Άλας

Οι Χιόνιοι κοιτούσαν πια με ήρεμη εγκαρτέρηση την πελώρια κρυστάλλινη κλεψύδρα, που αιωρούνταν σαν ήλιος πάνω από τη χώρα τους. Αφού οι τελευταίοι λεπτοί κοκκοί έπεφταν στη βάση της και η επιφάνεια είχε αρχίσει να ραγίζει, όλοι ήξεραν τι θα ακολουθούσε.
Μια χώρα που εξαφανίζεται θα περιμέναμε να μπει σε μαζικό πανικό, οι Χιόνιοι όμως είχαν συνηθίσει τους κύκλους της ζωής και του τόπου τους. Απλά δεν ψώνιζαν πριν την Πρωτοχρονιά, ούτε ετοίμαζαν γιορτινά γλυκά, παγωτά και ζελέδες. Το μόνο διαφορετικό που έκαναν αυτές τις τελευταίες μέρες ήταν να βρίσκονται με φίλους που είχαν παρεξηγηθεί τους προηγούμενους μήνες, για να μην κουβαλήσουν αναμνήσεις τσακωμών στα νέα τους ταξίδια.
Ο τελευταίος κόκκος έπεσε λοιπόν στη βάση της κλεψύδρας κι αυτή αμέσως υποχώρησε. Πυκνό χαλάζι από αλάτι άρχισε να πέφτει στη χώρα των Χιόνιων, οι κόκκοι της κλεψύδρας, που ξεκίνησαν να την καλύπτουν και να τη λιώνουν. Ήρεμοι οι Χιόνιοι αφέθηκαν στην εξαφάνισή τους, περιμένοντας και με ελαφρή περιέργεια τη συγχώνευσή τους σε ένα απρόσωπο, δυνατό σύνολο.

Οι γοργόνες ήταν θαμμένες πολύ βαθιά στους πάγους, οπότε ξύπνησαν έχοντας ήδη δεκάδες μέτρα από θάλασσα να τις σκεπάζουν. Κολύμπησαν με δύναμη προς τα πάνω για να ξεμουδιάσουν και άρχισαν μετά να χορεύουν παιχνιδιάρικα μεταξύ τους, γυναίκες με γυναίκες και άντρες με άντρες, καθώς δεν ήταν ακόμη η εποχή του ζευγαρώματος.
Όσο περνούσε ο καιρός, το νερό γινόταν όλο και ζεστότερο, όλο και λιγότερο. Ο δίσκος του ήλιου που άστραφτε ψηλά, στην επιφάνεια της θάλασσας, μεγάλωνε συνεχώς αλλάζοντας διαδοχικά χρώματα, από κίτρινο σε πορτοκαλί, μετά σε ρόδινο και τέλος σε πορφυρό. Οι άντρες γοργόνες κατάλαβαν το τέλος που πλησίαζε και κυνήγησαν τις γυναίκες του είδους τους, μέχρι να τις αγκαλιάσουν σφιχτά και να γονιμοποιήσουν τα αυγά τους.
Ο χορός του ζευγαρώματος κράτησε αρκετά, ώστε να μην καταλάβουν ότι η επιφάνεια της θάλασσας είχε αρχίσει να αγγίζει τα μαλλιά τους. Οι γυναίκες γοργόνες απέθεσαν τα αυγά τους στην άμμο και ξάπλωσαν πάνω της αποκαμωμένες, αγκαλιασμένες από τους επίσης εξουθενωμένους συντρόφους τους. Το νερό απλώς νότιζε πλέον το βυθό, ή μάλλον την απέραντη παραλία, ενώ μικρές τρύπες άνοιγαν σε διάφορα σημεία της.

Οι νεογέννητοι σκορπιοί δεν είχαν το χρόνο να ενοχληθούν από την υγρασία που κάλυπτε ακόμη την έρημο, καθώς το πλήθος από νόστιμες, νεκρές γοργόνες τους περίμενε για να τις γευτούν χωρίς κανένα απολύτως κόπο. Όταν τελείωσε το μεγάλο φαγοπότι, το νοτισμένο καφέ είχε χαθεί από παντού, αφήνοντας χρυσούς αμμόλοφους με λευκές κορυφές σαν χιονισμένες, από το ξεραμένο αλάτι της παλαιάς κλεψύδρας.

Πέρα μακριά, πυκνά σύννεφα στον ουρανό άλλαζαν συνεχώς σχήματα και μεγέθη. Ήταν οι Χιόνιοι που συσκέπτονταν για το πότε θα επιστρέψουν.

[Καλή χρονιά σε όλους μας, με αλλαγές που θέλαμε καιρό ή που τελικά θα μας αρέσουν.]

Λίστα Άμμου 2007 - indieannalog set 8

2007
Τα καλύτερά μου για τους καλύτερούς μου!
Καλή χρονιά παιδιά!

Maya Είναι εκείνη που με έκανε να γράψω τον πρώτο "μύθο μετ’ αμμουσικής" και της αξίζουν οι αγαπημένοι της Arctic Monkeys να διασκευάζουν την αγαπημένη μου Amy Winehouse στο You know I'm no good

Albert Καλοκάγαθος γίγαντας από lo-fi σπίτι που παρότι δεν έχει μεγάλη μύτη τη χώνει παντού όταν πρόκειται για μουσική, δικό του ένα από τα πιο αγαπημένα, το Suturday των Electrelane…

Vain Δύσκολο να την πιάσει κανείς με τα καντάρια μουσικής που ξέρει, καταφέραμε να γνωριστούμε από Αύγουστο... χειμώνα και της χαρίζω ένα σκοτεινό τραγούδι του Saul Williams με εκπληκτικούς στίχους και το άγγιγμα του Trent των NIN -που της αρέσουν! Raw

Ορέστης Ζει μια τραγωδία καθημερινά αλλά καταφέρνει να την μετατρέπει σε μπουρλέσκ γκοτέσκο θέαμα. Σύγχρονη Όσκαρ Ουάιλντ που πετάει απίστευτες ατάκες με ρυθμούς μυδραλιοβόλου, δικό της ένα τραγούδι από τους Wilco για να της φέρει γρηγορότερα τις Αλκυονίδες! On and on and on ...

Sot Παλιομοδίτης με την καλή έννοια, ο gentleman του μουσικού bloggin, έχει πιο hard καταβολές αλλά ξέρω ότι αγαπά και τα "μαύρα", έτσι του δίνω εκείνο το τραγούδι που νομίζω ότι άκουσα περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο εφέτος –ελπίζω να μην το έχει μίσησει τόσο που παίχτηκε από το ραδιόφωνο! Frankie Valli - Beggin' (pilooski edit) (το original ήθελα να βάλω αλλά δεν μου κατσε)!

Idάκι Το γλυκό ξωτικό που ερωτεύτηκε τα σεμνά ποντίκια περνάει μάλλον μαγικά Χριστούγεννα κάτω από την αγγλική βροχή και της δίνω το Τhe ghost of you lingers από τους Spoon, ώστε μετά τα ποντίκια να αγαπήσει και τα ...κουτάλια!

Tom the barman Το μυστηριώδες αγόρι που χρησιμοποιεί το όνομα του τραγουδιστή των dEUS αλλά επιμένει πως τον λένε Θωμά και είναι Μπαρμαν (ΟΚ, κι εμένα με λένε Tech Killa και είμαι Ινδιάνα!). Για τιμωρία που δεν εμφανίζεται του χαρίζω τραγούδι που ήδη ξέρει και περιλαμβάνει στα καλύτερα του '07 –καμία έκπληξη, καλά να πάθεις! National - Slow show

The bar Ευαίσθητο κορίτσι που ζει σε ένα σπίτι από βιβλία και η βρύση του αντί για νερό βγάζει τεκίλα –δε φέρνει τον υδραυλικό, απλά καλεί κόσμο τα βράδια! Αγαπάει το ΡΟΡ και εμείς την αγαπάμε γιατί έχει υπέροχο γούστο –ό,τι μας έχει προτείνει ήταν αστέρι: Cocorosie - Raphael

Άγγλος (ψυχ)ασθενής Έχει μια ψυχασθένεια γιατί ενώ δείχνει το πιο χαρούμενο αγόρι του κόσμου μέσα του κάθεται κουβαριασμένος βαρελάκι και κλαψουρίζει που τίποτα δεν πάει όπως το θέλει. Όλοι τον θέλουν στην παρέα τους γιατί είναι concert- animal και δε χαλιέται ακόμα και αν η μπάντα είναι για πέταμα! Ελπίζω αυτό το τραγούδι να κάνει να χαμογελάσει και το παιδάκι μέσα του! I’m from Barcelona -The painter

Εκκωφαντικός ??? Καμιά σχέση με εκκωφαντικό, μάλλον πολύ ήσυχος φαινομενικά και τραγικά ανήσυχος πνευματικά, δεν μας κάνει συχνά την τιμή να μιλάει αλλά αφού μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις στο blog του μπορείς να πεις ότι είναι... πολυλογάς! ??? , κάποιος θα έπρεπε να λουστεί την φετινή μου εμμονή με τον Fink και το little blue mailbox και ναι, είσαι εσύ!

Άμμος Ήξερα τον Κωστάκη όχι πολύ καλά, μπήκα στο blog και με προειδοποίησαν να μην φύγω αμέσως, μπήκα και είχε πλάκα γιατί γνώρισα τόσα συναρπαστικά άτομα τελικά και πολύ καλύτερα το Αμμούδι! Ευχαριστώ Κωστάκη! Πάρε το πιο χαρούμενο τραγουδάκι του 2007! Rihanna ft Jay Z - Umbrella

ΥΓ. Ο Σαμμάνος αυτόαφιερώνεται το the past is a grotesque animal των Of Montreal και η Ινδιάννα το Like I do των Minipop (μιας και ενίοτε είμαι χαζοχαρούμενη παρδαλή Minnie (Mouse!) και σαφέστατα είμαι POP)!

Υδράργυρος

Το τελευταίο τριήμερο το μόνο που κουνούσε ήταν ο δεξιός του αντίχειρας, για να αλλάζει κανάλια στην τηλεόραση και να πατάει τα νούμερα του ντελίβερι, τον είχαν λιώσει τα σαραντάρια που χτυπούσε στο θερμόμετρο. Στην αρχή το έλεγε ότι πρέπει να πάει στο γιατρό, να δει τι έχει που ανέβασε τόσο πυρετό, αλλά βαρέθηκε, όπως βαριόταν να πάει στον οδοντίατρο και τα δόντια του κατέρρεαν, όπως βαριόταν να ψάξει για καινούρια δουλειά, παρόλο που σιχαινόταν αυτή που είχε τώρα. Κατέβηκε μέχρι το φαρμακείο της γωνίας, πήρε δυο κουτιά ασπιρίνες και μια αντιβίωση, κι αυτό ήταν όλο.
Δεν ήξερε τι θα ‘κανε μόλις τελείωναν οι μέρες της άδειάς του, αν συνέχιζε να είναι άρρωστος, αλλά η τηλεόραση τον νανούριζε τόσο γλυκά, ο Αυτιάς, η Μενεγάκη, η Λαμπίρη, τα βραζιλιάνικα, ο Λιάτσος, που δεν έδωσε και πολύ χρόνο σε αυτή τη σκέψη. Κάποια στιγμή αποφάσισε έτσι απλά ότι δε θα ξαναπήγαινε και συνέχισε να πατάει τα κουμπιά του τηλεκοντρόλ. Το μόνο που διέκοπτε την αποχαύνωσή του πότε πότε ήταν το θερμόμετρο, το έβαζε για λίγο στο στόμα του, έβλεπε αν έχει σαράντα ή σαρανταένα, έπινε μια ασπιρίνη με όση κοκα κόλα είχε ξεμείνει από το ντελίβερι, και συνέχιζε να βλέπει τηλεόραση.
Το τέταρτο βράδυ όμως κάτι πήγε στραβά με την τελετουργία του θερμόμετρου, όπως το έβαλε για μια ακόμη φορά στο στόμα του, φτερνίστηκε, το δάγκωσε κι έσπασε. Ενώ τα γυαλιά έμειναν στο στόμα του, ένιωσε με τρόμο το υγρό μέταλλο να κατεβαίνει από τον οισοφάγο του στο στομάχι του. «Αυτό είναι μάλλον το τέλος» σκέφτηκε.
Κι όμως, τίποτα δε συνέβη, αντιθέτως άρχισε να νιώθει όλο και καλύτερα. Η κιτρινίλα ξεθώριασε από τα χέρια του, ακόμη κι αυτή που είχε ποτίσει τις άκρες του δείχτη και του μέσου από τα στριφτά. Στη συνέχεια μια παράξενη λάμψη έπιασε να φέγγει μέσα από τα ρούχα του και ιδίως από το δέρμα του που ήταν ακάλυπτο. Ανακάθισε στον καναπέ και έβγαλε με περιέργεια τη μπλούζα του: πέρα από την ασημένια λάμψη που εξέπεμπε το στέρνο του, όλες οι τρίχες του είχαν πέσει και το δέρμα του είχε αποκτήσει μια απαλή, στιλπνή αίσθηση. Πετάχτηκε από τον καναπέ και τεντώθηκε για πρώτη φορά μετά από μέρες. Δεν είχε αισθανθεί ποτέ πιο ευλύγιστος.
Του άρεσε πολύ η νέα αίσθηση του σώματός του και έβγαλε όλα τα ρούχα του για να την απολαύσει. Γέλασε με την καρδιά του, καθώς είδε τη φάτσα της Κοκκίνου να καθρεφτίζεται στην κοιλιά και τη λεκάνη του. Σαν να του έπαιρνε πίπα ήταν, δοκίμασε να πιάσει το πουλί του, για να προχωρήσει τη φαντασίωση αλλά τρόμαξε. Δεν ήταν μόνο ευλύγιστος, ήταν μαλακός, τόσο πολύ που μπορούσε να ξεκολλήσει τελείως κομμάτια από το σώμα του. «Μα τι μου συμβαίνει;» αναρωτήθηκε με φρίκη. «Τίποτα σπουδαίο, γλυκέ μου!» απάντησε ένα γυναικείο κεφάλι που ξεπρόβαλε μέσα από την κοιλιά του. «Ας πούμε ότι το σώμα σου βελτιώθηκε ριζικά. Δες, τώρα θα έχεις και παρέα...» Δύο λεπτά χέρια βγήκαν από την κοιλιά του, περιστράφηκαν για να πιαστούν από τη μέση του, έδωσαν ώθηση και τελικά μια λεπτή, νέα γυναίκα ξεπήδησε προς τα έξω, γυμνή όπως κι αυτός. «Καλή είναι» σκέφτηκε και άγγιξε το μικρό, μαλακό σαν υγρή σιλικόνη στήθος της, καθώς τη φιλούσε με πάθος. Έπεσαν κάτω αγκαλιασμένοι, για να ενωθούν σε μια μεγάλη ασημένια λίμνη που απλώθηκε σε όλο το πάτωμα.
Το πρωί ξύπνησε από τα ισχυρά ρίγη και τους πόνους στη μέση. Είχε περάσει όλη τη νύχτα να κυλιέται στο κρύο πάτωμα, τυλιγμένος στις παραισθήσεις του πυρετού, μέχρι να βυθιστεί εξαντλημένος σε λήθαργο. Δοκίμασε να σηκωθεί και ένιωσε το δέρμα του να τον τραβάει στην κοιλιά και στα πόδια, από το σπέρμα που είχε ξεραθεί πάνω τους. Γυμνός, τουρτουρίζοντας, τυλίχτηκε σε μια κουβέρτα και προχώρησε παραπατώντας προς το τηλέφωνο. Μπερδεμένος για το αν χρειαζόταν παθολόγο ή ψυχίατρό, αποφάσισε να πάρει το 166. Ας αποφάσιζαν στο νοσοκομείο τι θα τον έκαναν.

Merry Christammazonios

Παιδικά Χριστούγεννα... Οικογενειακά, με σούπερ μαμαδίσιο φαγητό και στάνταρ ακούμε Last Christmas, μιας και dj εκείνων των χαλεπών καιρών ήταν η αδερφή μου! ΥΓ. Εδώ το "περσινό χριστούγεννο" και σε εκτέλεση από τους Manic street preachers.

Παλαβά/ εκστατικά/ αλησμόνητα Χριστούγεννα... 2001 στο Mo Better, “garage xmas”, ο Θανάσης Μήνας βαράει τρελά, η Ίλια κι ο Ζώρζ έχουν φρικάρει γιατί δεν ακούνε τέτοια κι εγώ χοροπηδάω ενθουσιασμένη με Black Rebel Motorcycle Club επιτείνοντας το μαρτύριο, τσαλαπατώντας τους!

Περσινά Χριστούγεννα... Elefant – Misfit, θυμάμαι πως προσπαθούσα να πείσω όποιον γνωστό είχα ότι «είναι κομματάρα» αλλά κανείς δεν τσίμπησε. Και το χειρότερο, τώρα μου έχει περάσει κι εμένα. Εντάξει, καλό είναι, αλλά μην τρελαθούμε κιόλας. Άσε που είναι και παλιό!

Με κάνει να μισώ τα Χριστούγεννα... O Sinatra όταν τον παίζουν ΟΛΑ τα καταστήματα τις ημέρες των Χριστουγέννων και ΟΠΟΥ και να πας να ψωνίσεις ακούς ΤΟ ΙΔΙΟ CD! Κατά τ’ άλλα μ’ αρέσει ο Φρανκ και ειδικά στην τόσο cool εκδοχή του Mack the Knife

Μα εντελώς Χριστούγεννα! Gene Kelly - Singing in the rain –όποτε το ακούω μου έρχονται Χριστουγεννιάτικες εικόνες. Άσχετο!

"Δε θέλω να είμαι χαρούμενος σαν όλο τον κόσμο, θέλω να ξεχωρίζω έχοντας κατάθλιψη τα Χριστoύγεννα. Μπορώ;" Φυσικά, αρκεί να βάλεις και να ακούσεις δυο τρεις φορές το 80 windows των Nada Surf που περιγράφει την εορταστική οικογενειακή ατμόσφαιρα στα γύρω διαμερίσματα ενώ ο τραγουδιστής είναι μόνος και καταλήγει: “I feel far away from you/ so what else is new/ the moon is closer to the sun/ than I am to anyone”. ΥΓ. Μόνο αν σκεφτείς να φουντάρεις, κοίτα από κάτω μην περνάει κανείς και τον πάρεις παραμάζωμα!

Χρόνια πολλά και προσοχή, έχω ακούσει πως κυκλοφορεί μια κακιά μάγισσα που τη λένε θλίψη και απαγάγει τα γλυκά αγόρια και κορίτσια, τα χώνει σε ένα μεγάλο σκοτεινό καζάνι, τα κάνει κομπόστα και τα τρώει. Το νου σας! Μόνο με ανθρώπους που ξέρετε και αγαπάτε να την περάσετε αυτές τις μέρες!

Το παιχνίδι της Ινδιάννας: Καλά Χριστούγεννα!

Η αγαπημένη Ινδιάννα κάλεσε εμένα μαζί με άλλους φίλους/ες μπλόγκερ να γράψουμε λίστες από τραγούδια που μας θυμίζουν Χριστούγεννα (για περισσότερες πληροφορίες δείτε τα σχόλιατου αμέσως προηγούμενου ποστ) . Το παιχνίδι κανονικά παίζεται στα σχόλια της Ινδιάννας ανημερα των Χριστουγέννων, πήρα όμως το θάρρος ως συμπλόγκερ της να κάνω ζαβολιά και να ανεβάσω μια δική μου λίστα με κλιπάκια από την παραμονή. Θα παρακολουθήσετε λοιπόν από ένα τραγούδι που:

μου θυμίζει παιδικά Χριστούγεννα

ανασύρει μνήμες από παλαβά - εκστατικά - αλησμόνητα Χριστούγεννα,

το άκουγα τα περσινά Χριστούγεννα,

με κάνει να μισώ τα Χριστούγεννα,

το έχω ταυτίσει με Χριστούγεννα και αν το ακούσω Αύγουστο πάλι Χριστούγεννα θα θυμίζει!

Επίσης περικλείω μια άσχετη χριστουγεννιάτικη δήλωση του συντρόφου Polsemannen (το παιχνίδι προτρέπει να αναφέρουμε στο τέλος ό,τι μας κατέβει).

Χρόνια Πολλά!

Μπήκα στα Top της Wordpres και έφριξα

Το πιο δημοφιλές ελληνικό μπλογκ της Wordpress σήμερα ανήκει στη Χρυσή Αυγή.

Happy Birthday Jesus – indieannalog set 6

Γη... Low – Just like Christmas. Παγωμένοι δρόμοι, μποτιλιαρισμένα αμάξια γεμάτα πακέτα, καλά φουστάνια ξεσκονίζουν ξεχασμένους καναπέδες, μπέρμπον σαν σιρόπι για τον λαιμό, άχνες μες τη νύχτα και μια αίσθηση ότι αγαπάς όλο τον κόσμο... Thank God, It’ s Christmas again!

Φωτιά... Malcolm Middleton – We’re going to die. Όπως βλέπετε μια αισιοδοξία διέπει τους στίχους του μισού Arab Strap και από εσάς ζητά να αγοράσετε το single ώστε να γίνει No.1 στα Xmas U.K. charts και να βομβαρδίσει με τη μιζέρια που τους αρμόζει αυτά τα Χριστούγεννα!

Αέρας... Μέχρι στιγμής πάντως, μακράν το μεγαλύτερο outsider που έφτασε στην κορυφή των Xmas U.K. singles charts, ήταν το Christmas is all around του Billy Mack (μια διασκευή στο Love is all around των Wet Wet Wet –οι οπoίοι σύμφωνα με απόρρητες πληροφορίες του δεινού κατασκόπου Sot το έμαθαν από τους REM που το έμαθαν απ' τους Trogs)! Μάλιστα σε μια στροφή ο στίχος είναι πολύ μεγάλος και ο Mack προσπαθεί να τον στριμώξει ασθμαίνοντας! Ευτυχώς όλοι το παρέβλεψαν προκειμένου να τον δουν να το τραγουδά γυμνός στην tv –και όλα αυτά στις χριστουγεννιάτικες ιστορίες του «love actually»!

Νερό... Damien Rice – Silent night. Ο Χριστούλης πέρασε την «Άγια Νύχτα» σαν κανονικό celebrity –στα γεννητούρια του έδωσαν το "παρών" φίλοι και οικογένεια, η επιστημονική κοινότητα με τους Μάγους, οι επιχειρηματικοί σύλλογοι με τους βοσκούς, η Εκκλησία με τα χερουβίμ και τους αγγέλους. Απ’ την άλλη ο θνητός Ράις, τραγουδάει τον πόνο του στη μουσική της «Άγιας Νύχτας» και ελπίζω πραγματικά να μην εκφράζει κανέναν μας αυτό το άσμα, μέρες που είναι! Αν και οι στίχοι είναι ταμάμ για μοναχικές ψυχές...

Η ζωή εν διαδικτύω: ΙΙ Εικόνες και ήχοι

[Σύντομα κείμενα για την εμπειρία ενός χρόνου από το μπλόγκινγκ, περισσότερο αφορμές για συζήτηση, παρά συμπεράσματα.]

Πριν να ανοίξω το μπλογκ ήμουν ένα «τζάνκι της αφήγησης» στις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις: έγραφα και διάβαζα λογοτεχνία (όχι όμως ποίηση), έβλεπα κανένα θέατρο ή σινεμά, άκουγα σχεδόν μόνο ελληνική μουσική γιατί μου μιλούσε εύκολα ο στίχος, με λίγα λόγια για να με ενδιαφέρει κάτι, έπρεπε να λέει μια ιστορία. Οι αισθητικές επιλογές όμως που έπρεπε να κάνω σε αυτό το μπλογκ (στήσιμο, εικονογράφηση, χρώματα) αλλά κυρίως οι περίπατοι μου στην μπλογκόσφαιρα με κέντρισαν να προσέξω πολύ περισσότερο τις εικόνες και να προσπαθήσω για πρώτη φορά στη ζωή μου να τις «διαβάσω» με κάποια προσοχή. Παράλληλα, η είσοδος της Ινδιάννας στο μπλογκ το Μάρτη (ως Σαμμάνος τότε) με μουσικές επιλογές που στην πλειοψηφία τους τις αγνοούσα και ήταν όλες σχεδόν αγγλόφωνες με έβαλε στο τριπάκι να ακούσω επιτέλους μουσική για τη μουσική, πράγμα που όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο, είχα πολύ καιρό να κάνω.
Παραμένω αγράμματος στις εικόνες και τους ήχους, δε θα μπορούσε να αλλάξει μέσα σε μια χρονιά αυτό. Οξύνθηκε όμως η ευαισθησία μου και τουλάχιστον τώρα προσέχω πολύ περισσότερο τι βλέπω και ακούω, περιφερόμενος πλέον σε μια μπλογκόσφαιρα γεμάτη εικόνες και ήχους (από τις ποιητικές εκρήξεις του Greek Gay Lolita στις καυστικές χαριτωμενιές του Urfurslaag και από τις γλυκύτατες εμμονές της Κλέλιας στην πλούσια πολυφωνία του enteka, για να αναφέρω τέσσερις αγαπημένες περιπτώσεις). Μέσα σε αυτή τη διαδρομή, ήταν πολύ ενδιαφέρουσες οι πρόσφατες συζητήσεις με την Ινδιάννα για το πώς θα άλλαζε η εικόνα του μπλογκ μας, με τρόπο που να ταιριάζει στα κείμενά και την παρούσα μας διάθεση.
Πέραν του όποιου ημερολογίου, τα μπλογκ και γενικότερα το ίντερνετ πρόσφεραν σε όλους τους ανθρώπους που γράφουν τη δυνατότητα να γεμίσουν τη λευκή σελίδα του τετραδίου ή του Word με εικόνες, ήχους και χρώματα, με ασύλληπτη ως τότε ευκολία. Ως αναγνωστική εμπειρία δεν ήταν καινούρια (η τηλεόραση έπαιζε ήδη από χρόνια με κείμενο –εικόνα - ήχο) ως συγγραφική εμπειρία όμως ήταν πρωτοφανής, τουλάχιστον στην ποσότητα των ανθρώπων που απέκτησαν πρόσβαση σε μια τόσο ποικίλη αυτοέκφραση. Προσωπικά δηλώνω ευεργετημένος.

Η ζωή εν διαδικτύω: Ι. Τα κείμενα και οι ανάγκες

[Σύντομα κείμενα για την εμπειρία ενός χρόνου από το μπλόγκινγκ, περισσότερο αφορμές για συζήτηση, παρά συμπεράσματα. Η Ινδιάννα είναι ευπρόσδεκτη να συμπληρώσει με ξεχωριστά κείμενα, αν κάτι την κεντρίσει, καιρό τώρα μοιραζόμαστε τις γραφές μας.]

Πριν δώδεκα μήνες είχα σκοτώσει αλύπητα το πρώτο τετράωρο της τότε δουλειάς μου στήνοντας ένα μπλογκ μπεζ ανοιχτού χρώματος και ρετρό αισθητικής, με κάρτες Ταρώ και ένα κειμενάκι για μια συμπαθέστατη, μισότρελη άστεγη που περιφέρεται γύρω από το Διοικητήριο της Θεσσαλονίκης. Η βιωματική αφορμή ήταν διπλή, οδηγώντας όμως στο ίδιο αποτέλεσμά. Την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2006 είχα προτείνει το πρώτο μου μυθιστόρημα (με τίτλο «Σκληρός ατμός») σε δεκαπέντε εκδοτικούς οίκους, εισπράττοντας ισάριθμες αρνήσεις και απογοητεύσεις. Το 2006 ήταν επίσης η χειρότερη χρονιά μου, ξεκινώντας το μέτρημα από τον πρώτο έτος μου στο Πανεπιστήμιο: είχα μόλις απολυθεί από μια ολομόναχη στρατιωτική θητεία, ένα ερευνητικό μου σχέδιο είχε απορριφθεί μετά πολλών επαίνων από το φορέα που το είχα προτείνει, η τότε δουλειά μου ήταν μια εταιρεία με απαράδεκτο ψυχολογικό κλίμα, είχα ερωτευτεί χωρίς ανταπόκριση τη Μ. και στη συνέχεια είχα εμπλακεί σε μια σχέση με την Ε., σχέση που είχε πολλά προβλήματα και κυρίως την απόσταση Αθήνας – Θεσσαλονίκης. Ναδίρ αυτοπεποίθησης, όχι αστεία.
Η ανάγκη μου να επικοινωνήσω τη γραφή μου με ένα ευρύτερο κοινό (το οποίο φαντασιωτικά θα με λάτρευε) δεν είχε καλυφθεί, αλλά έβραζε ακόμη μέσα μου. Επιπλέον, η χαμηλή μου αυτοπεποίθηση με απέτρεπε να μοιραστώ οποιαδήποτε άλλη πλευρά του εαυτού μου πέρα από τη λογοτεχνική (όταν είμαι στα χάλια μου, το μόνο θετικό που συνεχίζω να πιστεύω για μένα, είναι ότι τουλάχιστον λέω ωραίες ιστορίες).
Ήταν φυσικό λοιπόν να ξεκινήσω με λογοτεχνικά κείμενα και μάλιστα με μια ιδιότυπη άμυνα. Εφόσον ένιωθα ταπεινός, θα έγραφα και ταπεινά είδη: πορνογραφία, φανταστική λογοτεχνία, ιστορίες με υπερήρωες. Η απρόσμενη ανταπόκριση με άνοιξε και σε άλλους λογοτεχνικούς τρόπους, το ρεαλισμό, την αυτοβιογραφία, το μοντερνισμό και τα bricolage του. Ήταν ένα λογοτεχνικό εργαστήρι που με έκανε καλύτερο συγγραφέα (προσέξτε: όχι καλό, καλύτερο), αλλά δε θα μπορούσε να κρατήσει για πάντα. Κι αυτό γιατί, αναστοχαζόμενος τι κάνω εδώ, μου ήταν ξεκάθαρο από ένα σημείο και μετά πως δοκίμαζα τη γραφή μου με λιτά μέσα (σύντομα, εύκολα ή μέτριας δυσκολίας κείμενα που να μπορούν να διαβάζονται από οθόνη υπολογιστή, περίπλοκα τόσο ώστε να δημιουργούν εντύπωση, αλλά όχι και γρίφους), καθώς το βασικό που με ενδιέφερε ήταν το κοινό και η επικοινωνία μου μαζί του.
Μετά το καλοκαίρι, οι αλλαγές της ζωής μου με έκαναν να θέλω να γράψω για άλλα θέματα πια: οικολογία, πολιτική, ημερολόγια, επιστήμη, τέχνη, ο νέος κόσμος της Αθήνας που ανοιγόταν πλέον μπροστά μου (όχι πώς δεν υπήρχαν όλα αυτά στη Θεσσαλονίκη, έστω και σε μικρότερη αναλογία, εγώ είχα κλειστεί στην υπερήφανη, πληκτική μοναξιά μου). Είναι κι αυτό ένα εργαστήρι, σκέψεων και συναισθημάτων, κι όπως το προηγούμενο με έκανε καλύτερο συγγραφέα (επαναλαμβάνω, όχι καλό – καλύτερο), έτσι κι αυτό με κάνει βαθύτερο και πιο παρατηρητικό πολίτη. Θα το έχω ανάγκη, πιστεύω για κάποιο καιρό ακόμα.

[Και για να το κάνω ξεκάθαρα διαδραστικό: εσείς που με διαβάζετε και γράφετε, στο δικό σας μπλογκ, στα σχόλια άλλων, σε σημειωματάρια ή χαρτοπετσέτες, σε αρχεια Word που θάβετε στα «έγγραφά σας», σε βιβλία ή περιοδικά, ποια ανάγκη πιστεύετε ότι σας κινεί;]

Princess Dieanna 2047

Παραμύθια, ποίηματα, ιστορίες και πρόσωπα -όλα στο μούλτι μουλινεξ, σπλάτερ ρομαντισμός πετσοκομμένος σε προτάσεις -ένα μικρό διάλειμμα στη γλύκα των ημερών. Με τις υγείες μας.

Η πριγκίπισσα Dieanna έψαχνε μανιακά την τσάντα της να βρει την πρόσκληση για το χορό. Οδηγούσε δε τόσο γρήγορα τα 101 άτια της γαλάζια άμαξάς που, όταν σταμάτησε, η πρώτη κίνηση που έκανε ήταν να πιάσει τη μύτη της: ουφ! η ελιά της ήταν ακόμα εκεί, δεν είχε ξεκολλήσει απ’ την ταχύτητα!
Οι πύλες άνοιξαν στο πέρασμά της. Εκείνη γέλαγε με κωμικούς Κόμιτες και κόλακες ντυμένους στα λαμέ, αλλά άρχισε να χαχανίζει από ευτυχία όταν κατάλαβε πως ο Αυτοκράτορας είχε φέρει φρεγάτες ολόκληρες μεξικάνικη τεκίλα!
«Με τόσο γενναίες δόσεις αλκοόλ, αυτό το party δε μπορεί να εξελιχθεί άσχημα»! σκέφτηκε.
Εκείνη τη στιγμή οι σαλπιγκτές ανάγγειλαν την άφιξη του Μολδαβού Yangor Stankoglovitch.
«Θεέ μου, ο διάδοχος» -όχι του Μολδαβικού κράτους μα του θρόνου της καρδιάς της (η θέση είχε χηρέψει από καιρό, απ’ όταν ο Πρίγκιπας Charles αποφάσισε ότι η Dieanna τον κουράζει και σκέφτηκε ότι η γλυκιά και ανάλαφρη Λαίδη Camilla Marta de la Santa Barbara, που δεν ασχολούταν με την μονοκαλλιέργεια σχέσεων και ήξερε πότε να βουλώνει το στόμα της, θα μπορούσε να την αντικαταστήσει μια χαρά).
Με την τεκίλα στο χέρι η Dieanna αρχίζει να κόβει βόλτες στο χορό, για να βρει καβαλιέρο. Το θέμα του party ήταν ο Marquee De Sade (καλή του ώρα, έπρεπε να περάσουν δυο αιώνες για αναγνωριστεί το ταλέντο του!) και ένας υφέρπον ερωτισμός απλωνόταν στις κινήσεις και τα βλέμματα. Τα μπούστα των κυριών φούσκωναν και ξεφούσκωναν κάνοντας τα μάγουλα να αναψοκοκκινίζουν και οι κύριοι έβρεχαν τα χείλη με αλκοόλ και έσκυβαν όλο και πιο πολύ, όλο και πιο κοντά ο ένας στον άλλο για να μιλήσουν –«γιορτές και κρύο, καιρός για τρίο» ήταν το μότο της βραδιάς.
Εκείνη έψαχνε τον Μολδαβό Διάδοχο να του συστηθεί και να τον σαγηνεύσει –αλλά τον βρήκε να μιλάει με το ζεύγος Τσιφούτεν και δε μίλαγε μόνο, θες το ποτό, θες που του χε βγει και η φήμη του ζιγκολό, ο Stankoglovitch χούφτωσε την 50χρονη Βαρόνη και τον ερείπιο σύζυγό της και ετοιμαζόταν να τους παρασύρει στα ιδιαίτερα δωμάτια.
Η Dieanna έπιασε την τεκίλα και την κατέβασε απνευστί αλλά ένα χέρι κράτησε το δικό της όταν πήγε ν’ αρπάξει κι άλλη από το δίσκο που πέρναγε πλάι της.

«Καλά, μια goth πριγκίπισσα δε θα έπρεπε να πίνει μόνο μαύρη τεκίλα»; Της είπε.
Η Dieanna γύρισε και τον κοίταξε. Γαμώτο. Απ’ όλους τους ανθρώπους του κόσμου, απ’ όλα τα αρσενικά της Γης, απ’ όλους όσους πρέπει να αποφεύγει, πάλι πάνω στον Charles πήγε κι έπεσε;
«Τι κάνεις εσύ εδώ»; Τον ρώτησε σαν ενοχλημένη. Παρότι δεν ήταν.
«Αν δεν ήμουν εγώ εδώ σήμερα θα πίνατε ξανά και ξανά το νερό της ζωής απ’ τις πηγές της Σκωτίας! Απόψε επέστρεψα από τις νότιες θάλασσες κι έφερα το νέο προϊόν: την μαύρη τεκίλα. Δοκίμασες»;
Και της έδωσε το ποτήρι του να πιει.
Εκείνη έσκυψε για να το φτάσει και «όχι, δεν έπρεπε να λυγίσω και να υποκλιθώ, δεν έπρεπε» σκέφτηκε. Μα ήταν ήδη αργά: η γουλιά κατέβαινε στο λαιμό της και πια ήξερε ότι από εκείνη τη στιγμή θα έπαιρνε πάλι την κατιούσα, μέχρι να κυλήσει στον πάτο: στην αγκαλιά του. Και έτσι έγινε, γουλιά στη γουλιά, άγγιγμα στο άγγιγμα («κασμίρι είναι το Alexander Mc.Queen φράκο σου»; «ω, μα, ναι- κι εσένα, τι κλωστή, τι βελονιά, τι εξαίσια κεντήματα στο φουστάνι σου είναι αυτά»), μέσα στο διονυσιασμό που επικρατούσε στο χορό, το χέρια μπήκαν μέσα από τα ρούχα και μπερδεύτηκαν, οι γλώσσες ψαχούλεψαν κάθε σημείο και τα σώματα απέκτησαν μια ελαστικότητα που μόνο η φλόγα του πάθους μπορεί να προσφέρει και τελικά, κατέληξαν σε ένα καναπέ σε μισοσκότεινο δωμάτιο να μην μπορούν να κρατήσουν άλλο αυτή την κάψα και να χύνονται σαν τον Αλφειό στην Αρέθουσα, με τόση γλυκά και παλμό να λυτρωθούν, να σβήσουν ο ένας μες στον άλλο.

Λίγο μετά εκείνος σηκώθηκε. Έπρεπε να γυρίσει «να τελειώσω ένα γράμμα για την Camilla μου -έχω μήνες να την δω, απ’ όταν έφυγα για Μεξικό κι εκείνη γύρισε στο πατρικό της στην Ισπανία». Η Dieanna έφτιαξε τα μαλλιά και το φουστάνι της. «Έτσι είναι, εγώ του έμαθα να αγαπά τα ραβασάκια στέλνοντας του δέκα τη μέρα και τώρα αυτός τα στέλνει σε άλλες».
«Α, χρόνια πολλά» της είπε φεύγοντας. Εννοούσε για τα γενέθλιά της, που ήταν δυο μέρες πριν.
«Χρόνια Πολλά. Ευτυχισμένο το 2047» του απάντησε εκείνη.
Την κοίταξε παράξενα.
«Τι εννοείς, ακόμα μέσα Δεκέμβρη έχουμε».
«Φεύγω άντρα του 2046, φεύγω και δε θα με ξαναδείς»!
Γύρισε την πλάτη της κι άρχισε να τρέχει. Μέσα σε διαδρόμους αφήνοντας δαχτυλιές στις ταπετσαρίες και κουνώντας με ορμή απ’ όπου πέρναγε τους πολυέλαιους.

Στο δρόμο ο Stankoglovitch της έβαλε τρικλοποδιά, να πέσει στην αγκαλιά του: «πού πας τόσο νωρίς πριγκίπισσα απ’ τον πόλεμο των κάστρων»; Αλλά είχε ήδη κάνει ένα λάθος: δεύτερο την ίδια βραδιά, ε, ήταν βαρύ σκορ. «Μολδαβέ, άλλο θα πει κάστρο κι άλλο θα πει άστρο και δεν το χεις!» και πήδηξε σαν αγριοκάτσικο πάνω από τη δερμάτινη μπότα του, τρέχοντας μέχρι την άμαξά της.
«Dieanna» άκουσε τον Κάρολο να τη φωνάζει. «Dieanna γύρνα ΤΩΡΑ πίσω»!
Το ρολόι χτύπαγε τρεις, τα «μεσάνυχτα των δαιμόνων», και ήξερε πως αν τον αντίκριζε εκείνη τη στιγμή θα μεταμορφωνόταν ξανά σε σκλάβα του δαιμονικού κι ακατανίκητου ερωτισμού του. Έκανε να κλείσει τα αφτιά της να μην ακούει τη φωνή του, να μην γυρίσει πίσω μα «αχ, το σκουλαρίκι μου» διαπίστωσε όπως έτρεχε: «έχασα το σκουλαρίκι μου».

Γύρισε σπίτι της και έκατσε μπροστά στον μαγικό καθρέφτη των υγρών κρυστάλων. «Ποια είναι η πιο όμορφη στον κόσμο του» τον ρώτησε. Και χτύπησε το όνομα της Camilla στην «αναζήτηση». Τίποτα. Ούτε μια Camilla Marta de la Santa Barbara δεν εμφανίστηκε. «Αχ Camilla» γέλασε, «εσύ μπορεί να είσαι στο κρεβάτι του, μα κατά τ’ άλλα γλυκιά μου, δεν είσαι πουθενά»!
Χτύπησε το δικό της όνομα. Έβγαλε συνδέσμους για κάθε ιδιότητά της με πρώτη- πρώτη αυτή του «επιχειρηματία» -βλέπετε η Dieanna όταν συνειδητοποίησε ότι από τους εραστές τις δεν έπαιρνε ποτέ αγάπη παρά μόνο σκατά, αποφάσισε να ανοίξει έναν ιδιόκτητο βόθρο τον οποίο αργότερα εκσυγχρόνισε σε Κέντρο Βιολογικού Καθαρισμού Λημμάτων και πλέον έχει ένα τεράστιο δίκτυο που πιάνει από τα Βαλκάνια έως και τα χωράφια του Πούτιν! «Είτε με θες είτε όχι, ναι, υπάρχω. Και είμαι παντού»!
Κι αφού φίλησε τον καθρέφτη της πάτησε την «αποσύνδεση» μέχρι το άλλο πρωί.

Στον ύπνο της είδε άντρες με σκουλαρίκια ή χωρίς να πατάνε σε γυναικεία κορμιά σαν σκαλοπάτια. Άντρες που συσσώρευαν γυναίκες σαν τσουβάλια για να φτάσουν στον στόχο τους –την αγάπη όπως την είχαν μέσα στο κεφάλι τους. Και που δεν έβρισκαν σε καμιά από αυτές. Και σε καμία από τις επόμενες. Και τελικά κατέληγαν ν’ ανταγωνίζονται ποιου τα σκουλαρίκια γυάλιζαν περισσότερο. Και είδε ξαφνικά κάποιον σκυμμένο, σαν κάτι να έψαχνε. Και είδε τον εαυτό της να πλησιάζει από μακριά. Την είδε να κατεβαίνει μια μεγάλη πέτρινη σκάλα και να πιάνει από το χέρι αυτόν τον άντρα. Ήταν πλάτη, δεν είδε πρόσωπό. Μα πρόσεξε πως φόραγε ένα σκουλαρίκι μονάχα. Έβγαλε το δικό της και του το φόρεσε. Ταίριαζε ακριβώς! «Να τα κάνεις ζευγάρι» του είπε. Εκείνος το ξαναφόρεσε στο αφτί της: «θα είναι ζευγάρι όταν είμαστε μαζί» και την φίλησε. Και εκείνη τον πήρε απ’ το χέρι και άρχισε να τον ανεβάζει. Πάνω απ’ όσα είχε ζήσει και όσους αγάπησε παλιότερα. Τον ανέβασε ψηλότερα.

«Είμαι η πριγκίπισσα του 2047» μουρμούρισε μέσα στον ύπνο της. «Θέλω και μπορώ ν’ αγαπώ περισσότερο κι απ’ όσο περισσότερο αγάπησα». Και γέλασε ασυναίσθητα. Σα να καταλάβαινε πως σύντομα ο Charles θα ήταν ένα σκαλοπάτι πίσω. Κι αυτή δεν θα τον ξανάβλεπε ποτέ. Γιατί κοίταζε πάντα μπροστά. Μόνο μπροστά και μακριά...

«Χαρά και εργασία και τεράστια επαγγελματική επιτυχία, γκραν σουξέ!»

Αυτή είναι η εισαγωγή ενός από τα αγαπημένα μου τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου, που εκφράζει καλά την τρέχουσα διάθεσή μου.

Στην Αθήνα κατέβηκα με αφορμή έναν έρωτα και αιτία την κούρασή μου από τη Θεσσαλονίκη, την αίσθηση ότι συνεχώς κοπανούσα το κεφάλι μου στην οροφή της. Για τη Θεσσαλονίκη όμως θα σας τα πει καλύτερα από μένα ο Πάνος Ζέρβας, Καλαματιανός όπως κι εγώ, που έχει αποφασίσει να μείνει.
Αντικειμενικά δεν ήξερα πώς θα έβγαινε όλο αυτό, ούτε δουλειά είχα βρει εδώ, ούτε ο έρωτας ήταν χωρίς προβλήματα, ούτε είχα μαζέψει χρήματα τα προηγούμενα χρόνια (κακοπληρωμένες δουλειές και σπάταλος άνθρωπος είναι κακός συνδυασμός).
Ακόμα έχω πολύ δρόμο μπροστά μου, στην οργάνωση του χρόνου, την αυτοπειθαρχία, την επάρκεια στις σχέσεις μου. Την Παρασκευή πάντως έμαθα ότι με δέχτηκαν επίσημα ως υποψήφιο διδάκτορα στο τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Και αύριο δημοσιεύεται για πρώτη φορά ένα διήγημα μου σε βιβλίο, στην Ανθολογία Ελληνικού Φανταστικού Διηγήματος «Θρύλοι του Σύμπαντος». Για το βιβλίο πάλι θα σας τα πει καλύτερα από μένα η Renton. Τα συγχαρητήριά μου στην Αγγελική Μαρίνου και από δω.

Διαστημάνθρωπε, σκαμπάζεις από σουίνγκ? – indieannalog set 5

Γη… Noonday underground – London. Το κόκκινο διαστημικό λεωφορείο φεύγει από Λονδίνο κάθε μεσάνυχτα και μας πηγαίνει στον πλαννίτη danncy που η διαπολιτισμικότητα διάγει χρόνια ευτυχίας και άνθρωποι και εξωγήινοι, άγγελοι και ξωτικά, χιονάνθρωποι και ήρωες παραμυθιών ξεσαλώνουν αβέρτα. Θέλω κι εγώ!

Φωτια… Belleruche – Minor swing. Βέβαια το πάρτι είναι κυριλέ, οι κυρίες φοράνε στραπλες φουστάνια σε ύψος channel και γοβάκια στιλέτο και οι κύριοι γυαλιστερά δετά μποτάκια και σακάκια αγγλικά –μιας και οι «ενδιάμεσοι» έχουν μονοπωλήσει την ιταλική μόδα και τα μπλέιζερ και συζητούν με τους αγγέλους το πρόβλημα του Τρίτου Φύλου. Οι Άγγελοι λένε ότι πρέπει πλέον η gay κοινότητα να χαλαρώσει το «δράμα» διότι καταντά αχάριστη: αυτοί έχουν δυο γκομενικές επιλογές και οι άγγελοι καμία: οι άγγελοι δεν έχουν καν φύλο. Φακ! Ας τους βάλει τουλάχιστον κάποιος να πιούνε!

Αέρας… Μια μελαψή κυρία με την επιβλητική φωνή της ξεσηκώνει όσους δε σηκώνονται για χορό και οι Προπελοκέφαλοι σεκιουριτάδες απειλούν να πάρουν κεφάλια σε όποιον δεν αρχίσει να κουνιέται, ενώ οι κουκλάρες ψιψίνες δεσποσύνες πεταρίζουν τις βλεφαρίδες τους και λικνίζονται μπροστά στα αρσενικά με σαγηνευτικές διαθέσεις. Too sexy!

Νερό… Richard Swift – Lovely Night. Ο μικρός χιονάνθρωπος δεν έχει τα κέφια του, αλλά προσπαθεί να μάθει τα βήματα έστω σ’ ένα αργό τραγούδι! Γιατί του υποσχέθηκαν υπέροχες γιορτινές νύχτες γεμάτες χορό στην Αθήνα! Που τον περιμένουν... σαν τα χιόνια!

Επιστροφή στον καιρό της ξυλόσομπας - 43ο Γυμνάσιο και Λύκειο, 70ο Γυμνάσιο Αθηνών

[Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Ριζοσπάστης. Πέρα από τη συγκεκριμένη κομματική οπτική, με την οποία συμφωνείς ή διαφωνείς, τα γεγονότα καταγράφονται με ακρίβεια: δουλεύω εκεί.]

Μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί κινητοποιούνται, απαιτώντας την άμεση ολοκλήρωση της εγκατάστασης φυσικού αερίου στο σχολικό συγκρότημα

«Κρυώνουμε. Με κασκόλ, γάντια, μπουφάν και σκουφιά κάνουμε μάθημα για να αντέξουμε. Κάθε τρεις και λίγο αρρωσταίνουμε». Τη στιγμή που το υπουργείο Παιδείας μοιράζει κενές υποσχέσεις για «φωτοβολταϊκά συστήματα» στα σχολεία και «εξαερισμό με αισθητήρες», οι 700 μαθητές στο σχολικό συγκρότημα του Ν. Κόσμου (43ο Λύκειο, 43ο και 7ο Γυμνάσιο Αθηνών) δεν έχουν ούτε θέρμανση. Χτες την υπόθεση στα χέρια τους πήραν οι γονείς, κάνοντας συμβολική κατάληψη του σχολείου. «Αυτή τη φορά μπαίνουμε εμείς μπροστά. Για να προστατεύσουμε τα παιδιά μας. Ακούσαμε τόσα για αυτά το προηγούμενο διάστημα, τα κατηγόρησαν τόσο άδικα και ξεδιάντροπα. Αρκετά», λένε οι γονείς με αγανάκτηση, δίνοντας άλλη μια απάντηση στις προσπάθειες συκοφάντησης του μαθητικού κινήματος.
Παράλληλα, οι Σύλλογοι Γονέων του σχολικού συγκροτήματος καταγγέλλουν τον εμπαιγμό και την αδιαφορία των αρμόδιων φορέων (υπουργεία Παιδείας και Εσωτερικών, Δήμος Αθηναίων) και όλων όσοι εμπλέκονται στη διαδικασία σύνδεσης των σχολείων με το φυσικό αέριο. Να σημειωθεί ότι από τον περασμένο Μάρτη ξηλώθηκαν οι εγκαταστάσεις πετρελαίου για να αντικατασταθούν με εκείνες του φυσικού αερίου. Τον Οκτώβρη ...ανακαλύφθηκε ότι δεν έχει ολοκληρωθεί το έργο και «από τότε μας πάνε από Παρασκευή σε Παρασκευή. Και ο καιρός χειροτερεύει». «Είναι ένα πρώτο δείγμα του τι σημαίνει η μεταφορά των αρμοδιοτήτων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Υποβάθμιση της Παιδείας και πισωγύρισμα στην εποχή που ζεσταίνονταν οι μαθητές με τα μαγκάλια και τις ξυλόσομπες», αναφέρεται χαρακτηριστικά στην ανακοίνωση των Συλλόγων.
Στο πλευρό τους βρέθηκαν αντιπροσωπείες του ΚΚΕ, της ΚΝΕ και της «Συμπαράταξης για την Αθήνα». «Αυτά τα περιστατικά δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Είναι αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής, που αδιαφορεί για τα προβλήματα της λαϊκής οικογένειας και προσπαθεί να τα φορτώσει στις πλάτες της. Μια πολιτική που αντί να λύνει προβλήματα, δημιουργεί και άλλα», τόνισε ο Δημήτρης Κρομμύδας, μέλος της Επιτροπής Πόλης της ΚΟΑ του ΚΚΕ. Ενώ ο Γιάννης Καραντώνης, μέλος της «Συμπαράταξης», επισήμανε ότι «μόνο ο αγώνας των γονιών, μαθητών και εκπαιδευτικών μπορεί να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για άμεση αντιμετώπιση των προβλημάτων».
Σήμερα γονείς, εκπαιδευτικοί και μαθητές θα συγκεντρωθούν στις 8 το πρωί, στο σχολείο και θα κάνουν πορεία στην περιοχή. Στην κινητοποίηση θα παραβρεθεί ο Γιάννης Πρωτούλης, Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ και βουλευτής του ΚΚΕ.

Lolipop

(καιρό είχαμε για "μύθο μετ' αμμουσικής" -με χαρά λοιπόν σας παρουσιάζω ένα ανάλαφρο ζαχαρώδες ποστ -όλη η γεύση, λίγες θερμίδες- σε 50'ς ~ 60'ς μουσικές, τις οποίες πριν καιρό είχε ζητήσει η Vain. )

O Τζώννυ ήταν κωλόπαιδο. Με όλη τη σημασία της λέξης. Ήταν από τα παιδιά που θα πέταγαν κέρματα για να σκύψουν να τα μαζέψουν και να κοιτάξουν την κιλότα κάτω απ’ το φουστάνι σου. Ήταν από εκείνους που θα έκοβαν την εξάτμιση στο μοτοσακό για να κάνει περισσότερο θόρυβο. Ο Τζώννυ ήταν κακός ως το κόκαλο και όσο και να του λέγανε να κάτσει καλά, εκείνος ξεσάλωνε περισσότερο. Μέχρι που μεγάλωσε. Και έπρεπε να βγάλει το μεροκάματο.

Δεν ήθελε να καταπιεστεί. Έτσι έπιασε δουλειά στην βίλλα των Ντ’ Αρμπανβίγ ως κηπουρός. Τις μέρες που δεν έκοβε το γρασίδι κυλιόταν πάνω του σαν ανέμελο κουτάβι και άφηνε τον χρόνο να κυλά ανώφελα και χαλαρά. Μια μέρα όμως είδε κόσμο να μπαινοβγαίνει σπίτι. Γιατρούς και νοσοκόμες. Η κόρη της κυρίας Ντ’ Αρμπανβίγ, η Καρολίνα, είχε πέσει βαριά άρρωστη. Ενώ είχε φτάσει μια χαρά από το Παρθεναγωγείο, για να περάσει την γιορτή των ευχαριστιών με τους γονείς της, τη δεύτερη μέρα άρχισε να ψήνεται στον πυρετό. Τα φάρμακα συνωστίζονταν στο κομοδίνο της κι εκείνη σιγόλιωνε σαν κέρινη κούκλα. Και η καρδιά της φαινόταν αδύναμη. Όλο και πιο αδύναμη.

Μια μέρα που ο γιατρός μέτραγε τους σφυγμούς της ο Τζώννυ μπήκε στο δωμάτιο.
«Αυτό το στέλνει η μαγείρισσα, ήταν βαρύ και δε μπορούσε να το ανεβάσει» είπε.
Ο γιατρός γύρισε να πιάσει την κατσαρόλα με το καυτό νερό για να απολυμάνει τα εργαλεία του, όταν ξαφνικά ένιωσε τον παλμό της Καρολίνας να καλπάζει μέσα στον καρπό της. Γύρισε και κοίταξε το πρόσωπό της. Τα μάγουλα είχαν αναψοκοκκινίσει. Η καρδιά της χτύπαγε σαν πιστόνι σε τετρακινητήρα. Ο γιατρός είπε «μείνε να την προσέχεις μέχρι να γυρίσω» και τον κάλεσε να κάτσει πλάι της στο κρεβάτι.

Όταν γύρισαν με τη μητέρα της, κοίταξαν από μια χαραμάδα στην πόρτα και είδαν την Καρολίνα γερμένη στον ώμο του με ένα χαμόγελο μακαριότητας. Η Κυρία Ντ’ Αρμπανβίγ πλήρωσε τον γιατρό εκατοντάδες δολάρια για την κουρά που πρόσφερε και ανάρρωσε η κόρη της. Που να ήξερε ότι το μόνο που έκανε εκείνος ήταν να προτείνει η ασθενής να περνάει πολλές ώρες στην κήπο, με τη φροντίδα του κηπουρού.

Η Καρολίνα ήρθε κι άνθισε κοντά στον Τζώννυ, και παρά τις αντιρρήσεις των γονέων της κλέφτηκαν λίγα χρόνια μετά -όταν η Καρολίνα έκανε το όνειρό της πραγματικότητα: έγινε Χημικός, σαν το ίνδαλμά της, τη Μαντάμ Κιουρί. Όμως μετά από αυτό δε μπορούσε να ξαναγυρίσει σπίτι και ο Τζώννυ έπρεπε να την ταΐζει –σκεφτόταν λοιπόν πώς μπορεί να γίνει αυτό χωρίς ο ίδιος να κουράζεται.

Σε μια εποχή ανακαλύψεων, που ξαφνικά ο ηλεκτρισμός δονούσε τον κόσμο και οι οικιακές συσκευές άρχισαν να μπαίνουν σε κάθε σπίτι, εκείνος σκεφτόταν μια εφεύρεση. Μα όχι σε επιστημονικό επίπεδο. Ο Τζώννυ δεν σκάμπαζε γρι από φυσική αλλά ήξερε από μαγνητισμό– εκείνη την παράξενη έλξη που ένιωθαν οι κοπέλες όταν τις κοίταζε. Ήξερε από ηλεκτρισμό -εκείνο τον περίεργο ηλεκτρισμό που ένιωθαν όταν τις άγγιζε. Ο Τζώννυ ήταν ένας και μοναδικός στην επιστήμη του έρωτα και εκεί αποφάσισε να στραφεί.

Μια μέρα που η Καρολίνα μίλαγε με μια φίλη της από το παρθεναγωγείο, θυμήθηκε το σοκ που έπαθε η καλή του όταν έφτασε η στιγμή να ματώσουν το σεντόνι την πρώτη νύχτα του γάμου τους.
«Καρολίνα» της είπε, «οι γυναίκες έχουν δικαίωμα στον έρωτα και πρέπει να μάθουν».
Το είπε πολύ σοβαρά, σχεδόν με δικηγορικό στόμφο, κι εκείνη τον κοίταξε περίεργα.
«Καρολίνα, θα φτιάξουμε ένα γλειφιτζούρι»
«Γλειφιτζούρι;» τον κοίταξε εκείνη.
«Γλειφιτζούρι σε σχήμα μεγάλης κάψουλας, με ζελώδη υφή και γεύση...»
«Γεύση;» Τον κοίταξε εκείνη.
Κι εκείνος έδειξε με το χέρι του προς το παντελόνι του.
«Σταμάτα! Στο όνομα της αγάπης!» γούρλωσε τα μάτια η νεαρή γυναίκα..

Εκείνος με πολύ πειστικά επιχειρήματα της είπε ότι αν οι κοπέλες μπορούν να έρθουν σε επαφή με κάτι που να θυμίζει ανδρικό μόριο από νωρίς, χωρίς να κινδυνεύει η παρθενία τους, θα μπορούν να προετοιμάζονται ψυχολογικά και σωματικά για το μεγάλο γεγονός της πρώτης νύχτας του γάμου τους –που όσο είναι απροετοίμαστες καταλήγει μια τραυματική εμπειρία και για τους δυο. «Γιατί να μην μαθαίνουν τα κορίτσια από μικρά ότι το σεξ είναι κάτι γλυκό; Άσε που κι εμείς δε θα χρειάζεται να πηγαίνουμε επί χρήμασι σε περπατημένες αν μας τα κάνετε εσείς σωστά εξαρχής» την χτύπησε στο αδύνατο σημείο κάθε γυναίκας: αυτό της κτητικότητας.

Στο θέμα της γεύσης δεν τα βρήκαν –διότι η Καρολίνα επέμενε ότι αναλόγως του τι είχε φάει την προηγούμενη ο σύζυγός της η γεύση άλλαζε –μπορούσε να είναι από γλυκό μέχρι ξινό. Αλλά το σίγουρο είναι ότι πάντα ανέδιδε μια μυρωδιά χλωρίνης. «Όπως μυρίζει η αρσενική χαρουπιά την εποχή της ανθοφορίας» του είπε σε άπταιστο φυσιολατρικό λεξιλόγιο.

Το γλειφιτζούρι που έφτιαξαν ήταν προκλητικά αξιοζούληχτο, είχε το μέγεθος μεσαίας ροζ μπανάνας αλλά του έδωσαν ένα ομοιόμορφο σχήμα κάψουλας. Έβγαινε δε σε διάφορες ζαχαρώδεις γεύσεις μα όταν έφτανες στο κέντρο του περιείχε μια φυσαλίδα που, αν την έσπαγες στα δόντια σου, άφηνε μια αίσθηση ...σπέρματος.

Τα γλειφιτζούρια τους πουλιόντουσαν κρυφά, χάρη στις διασυνδέσεις του Τζώννυ σε όλη την "βρόμικη" Αμερική και, πριν φτάσει ο πρώτος άνθρωπος στο φεγγάρι οι περισσότερες ανήλικες αμερικάνες είχαν φτάσει σε πολλαπλούς οργασμούς, μιας και είχαν βρει και άλλους τρόπους να λιώνουν το γλειφιτζούρι τους.

Ο Τζώννυ και η Καρολίνα μετακόμισαν σε μια τεράστια έπαυλη σε μοντέρνο προάστιο και σύντομα η μικρή, όπως και όσες γυναίκες έμαθαν να απολαμβάνουν την σεξουαλικότητά τους, έγινε ξαφνικά πολύ διεκδικητική και χειραφετημένη και πλέον, όταν ο καλός της έλεγε «σκύψε ευλογημένη» εκείνη έλεγε «ΟΚ, αλλά πρέπει πρώτα ν’ ανάψεις τη δική μου φωτιά, μωρό μου»!...

Σημείωση: ο Τζώννυ είναι ένα μύθος στην Αμερική που μαλώνει για χρόνια με την Γερμανία για τον πρόγονο του δονητή (φημολογείται ότι ένα πρωτόγονο είδος δονητή φτιάχτηκε τον 19^ο αι. κάπου στη Βαυαρία –δες και στο μπλογκ της Κατερίνας:

Η δίκη του Αντώνη Τσιπρόπουλου για το blogme.gr

Την Παρασκευή 14 Δεκέμβρη δικάζεται ο Αντώνης Τσιπρόπουλος, επειδή ο ηλεκτρονικός του κατάλογος παρέπεμπε με σύνδεσμο στο site funEL, με περιεχόμενο σατιρικό για το Δημοσθένη Λιακόπουλο, το γνωστό τηλεβιβλιοπώλη. Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδω.
Παρόλο που κάποιοι άλλοι μπλόγκερ, όπως ο PrezaTV, προτείνουν τη μαζική παράσταση στο δικαστήριο (οδός Ευελπίδων, Κτήριο 9, Πρώτο Τριμελές Πλημμελειοδικείο) ο ίδιος ο Αντώνης Τσιπρόπουλος έχει ζητήσει ρητά από την κοινότητα των blogger μόνο την ενημέρωση για την υπόθεσή του (χωρίς όμως και να αποτρέπει από ενέργειες όπως η μαζική παράσταση). Καθένας/μία ας κάνει αυτό που καταλαβαίνει καλύτερο, σε συνδυασμό με τη γενικότερη πολιτική του/της οπτική.
Ανανέωση 14/12/2007: Η δίκη πήρε νέα αναβολή για το Φεβρουάριο του 2009. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Νικόλαος Κάλας - Μιχάλης Κατσαρός: Εκδήλωση στο Nosotros

Σήμερα στις 8 το βράδυ, στο κοινωνικό κέντρο Nosotros, θα παρουσιαστούν δύο ποιητές που αγαπώ πολύ, ο Νικόλαος Κάλας ή Νικήτας Ράντος και ο Μιχάλης Κατσαρός. Περισσότερες πληροφορίες για την εκδήλωση μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Από τη μεριά μου παραθέτω δύο ποίηματά τους, σαν μια πρώτη γνωριμία με το έργο τους:

Νικόλαος Κάλας Μεταξύ Πόρου και Villa Seurat

Ερέβη ζοφώνουν τα δέντρα τα όρη τους κλώνους τους λωτούς
την αρχή και το τέλος των πάντων
διατηρείται ένα φως, το γοητεύει η θύμιση
μα η κατεύθυνση των ακτίνων μού μένει άγνωστη
πού είναι τα πόδια σου και πού το κεφάλι σου
η πηγή της λαμπηδόνας, η θέση του γερμού
το πρώτο κείμενο της ιεράς βίβλου;
Ποιός θα εκφωνήσει τον καλύτερο λόγο αυτού του αιώνα
αύριο όταν ξυπνήσουμε τι θα ειπείς;



Μιχάλης Κατσαρός Θα σας περιμένω

Θα σας περιμένω μέχρι τα φοβερά μεσάνυχτα αδιάφορος-
Δεν έχω πια τι άλλο να πιστοποιήσω.
Οι φύλακες κακεντρεχείς παραμονεύουν το τέλος μου
ανάμεσα σε θρυμματισμένα πουκάμισα και λεγεώνες.
Θα περιμένω τη νύχτα σας αδιάφορος
χαμογελώντας με ψυχρότητα για τις ένδοξες μέρες.

Πίσω από το χάρτινο κήπο σας
πίσω από το χάρτινο πρόσωπό σας
εγώ θα ξαφνιάζω τα πλήθη
ο άνεμος δικός μου
μάταιοι θόρυβοι και τυμπανοκρουσίες επίσημες
μάταιοι λόγοι.

Μην αμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία.

Ασφαλιστικό + Παράγκα

Μάλλον είναι ήδη σαφές από τη διπλανή στήλη, για να αποκλείσω όμως κάθε ενδεχόμενο:
Αύριο θα κατεβώ στην πορεία για το ασφαλιστικό. Εύχομαι να συναντήσω κι εσάς εκεί.

Πότε θα φτάσουμε εδώ;

Περνώντας από το μπλογκ του Albert, πέτυχα αυτό το νέο τραγούδι του Αγγελάκα. Η μουσική αλλά και οι εικόνες του βιντεοκλίπ με ταξίδεψαν ωραία, ακούστε το.

Δάχτυλα που βαρεθήκαν τον αφέντη τους

Φοβόταν να το παραδεχτεί στους φίλους του τα βράδια που γαμούσανε μαζί παρθένες και μετά τις πέταγαν αναίσθητες σε χαντάκια. Στη στοά είχε παραπάνω από δυο μήνες να μιλήσει ή να ψάλλει, κρυμμένος πίσω από την κουκούλα του, στο σκοτεινότερο σημείο της σάλας. Οι κύλικες και οι επάργυρες λεκάνες, τα κρυστάλλινα φιαλίδια αράχνιαζαν στα ντουλάπια του υπογείου.
Παρόλη την ευγενική γενιά του, τα τόσα χρόνια σπουδών στο απόκρυφο, τις μεταφορικές και κυριολεκτικές θυσίες, οι δυνάμεις του τον είχαν εγκαταλείψει. Όταν έχασε πια κάθε ελπίδα να τις ανακτήσει, άφησε να διαρρεύσει πως θα έκανε επιτέλους το ριψοκίνδυνο βήμα, θα εγκατέλειπε αυτήν την υλική μορφή, για να συναντήσει τον Πατέρα.
Είχε ήδη αρκετές γνωριμίες στον υπόκοσμο για να αλλάξει διαβατήριο και ταυτότητα, πούλησε το σπίτι και μπήκε σε ένα λεωφορείο για Ισταμπούλ. Πάντα την αγαπούσε αυτήν την πόλη, ήξερε κάτι λίγα τούρκικα από τις τελετές πρακτικής μαγείας, θα τα κατάφερνε, έστω και τόσο αδύναμος για πρώτη φορά στη ζωή του.
Στο ξενοδοχείο χάζεψε ένα τσοντοκάναλο, τον έπαιξε στα γρήγορα, τέλειωσε και αποκοιμήθηκε. Τα δάχτυλά του τρίφτηκαν για ώρα μεταξύ τους, μέχρι να φύγει και το τελευταίο ίχνος από το ξεραμένο σπέρμα του πάνω τους.
Μετά αργές κινήσεις, απαλές και τελετουργικές, όπως πάντα και για πάντα, έπιπλα που αιωρούνταν, απόκοσμες λάμψεις στο φάσμα του ιώδους και υπεριώδους, αηδόνια και κορυδαλλοί να μπαίνουν σαγηνευμένα από το ανοιχτό παράθυρο για να τραγουδήσουν. Κι αφού χάρηκαν τον απελευθερωμένο εαυτό τους, τα δάχτυλα αποχαιρέτησαν όλα τα πλάσματα και τα δαιμόνια που είχαν καλέσει, για να αποκοιμηθούν στο τέλος και αυτά.

Bad Timing – indieannalog set 4

Γη... Πρόπερσι τέτοια μέρα οι dEUS έπαιζαν στο Fuzz κι εγώ χοροπηδούσα και ούρλιαζα σαν τρελή από ευτυχία, ο Γ. ανακάλυπτε το φαινόμενο Tom Barman και ο Χρ. ρωτούσε σε κάθε τραγούδι αν θα παίξουν το αγαπημένο του Ideal Crash! Φέτος η Indieanna την περνάει χωρίς Γ., χωρίς Χρ., χωρίς dEUS και θέλω να σας ομολογήσω πώς ο νόμος του Μέρφυ είναι πολύ εκνευριστικός και βαρέθηκα να ζω μια ζωή σε μόνιμο bad timing…

Φωτιά... Κάποτε θεωρούσα πώς οι Electric Six είναι το τέλειο γκρούπ για gay –disco (έχουν μια βαρβατίλα αλλά αφήνουν υποψίες ότι μπορεί να στριμώξουν και τον γκόμενο σου σε καμιά γωνία )! Το down at McDonnelzz δε μου αρέσει ακριβώς, δε με χαλάει ακριβώς, κάτι περίεργο συμβαίνει και με κάνει να θέλω να το ακούω δυνατά...

Αέρας... Οι Sonic Youth ξέρω, είναι αρχέτυπα για μερικούς και να μην τους πιάνω στο στόμα μου. Αλλά συγνώμη και οι Sonic έχουν αφτιά και ακούν και ξέρεις μπορεί και να κλέβουν πού και πού και μάλιστα από μέρη που υποψιάζονται ότι δεν θα τους ανακαλύψει κανείς (όχι σαν την Βανδή με τους Coldplay –μα που πας κι εσύ ρε Καραφοιβο;). Λοιπόν το Reena των Sonic Youth στο κουπλέ του αντιγράφει ωραιότατα το κουπλέ του Ballad of Dwight Fry του Alice Cooper και επειδή και τα δυο είναι τεράστια και μπορεί να μην καταλάβετε τι εννοώ, σας τα έχω ενώσει ΕΔΩ για να ακούσετε μόνο το ομοιόμορφο κομμάτι. ΥΓ. Και by the way, το τραγούδι του Alice είναι κα-τα-πλη-κτι-κό, ο άνθρωπος ήταν μίλια μπροστά από την εποχή του...

Νερό... Tilly & the wall – Pictures of houses. Με θλίβουν οι φωτογραφίες με πρόσωπα. Που έχω καιρό να δω. Μια μέρα θα φύγω από τις φωτογραφίες. Θα φύγω και θα μείνουν μόνο τα τοπία. Όχι πια τα μάτια μου. Όχι πια η αγάπη. Μόνο τα τοπία. Εικόνες από δρόμους και σπίτια. Μα όχι εγώ. Τυπωμένη σε κανένα χαρτί. Σε κανέναν χάρτη αναμνήσεων...

MRS. NOW/HERE & MR. NO/WHERE

WHERE ARE YOU- SHE SAID
NOWHERE –HE SAID

SHE LOOKED AROUND
YOU ARE NOWHERE BUT I FEEL YOU HERE NOW
YOU ARE NOW HERE BUT I SEE YOU NOWHERE- SHE SAID

AND ALL THESE JUST WITH
AN EMPTY SPACE
BETWEEN WORDS –HE SAID

SOME EMPTY SPACE
BETWEEN WORLDS… - HE SAID

AND SHE PRAYED FOR SNOW
TO FILL THE BLANK
INBETWEEN

AND SHE PRAYED FOR SNOW
TO BLANCH THE BLACK
IN HER & HIM

Δέκα χρόνια από το θάνατο του Κορνήλιου Καστοριάδη

Δύο είναι τα φιλοσοφικά βιβλία που θεωρώ ότι καθόρισαν, είτε για καλό είτε για κακό, τη σκέψη μου: "Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας" του Κορνήλιου Καστοριάδη και το "Επιτήρηση και Τιμωρία" του Μισέλ Φουκώ. Αν μπορεί κανείς να πει ότι αγαπά ένα φιλόσοφο με τη συναισθηματική έννοια, είναι οι μόνοι δύο για τους οποίους μπορώ να το πω με ευκολία.
Με τυχαίο τρόπο έμαθα λοιπόν σε μια εκδήλωση για τον Υμηττό τις προάλλες την ύπαρξη της πολιτικής ομάδας "Αυτονομία ή Βαρβαρότητα" που εμπνέεται άμεσα από το πολιτικό έργο του Καστοριάδη. Ομολογώ πώς δεν γνωρίζω τη δράση τους, επισκέφτηκα όμως το μπλογκ τους και διάβασα σοβαρά κείμενα εκεί, ενώ ενημερώθηκα και για μια εκδήλωση που ετοιμάζουν αύριο, σχετικά με το έργο και τη σκέψη του Κορνήλιου Καστοριάδη, στις 17:30 στο Παιδαγωγικό Αθηνών (Ναυαρίνου 13α και Χαριλάου Τρικούπη). Εγώ θα πάω, θα το πρότεινα όμως και σε εσάς, έστω για να ενημερωθείτε σχετικά με τη σκέψη ενός σημαντικού Έλληνα φιλοσόφου (ακόμη και σύμφωνα με τους επικριτές του).

Blogs, πολιτική, ηθική: Πρόσκληση σε μια online έρευνα

[Με αφορμή την πρόσκληση για online έρευνα της ιστολόγου pasta (Σταυρούλας Παπαδημητρίου) και τις επιφυλάξεις του Παναγιώτη Βρυώνη σχετικά με αυτή (πρώτη και δεύτερη ανάρτηση). Και οι τρεις αναρτήσεις είναι σύντομες και θα βοηθούσε να τις διαβάσετε πριν από το δικό μου κείμενο.]

Πριν λίγες μέρες η Σταυρούλα Παπαδημητρίου έκανε ανοιχτή πρόσκληση σε αρκετούς/ές ιστολόγους να βοηθήσουν την έρευνά της, που εξετάζει τη λειτουργία της μπλογκόσφαιρας ως μιας νέας δημόσιας σφαίρας και τα ιστολόγια ως χώρους άρθρωσης δημόσιου πολιτικού διαλόγου. Η έρευνα γίνεται στα πλαίσια της μεταπτυχιακής διατριβής της για το διατμηματικό μεταπτυχιακό προγράμμα "Δυνητικές Κοινότητες : Ψυχο-Κοινωνιολογικές Προσεγγίσεις και Τεχνικές Εφαρμογές" του Πάντειου Πανεπιστήμιου. Ο Παναγιώτης Βρυώνης εξέφρασε τις επιφυλάξεις του, κυρίως για το γεγονός ότι οι έρευνες που γίνονται δε δημοσιοποιούνται και αραχνιάζουν σε κάποιο πανεπιστημιακό ράφι. Πρότεινε μάλιστα στη Σταυρούλα Παπαδημητρίου να δημοσιοποιήσει όχι μόνο τα συμπεράσματά της, αλλά και το πρωτογενές υλικό της (μεταφράζω έτσι τα raw data).
Τη Σταυρούλα Παπαδημητρίου τη γνώρισα πριν από μισό χρόνο σε ένα πάρτι – συνάντηση Ελλήνων ιστολόγων. Η εντύπωση που μου είχε αφήσει τότε ήταν μιας όμορφης, έξυπνης γυναίκας, λίγο καιρό αργότερα όμως βρεθήκαμε με αφορμή κάποια κοινά ερευνητικά ενδιαφέροντα, τα είπαμε καλά και συμφωνήσαμε σε πολλά. Θα μπορούσα να τελειώσω τη συζήτηση λέγοντας ότι οι επιφυλάξεις που διατυπώνει ο Παναγιώτης Βρυώνης δεν ανταποκρίνονται στη συγκεκριμένη πραγματικότητα και ότι είμαι βέβαιος πως η Σταυρούλα θα δημοσιοποιήσει τα συμπεράσματά της, ώστε να ενημερωθεί η κοινότητα με τον καλύτερο τρόπο.
Το ζήτημα όμως δεν μπορεί να κλείσει έτσι. Είναι γεγονός ότι οι επιστήμονες γενικά συνηθίζουν να περιορίζουν τις συζητήσεις τους μέσα στα στενά πλαίσια της ακαδημαϊκής κοινότητας. Όσον αφορά τις θετικές επιστήμες η βασική συνέπεια είναι ότι η κοινωνία παραμένει δέσμια σε προκαταλήψεις και άγνοιες που θα μπορούσαν να έχουν θεραπευτεί με την παρέμβασή τους. Αν όμως περάσουμε στις κοινωνικές επιστήμες, ανακύπτει ένα ξεκάθαρο ηθικό ζήτημα, που έχει τεθεί και από το κριτικό παράδειγμα έρευνας. Ένας/μία κοινωνικός/ή επιστήμονας που δεν ενημερώνει την κοινότητα που ερευνήθηκε για τα συμπεράσματά του/της, ώστε να συνδράμει στην αυτογνωσία των μελών της κοινότητας, αποδεικνύεται «αχάριστος/η», αφού χρησιμοποίησε το δείγμα του, χωρίς να του ανταποδώσει τίποτα. Οι κριτικοί επιστήμονες που ανήκουν ιδεολογικά στον αριστερό, αυτόνομο ή αναρχικό χώρο προσθέτουν μάλιστα ότι ένας/μία τέτοιος/α επιστήμονας είναι συντηρητικός/ή και αναπαράγει την ηγεμονία των κυρίαρχων τάξεων, περιορίζοντας τις κοινότητες από ένα διάλογο που θα συνέβαλλε στην αυτογνωσία και την αυτονομία τους. Μέσα στο κριτικό παράδειγμα προτείνεται ακόμη και οι κοινωνικοί επιστήμονες να επιλέγουν τα θέματά τους και κριτήριο την ωφέλεια των τελικών συμπερασμάτων για την κοινότητα.
Αν και γοητεύομαι από τις επισημάνσεις των τελευταίων, κρατάω κάποιες επιφυλάξεις. Κατ’ αρχήν δε μπορούν όλα τα θέματα να βοηθήσουν την αυτογνωσία μιας κοινότητας, ακόμη κι αν είναι ωφέλιμα στο πλαίσιο μιας συγκεκριμένης επιστήμης. Μιλώντας για τη γλωσσολογία, που κάπως τη γνωρίζω, δεν μπορείς να ζητήσεις από κάποιο/α σημασιολόγο που ασχολείται με το γραμματικό φαινόμενο της διπλής άρνησης ή της δεοντικής τροπικότητας να διαλέξει κάποιο άλλο θέμα, γιατί αυτά είναι πολύ δυσνόητα και άσχετα με την καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου. Στο κάτω κάτω, σε αυτές τις βασικές έρευνες πατούν οι εφαρμοσμένες επιστήμες, όπως η Παιδαγωγική, ώστε να κάνουν σοβαρή δουλειά και να βοηθήσουν τους πληθυσμούς στους οποίους απευθύνονται.
Επιπλέον, τα διάφορα κριτικά παραδείγματα έρευνας συχνά πέφτουν στην παγίδα να αναπαράγουν τις κυρίαρχες ρητορικές, αναπτύσσοντας εκλεκτικές συγγένειες με τον ανορθολογισμό και την προπαγάνδα. Στο πεδίο της Κριτικής Ανάλυσης Λόγου για παράδειγμα μπορεί να διαβάσει κανείς ατυχή κείμενα, όπου με υλικό ένα και μόνο δημοσιογραφικό άρθρο αναπτύσσονται συμπεράσματα για την κυριαρχία του σεξισμού ή του ρατσισμού στα ΜΜΕ (δεν ακυρώνω τη συγκεκριμένη θεωρία, αλλά μεταφέρω μια συχνή κριτική σε κάποιες συμβολές της). Ως επιστήμονες είμαστε εδώ κατ’ αρχήν για να περιγράψουμε και να ερμηνεύσουμε με κάποια ακρίβεια και ψυχραιμία, όχι για να αναπαράγουμε τον ένα ή τον άλλο ιδεολογικό λόγο (ο οποίος έτσι και αλλιώς εμποτίζει όλες τις κοινωνικές επιστήμες από τη γένεσή τους, όντας ενταγμένες σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό πλαίσιο).
Από όλα αυτά στη δική μου επιστημονική πρακτική έχω κρατήσει το κομμάτι που θα χαρακτήριζα περισσότερο ηθικό, παρά πολιτικό. Εφόσον μια έρευνά μου μπορεί να βοηθήσει την αυτογνωσία των υποκειμένων της, έχω την υποχρέωση να μοιραστώ μαζί τους τα συμπεράσματά μου. Επιπλέον, αφού το υλικό μου κατοχυρωθεί με κάποιο ασφαλή τρόπο (έγκριση διπλωματικής ή διδακτορικού από ένα τμήμα, δημοσίευση ενός άρθρου) καλό είναι να δημοσιευτεί, και για τους/τις συναδέλφους/ισσες επιστήμονες αλλά και για τον/την ενδιαφερόμενο/η μέσο/η αναγνώστη/τρια.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμη, φοβάμαι όμως μην παρατήσετε το κείμενο και σε αυτήν ειδικά την ανάρτηση με ενδιαφέρουν πολύ οι γνώμες και τα σχόλιά σας, ακόμη κι αν δεν έχετε καμία επαφή με τις κοινωνικές επιστήμες. Όσοι/ες θέλετε κάνετε και τον κόπο να συμπληρώσετε το ερωτηματολόγιο της Σταυρούλας Παπαδημητρίου, είναι δέκα λεπτά από το χρόνο σας, για μια πρακτική που αφορά την καθημερινότητά σας έστω και λίγο (εφόσον καταλήξατε να με διαβάσετε σήμερα).

Σερφάροντας στο χιόνι

Σήμερα έκανα μια μεγάλη και ωραία βόλτα στη μπλογκόσφαιρα. Πέτυχα λοιπόν στο μπλογκ του Μανιφέστο το παρακάτω βίντεοκλίπ, που μου ταίριαξε πολύ με την πτώση της θερμοκρασίας στην Αθήνα (οπτικά) και την πότε χαρούμενη, πότε θλιμένη μου διάθεση σήμερα (μουσικά). Πώς σας φαίνεται;


Αν θελήσετε να σχολιάσετε τελείως απαξιωτικά, λάβετε υπόψη και ότι ο Zeki Müren για τους Τούρκους είναι κάτι σαν το δικό μας Μπιθικώτση, τουλάχιστον σύμφωνα με την αγγλική Βικιπαιδεία.

Αφήγημα - όχημα

Τον είχε μεγαλώσει η μητέρα του μετά από το διαζύγιο, φοβόταν μην πέσει και χτυπήσει, δεν τον άφηνε εύκολα να βγει. Στο σχολείο τα άλλα παιδάκια τον κορόιδευαν και τον έβριζαν, ούτε μπάλα ήξερε να παίξει, ούτε μπάσκετ, τίποτα, άσε που έκλαιγε και με το παραμικρό.
Μετά στο Γυμνάσιο χάθηκε στον κόσμο του, έπαιζε παιχνίδια στο ίντερνετ και διάβαζε κόμικς, πού μυαλό για διάβασμα, πάντα μαζεμένος στον εαυτό του, οι καθηγητές δε θέλανε πολλά για να βγάλουν το συμπέρασμα. Τέλειωσε την Γ’ και τον έστειλε η μητέρα του σε μία σχολή του ΟΑΕΔ, για παραπάνω δεν ήτανε.
Όσο περνούσε ο καιρός, τόσο σκεφτόταν περισσότερο τους άντρες, γυμνούς, ντυμένους, ερεθισμένους, γενικά. Κάποιον βρήκε από τα τσατ, συναντήθηκαν, τα φτιάξανε, περνούσαν καλά. Μια μέρα γύρισε η μάνα του απροειδοποίητα από το χωριό, τους έπιασε στα πράσα. Δε λυπήθηκε τη μάνα του, την κοινωνία φοβήθηκε κι από τότε μονάχα τον έπαιζε στα σκοτεινά με γκέι τσόντες, όταν αυτή κοιμόταν.
Γνώρισε κάποια στιγμή μια κοπελίτσα, καλά τα πήγαιναν, έπεσε πάνω τους η μάνα του να παντρευτούνε, δεν είχε ξεχάσει το σκηνικό της εφηβείας του, ή καλύτερα ήθελε να το ξεχάσει. Δεν του έκατσε άσχημα, είχε τώρα και κάποιον να ξεσπάει τα νεύρα του, συσσωρευμένα τόσα χρόνια, ιδίως από τότε που έπιασε δουλειά. Συχνά την έβριζε, καμιά φορά και τη χτυπούσε, για λίγο ένιωθε καλύτερα, μετά έκλαιγε και της ζητούσε συγγνώμη. Πάντα τον συγχωρούσε, φοβισμένη κι αυτή, όπως εκείνος.

Ήταν μερικά βράδια που δεν είχε ύπνο και σκεφτόταν πόσο στραβά είχε πάει η ζωή του, πόσα λίγα είχε απολαύσει, καταφέρει. Για ένα μόνο χαιρόταν, που από την τόση μοναξιά του, κανείς δεν έμαθε ποτέ πως ήτανε Εβραίος. Ποιος ξέρει πόσα προβλήματα ακόμη θα είχε βρει μπροστά του.

[Άρχισε σήμερα η δίκη του Κώστα Πλεύρη, για παράβαση του νόμου περί φυλετικών διακρίσεων. Μπορείτε να έχετε τη βασική ενημέρωση από εδώ, αλλά και να διαβάσετε διαφορετικές απόψεις από την X-Ψιλικατζού, τον Τελεολογικό, το Γιώργο Πήττα, τους e-roosters, τον Urfurslaag και το Διονύση Γουσέτη.]

το μηδέν και το άπειρο - indieannalog set 3

Γη... American analog set - Hard to find. Αν ψάχνεις για ένα μοντέλο που να εξηγεί τη ζωή σου είναι μάλλον δύσκολο να το βρεις. Αλλά αν επιμένεις να ζήσεις μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία, τότε σίγουρα θα το βρεις...

Φωτιά... Blonde redhead - 23. Στο 23 ο Τζιμ Κάρεϊ αρχίζει να βλέπει τη ζωή του δομημένη γύρω από το νούμερο 23, υποδιαιρέσεις και πολλαπλάσια του. Τελικά η εμμονή στον αριθμό θα τον οδηγήσει, μέσα από επώδυνη εξιλέωση, στην απελευθέρωση από τους δαίμονές του. Στο "the fountain" η ζωή και ο θάνατος, το μηδέν και το άπειρο τελικά ταυτίζονται. Με έναν φαντασμαγορικά καταστροφικό τρόπο. Άουτς. (αυτός ο Αρονόφσκι, τάμα τό 'χει με κάθε ταινία του να με κάνει κουρέλι);

Αέρας... Στο all eternal things των trembling blue stars όλα εκτός από τη φωνή (που ανακαλεί στη μνήμη field mice, διότι πρόκειται για τον τραγουδιστή τους!) θυμίζουν cure. Μιας και μιλάμε για ανθρώπους που κουβαλάνε μοτίβα στο μυαλό τους, ο παππούς Robert διηγείται ένα goth παραμύθι για κάποιον που κουβαλάει φιγούρες στο κεφάλι του. Μορφές ανθρώπων. Ενός ειδικά. Που αγάπησε. Βέρα -tattoo στο μυαλό κι όχι στο δάχτυλο. Ωσπου διαλύεται. Freshly squashed fly... (η συνέχεια και το τέλος της ιστορίας εδώ)

Νερό... P.J Harvey - White chalk . Έχω τις μαύρες μου. Ίσως με μια κιμωλία. Δημιουργήσω άσπρη μέρα...

Θα βρεις το δάσκαλό σου II [Litsa Reloaded]

[Περίληψη των προηγουμένων: Από τον Ιανουάριο ως τον Απρίλιο του 2007 η αιμοδιψής παράφρονας Λίτσα δολοφόνησε τέσσερα άτομα στη Θεσσαλονίκη, με τρόπο είτε θηριώδη (τεμαχίζοντας, σιδερώνοντάς, ερωτοτροπώντας) είτε βασανιστικό (καταδικάζοντας σε λιμοκτονία). Η αποκάλυψη όμως των θαμμένων πτωμάτων στο δάσος του Σέιχ Σου τον Ιούνιο του 2007, εξανάγκασε τη Λίτσα να μετακομίσει αιφνίδια στην Αθήνα (όπου διέπραξε και τον πρώτο της νέο φόνο, ψιλοκόβωντας έναν ψυχολόγο που αποπειράθηκε να τη βοηθήσει). Τα ίχνη της Λίτσας αναζητεί πλέον ο λόγιος επιθεωρητής Μπάμπης Νιώτης, με τη βοήθεια της εργατικής αστυνόμου Τριανταφυλλιάς Μανωλίδου, ενώ αδιευκρίνιστος και αντιφατικός παραμένει ο ρόλος του φιλόλογου Κώστα Σπηλιώτη, ο οποίος προσπαθεί να την αποτρέψει από νέους φόνους, ενώ ταυτόχρονα είναι ο συγγραφέας των ιστοριών της.]

23/08/2007

«Ἀγαπητό μου ἡμερολόγιο,

Ἄδικα σπαταλήσαμε τόσα χρήματα γιά τό ἐνοικιαζόμενο δωμάτιο στή Νικήτη τῆς Χαλκιδικῆς μαζί μέ τή σύζυγό μου. Ὁ ἥλιος πυράκτωνε τόν οὐρανό, ἡ θάλασσα ἀστραποβολοῦσε καταγάλανη, εἰκοσάχρονες αἰθέριες ὑπάρξεις μέ ὅλα τά θέλγητρά τους ἀπογυμνωμένα περιδιάβαιναν στή χρυσή ἄμμο, κι ἐγώ σκυμμένος στίς σημειώσεις μου προσπαθοῦσα μάταια νά διαυγάσω τά σκοτάδια τῆς ὑπόθεσης. Πόσα μου ἐξηγεῖ ἡ γραφή… Κοιτῶ τίς λέξεις, τίς ὁποῖες μόλις ἔγραψα, καί εἶναι τόσο σαφής ἡ ἀντίθεση τοῦ ἔξω φωτός καί τοῦ μέσα σκότους.
Δύο μῆνες μετά βρισκόμαστε στό ἴδιο σημεῖο ἀπό ὅπου ξεκινήσαμε. Γραφολόγοι ἐξέτασαν τή μορφή τῶν ἡμερολογίων καί ψυχολόγοι μελέτησαν τό περιεχόμενό τους, ἰατροδικαστές κατέγραψαν μέ κάθε λεπτομέρεια τά ἴχνη πού ἄφησαν οἱ βασανισμοί τῆς παρανοϊκῆς αὐτῆς γυναίκας στό σῶμα τῶν θυμάτων, ἀτέλειωτες ὧρες συζητήσαμε μέ τήν πολύτιμη βοηθό μου Τριανταφυλλιά τά πιθανά κίνητρα καί τή φυσιογνωμία τῆς κατά συρροήν δολοφόνου. Μηδέν ἀπό μηδέν, μηδέν.
Ἐπιπλέον οἱ ἐλπίδες πού εἶχαν γεννηθεῖ ἀπό τήν παρακολούθηση τῶν τηλεφώνων τοῦ Κώστα Σπηλιώτη ἀπέμειναν φροῦδες. Καμία συνδιάλεξή του δέν παρουσίασε ὁτιδήποτε ὕποπτο, καθώς τό μόνο πού ἔκανε ἦταν νά ἀποχαιρετᾶ φίλους καί νά ὀργανώνει τή μετακόμισή του ἀπό Θεσσαλονίκη. Φαίνεται πώς ἦταν μία ἀπό τίς λιγοστές φορές πού τό ἔνστικτό μου παραπλανήθηκε: πέρα ἀπό ἐκείνη τή συνάντηση στή στοά τῶν παλαιοπωλείων, ὁ Σπηλιώτης καί ἡ δολοφόνος δέν εἶχαν καμία ἄλλη ἐπαφή, τουλάχιστον γιά τό διάστημα πού παρακολουθούσαμε τά τηλέφωνά του.
Θά εἶναι πικρός ὁ ἀποχαιρετισμός τῆς ὑπηρεσίας, ἀγαπητό μου ἡμερολόγιο, ἄν ἡ τελευταία ὑπόθεση πού ἀνέλαβα παραμείνει ἄλυτη. Λένε πώς εἶναι δεῖγμα μεγάλου ἄνδρα νά ἀποδέχεται τήν ἥττα τοῦ δίχως μεμψιμοιρία. Φοβᾶμαι πώς δέν ἔχω ἐναλλακτική ἐπιλογή, ἄν καί δέ γνωρίζω κατά πόσο αὐτό εἶναι χαρακτηριστικό ἄνδρα μεγάλου στό χαρακτήρα, ἤ ἁπλῶς μεγάλου στήν ἡλικία καί τήν κούραση.»

Ο επιθεωρητής Μπάμπης Νιώτης άφησε κάτω τον επάργυρο στυλό Parker, δώρο της Τριανταφυλλιάς για τη γιορτή του το Φλεβάρη και αφέθηκε στις σκέψεις του, χαζεύοντας τα φτωχόσπιτα του Δενδροπόταμου από το παράθυρο του γραφείου. Ο διαπεραστικός ήχος του τηλεφώνου τον έκανε να πεταχτεί από τη θέση του, και του χρειάστηκε σχεδόν μισό λεπτό για να ηρεμήσει ξανά και να το απαντήσει.
- Έλα, Μπάμπη, ακούς;
- Ποιός εἶναι παρακαλῶ;
- Ο Γιώργης ο Βγέκας από τη ΓΑΔΑ, τμήμα Ανθρωποκτονιών. Τα ‘χαμε πει στο χορό των αστυνομικών στη Θεσσαλονίκη πέρυσι, δεν ξέρω αν με θυμάσαι.
- Καλημέρα συνάδελφε. Δέν μπορῶ νά φέρω στό νοῦ μου πότε καί ποῦ συνέβη αὐτό.
- Του άγιου Αρτέμη μωρέ, τον Οκτώβρη. Δεν είχατε κλείσει στο Σκορπιό που τραγούδαγε ο Ζαφείρης;
- Ποιός Ζαφείρης;
- Ο Μελάς ντε! Καλά ρε Μπάμπη, μουσική δεν ακούς εσύ;
- Φυσικά καί ἀκούω! Νά, χτές πῆρα ἕνα δίσκο ἀκτίνας τοῦ Ραχμάν… Τέλος πάντων, τό θέμα μας δέν εἶναι τί μουσική ἀκούω. Θυμᾶμαι τό χορό αὐτό, πέρασα γιά λίγο καί ἔφυγα, μᾶλλον θά μιλήσαμε σέ αὐτό τό σύντομο χρονικό διάστημα. Λοιπόν συνάδελφε, πῶς καί μέ θυμήθηκες μετά ἀπό ἕνα ὁλόκληρο χρόνο;
- Χεχε! Σου ‘χω καλά νέα! Δεν ψάχνετε μια τρελή που έσφαξε τέσσερις στη Σαλονίκη και τους έθαψε το Σέιχ Σου; Αυτή, πώς τη λέει η Νικολούλη… το ανορθόγραφο σίριαλ!
- Ἀνορθόγραφη σίριαλ κίλερ τήν ὀνομάζει ἡ Ἀγγελική Νικολούλη, συνάδελφε, ἄν καί τό σωστότερο θά ἦταν κατά συρροήν…
- Έλα μωρέ, αυτό είπα κι εγώ, σίριαλ. Άκου τώρα. Μάλλον η τύπισσα ξανάρχισε τα φονικά.
Ένα ηλεκτροχημικό κύμα διαπέρασε το σώμα του επιθεωρητή, τεντώνοντας το ολόκληρο (μέχρι που του προκάλεσε και μια ελαφρή στύση, φαινόμενο ασυνήθιστο για αυτόν τα τελευταία χρόνια, χωρίς φαρμακευτική βοήθεια).
- Τί ἔκανε λέει; Ποῦ, πῶς, πότε;
- Περίμενε μωρέ, όλα θα στα πω. Τον Ιούλη είχε εξαφανιστεί ένας τρελογιατρός, ο Άνθιμος Ανανιάδης. Έκανε δήλωση εξαφάνισης η γυναίκα του, δε βγάλαμε άκρη, μπήκε η υπόθεση στο ψυγείο. Χεχε, τώρα που το σκέφτομαι, εκεί ακριβώς μπήκε, στο ψυγείο!
- Τί ἐννοεῖς;
- Χτες βρέθηκε σε ένα κάδο στο Βύρωνα το δεξί του χέρι κομμένο σε πολύ μικρά κομμάτια, επειδή όμως είχε μόλις βγει από την κατάψυξη, είχε το κανονικό του σχήμα.
- Πῶς ξέρετε ὅτι ἦταν τό δικό του;
- Κάναμε έρευνα ντε! Που λες αυτή τον είχε στο ψυγείο κομμάτια κομμάτια και τα σκόρπισε σε κάδους παντού γύρω από τον Υμηττό. Το αριστερό πόδι το βρήκαμε στην Ηλιούπολη, το αριστερό χέρι στη Γλυφάδα, το κεφάλι στην Καισαριανή… Από το κεφάλι τον αναγνώρισε η γυναίκα του.
- Ὡραία, καί πῶς εἶστε βέβαιοι ὅτι ὁ δολοφόνος εἶναι αὐτός πού ψάχνουμε κι ἐμεῖς;
- Ρε θα σου πω και για αυτό, περίμενε. Ο ιατροδικαστής έβγαλε συμπέρασμα ότι το άτομο που έκοψε τα κομμάτια δεν είχε πολλή δύναμη, ήταν δηλαδή γυναίκα ή πολύ φλώρος άντρας. Επίσης το κεφάλι ήταν γεμάτο με σημάδια κραγιόν από τα φιλιά που του έδινε.
- Ἔχεις δίκιο συνάδελφε, τό εὔρημα ταιριάζει μέ τή φυσιογνωμία τῆς δολοφόνου, ὁ τεμαχισμός, ἡ ἐρωτοτροπία μέ τό πτῶμα, ὅπως ἐκεῖνος ὁ δυστυχής πού εἴχαμε βρεῖ μέ τό πέος ὀρθό καί σέ ἀποσύνθεση… Πιστεύεις ὅτι θά χρειαστεῖ νά κατέβω στήν Ἀθήνα;
- Άσε τι πιστεύω εγώ, σου κλείσανε ήδη εισιτήριο με την Ετζία, πετάς στις οχτώ το βράδυ. Αύριο πρωί έχουμε σύσκεψη στη ΓΑΔΑ.
- Ε, τότε συνάδελφε, πρέπει νά κλείσουμε! Ἔχω νά ἐπιστρέψω σπίτι μου, νά ἑτοιμαστῶ… Σέ εὐχαριστῶ πολύ γιά τήν ἐνημέρωση!

Τον είχε καταεκνευρίσει ο αμόρφωτος συνάδελφός του από την Αθήνα, ειδικά αφότου θυμήθηκε ποιος ήταν, ούτε καν περίμενε να ακούσει την απάντησή του και το ‘κλεισε. Έβαλε γρήγορα την καπαρντίνα του, έτρεξε στο διάδρομο και φώναξε με ενθουσιασμό στην Τριανταφυλλιά που συνέτασσε αμέριμνη μια αναφορά: «Φυλλίτσα, ἔχουμε ἐξελίξεις στήν ὑπόθεση τῆς ἀγράμματης, σκότωσε κι ἄλλον στήν Ἀθήνα. Παράτα τά ὅλα καί πᾶμε γιά καφέ στό Ἐμιγκρέ, κάνουμε μία σύντομη κουβέντα γιά τήν ὑπόθεση καί τό βράδυ πετᾶμε!» Το πρόσωπο της Τριανταφυλλιάς έλαμψε από χαρά.

«Αγαπημένο μου ημερολόγιο.

Τόρα είμαι πολλοί τσαντιζμένοι, γιαφτό δε θα σου γράψο πολά. Εγώ ήθαιλα να μάθο το μέλον μου, γιαφτό ήρθα σε αφτή τη μαλακιζμένοι, γιατί δε βρίσκο δουλιά στη γκωλοαθήνα και τι πρεπή να κάνο και τέτχοια. Με το που κύταξε ώμος αφτή στη μπάλλα της άρχησε να λέοι μαλακήες, ό,τι κουβαλάο πολλή σκοτάδη και φοβάτε και τέτχοια κι εγό τα πείρα, επειδοί είμε καλός άνθροπως και μου το λέη και ο φύλλος μου ο Κώστας αφτό κε ό,τι πρέπη να αλάξο ζωί γιαφτό ήρθα στο σκατομαίντιουμ, να μου πη τι να κάνο για να αλάξο ζοή, όχι μαλακήες. Εγό μετά πείρα τη μπάλλα και άρχησα να τη γκουνάο για να σταματίση να τις λέη μαλακίες και αφτή δεν είπαι άλες, αλά εγό είμαι ακόμα πολλοί τσαντιζμένοι. Τέλος πάντον, τόρα που στα έγραψα κάπος ηρέμισα αγαπημένο μου ημερολόγιο. Αν δεν ήχα κι εσένα δεν γκσέρο τι θα ‘κανα, αφτός ο Κώστας όλο με δγιάφορα τρέχη και δε μπρολαβαίνη να με δει, τόρα λέη θα πάη να κάνει ανακύνωση στα Γιάνενα, τόσος τόπως η Αθήνα, μόνο εκεί βρέικε να βγάλη ανακύνοση;»

Η Λίτσα έκλεισε ανακουφισμένη το ημερολόγιο της και το έβαλε στην τσάντα της, πολύ πιο ήρεμη πλέον. Πήρε μια άκρη από το πορφυρό βελούδινο κάλυμμα του τραπεζιού και σκούπισε μεθοδικά την κρυστάλλινη σφαίρα, όση δηλαδή είχε απομείνει ολόκληρη και δεν είχε βυθιστεί στο λαιμό της χαρτομάντισσας, ή δεν είχε σκορπιστεί στο πάτωμα. «Πλάκα έχη έτση, σαν τω Γλόμπο του Κύρου Γρανάζι τιν έκανα!» είπε, και έβαλε το κάλυμμα του τραπεζιού στην τσάντα της. Δεν είχε ακουμπήσει τίποτα άλλο, δύσκολα θα βρίσκανε αποτυπώματα.

Την ίδια μέρα στο "Net-hall" της Φιλολάου ο Κώστας έψαχνε για κάρτες Ταρώ σε ηλεκτρονική μορφή. Είχε αρχίσει να βαριέται την εμφάνιση του μπλογκ τους, δεν έφτανε να αλλάζει τις κάρτες, ήθελε αλλαγή στο χρώμα, την αισθητική, κάτι ήθελε. Έπρεπε να πιούνε κάποια στιγμή καφέ με την Άννα και να το κουβεντιάσουν. Αποθήκευσε την κάρτα στην επιφάνεια εργασίας και πάτησε «Μεταφόρτωση εικόνας». Η κάρτα είχε μόλις εμφανιστεί στην κορυφή αριστερά του μπλογκ, όταν χτύπησε το τηλέφωνό του. Ο Κώστας είδε τον αριθμό, αναστέναξε, και πάτησε το πλήκτρο της απάντησης. «Γεια σου Λίτσα… Μια χαρά, στο ίντερνετ καφέ είμαι, ψάχνω κάτι για την ανακοίνωση… Μάλιστα, εντάξει εγώ δεν τα πολυπιστεύω, καλά έκανες όμως… Μαλακίες ε;… Και δε μου λες, όλα καλά τώρα;… Σταμάτησε τις μαλακίες τελείως… Κατάλαβα… Ναι Λίτσα μου, θα τα πούμε. Γενικά μη ζητήσεις άλλες συμβουλές τις επόμενες μέρες, εντάξει;… Έλα, σε φιλώ, γεια.» Κρατώντας το κεφάλι του, ο Κώστας γύρισε προς το διπλανό υπολογιστή.
- Γιώργο, πετάγομαι να πάρω αλκοόλ από το περίπτερο, δε φεύγω, οκέι;
Ο νεαρός υπάλληλος μουρμούρισε «Ναι, ναι, κανένα πρόβλημα» και συνέχισε να παίζει World of Warcraft.

[Αφιερωμένο στον αγαπητό Ινφέστο, ξέρει αυτός γιατί.]