CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

29.5.07

Υπερ-ρεαλισμός ΙΙ: Η εύθυμη κηδεία της θείας μου

[Ιστορίες υπερβολικές και όμως πραγματικές, που άκουσα ή έζησα ο ίδιος.]

Μου είναι πολύ δύσκολο να χαρακτηρίσω κάποιον «κακό», τόσο εγωιστή δηλαδή που να μη νοιάζεται ούτε λίγο για τον πόνο που προκαλεί στους άλλους. Η θεία μου η Ιωάννα όμως ήταν ένας άνθρωπος που έδερνε τις νύφες της όταν τους έβγαινε κάποιος πόντος λάθος στη σταυροβελονιά και που είχε δώσει ηρεμιστικά σε μωρό σαράντα ημερών, για να μην της ενοχλεί το μεσημεριανό ύπνο. Δεν ένιωσα λοιπόν καμία ενοχή που το πρώτο μου συναίσθημα, αφού έμαθα το θάνατό της, ήταν η ανακούφιση.
Ζούσα ήδη από τότε στη Θεσσαλονίκη και το επτάωρο ταξίδι στην Αθήνα, νυχτερινό κιόλας, μιας και η κηδεία θα γινόταν την επόμενη ημέρα, φάνταζε μεγάλη χάρη για τη θεία μου. Αποφάσισα να αντιμετωπίσω την οικογένειά μου ως φυσιολογική, να πενθήσω τη θεία μου ως κανονικό άνθρωπο, και να κατεβώ για την κηδεία.
Η κλινάμαξα με άφησε νωρίς το πρωί στον ΟΣΕ Λαρίσης και μπήκα σε ένα ταξί για το προάστιο της Αθήνας, που βρισκόταν το σπίτι των θείων μου. Εκεί με καλωσόρισε η κυρία Πίτσα, οικιακή βοηθός και αναγεννημένη Βαπτίστρια, που κήρυσσε το λόγο του Ευαγγελίου σε κάθε ευκαιρία (το πιο νορμάλ άτομο στο συγκεκριμένο σπίτι), η οποία με έστειλε κατευθείαν στο νεκροταφείο. Η σορός της θείας μου ήταν ήδη εκτεθειμένη, για να την πενθήσουν οι συγγενείς («λέμε τώρα» σκέφτηκα - λανθασμένα) και σε μία ώρα θα κηδεύονταν.
Ανηφόρισα προς το νεκροταφείο και έψαξα να βρω το χώρο που θα έκλαιγαν τη θεία μου, πράγμα που δεν αποδείχτηκε δύσκολο. Γύρω από ένα ισόγειο κτίσμα ήταν συγκεντρωμένοι διάφοροι μαυροφορεμένοι άνθρωποι, με στεφάνια ακουμπισμένα στους τοίχους του. Κατευθύνθηκα προς τα ‘κει, φορώντας μια αξιοπρεπή αλλά και θλιμμένη έκφραση καθώς έβγαζα ταυτόχρονα τα δύο σκουλαρίκια από το αριστερό μου αυτί.
Η θλιμμένη μου έκφραση άντεξε ελάχιστα, από το σημείο που βρήκα την κατεύθυνσή μου στο νεκροταφείο και μέχρι να φτάσω στο χώρο του προσκυνήματος της σορού. Έβλεπα ήδη το φέρετρο της θείας μου και ήμουν έτοιμος να μπω μέσα, όταν το χέρι του θείου μου του Περικλή, σύζυγου της Ιωάννας, με σταμάτησε. «Καλημέρα Κωστάκη, καλά που ήρθες. Πάρε αυτό το μπλοκάκι και άρχισε να μετράς τα στεφάνια.» Τον κοίταξα με έκπληξη: «Δεν καταλαβαίνω, θείε, γιατί;» «Τι ερώτηση είναι αυτή; Μα για να δούμε ποιος μας θυμήθηκε!» «Θείε, δεν έχω προσκυνήσει ακόμη στη θεία…» «Έχεις καιρό για αυτό, μετά θα είσαι συνέχεια μέσα για να προσέχεις τη θεία Πολύτω. Ξεκίνα τώρα να μετράς!» μου είπε και με έσπρωξε προς τα δεξιά της πόρτας, που βρίσκονταν τα περισσότερα στεφάνια.
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε καταγράψει στεφάνια σε κηδεία, μη νομίζετε πάντως ότι είναι εύκολη δουλειά. Αρκετά από τα στεφάνια βρίσκονται το ένα πάνω στο άλλο, με τις κορδέλες που γράφουν τα ονόματα να είναι μπλεγμένες μεταξύ τους, ή κρυμμένες πίσω από φύλλα και μοβ λουλουδάκια. Επιπλέον δεν μπορούσα να τα μετακινήσω τελείως, γιατί μπορεί να έπεφταν κάτω και να προσβάλλαμε έτσι την οικογένεια που τα έστειλε (σύμφωνα με το θείο Περικλή πάντα που ήρθε για λίγο να με καθοδηγήσει - δεν τον απασχόλησε βέβαια ότι ήταν γενικώς προσβλητικό να κάθεται ένας άγνωστος μαλλιάς με μπλοκάκι και να σημειώνει ποιος έστειλε στεφάνια μπροστά σε όλο τον κόσμο).
Με αυτά και με εκείνα τελείωσα κάποια στιγμή, έχοντας λίγη γύρη παραπάνω στα μαλλιά μου και πολλά περισσότερα νεύρα. Ο θείος Περικλής κοίταξε με προσοχή τον κατάλογό μου και συνοφρυώθηκε. «Ώστε δεν μας έστειλε ούτε ο Χ, ούτε ο Ψ…» ξεκίνησε να λέει, αμέσως μετά όμως άλλαξε θέμα. «Λοιπόν Κωστάκη, πήγαινε μέσα τώρα και να προσέχεις τη θεία Πολύτω, τι λέει και κυρίως τι κάνει!» Αποδέχτηκα τη μοίρα μου και προχώρησα στο εσωτερικό του χώρου.
Περίμενα λίγη παράνοια βέβαια, στο σόι του πατέρα μου είναι απαραίτητο συστατικό για τους γάμους και τις κηδείες, πόσο μάλλον που μου είχε ανατεθεί να προσέχω μια ογδοντάχρονη, μισότρελη αλκοολική, τη θεία Πολύτω. Το να δω όμως τη μητέρα μου και τη θεία μου τη Λένα (θυμάστε τις νύφες που έδερνε η θεία μου για τη σταυροβελονιά; αυτές) πάνω από το φέρετρο της θείας Ιωάννας, την οποία μισούσαν, να κλαίνε απαρηγόρητες, με τη θεία Λένα να ψέλνει μάλιστα και μανιάτικα μοιρολόγια, αυτό με υπερέβαινε. Προσπάθησα να απομονώσω τον ήχο, σταυροκοπήθηκα μπροστά από τη σορό και κάθισα σαν υπάκουος ανιψιός, δίπλα από τη θεία Πολύτω.
Ο/η αναγνώστης/τρια έχει πιθανόν μπερδευτεί με όλες αυτές τις θείες, οπότε ας κάνουμε μια μικρή παρέκβαση, για να ξεκαθαρίσουμε το τοπίο. Μιλάμε κατ’ αρχήν για το σόι του πατέρα μου, ο οποίος πέθανε όταν ήμουν εννιά χρονών και δε συμμετέχει με κάποιο τρόπο σε αυτήν την ιστορία. Η θεία Ιωάννα ήταν αδελφή του πατέρα μου και ο Περικλής σύζυγός της. Αδερφή του θείου Περικλή ήταν η Πολύτω (από το Ιππολύτη). Η μητέρα μου και η θεία Λένα είχαν παντρευτεί τα αδέλφια της Ιωάννας, ήταν επομένως νύφες της και συννυφάδες μεταξύ τους.
Είχαμε μείνει στο σημείο που κάθομαι δίπλα από τη θεία Πολύτω και απέναντι από το φέρετρό, κάνοντας μια τελευταία απόπειρα να φανώ περίλυπος συγγενής. Η θεία Πολύτω όμως με παραξένεψε αμέσως, καθώς πήγαινε συνέχεια μπρος πίσω σαν αυτιστική και κάτι μουρμούριζε. Προσπάθησα να καταλάβω τον ψίθυρό της, αλλά στάθηκε αδύνατο, καθώς δε μίλαγε μόνο σιγά, αλλά μετακινούσε και το κεφάλι της περά δώθε. Ανήσυχος μήπως έχει κάποιο πρόβλημα υγείας και για αυτό με έβαλε να την προσέχω ο θείος Περικλής, την έπιασα σφιχτά από το χέρι και τη ρώτησα: «Θεία Πολύτω είσαι καλά; Χρειάζεσαι τίποτα;» Γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε σαν να με έβλεπε για πρώτη φορά. Αμέσως μετά είπε δυνατά και με απίστευτη φυσικότητα: «Θάφτε την επιτέλους! Θέλω να πάω σπίτι μου να κατουρήσω!» Πιθανότατα δεν μπορούσα να καταλάβω τι έλεγε, γιατί δεν πίστευα ότι θα έλεγε κάτι τέτοιο.
Η μητέρα μου δε μοιρολογούσε τη θεία Ιωάννα, απλώς έκανε ότι κλαίει, οπότε έτρεξε προς το μέρος μας, βούτηξε την Πολύτω και αφού μου ψιθύρισε: «Τι τη ρωτάς τη τρελή, τι περίμενες να ακούσεις;» την έβγαλε έξω, για να την πάει να κατουρήσει. Σε λίγο μεταφερθήκαμε μαζί με το φέρετρο στο εσωτερικό της εκκλησίας, όπου παρακολουθήσαμε τη νεκρώσιμη ακολουθία και ακούσαμε ένα συγκινητικό επικήδειο από το θείο Περικλή, ο οποίος κατέρρευσε προς το τέλος σε λυγμούς από τη συγκίνηση και δεν μπόρεσε να τον ολοκληρώσει.
Για να είμαι ειλικρινής, στην αρχή το θεώρησα ως ένα ρητορικό τέχνασμα του θείου μου, καθώς δεν τον είχα ικανό για μη εγωιστικά συναισθήματα. Όπως φάνηκε όμως από τη συνέχεια ήταν πράγματι συντετριμμένος, καθώς αποπειράθηκε να μας οδηγήσει στον οικογενειακό τάφο που είχε χτίσει, αλλά έχασε το δρόμο. Περιφερθήκαμε για κάποια ώρα στα στενά δρομάκια του νεκροταφείου, μέχρι να αποφασίσει η θεία μου η Λένα να βγει μπροστά και να μας πάει κατευθείαν στο μαρμάρινο μέγαρο του θείου Περικλή. Η βαριά σιδερένια πόρτα άνοιξε, για να υποδεχτεί τη θεία Ιωάννα στην τελευταία της κατοικία.
Το εθιμοτυπικό μας κηδείας απαιτεί από τους θλιμμένους συγγενείς να πιουν μετά από την ταφή καφέ ή κονιάκ με γλυκά παξιμάδια, «για να συγχωρέσουν» το νεκρό. Μέσα στο χώρο συγκεντρώσεων, ο θείος Περικλής είχε πλέον συνέλθει αρκετά για να με πιάσει από τον ώμο και να με σπρώξει προς το τραπέζι της θείας Πολύτως, λέγοντας: «Κωστάκη, να προσέχεις τι κάνει η θεία, εγώ πρέπει να δέχομαι συλλυπητήρια.»
Είχα αντιληφθεί ήδη τα έκπληκτα πρόσωπα όλων, με το που κάθισα όμως μου αποκαλύφθηκε και η αιτία. Περίπου κάθε μισό λεπτό, η Πολύτω γέμιζε το ποτηράκι με το κονιάκ, έλεγε «Θεός σχωρέστηνε! Να ζούμε και να τη θυμόμαστε!» και το έπινε άσπρο πάτο, σαν σφηνάκι. Το μπουκάλι άντεξε πέντε λεπτά, και μετά προσπαθούσε να με πείσει να της φέρω ένα ακόμα, «για το συχώριο». Αντιστάθηκα σθεναρά και νομίζω πως ο/η αναγνώστης/τρια θα μου αναγνωρίσει πως σε όλη τη διάρκεια της κηδείας υπήρξα επαρκής σε ό,τι κι αν μου ζητήθηκε. Με τη βοήθεια της μητέρας μου, τη σηκώσαμε στο τέλος από το τραπέζι και τη βοηθήσαμε να περπατήσει τρεκλίζοντας προς την έξοδο του νεκροταφείου, σε ένα ταξί που θα την οδηγούσε σπίτι της, «για να συνέλθει από τη συγκίνηση που της προκάλεσε ο χαμός της αγαπημένης της νύφης», όπως πολύ ωραία το έθεσε ο θείος Περικλής.
Ήταν πια νωρίς το μεσημέρι και οι κοντινοί συγγενείς επιστρέψαμε στο σπίτι του θείου, για να φάμε όλοι μαζί. Το ψητό της κυρίας Πίτσας ήταν εξαιρετικό, το κρασί χύμα αλλά εύγευστο, όλοι είχαν παίξει καλά ή κακά το ρόλο τους και είχαν πλέον ησυχάσει. Τα φαινόμενα έδειχναν ότι για κάποιες ώρες θα μοιάζαμε μικροαστοί, βαρετοί και ήρεμοι, με σχεδόν αληθινά χαμόγελα στα ευγενικά πρόσωπά μας. Προφασίστηκα ότι θα πήγαινα στην τουαλέτα και βγήκα στο μπαλκόνι, για να καπνίσω το πρώτο τσιγάρο της ημέρας, κρυφά από τον αντικαπνιστή θείο. Κατεβάζοντας την πρώτη τζούρα από ένα γαλάζιο καρέλια, σκεφτόμουν ότι ίσως μπορούσα πλέον να ηρεμήσω.

32 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

An kai oi nekroi dedikaiontai, 8ee mou, ti kakistro!...
Oraio keimeno. Sostos xeirismos tou humour: den apexei poly apo to klama.

αμμος είπε...

Αγαπητέ/ή the bar σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου σχετικά με το χιούμορ στην αφήγηση. Ήμουν πολύ αγχωμένος κατά πόσο κρατιούνται οι ισορροπίες ανάμεσα στην κηδεία και την κωμωδία.

Φιλαλήθης είπε...

Βρε βρέ τη θεία!
Να 'στε καλά πάντως να την θυμάστε ,αν και από ότι συμπέρανα αυτό θα γίνει ούτως ή άλλως!

μαριάννα είπε...

Πολύ καλή η περιγραφή σου. Και όλα στη σωστή δόση. Όμως κάτι μου λείπει από την ιστορία. Συναίσθημα μάλλον. Θετικό ή αρνητικό. Στο θετικό βάζω και το γέλιο έτσι; Δηλαδή είναι μια πολύ καλή περιγραφή, αλλά γιατί να τη διαβάσω; Δεν μου διέγειρε κάτι. Εκτός κι αν είναι απόσπασμα μιας ιστορίας που συνεχίζεται, οπότε θα σου έλεγα εξαιρετική περιγραφή ως εδώ, μας έβαλε στο κλίμα της οικογένειας μια χαρά, αλλά σαν αυτόνομη ιστορία, προσωπικά, δε μου "στέκεται". Δεν ξέρω... εσείς τί γνώμη έχετε;

Ανώνυμος είπε...

Χαρά στα κουράγια σου. Ναι, υπήρξες επαρκής.

Dannossiel είπε...

xmmm...pisteuo oti otan perigrafeis sureal katastaseis kaneis dn mporei na sou prosapsei elleipsi sovarotitas sto xeirismo kata ta alla sovaron thematon...to mauro humour exallou einai o,ti kalitero(i xeirotero!xixi)

Sousou Delatroba είπε...

Αγαπητέ Άμμε,

Έχομε και υμείς μια πρεσβυτέρα συγγενή με το όνομα Πολύτω (εκ του Πολυτίμη). Και τούτη είναι αφοπλιστική ατακαδόρος αλλά επιφυλάσσομαι να σας διηγηθώ τις περιπέτειές της άλλη φορά. Είναι ακόμη εν ζωή -όλως παραδόξως- στα 104 της χρόνια και όταν πληροφορείται κηδείες τρίβει τας χείρας της χαιρεκάκως μουρμουρίζοντας 'πάει κι αυτός, τον έφαγα'.

Φιλολογικώς, να παρατηρήσω ότι η διακωμώδησις περιστατικών που εκ προοιμίου, θέματος ή ειδικής φύσεως είναι ευαίσθητα ή δυσάρεστα
1. δεν μας κάνει κάφρους, ασεβείς ή υβριστές όταν απλώς καταγράφομε τα συμβάντα όπως εκτυλίχθησαν
2. το γεγονός ότι τα συμβάντα εξελίχθησαν τοιουτοτρόπως δεν κάμει τους συγγενείς μας κάφρους, ασεβείς ή υβριστές. Και τούτο διότι άπαντες αντιμετωπίζουν το θάνατο κοντινού προσώπου με εξαιρετική αμηχανία.

Σουσού

night blue είπε...

H theia itan skatogria. Meta sygxwrisews kai Theos s'xwrestin

night blue είπε...

kala ta piges pantws-axioprepestatos ws syggenis

night blue είπε...

kapou omws synfwnw me ti giteytria-san anagnwstria vevaia kai oxi ws eidimwn-den asxolithika pote para polu me to grapsimo-exw tin aisthisi oti pisw ap ola yta ta grafomena kryvetai mia enoxikotita, mia tryferotita anakatemeni me epitimisi

night blue είπε...

kai i madame sousou den ta leei asxima

Albert είπε...

Με όλες αυτές τις θειές νόμιζα οτι είναι καλοκαίρι, σάββατο μεσημέρι στην αυλή στο χωριό μου και διαβάζω Ξανθούλη στην ελευθεροτυπία μαζί με τις θειές μου σενιορ άμμος.

αμμος είπε...

Καλώς το Φιλαλήθη! Όντως η θεία Ιωάννα μας έμεινε αξέχαστη.

Καλή μου Γητεύτρια σε ευχαριστώ πολύ που για άλλη μια φορά βλέπεις κριτικά ένα κείμενό μου. Κατ' αρχήν να πουμε το προφανές: δεν μπορούν όλες οι ιστορίες να μιλούν σε όλους τους ανθρώπους. Αλλα ας μη ξεμπερδέψουμε τόσο εύκολα.
α) Αυτή είναι μια ιστορία που έχω αφηγηθεί πολύ προφορικά, ώς αστεία ιστορία και πάντα έβγαζε γέλιο (ρε τι παλαβό σόι έχεις χαχα, θεά η Πολύτω χαχα κτλ.) Στο γραπτό λόγο απελευθέρωσα κάπως την υπαρκτή μαύρη της πλευρά, που με ενδιέφερε πολύ: από τις προφορικές μου αφηγήσεις λείπει πάντα η τελευταία παράγραφος. Ο/η the bar, η βέην και η ντανόσσιελ πρόσεξαν τη συναισθηματική πολυπλοκότητα της ιστορίας, που με ενδιέφερε πολύ.
β) Το σχόλιο της Σουσούς είναι καίριο. Όλοι αντιμετωπίζουν το θάνατο με αμηχανία και αυτό μπορεί να τους βγάλει έναν πολύ παράξενο εαυτό.
γ) Η Πολύτω με την παλαβομάρα της έχει επίσης έναν αποκαλυπτικό χαρακτήρα: χωρίς την παρουσία της στην κηδεία, θα μπορούσαν όλοι να το παίξουν θλιμένοι μικροαστοί, χωρίς κανείς να τους πάρει είδηση. Ο σουρεαλισμός της κηδείας είναι μόνο επιφανειακός, αφού καμία από τις συμπεριφορές δεν είναι εκτός του ανθρώπινου (πράγμα που υπονόησε επίσης καίρια η Σουσού). Όλες βέβαια είναι εντός του άγριου.
δ) Ψάχνω αυτήν την περίοδο τις λογοτεχνικές δυνατότητες μιας αυτοβιογραφίας, με τα ταπεινά μέσα ενός μπλογκ. Όπως πάντα αυτομορφώνω και αναμορφώνω τη γραφή μου, γράφοντας.
Ελπίζω να σου έδωσα κάποιες απαντήσεις, καλή μου γητεύτρια. Ζητώ συγγνώμη από τους υπόλοιπους/ες, αλλά πρέπειε να φύγω από το σπίτι. Σας ευχαριστώ όλους/ες πολύ και θα σας απαντήσω λίγο αργότερα.

αμμος είπε...

Αγαπητή Αντ’ Αφτύς, σε ευχαριστώ πολύ. Οφείλω να αναγνωρίσω βέβαια ότι μέχρι και τα εικοσιπέντε μου είχα πολλές στρώσεις συναισθηματικής θωράκισης, οπότε δεν ήταν καμιά σπουδαία υπόθεση να διαχειριστώ το συγκεκριμένο.

Καλή μου Dannossiel, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Θα ήταν παράξενο να μην αγαπάς το μαύρο χιούμορ :-)

Αγαπητή βέην, τα σχόλιά σου συλλειτουργούν εξαιρετικά με της νταννόσσιελ και της Σουσού. Ναι, και πικρό χιούμορ και τρυφερότητα και κριτική, ίσως κι ενοχή (αυτό δεν το αναγνωρίζω μέσα μου, δεν ξέρω όμως αν βγαίνει στο κείμενο). Κάπως έτσι δεν είναι και η ζωή, πολύπλοκη και αντιφατική; Να είσαι καλά.

Herr Albert,
αν αποκωδικοποιώ το σχόλιο σας σωστά, η φιλοφρόνησή σας υπήρξε υφολογικώς ευφυέστατη και σας ευχαριστώ πολύ για αυτήν.

And last but not least…

Σεβαστή Κυρία, οι παρατηρήσεις Σας υπήρξαν καίριες και με έναν τρόπο τις υπεγράμμισα στο σχόλιό μου προς τη Γητεύτρια. Χαίρομαι που αναγνωρίζω πίσω από τους πέπλους του χιούμορ το οξύτατο βλέμμα της κατανόησης. Θα το έχετε ακούσει σίγουρα από άλλους/ες, ας σημειώσω όμως κι εγώ ότι πέρα από ευγενής και εύχαρις είστε βεβαίως και ευφυής.

Σας φιλώ μετά πάθους την αριστερά χείρα
Άμμος

μαριάννα είπε...

Έχεις δίκιο απόλυτο στο ότι δεν μπορούν όλες οι ιστορίες, να μιλούν το ίδιο σε όλους. Και γιατί είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι και γιατί έχουμε διαφορετικές αναφορές.
Για παράδειγμα, διαβάζοντας το κείμενό σου, ασυνείδητα εντελώς, με παρέπεμψε στο Σκισμένο Ψαθάκι της Παπαδάκη, το οποίο στο είδος του, θεωρώ από τα πολύ πολύ καλά. τα πολύ καλά όμως. Ή το Πάσχα στο χωριό του Σουρούνη, στου οποίου την κάθε σελίδα βόγγαγα από το γέλιο, ξαναζώντας όσα είχα ζήσει στα Μεσσηνιακά χωριά, που δοσμένα από την πένα του Αντώνη, φάνταζαν υπέροχα.
Επειδή όπως σου έχω ξαναπεί κι ας το προσπερνάς, ότι σε θεωρώ πολύ ταλαντούχο, γι αυτό σου είπα ότι περίμενα κάτι πιο φόρτε μέσα στο κείμενο, εκτός κι αν ήταν απόσπασμα. Τί να κάνουμε δε φταίω εγώ που είσαι συγκρίσημος με μεγάλα μεγέθη; Δυστυχώς έτσι σε κρίνω. Όχι σαν υποψήφιο συγγραφέα. Ίσως να σε αδικώ λίγο έτσι, κοντοπρόθεσμα. Μακροπρόθεσμα όμως θα με θυμάσαι.
Μην παρεξηγείς τη σιγουριά που μιλάω. Δεν είναι ξερολίαση. Είναι γιατί πιστεύω σε σένα.

Τίποτα είπε...

Και η Πολύτω μ' άρεσε και το γαλάζιο Καρέλια και η φράση:
"Πιθανότατα δεν μπορούσα να καταλάβω τι έλεγε, γιατί δεν πίστευα ότι θα έλεγε κάτι τέτοιο."

Idάκι είπε...

Μου έκανε κι εμένα εντύπωση η φράση που σημείωσε το Τίποτα... top-down processing καθαρά εμβολιασμένο από τη μικροαστική μας ανατροφή, και λειτουργεί άψογα σε αντιπαράθεση με την "χωριάτικη" νοοτροπία του θείου Περικλή να μετρηθούν τα στεφάνια. Για να στείλει ευχαριστήρια, ίσως, αλλά μου χτύπησε α-πί-στευ-τα καμπανάκια ακαλαισθησίας και χαίρομαι που έδωσες την οπτική γωνία τρίτου σε αυτήν την εικόνα. Γενικώς όπως έχω ξαναπεί εναλλάσσεις οπτικές γωνίες αρκετά καίρια, εκτός όταν το παρακάνεις :PP

Ως προς το φινάλε: όντως, η ιστορία χωρίς την τελευταία παράγραφο θα βγάζει πολύ γέλιο διηγηθείσα... με κατάλληλες προσομοιώσεις της θείας Πολύτως φυσικά! Η παράγραφος αυτή όμως της δίνει την αξία βιώματος και το απαραίτητο συναισθηματικό βάθος. Στην ιστορία λειτουργεί σαν επίλογος μετά την κορύφωση - και αρκετά πτωτικός - αλλά είναι αναγκαίος, νομίζω, για εμένα λειτούργησε καλά, γιατί θέλω να ξέρω το "μετά".

Οι παρατηρήσεις των πιστών αναγνωστών που άσκησαν κριτική σε αυτό είναι ακριβώς αυτά που περιμένω πως θα μου πουν όσοι διαβάσουν ανάλογες ιστορίες που έχω πει πολλάκις και θα ήθελα κάποτε να γράψω, και γι'αυτό δεν εκπλήσσομαι τώρα που τις βλέπω γραμμένες. Παραμένω πάντως ελλειπής χρόνου και όχι φοβούμενη κριτική.

pølsemannen είπε...

Ρε ήμαρτον ρε συ!

Αλήθεια τι κυρώσεις υπέστησαν όσοι δεν έστειλαν στεφάνι;

αμμος είπε...

Καλή μου Γητεύτρια, τι να παρεξηγήσω, τους επαίνους ή το ειλικρινές ενδιαφέρον και τη συνακόλουθη κριτική; Σε ευχαριστώ θερμά για όλα τα καλά σου λόγια, είσαι ανεκτίμητη ως επισκέπτρια.
[Εντάξει στη σύγκριση με τον Παπαδιαμάντη, φοβάμαι πώς έτριξαν λίγο τα κόκαλα του Σκιαθίτη, αλλά ήταν καλός άνθρωπος και νομίζω θα μας συγχωρήσει.]

Οξύτατο το βλέμμα σου, αγαπημένο μου Τίποτα. Να υποθέσω ότι κι εσύ καρέλια καπνίζεις;

Καλή μου Idaki, είσαι ο/η αναγνώστης/τρια που ελπίζω όταν γράφω τα κείμενά μου, αυτά που καταλαβαίνεις, τα ίδια έχω και εγώ στο μυαλό μου. Επομένως για τις δύο πρώτες παραγράφους: ναι έτσι ακριβώς. Και φυσικά αυτή η ιστορία λέγεται με πολλές χειρονομίες και κινήσεις.
Με αφορμή την τρίτη παράγραφο σκέφτηκα ότι πρέπει μάλλον να μοιάζουμε σαν άνθρωποι. Γράψε κι εσύ καμιά ιστορία σου να το επιβεβαιώσω… :-)

Κάρολε μάιν λίμπλιχ, υποθέτω ότι οι κυρώσεις ήταν να τους κρτάει μούτρα ο θείος Περικλής, αλλά επειδή αυτό το έκανε με όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως, ουσιαστικά δεν υπήρξαν κυρώσεις.

ανεστης είπε...

Μ άρεσε όπως το διάβασα!
(Μην το ξεσκίσουμε στην ανάλυση και το αποδομήσουμε παιδιά...)

αμμος είπε...

Καλωσόρισες Ανέστη και σε ευχαριστώ πολύ. Ο καθένας νομίζω ότι αντιμετωπίζει τα κείμενα με διαφορετικό τρόπο, άλλος τα αναλύει και τον κάνει χαρούμενο αυτή η διαδικασία, αλλός τα απολαμβάνει ως έχουν κτλ. Από τη μεριά μου βοηθιέμαι πολύ πάντως από τις παρατηρήσεις των σχολιαστών, γιατί με κάνουν αν όχι καλύτερο, τούλαχιστον πιο συνειδητό συγγραφέα. Να είσαι καλά.

Ανώνυμος είπε...

κατι σε μαυρη κωμοδια μου εκανε το υφος του κειμενου και το γουσταρα πολυ!

Helix Nebulae είπε...

Σχετικά με την κινητοποίηση της Παρασκευής για την Αμαλία, σας ενημερώνουμε ότι:

α) Την Παρασκευή 1η Ιουνίου, όλοι οι bloggers θα ανεβάσουμε ένα post με τον κοινό τίτλο "Για την Αμαλία".
β) Το τελικό κείμενο που θα αποσταλλεί με e-mail σε υπουργεία, αρμόδιους φορείς, κλπ έχει ήδη αναρτηθεί και όποιος θέλει μπορεί να το αντιγράψει και να το δημοσιεύσει (όχι πρίν την Παρασκευή). Επίσης θα βρείτε λίστες με links, μεταφρασμένα κείμενα και δελτία τύπου.
γ) Έχει ανοίξει ένα προσωρινό blog για την τελική φάση του συντονισμού της όλης προσπάθειας, με τίτλο Για την Αμαλία. Όσοι θέλετε να συνεισφέρετε ώστε να δικαιωθεί κάποτε ο αγώνας της Αμαλίας, μπορείτε να ενημερωθείτε από εκεί για όλες τις λεπτομέρειες της συλλογικής αυτής δράσης. Δηλώστε συμμετοχή για να γίνετε contributors και ενημερώστε όσους μπορείτε.

Σας ευχαριστούμε.

αμμος είπε...

Σε μαύρη κωμωδία το πήγαινα κι εγώ αγαπητέ Ειδήμονα, χαίρομαι που σου άρεσε!

Αγαπητέ Έλικα, ενημέρωσα τα μπλογκ που θεώρησα ότι θα ενδιαφέρονταν και είχα αφήσει τουλάχιστον ένα σχόλιο ως τώρα. Καλή δύναμη εύχομαι.

Μαριλένα είπε...

Υ-πέ-ρο-χο. Γέλασα (κι εγώ πολύ το εκτιμώ το γέλιο) και μου θύμισες άλλες γραφές (παλαιού τύπου, απαλλαγμένες από βαρύγδουπους συμβολισμούς κλπ κλπ κλπ).
Μη ξεχνάμε, ότι η συγκεκριμένη θεία, ήταν υπέργηρη (απ' ό,τι κατάλαβα) και με αρκετά μεγάλη δόση στριμενάδας.
Ε, τι θέλατε? Να χτυπιούνται στο μοιρολόι και στη λύπη?

Αντε αγαπητέ, να ζήσουμε να τη θυμόμαστε. Η μάνα σου τις τσιμπιές, εσύ την κηδεία και μεις το χρονογράφημα :))

αμμος είπε...

Καλωσόρισες Μαριλένα! Το βασικό πρόβλημα της Πολύτως ήταν ο αλκοολισμός σε συνδυασμό με τα γηρατειά, που την έκανε μονίμως τρεις λαλούν και δυο χορεύουνε. Τα σχόλια σου είναι πολύ κολακευτικά, σε ευχαριστώ πολύ για όλα!

Ανώνυμος είπε...

Ελεος πια! Φιλολογικο ομιλο "Παρνασσος" το κανατε στην αναλυση! Τυπου "διακρινω στην γραφη του συγκεκριμενου γραπτου μια εσανς Ματεση, ενω οταν αναφερεστε στο προσωπο σας ακολουθειτε τον Ντοστογιεφσκι"!
Σοβαρα τωρα ηταν σουπερ.
Εγω γελασα πολυ και θελω να φυλαξω και εγω για κανα μισαωρο την θεια Πολυτω, (παραπανω μαλλον δεν θ' αντεξω), θα της πουμε οτι ειμαι ανηψιος κι εγω, για να νιωσει χαλαρα.

αμμος είπε...

Ααα αγαπητέ Μπιλζούκ, εδώ είναι μπλογκ σοβαρό και καλλιτεχνικό, τα αναλύουμε τα πράγματα εις βάθος και πλάτος! Να περάσεις και καμία Τρίτη που οργανώνουμε και λογοτεχνικά τσάγια και διαβάζουμε τα ποστ μας ακούγοντας Μπραμς.
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Όσο για την Πολύτω, νομίζω ότι το μόνο που θα χρειαζόταν ήταν να φέρεις καμιά μπουκάλα τσίπουρο, και ο Πάπας της Ρώμης να της έλεγες ότι είσαι, πάλι θα σε συμπαθούσε.

Cle Petridou είπε...

Άμμόχωστε,
Παρασκευή βράδυ κι είναι ίσως η μόνη μέρα που καταφέρνω να μείνω λίγο μόνη και να αφιερωθώ στην bloggoτσαρκα (την οποία σήμερα μου φαίνεται μονοπώλησες)
Τελικά, όλες οι οικογένειες έχουν τα παλαβά τους…
Επειδή δεν είμαι καθόλου ο τύπος των οικογενειακών μαζώξεων, είτε γάμοι είναι είτε βαφτίσια κι ακόμη περισσότερο κηδείες κι επειδή έχω πολλά ακατέργαστα ακόμη συναισθήματα για αυτό που ονομάζουν οι άνθρωποι οικογένεια, οφείλω να πω ότι θαυμάζω την αντοχή σου και την ανοχή σου μα ακόμη περισσότερο το τρυφερό μαύρο χιούμορ που, σε τέτοιες περιστάσεις εκτός από σωτήριο, καταφέρνεις να το διοχετεύσεις δημιουργικά.
Απόλαυση η θεία Πολύτω και εσύ γλυκύτατος μαζί της.
Όσο για το σωτήριο γαλάζιο καρέλια ήταν το απόλυτο φινάλε για μια τέτοια ελληνική διαδρομή
Το θυμάσαι το τραγούδι της Αλεξίου «καρέλια»;

Κάπνιζες καρέλια στη σκάλα
σήμερα θυμήθηκα κι άλλα
να σ ενοχλεί που ‘χα γίνει
σκιά σου

Θυμάμαι, τίποτα δεν άξιζε να πάμε
τίποτα απ’ τα πράγματα που τώρα
μ’ έκανε η ζωή να βρω
να τα λέω για δώρα

Θυμάσαι,
ώρα σου καλή όπου και να σαι
τίποτα δεν βρήκαμε ν αξίζει
κι άφησε την μνήμη ο καιρός
να το συνεχίζει

Στο ανεβάζω και δίνω link για να το ακούσεις…
Καλό βράδυ

http://www.esnips.com/doc/1b010a6a-ab1a-4848-808f-32f0495967c5/17.-Haris-Alexiou---Ta-karelia

αμμος είπε...

Αγαπημένη μου ΓιατηνΑρλέτα, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα τα καλά σου λόγια, και ίδιως για αυτά που αφορούν τον άνθρωπο και όχι το συγγραφέα. Η τρυφερότητα και η γλυκύτητά σου είναι εξαιρετικές.
Το τραγούδι που μου ανέβασες είναι ένα από τα αγαπημένα μου της Αλεξίου και η πικρόγλυκη διάθεση του ήταν στο μυαλό μου και όσο έγραφα το τέλος του κειμένου. Σε ευχαριστώ πολύ και που μου το ανέβασες πάντως. Καλό σαββατοκύριακο!

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος είπε...

αναγνωρίσιμες οι φιγούρες στα υπερρεαλιστικά ρεσιτάλ σου.. ειδικά εκείνη η αυτιστική κίνηση της θειας σε συνδυασμό με τη μουρμούρα..

αμμος είπε...

Σε ευχαριστώ πολύ αλαφροΐσκιωτε! Το στοίχημα σε αυτές τις ιστορίες είναι να περιγράψω με αρκετή ακρίβεια αυτό που είδα, όχι μόνο να είναι αλλά και να φαίνεται ρεαλιστικό. Καλό καλοκαίρι!