το μικροβιο του ψώνιου και κοιτάω συνέχεια τα ποσοστα ανάγνωσης του μπλογκ μου)
ποιος είναι συνήθως ο λόγος που σχολιάζουμε άλλα μπλογκ! γιατί πραγματικά μου κανε εντύπωση χθες για παράδειγμα που έτυχε να χω γύρω στις 100 επισκέψεις (ενω αρχικά είχα 0-5) και να μου έχουν σχολιάσει 2 άτομα..
δεν λέω ότι είναι υποχρεωμένοι να απαντήσουν, ούτε θα αλλάξω το τρόπο γραψιματος μου για να έχω περισσότερο κοινο απλά αναρωτιέμαι..

Ανώνυμος είπε...

Παρότι η ερώτηση είναι για τη Vain, επειδή η optasia λέει ότι θα ήθελε να έχει κι άλλες γνώμες, απαντώ κι εγώ.

Προσωπικά για να αφήσω σχόλιο συμβαίνει κάτι από τα παρακάτω:
1)με κινητοποιεί το θέμα -διότι αν με αφήνει αδιάφορο τι να γράψω;
2)με κινητοποιεί το άτομο που γράφει -δηλαδή με έχει "κατακτήσει" κατά κάποιο τρόπο είτε με τη συμμετοχή του στο μπλογκ μας, είτε με το πνευμα του στα γραπτά του, το στυλ στη μουσική του, κλπ.
3)Ξέρω τον μπλόγκερ προσωπικά.
Αυτά για τα μεγάλα σχόλια.

Τώρα, σχόλια πιο μικρά τύπου "πέρασα κι εγώ" νομίζω δείχνουν πάλι ένα ενδιαφέρον, δηλαδή εγώ συχνά λόγο έλλειψης χρόνου μπαίνω σε μπλογκερς που δεν έχουμε τόσο μεγάλη οικειότητα μεταξύ μας, αλλά επειδή υπάρχει μια συμπάθεια, θα πω ένα "γεια, να μαι κι εγώ" όχι για να φανώ, απλά γιατί το θεωρώ και λίγο αγένεια να μπαίνεις και να μη λες ούτε γεια!

Σπάνια αφήνω σχόλια σε μπλογκερς με τους οποίους θεωρώ ότι δε θα μπορούσα να έχω "επικοινωνία", δηλαδή λειτουργώ σε ένα πλαίσιο "διαδικτυακής φιλίας" επομένως το θέμα της επικοινωνίας για μένα είναι το βασικό.

Τώρα για το περιεχόμενο των σχολίων, αναλόγως. Μερικές φορές -επειδή κανείς δεν ξέρει και τη φάτσα σου- ξεγυμνώνεσαι ψυχικά. Άλλες φορές πάλι μας βγαίνει αυτό το "κριτικό". Νομίζω ότι δεν υπάρχει στανταρ -ό,τι μας βγάλει το κείμενο και ο άλλος. Αλληλεπίδραση dear.

αμμος είπε...

Σχεδόν ταυτίζομαι με το Σαμμάνο, με τη διαφορά ότι εγώ δεν πολυσυνηθίζω τα σύντομα σχόλια. Είτε θα μου κινητοποιήσει κάτι το κείμενο και θα γράψω κανονικά την άποψή μου, είτε θα το διαβάσω και θα το αφήσω ασχολίαστο. Αυτό μου συμβαίνει και με πολύ καλά κείμενα, που δε με προκαλούν όμως να τα σχολιάσω (π.χ. του Πετεφρή ή του Nonsense Madrigals)
Σε μένα κιόλας συμβαίνει να μην πολυσχολιάζω σε μπλόγκερ που ξέρω προσωπικά, επειδή ακριβώς μπορώ να τους τα πω και live. Προτιμώ την κουβέντα για τα κείμενα από το γραπτό λόγο πάνω σε αυτά, και όποτε έχω την επιλογή, διαλέγω το πρώτο.